บ่วงร้ายพ่ายเงารัก

ลำดับตอนที่ #5 : บ่วงร้ายพ่ายเงารัก ตอน 4 (100%)

ตอนที่ 4

                "คุณคินทร์" เมื่อเห็นเต็มสองตาจนแน่ชัดว่าเป็นใครพราวตะวันเรียกชื่อคนที่ยืนขวางเธออยู่ออกมา

                "นี่คุณเมาอีกแล้วเหรอค่ะ คุณมากับใครมากับพี่แพรรึเปล่า"

                พราวตะวันพยายามถาม แต่คนที่ยืนขวางได้เพียงแต่เซไปเซมา ดวงตาจับจ้องมองเธอราวกับอยากจะฉีกเลือดฉีกเนื้อ ออกเป็นชิ้นๆ นคินทร์เอื้อมมือไปจับมือพราวตะวันไว้แน่น คนถูกจับตกใจหน้าเสีย "อะไรกันคุณคินทร์ ปล่อยมือฉันนะ" เสียงของคนพูดเหมือนลมที่ผ่านเลยหูของคนที่อยู่ในอาการกึ่มๆ ค่อนไปทางเมาเสียด้วยซ้ำ นคินทร์กระชากแขนพราวตะวันหญิงสาวร่างเล็กปลิวไปตามแรงดึงของคนที่ตัวโตกว่า แม้จะพยายามรั้งตัวแล้วดึงมือของอีกฝ่ายให้ออกไปจากแขนตัวเองแต่มันก็ไร้ผล

                 "คุณคินทร์นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"

                พราวตะวันพูดใส่อีกฝ่ายเสียงดัง แต่คนที่อยู่ในอาการกึ่มๆ เช่นนี้ก็ไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้น ประจวบกับบริเวณห้องน้ำเวลานี้ไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาสักคน ร่างพราวตะวันที่ไม่สามารถหลุดออกมาจากพันธนาการของอีกฝ่ายได้จึงลูกลากมาที่รถเบนซ์สปอร์คันหรูทันที นคินทร์เหวี่ยงพราวตะวันเต็มแรง ร่างบางของหญิงสาวกระแทกไปที่รถของเขาอย่างจัง พราวตะวันร้องออกมาด้วยความเจ็บ แขนเรียวเล็กแดงเป็นจ้ำทันตา หญิงสาวมองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

                "ฉันเจ็บนะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับฉัน ฉันไปทำอะไรให้คุณ ฮะ!!!" พราวตะวันตะโกนใส่หน้านคินทร์ด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่าน ยิ่งได้เห็นหญิงสาวตะโกนใส่หน้าคนที่ยืนมองอยู่ก็ปรี่เข้ามาบีบที่คางของอีกฝ่ายเต็มแรง

                "เธอเจ็บอย่างนั้นเหรอแพรดาว เธอเจ็บเป็นด้วยเหรอ เธอจะต้องเจ็บยิ่งกว่านี้แน่แพรดาว คอยดู!!" พราวตะวันทั้งเจ็บ ทั้งโกรธนี่มันอะไรกัน ผู้ชายตรงหน้าที่เธอรู้จักเขาในฐานะแฟนของพี่สาวตัวเองเวลานี้ช่างดูป่าเถื่อน โหดร้าย และที่ทำให้เธองงไปกว่านั้นเขากลับเรียกชื่อเธอว่าแพรดาว ซึ่งเป็นชื่อพี่สาวเธอ

                นคินทร์เปิดประตูรถลากพราวตะวันยัดลงไปที่เบาะฝั่งคนนั่งอย่างไม่เบามือ หญิงสาวพยายามดิ้นเพื่อจะหนีให้พ้นจากน้ำมืออันป่าเถือนของผู้ชายที่เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ แต่ถึงแม้นคินทร์จะมีอาการเมา เรี่ยวแรงผู้ชายอย่างเขากลับมีมากจนเธอไม่อาจพาตัวเองให้หลุดพ้นออกมาจากตรงนั้นได้  รถเบนซ์สปอตถูกขับออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว พราวตะวันนั่งตัวแข็งทื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวด้วยความกลัวที่ประดังเข้ามาหาเธออย่างที่ไม่ทันตั้งตัวมาก่อน หญิงสาวเหลือบไปมองเข็มปัดบอกความเร็วที่พุ่งไปถึง 180 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแล้วในเวลานี้ก็ยิ่งตกใจ ร่างบางที่รู้สึกระบมร้าวไปทั้งตัวอยู่ๆ ก็สั่นเทาขึ้นมา

