คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [HanHyuk]ไม่เคยห่างกัน #2End
ณ ประเทศจีน ประเทศบ้านเกิดของเค้า มันควรจะอบอุ่น แต่กลับยิ่งเหน็บหนาวเมื่อคิดถึงใครบ้างคน โลกความฝันกับความเป็นจริงมันช่างแตกต่างกัน เค้าต้องยอมรับและอยู่คนเดียวให้ได้ อยู่โดยไร้เพื่อนทั้ง11คน และอีกหนึ่งคนรัก
“อาเกิงไม่สบายหรือเปล่าลูก ทานยาหน่อยไหม”
“เปล่าหรอกครับม๊า เดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะครับ แล้วจะรีบกลับมา”พูดจบก็กอดคนเป็นแม่
หมดเวลาของโลกแห่งความฝันแล้ว ต้องกลับสู่ความเป็นจริง ของผู้ชายชื่อฮันคยอง ไม่สิต้องฮันเกิงต่างหากละ
ร่างสูงที่นั้งเหม่ออยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวคนเดียว แต่พอประตูเปิดออก เห็นกล้อง เค้าก็ยิ้มอย่างจริงใจ เพียงแวบเดียวเท่านั้นที่แสดงสีหน้าอย่างที่รู้สึก
“ดูอะไรอยู่หรอฮยอกแจ”ซองมินที่เห็นฮยอกแจนั้งอยู่หน้าคอมกล่าวขึ้น
“เปล่าหรอกซองมิน ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็ดูไปเรื่อยเปื่อยแหละ”ฮยอกแจยิ้มบางๆ
ช่างเป็นคำพูดที่ขัดกับภาพบนหน้าจอเสียเหลือเกิน ภาพบทสัมพาทของฮันคยอง
พี่จะรู้บ้างไหมนะว่าผมติดตามข่าวของพี่ตลอด เหงาบ้างไหมนะ ถึงพี่จะไม่แสดงอาการออกมา แต่แววตาของพี่ มันบอกผมได้ทุกอย่าง
เพียงแค่พี่กลับมา ผมก็พร้อมจะให้อภัย
“พี่อีทึกวันนี้ว่างทั้งวันใช่ไหมฮะ!!!!!” เสียงทงเฮตะโกนอย่างดัง
“ใช่เลย จะไปหาคิบอมละสิ ฮ้ะๆ”อีทึกหัวเราะน้อยๆกับอาการร่าเริงของน้องชายคนนี้ ผิดกับอีกคน
“ไม่มีงานหรอฮะ งั้นผมขอไปเดินซื้อของหน่อยละกันนะ”ฮยอกแจที่พึ่งเดินลงมาจากบันไดบอกนิ่งๆ
“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหมฮยอกแจ”พี่ชายตาสวยบอกอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมไปได้ พี่อยู่กันพี่คังอินเถอะ เดี๋ยวหมีจะคลั่งนะ”ฮยอกแจยิ้มเล็กน้อย
“อย่างน้อยนายก็ยิ้มได้แล้วสินะ” พี่ชายคิดพร้อมมองร่างของน้องชายที่เคยร่าเริงเดินออกจากห้องไป
“อ๊า วันนี้หนาวกว่าเมื่อวานอีกนะเนี่ย”ฮยอกแจพูดกับตัวเองเบาๆ