                "นี่คุณคินทร์คุณรู้ตัวมั้ยว่าคุณกำลังเมา คุณขับรถเร็วขนาดนี้ไม่กลัวตายกันหมดรึยังไง" คนขับไม่ฟังแถมยังเร่งความเร็วมากไปกว่าเดิม "ถ้าอยากตายก็เชิญไปตายคนเดียว ฉันไม่อยากไปตายกับคุณด้วยหรอกนะ หยุดรถเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกว่าให้คุณหยุดรถ" คนขับได้ยินอีกฝ่ายตะโกนใส่หน้าไม่เลิก อยู่ๆ ก็เหยียบเบรกอย่างกะทันหัน ร่างบางที่ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยก่อนหน้านี้พุ่งไปที่กระจกด้านหน้ารถทันที

                เอี๊ยด!!!!!! เสียงเหยียบเบรกดังสนั่น ศีรษะพราวตะวันกระแทกเข้ากับกระจกด้านหน้ารถอย่างเต็มแรง ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วศีรษะ มือเรียวบางค่อยๆ ยกขึ้นจับศีรษะตัวเองช้าๆ หญิงสาวหน้าซีดเผือดเมื่อยกมือขึ้นมาแล้วพบว่ามีน้ำสีแดงเปื้อนติดมือเธอมาด้วย ยังไม่ทันที่คนเจ็บจะได้ตั้งตัว อีกฝ่ายก็ออกรถอีกครั้งด้วยความเร็วไม่แพ้เมื่อตอนขับมา ความเจ็บตัวที่ได้รับบวกกับความเจ็บใจกับการกระทำอันป่าเถือนของผู้ชายคนข้างๆ เวลานี้ ทำให้พราวตะวันน้ำตาไหลออกมาอย่างไร้การควบคุม ทำไมเธอต้องมาเจอกับการกระทำที่ไร้ความปราณีของคนคนนี้ ผู้ชายที่เธอเคยเจอ 3 ครั้งในฐานะคนรู้ใจของพี่สาว เขาเป็นผู้ชายที่สุภาพ ใจดี และมีมิตรไมตรีกับเธอเสมอ นั่นคือภาพประทับใจของผู้ชายคนนี้ที่เธอจำได้ตลอดมา แต่เวลานี้ภาพทั้งหมดมันมลายหายไป ภายใต้ร่างกายกำยำ ใบหน้าหล่อเหลาเขาคือซาตานที่เต็มไปด้วยความป่าเถื่อนสิ้นดี

                รถของนคินทร์ถูกขับมาจอดด้วยความเร็วที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง คนขับพยุงตัวเองลงจากรถมาเปิดประตูแล้วกระชากผู้หญิงที่พามาด้วยให้ลุกขึ้นตามไป ร่างบางพยายามรั้งตัวเองสุดชีวิตแต่ก็สุดที่จะฝืนแรงลากของผู้ชายตัวโตกว่าเธอได้ พราวตะวันรู้สึกล้าระบมไปทั้งตัว ทั้งตัวจริงๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอรู้สึกเหมือนร่างเธอกำลังจะแหลกออกจากกัน ทั้งแรงกระชาก แรงบีบของคนตัวใหญ่กว่าสามารถทำให้เนื้อตัวของเธอแดงจนเริ่มเขียวเป็นจ้ำได้ง่ายๆ ไหนจะบาดแผลตรงศีรษะของเธอที่มีรอยแตกจากการกระแทกอย่างเต็มแรงเพราะฝีมือของคนโหดร้ายในสายตาเธอไปแล้วตอนนี้

                "ปล่อยฉันไปเถอะนะคุณคินทร์ ฉันขอร้อง ฉันรู้ว่าคุณเมาคุณกำลังขาดสติ คุณช่วยตั้งสติหน่อยได้มั้ย ช่วยกลับไปเป็นคุณคินทร์คนเดิมที่ฉันเคยรู้จักทีเถอะ"

                พราวตะวันพยายามพูดกับอีกฝ่ายดีๆ เธอเตือนสติเขาเผื่อมันอาจจะทำให้เขาเบาลงและปล่อยเธอไปก็เป็นได้ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อนคินทร์ไขกุญแจเข้าห้องได้ร่างบางของพราวตะวันกลับถูกกระชากเข้าไปด้านในอย่างเต็มแรง

                "คุณคินทร์ปล่อยฉันไปเถอะนะได้โปรดเถอะอย่าทำอะไรฉันเลย...ฉันไปทำอะไรให้คุณอย่างนั้นเหรอ คุณถึงต้องจับตัวฉันมาแบบนี้ ฉันเป็นน้องสาวของพี่แพร พี่แพรแฟนของคุณไงค่ะคุณคินทร์" สิ่งที่พราวตะวันพยายามบอกไม่ได้ผ่านเข้าหูเขาเลยสักนิดนคินทร์เหวี่ยงเธอลงบนเตียงนอนทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

                "โอ้ย!!" ร่างบางกระแทกกับที่นอนจนร้องออกมาดังลั่น นคินทร์ไม่รอช้าเดินเข้ามาใกล้ๆ คนที่นอนตัวสั่นเทาอยู่บนเตียงด้วยความกลัว เขากระโจนลงมาค่อมหญิงสาวเอาไว้ พราวตะวันตกใจสุดขีดยกมือไหว้ขอความเห็นใจจากอีกฝ่ายอย่างไม่อายอะไรอีกแล้ว

                "ฉันไหว้ล่ะอย่าทำอะไรฉันเลย"

                นคินทร์ก้มมองหน้าของคนที่นอนอยู่ใต้ตัวเอง ภาพเบื้องหน้าดูพร่ามัว และใบหน้าที่เขาเห็นเวลานี้คือใบหน้าของแพรดาวผู้หญิงที่ตัวเองรักสุดหัวใจ

                "ทำไมคุณต้องกลัวผมขนาดนี้แพร ผมเป็นแฟนคุณนะแค่ผมจะขอทำแบบนี้กับคุณบ้างคุณกลับไม่ยอม ทีผู้ชายคนอื่นคุณกลับยอมมันง่ายๆ อย่างนั้นนะเหรอแพร ฮะ!!!" พูดจบนคินทร์ก็ก้มหน้าลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอของหญิงสาวด้วยอารมณ์โกรธ

                "ปล่อยนะคุณคินทร์ ปล่อยฉัน ฉันไม่ใช่พี่แพร ได้ยินมั้ยว่าฉันไม่ใช่พี่แพร"

                พราวตะวันพยายามดิ้นจนสุดชีวิตมือสองข้างยกขึ้นมาบดบังไม่ให้ใบหน้าของอีกฝ่ายมาถูกใบหน้าของตัวเองแต่ก็ไร้ผล แรงของนครินทร์และอารมณ์ที่กำลังพาไปทำให้พราวตะวันกลัวสุดขีดเมื่อเสื้อที่เธอใส่มากำลังถูกเขาดึงให้ขาดวิ้น ดวงหน้าซีดเผือดหัวใจที่เต้นรัวพร้อมจะหลุดออกมาจากตัวพาให้ร่างบางอ่อนระทวยแล้วหมดสติไปเมื่ออีกฝ่ายกำลังพยายามรุกเธออย่างหนัก