RrRRrrRrrrrRRRRRRrrrr R
Teuk hyung Call~
“ว่าไงครับพี่”
“นายอยู่ไหนนะฮยอกแจ”
“ผมอยู่เมียงดง ทำไมหรอฮะ”
“พี่จะบอกว่า ร้านไอติมที่นายชอบไปกินมันมีโปรโมชั่นอยู่ นายลองไปดูนะ บาย”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
พี่คงช่วยนาย
ร้านที่ผมชอบไปงั้นหรอ แค่นึกถึงมันก็เริ่มแสบจมูกไปหมด รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล
ไม่ใช่เพราะผมชอบไปหรอก แต่เพราะเค้าชอบพาผมไปต่างหาก
“สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ กี่ที่ดีค่ะ”บริกรสาวเชิญชวนลูกค้าตามปกติ แต่มันช่างเป็นคำถามที่กรีดแทงร่างบางตรงหน้าได้ดียิ่งนัก
“ผมมาคนเดียวครับ” ฮยอกแจนิ่งไปพักนึงก่อนจะตอบเบาๆ แล้วเดินไปนั้ง
“รอเมนูซักครู่นะค่ะ” บริกรสาวยิ้มแล้วเดินจากไป
เวลาผ่านไปซักระยะ
“ขอโทษที่ให้รอนะค่ะ นี่ไอศกรีมค่ะ”ว่าแล้วก็วางไอศกรีมถ้วยใหญ่ลงที่โต๊ะ
“ต แต่ผมยังไม่ได้สั่งเลยนะ”ฮยอกแจมองถ้วยไอศกรีมอย่างไม่เข้าใจ ถึงมันจะเป็นเมนูโปรดของเค้า แค่เค้ายังไม่ได้สั่งเลยนะ
“ลูกค้าโต๊ะนู้นสั่งมาให้นะค่ะ ขอตัวนะค่ะ”ฮยอกแจมองตามที่บริกรสาวชี้ไป
ผู้ชายที่ ใส่แว่นดำ เซทผมเกินกว่าวัยรุ่นทั่วไป กับสเวตเตอร์สีดำ
เมื่อผู้ชายคนนั้นรู้ว่าเค้ามองอยู่ ก็รีบลุกออกไปทันที โดยไม่ลืมวางเงินค่าไอศกรีมของฮยอกแจไว้ที่โต๊ะ
ใช่แน่ๆ!
“พี่ฮันคยอง!”แล้วฮยอกแจก็รีบวิ่งตามออกไป
คนที่พลุกพลานในแหล่งวัยรุ่นชื่อดัง แต่ในสายตาของฮยอกแจกับเห็นแค่คนๆเดียว คนที่เค้าไม่เคยลืม
เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นเดินช้าลง ฮยอกแจก็รีบไว้ไปกอดจากด้านหลังทันที เค้ามั่นใจ ว่านี่คือคนที่เค้าคิดถึงอยู่ตลอดเวลา
“ผมคิดถึงพี่”ร่างบางกอดคนตรงหน้าไว้แน่น
“อย่าใจร้ายกับผมอีกเลย”
“ปล่อยเถอะ พี่ต้องไปแล้ว ขอโทษน่ะฮยอกแจ”ร่างสูงก็จับมือเล็กที่กอดเค้าอยู่ออกแล้วเดินจากไป
“ฮึก.. .พี่ฮัน”ร่างเล็กร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจอะไร และวิ่งตามร่างสูงตรงหน้าไปโดยไปสนใจสัญญาณไฟจราจร
เอี๊ ยดดดดดดดดดดดดด
“ ฮยอกแจ!!!!!!!!!”