                จมูกคมสันที่กำลังซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนของอีกฝ่ายหยุดทันที เมื่อไม่ได้ยินเสียงและแรงขัดขืนเช่นก่อนหน้า นคินทร์ผงกศีรษะขึ้นมาจึงพบว่าหญิงสาวหมดสติไปแล้ว เขาสลัดศีรษะไปมาสองสามครั้ง ก่อนจะจ้องมองผู้หญิงที่นอนอยู่เวลานี้อย่างเต็มตา ภาพที่พร่ามัวค่อยๆ ชัดเจนขึ้นเมื่อผู้หญิงที่เขาเห็นเวลานี้ไม่ใช่แพรดาว แต่กลับเป็นพราวตะวันน้องสาวของผู้หญิงที่ตัวเองรัก  ชายหนุ่มรีบผงะออกจากร่างที่หมดสติทันที มือหนาสองข้างยกขึ้นตบใบหน้าของตัวเองสองสามรอบเพื่อให้สร่าง ซึ่งมันก็ได้ผลเขาหายเมาเป็นปลิดทิ้ง ภาพผู้หญิงที่นอนสลบอยู่บนเตียงโดยเสื้อขาดกระจุยกระจายเหลือเพียงบราตัวน้อยทำให้นคินทร์รู้สึกหน้าชา เขาเบือนหน้ามองไปทางอื่นก่อนจะหยิบผ้าห่มที่พับอยู่ปลายเตียงมาห่มร่างบางนั่นไว้  แล้วพาตัวเองมาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ห่างจากเตียงนัก

                สองมือยกขึ้นกุมขมับนี่เขาขาดสติขนาดเห็นหน้าพราวตะวันเป็นหน้าแพรดาวแฟนสาวตัวเองอย่างนั้นหรือ นคินทร์ตัดพ้อตัวเองในใจ ผู้ชายอย่างเขาที่ไม่เคยสำมะเลเทเมา แต่ที่ต้องมาดื่มหนักขนาดนี้เพียงเพราะอยากลืมความเจ็บปวดใจจากการกระทำของผู้หญิงที่ตัวเองรักมากถึงขั้นอยากแต่งงานด้วย เพราะรักมากและซื่อสัตย์กับผู้หญิงที่ตัวเองรักมาโดยตลอด จึงทำให้เขาเจ็บมากเมื่อถูกอีกฝ่ายทรยศในความรักที่เขามีให้ ยิ่งคิดว่าถูกอีกฝ่ายสวมเขาก็ยิ่งทำให้นคินทร์รู้สึกเจ็บแค้น มือสองข้างบีบกำหมัดแน่น แววตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นประทุขึ้นมาราวกับมีศัตรูอยู่เบื้องหน้าตัวเองในเวลานี้

                นคินทร์ลุกพรวดก่อนจะเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ ร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง สายตาคนมองจับจ้องร่างอันไร้สติด้วยแววตาไม่ต่างไปจากเดิม ในเมื่อหญิงสาวคนนี้คือน้องสาวสุดรักของผู้หญิงที่เขารักมาก มันคงไม่ยากหากความเจ็บปวดที่เขากำลังเผชิญอยู่จะถูกผ่อนลงหากเขาได้ชำระแค้นกับใครสักคนที่สำคัญไปไม่น้อยในชีวิตของแพรดาว เมื่อคิดมาได้เช่นนี้แผนการร้ายกาจจึงผุดขึ้นในหัวสมองของผู้ชายที่ไม่เคยคิดอะไรร้ายๆ แบบนี้มาก่อน แต่สำหรับตอนนี้ผู้ชายคนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปนับตั้งวันที่เขาถูกบดขยี้หัวใจด้วยน้ำมือของหญิงสาวที่รักสุดหัวใจ

            ณ ร้าน อาหาร

                "ณิชา ทำไมพราวไปเข้าห้องน้ำนานจัง เป็นอะไรรึเปล่า" ปราบดาถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวของตัวเองลุกหายไปจากโต๊ะนานเกิน 15 นาทีเห็นจะได้ ณิชานันท์ที่มัวแต่เพลิดเพลินกับบทเพลงที่ได้ยินจึงนึกได้ว่าพราวตะวันหายไปเข้าห้องน้ำอยู่นานพอสมควรแล้วจริงๆ

                "เออจริงด้วย เราก็ลืมไปเลยว่าพราวไปเข้าห้องน้ำ งั้นเดี๋ยวเราไปดูเอง" ณิชานันท์พูดจบก็ลุกเดินตรงไปยังบริเวณห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลไปจากบริเวณภายในร้านเหารท่าใดนัก หญิงสาวเดินมาถึงห้องน้ำก็ไม่พบว่าเพื่อนอยู่ด้านใน  หรือพราวตะวันจะอยู่ในห้องน้ำห้องไหนสักห้องก็ได้ เธอรีบส่งเสียงเรียกเพื่อนขึ้นมาไม่ดังนัก

                "พราว แกอยู่ในนั้นรึเปล่า" คนเรียกถามหยุดรอฟังสักครู่แต่ก็ไรซึ่งเสียงตอบใดๆ ออกมา ณิชานันท์เริ่มรู้สึกกังวลใจ ก็ไหนพราวตะวันบอกว่าจะออกมาเข้าห้องน้ำ แต่ทำไมกลับไม่อยู่ในนี้แล้วเวลานี้เพื่อนเธอไปอยู่ที่ไหน หญิงสาวลุกลี้ลุกลนรีบเดินกลับมาที่โต๊ะทันที ปราบดาที่ชะเง้อคอยมองหาเพื่อนทั้งสองอยู่แล้ว เห็นเพียงณิชานันท์เดินกลับมาลำพังจึงแปลกใจ

                "พราวล่ะณิชาทำไมไม่ออกมาพร้อมกัน" ปราบดารีบเอ่ยปากถามทันทีเมื่อณิชานันท์เดินกลับมาถึงโต๊ะ

                "พราวไม่ได้อยู่ในห้องน้ำ เราหาทั่วแล้วก็ไม่เจอ" คนพูดสีหน้ากังวล คนได้ยินเองก็ไม่ต่างกัน

                "ณิชาไปกับเรา ไปถามเด็กเสิร์ฟกันว่าเห็นพราวบ้างรึเปล่า" ณิชานันท์พยักหน้ารัวเห็นด้วยกับความคิดเพื่อน ทั้งสองคนรีบเดินตรงไปยังเด็กเสิร์ฟหนุ่มที่เป็นคนพาพวกเขามานั่งที่โต๊ะในตอนแรก แต่คำตอบที่ได้รับคือไม่มีใครเห็นเพื่อนของทั้งคู่ เพราะช่วงเวลาที่พราวตะวันไปเข้าห้องน้ำนั้นลูกค้ากำลังทยอยเข้าร้าน แต่ละคนจึงไม่ได้สังเกตว่าใครทำอะไรกันบ้าง เพราะมัวแต่ทำหน้าที่ของตัวเองกันหมด

                ความกังวลใจของทั้งคู่เริ่มมีมากขึ้นไปกว่าเดิมเมื่อยังไร้วี่แววเพื่อนสาว ณิชานันท์ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเพื่อน เบอร์โทรพราวตะวันสามารถติดต่อได้เพียงแต่ไม่มีผู้รับสาย มันดังอยู่นานจนกลายเป็นให้ฝากข้อความเสียงแทน เธอพยายามโทรกี่ครั้งแต่ก็เป็นอยู่แบบนี้

                "ปราบ! เราร้อนใจจริงๆ พราวไม่เคยหายไปไหนโดยที่ไม่บอกแบบนี้ เราว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับพราวแน่ๆ ทำยังไงดีปราบ ไปแจ้งความกันดีมั้ย ให้ตำรวจเขาช่วยตามหา" ณิชานันท์เสนอ

                "ใจเย็นๆ ก่อนนะณิชา พราวหายตัวไปยังไม่ถึง 24 ชั่วโมง เราว่าตำรวจเขาอาจไม่รับแจ้ง" ปราบดาเข้าใจแบบนั้น

                "แจ้งได้นะปราบ ที่หลายคนเข้าใจว่าการแจ้งความคนหายต้องรอให้ถึง 24 ชั่วโมงก่อนแล้วตำรวจถึงรับแจ้ง จริงๆ แล้วมันเป็นความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนมากเลยนะ แบบนี้เราจะต้องรอให้คนที่เรารัก คนที่เรารู้จักหายไปให้ครบเวลาก่อนใช่มั้ยถึงจะแจ้งความได้น่ะ ไม่จริงเลย!!...ไปเถอะไปแจ้งความกัน" ณิชานันท์อธิบายเพื่อนด้วยสีหน้าวิตกกังวล