เสียงรถเบรกปนกับเสียงกรีดร้องของผู้คนเหล่านั้นรวมถึงร่างสูงที่รีบวิ่งมาอุ้มร่างบางไว้
“ฮยอกแจ พี่ขอโทษ ตื่นสิ ฮยอกแจ” ฮันคยองได้แต่พูดคำขอโทษเป็นล้านครั้ง
“ได้โปรดเถอะ ตื่นมาฟังพี่ก่อน ได้โปรด”ร่างสูงไม่สนใจว่าชุดราคาแพงของจะเลอะแค่ไหน เค้ากอดร่างบางตรงหน้าพร้อมน้ำตาและคำอ้อนวอน
หน้าห้องไอซียู
สมาชิคที่ยืนเรียงรายกัน รอฟังผลจากคุณหมอทุกคนต่างเป็นห่วงร่างบางที่อยู่ในห้องไอซียู แต่คนที่อาการหนักสุดก็คือฮันคยอง
“ฮันคยองไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ ชุดนายเลอะเทอะหมดแล้ว”คังอินบอก
“พี่ครับ เป็นเพราะผม ฮยอกแจถึงต้องเจ็บตัว เพราะผมคนเดียว”ฮันคยองก้มหน้าพูด
“ไม่มีใครผิดหรอก ฮยอกแจต้องไม่เป็นอะไรเชื่อพี่สิ”อีทึกเดินเข้ามาปลอบ
“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ”คุณหมอที่พึ่งเดินออกมาพูด
“ครับ! ขอบคุณมากครับหมอ”อีทึกพูดขึ้น ส่วนฮันคยองนะหรอ วิ่งเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว
ฮันคยองเห็นร่างบนเตียงแล้วก็แทบหมดแรง เค้าทำให้ฮยอกแจเจ็บ เค้ามันไม่ได้เรื่อง
“พี่ขอโทษ”ร่างสูงจับมือบางมาจูบอย่างแผวเบา
“ฮยอกแจเป็นไงบ้าง?”คิบอมกับทงเฮที่พึ่งมาถึงถาม
“ก็ ยังไม่ฟื้นนะ แต่หมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว พักซักสองสามอาทิตย์”ซองมินบอก
“อื้ มม ม”
“พี่อึทึก! ฮยอกแจฟื้นแล้ว”ฮันคอยงพูดเสียงดัง
“เดี๋ยวพี่ไปตามหมอก่อนนะ”อีทึกพูดรัวๆแล้วรีบวิ่งไป
“ทงเฮ ข ขอน้ำหน่อย”ร่างบางที่พึ่งฟื้น ไม่สนใจคนตรงหน้าเลย กลับเรียกเพื่อนสนิทแทน
“ฮยอกแจ”ฮันคยองเรียกเบาๆ
“........”
“คือ... พี่....”
“ผมไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย ออกไป!”
“พี่ขอโทษครับ”แล้วร่างสูงก็หันหลังเดินออกไปทันที
ไปแล้วสินะ แล้วคนใจร้ายก็ทิ้งเค้าไปอีกแล้ว
“ฮึกก..”ร่างบางก้มหน้าร้องไห้เบาๆ
หลายวันต่อมา
ฮันคยองมาเฝ้าฮยอกแจในตอนหลับเสมอ ในเมื่อคนตัวเล็กไม่อยากเห็นหน้าเค้า เค้าก็จะทำ
“ฮยอกแจหลับนะพี่เข้าไปเยี่ยมสิฮะ”ซองมินบอกร่างสูงที่ยืนคอยอยู่หน้าห้อง
“พี่ซื้อผลไม้มา นายช่วยปลอกหน่อยได้ไหม”แล้วฮันคยองก็ยื่นถุงให้
“พรุ่งนี้พี่จะมารึเปล่าฮะ ผมจะได้บอกทงเฮให้ พรุ่งนี้เวรทงเฮนะครับ”ซองมินบอกทั้งๆที่ยังจดจ่ออู่กับการปลอกผลไม้
“คงไม่ละ คืนนี้พี่ก็จะกลับแล้ว ฝากดูแลฮยอกด้วยนะ คอยโทรรายงานพี่ด้วยก็ดี ถ้านายว่าง”ฮันคยองพูดทั้งๆที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าขาว มือหนาจับมือของฮยอกแจมากดจูบเบาๆ
“คงต้องไปแล้วละ ฝากดูแลฮยอกแจด้วยนะซองมิน”ฮันคยองยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะบอกลาซองมิน
จะไปแล้วหรอ จะหนีผมไปอีกแล้วหรอ คิดว่าผมไม่รู้หรอไงว่าพี่มาหาตอนผมหลับ สัมผัสอุ่นที่มือทุกครั้งที่ผมหลับตา คิดว่าผมจะจำสัมผัสของพี่ไม่ได้หรือไงกัน
แล้วน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากหางตาของคนแกล้งหลับ
แล้วพี่ก็ทิ้งผมไปอีกแล้ว
ร่างสูงที่นั้งอยู่ในสนามบินซักพักยกนาฬิกาข้อมือสุดหรูขึ้นดูเวลา
ดึกอย่างนี้ นายคงกำลังหลับสินะฮยอกแจ พี่คงต้องไปแล้ว คนใจร้ายคนนี้คงต้องไปแล้ว
นึกได้อย่างนั้นร่างสูงก็ลุกเดินไปยังกระเป๋าใบโตที่วางอยู่
หมับ
สัมผัสอุ่นที่หลังของเค้า
ใครกอดเค้าจากด้านหลังกันนี่!!