                "งั้นเหรอเราเองก็เข้าใจแบบนั้นมาตลอด....เพื่อความสบายใจที่พึ่งเดียวของเราตอนนี้ก็คงต้องยกให้กับผู้พิทักษ์สันติราษฎ์สินะ เดี๋ยวเราเรียกเด็กมาคิดเงินก่อนแล้วเราไปสถานีตำรวจกัน" ปราบดาบอกเพื่อนก่อนจะโบกไม้โบกมือเรียกเด็กเสิร์ฟมาคิดเงิน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยทั้งคู่จึงรีบเดินไปที่รถทันทีระหว่างที่ปราบดาสตาร์ทเครื่องยนต์ เสียงข้อความในโทรศัพท์ของณิชานันท์ส่งสัญญาณดังขึ้น หญิงสาวรีบเอื้อมมือไปคว้าขึ้นมาเปิดดูทันที

                "พราวส่งข้อความมา" ณิชานันท์รีบหันไปบอกเพื่อนทันทีที่เห็นชื่อเจ้าของข้อความ ปราบดาดับเครื่องลงทันที

                            'ตอนนี้เราอยู่กับพี่แพร ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วจะโทรหานะ'

            ณิชานันท์อ่านข้อความออกมาให้ปราบดาได้ยินด้วย ทั้งคู่รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกคิดว่าเพื่อนตัวเองจะได้รับอันตรายเสียแล้ว แต่เมื่อพราวตะวันส่งข้อความมาบอกแบบนี้จึงค่อยโล่งใจ อย่างน้อยทั้งคู่ก็ได้รู้ว่าพราวตะวันหายไปไหนกับใคร แม้จะยังมีข้อสงสัยอยู่มากมายแต่เมื่อรู้ว่าเพื่อนปลอดภัยจึงค่อยเบาใจลง จากจุดหมายที่จะไปแจ้งความที่สถานีตำรวจปราบดาจึงขับรถไปส่งณิชานันท์ที่บ้านแถบชานเมืองของเธอแทน

            ร่างบางยังคงนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงใหญ่ นคินทร์เห็นทีท่าว่าอีกฝ่ายคงจะหลับยาวจนถึงเช้าแน่ ด้วยความง่วงบวกกับความเพลีย ร่างสูงโปร่งจึงพาตัวเองมานอนลงข้างๆ จนหลับไป แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามารำไรพอทำให้ม่านตาของหญิงสาวที่หลับใหลค่อยๆ เปิดขึ้นทีละนิด พราวตะวันกระพริบตาอยู่สองสามครั้งเพื่อปรับเลนส์ม่านตาเมื่อยามต้องแสง ร่างบางค่อยๆ ขยับแต่กลับรู้สึกร้าวระบมไปทั้งตัว อาการช็อกเข้าครอบครองเต็มพื้นที่ส่วนสมองเมื่อรู้ตัวแล้วว่าเวลานี้ร่างกายของเธอถูกใครอีกคนกอดอยู่ แถมเสื้อผ้าท่อนบนของเธอเวลานี้ก็มีเพียงแต่บราสีขาวตัวน้อยห่อหุ้มไว้เท่านั้น หญิงสาวดิ้นตัวเต็มแรงจนทำให้คนที่นอนกอดเธออย่างไม่รู้ตัวตื่นขึ้น

                "คุณคินทร์ ไอ้คนสารเลว คุณทำแบบนี้กับฉันได้อย่างไร" พราวตะวันตวาดเสียงใส่นคินทร์ดังลั่น พร้อมกับพยายามผลักร่างของอีกฝ่ายให้ออกไปห่างตัว

                "อะไรของเธอ ตื่นมาก็เอะอะโวยวายลั่นห้องไปหมด" นคินทร์ถอยห่างออกมาอีกมุมหนึ่งของเตียง พราวตะวันมองผู้ชายที่อยู่ห่างออกไปตรงหน้าด้วยแววตาแห่งความชิงขัง

                "จะให้ฉันหัวเราะชอบใจที่รู้ว่าตัวเองถูกข่มขืนจากผู้ชายสารเลยอย่างนั้นนะเหรอ....เลวที่สุด" พูดจบน้ำตาแห่งความเสียใจเจ็บใจก็ไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก คนเห็นหน้าเสียลงไปนิด แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองวางไว้ สีหน้าแววตาของเขาจึงพลันเปลี่ยนเป็นเย้ยหยันทันที

                "เธอมาโทษฉันฝ่ายเดียวไม่ได้ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเธอมันต้องโทษพี่สาวตัวร้ายของเธอด้วย" พราวตะวันได้ยินสิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าพูดถึงพี่สาวตัวเองออกมาแบบนั้น เธอยิ่งรู้สึกงง

                "หมายความว่ายังไง พี่สาวฉันมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้" คนถูกถามไม่ตอบได้เพียงแต่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่พร้อมจะเอาคืนให้ถึงที่สุด

                "ฉันถามคุณไม่ได้ยินเหรอไง พี่สาวฉันมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้...คิดจะทำเลวแล้วเอาพี่สาวฉันมาอ้างอย่างนั้นเหรอ เลว เลวที่สุด พี่สาวฉันตาบอดหลงผิดมารักผู้ชายที่จิตใจสกปรก การกระทำเยี่ยงสัตย์เดรัจฉานแบบคุณได้อย่างไรกัน" 

                พราวตะวันพูดออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บแค้น คนถูกด่ามีหรือจะอยู่นิ่ง แววตาแห่งความโกรธปะทุออกมาให้กับคำพูดที่อีกฝ่ายด่าทันที นคินทร์กระโจนร่างตัวเองเข้ามาประชิดอีกฝ่าย มือหนาคว้ามือบางไว้เต็มกำลัง

                "โอ้ย! เจ็บนะ"

                "ปากดีนักใช่มั้ย คิดว่ามีปากไว้ด่าคนอื่นเป็นอย่างเดียวหรือไง แบบนี้มันต้องทำอย่างอื่นด้วย"

                พูดจบริมฝีปากสีกุหลาบก็ถูกบดขยี้เข้าเต็มแรงด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย พราวตะวันพยายามดิ้นสุดกำลัง มืออีกข้างที่ยังเป็นอิสระยกขึ้นทุบอีกฝ่ายพัลวัน  แต่นั้นไม่ได้ทำให้ร่างใหญ่กำยำของเขาสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเธอดิ้นยิ่งเธอทุบรสจูบของอีกฝ่ายก็ยิ่งทวีความแรงขึ้นไปด้วย เสียงร้องของหญิงสาวอู้อี้อยู่ในลำคอต่อจะให้ช่วยตัวเองอย่างสุดความสามารถขนาดไหน ร่างบางที่ผ่านการถูกกระชากลากถูมาอย่างระบมแล้วเมื่อคืนนี้ ก็สุดที่พ้นเงื้อมือของเทพบุตรที่เวลานี้มีซาตานแห่งความเคียดแค้นเข้าครอบงำไปแล้วตั้งแต่ถูกพี่สาวเธอตัดสัมพันธ์ไป

                พราวตะวันหยุดดิ้นหยุดทุบเพราะรู้ว่ายิ่งทำเช่นนั้นก็ยิ่งเป็นการเพิ่มโทสะให้กับอีกฝ่าย และนั่นก็หมายถึงว่าเธอมีแต่จะเสียเปรียบไปมากกว่านี้ ร่างบางหยุดการขัดขืนเธอไม่ฝืนตัวเองอย่างเช่นก่อนหน้า ปล่อยให้อีกฝ่ายทำในสิ่งที่ต้องการตามใจตัวเอง แม้จะรู้สึกสะอิดสะเอือนกับการกระทำที่กำลังถูกย่ำยีอยู่ในเวลานี้อย่างแสนสาหัสก็ตาม ซึ่งมันกลับได้ผลความนิ่งของพราวตะวันทำให้นคินทร์หยุด เขาถอนริมฝีปากตัวเองออกจากปากเธอ จ้องผู้หญิงตรงหน้าที่หลับตาปี๋ตัวสั่นเป็นลูกนก  "ด่าฉันอีกสิ ทุบฉันอีกก็ได้ หยุดทำไมล่ะ"