“คนใจร้าย อย่าไปนะ”
เสียงนี้ เสียงที่เข้าไม่เคยลืม
ฮยอกแจ!
“จะทิ้งผมไปจริงๆนะหรอ ถ้าพี่ไปแล้วใครจะคอยดุเด็กดื้ออย่างผมละ ฮึก ค ใครจะคอยกอดผมตอนที่ผมร้อง ฮึ ก ไห้ ”
“…….”
“ฮึกก.. ผ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ ได้โปรด อย่าไป อื้ มมมมม”ยังพูดไม่ทันจบ ร่างบางก็โดนปิดปากซะก่อน
“ฮยอกแจไม่รักคนในร้ายคนนี้แล้วไม่ใช่หรอครับ”ร่างสูงกอดเอวฮยอกแจไว้หลวมๆ
“… …..”
“ไม่ตอบ แสดงว่าไม่รัก งั้น..”
“รักฮะ!”แค่ร่างสูงคลายอ้อมกอดออกฮยอกแจตอบสวนไปทันที
“แล้วทำไมถึงไล่พี่ละ หืม ?”
“แล้วทำไมพี่ถึงทิ้งผมละ”
“พี่รักเรานะครับ”
“ผมก็รักพี่ฮะ”
ไม่ว่าอะไรก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะเรารักกัน แค่นี้ หัวใจของเราก็ไม่ห่างกันอีกต่อไป
RRRRRRrRRrRRRRRRRRrrrrrrrRRR
Donghae Call~
“..”
“พี่ฮัน! ไอฮยอกหนีออกจากโรงพยาบาล”ยังไม่ทันที่ฮันคยองจะได้พูด เสียงของทงเฮก็ดังออกมาทันที
“หรอ งั้นแค่นี้ก่อนนะทงเฮ ”ว่าแล้วก็ตัดสายทันที
“พี่ว่า เรามีเรื่องคุยยาวแล้วละ”ร่างสูงลากคนตัวเล็กไปที่รถคันหรู
“อะไรหรอฮะ?”ฮยอกแจทำหน้าตาสงสัย
“ใครบอกให้หนีออกจากโรงพยาบาล หืมม?”
“ก ก็ถ้าไม่หนีแล้วผมจะออกมาได้ไงยังกันเล่า”ฮยอกแจทำหน้างอ
“อย่างนี้โดนทำโทษแน่เด็กดื้อ”ฮันคยองจอดรถที่หน้าคอนโดก่อนอุ้มร่างบางขึ้นลิฟไป
แถม
“อื้มมม ม พี่ฮัน อ๊ะ พอแล้วผมพึ่งจะหายนะ อ๊าาา”
“ก็พี่คิดถึงเรานี่ ต่ออีกรอบเถอะนะครับ”
--------------------------------------------------------------
เม้นกันหน่อยก็ดีนะฮ่ะ ไรเตอร์อยากได้กำลังใจ
:P
'พี่ฮันคยอง พรุ่งนี้แล้วนะ ไม่ว่าพี่จะอยู่หรือไป สำหรับชั้น พี่คือเมมเบอร์ซูจูตลอดไป ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง'
http://amuletiiz.hi5.com
ความคิดเห็น