                นคินทร์พูดท้าทายเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่กล้าอีก พราวตะวันตั้งสติเสียงลมหายใจของเธอถูกปลดปล่อยออกมาก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ปากได้รูปถูกเม้มเข้าหากันแน่น แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังจับจ้องไปยังอีกฝ่ายโดยไร้คำพูดใดๆ ทั้งสิ้น  นคินทร์หน้านิ่งจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน เด็กสาวคนนี้เขาเคยเมตตาเอ็นดูเพราะเธอเป็นน้องสาวของคนรัก แม้จะไม่ได้คุ้นเคยหรือพบเจอกันบ่อย แต่สามครั้งที่ได้เคยพบเจอกันพราวตะวันจะยกมือไหว้และพูดจากับเขาด้วยดีเสมอ  แต่แววตาจากเด็กสาวตรงหน้าในเวลานี้เขารู้ได้ทันทีว่ามันจะไม่มีความรู้สึกแบบนั้นหลงเหลืออีกแล้วนับจากนี้ไป

                "ถ้ายังไม่เลิกมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ ฉันจะจูบเธออีก และคราวนี้จะไม่จูบอย่างเดียวแต่จะทำอย่างอื่นด้วย" คำพูดของนคินทร์ ทำให้คนได้ยินรีบหันหน้าหนี ไอ้ผู้ชายสารเลว รังแกผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ พราวตะวันด่าในใจ ยังไม่วายที่อีกฝ่ายจะอ่านใจเธอออกอีก

                "แล้วถ้าคิดจะด่ากันในใจด้วยแล้วละก็ เธอจะโดนเป็นสองเท่า" พราวตะวันหันขวับกลับมาจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม่ง นคินทร์ทำท่ากระโจนเข้าหาเธออีกรอบ หญิงสาวรีบหันหนีทันที

                "อย่านะ...ฉันไม่ได้ด่าอะไรคุณเสียหน่อย คิดมากไปเองหรือเปล่า" พราวตะวันพูดเสียงเบา ใบหน้าหญิงสาวเจื่อนลงไปถนัดตา ทำให้นคินทร์ยิ้มหยันออกมากับท่าทางอาการกลัวของเธอ รอยยิ้มที่เคยดูแสนสุภาพของเขาที่พราวตะวันเคยรู้สึกได้ แต่เวลานี้รอยยิ้มของผู้ชายคนนี้มันช่างดูน่ารังเกียจสิ้นดีเมื่อเธอเห็นมัน เมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายยังคงจับจ้องมองมา และสายตาของผู้ชายป่าเถื่อนสำหรับเธอไปแล้วตรงหน้ามองต่ำลงมาตรงเนินอก หญิงสาวรีบก้มมองตามจึงรู้ตัวว่าท่อนบนของเธอมีเพียงบราตัวน้อยใส่อยู่เท่านั้น พราวตะวันหน้าร้อนผ่าวจนขึ้นสีเลือดฝาดหญิงสาวรีบคว้าผ้าห่มที่อยู่ข้างกายขึ้นมาปิดไว้อย่างไม่รอช้า

                "ลามก" พราวตะวันปากไวด่าอีกฝ่ายออกมาอีกรอบ

                "นั่นไงสงสัยอยากจะโดนอีก" พราวตะวันกระชับผ้าไว้แน่นกว่าเดิม "จะอายทำไมลืมไปแล้วหรือไงว่ายิ่งกว่านี้ฉันก็เห็นของเธอมาหมดแล้ว" พราวตะวันหน้าชาดวงตาเบิกโพลง ความอายและความแค้นใจเพิ่มขึ้นมากไปกว่าเดิม เธอไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้ในเวลานี้ เพราะรู้ว่าเธอเป็นรองแต่อย่าให้เธอหลุดพ้นออกไปจากที่นี้ได้ผู้ชายคนนี้จะไม่มีใครได้เข้าใกล้ตัวเธออีกเลย

                นคินทร์เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและเดินกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ ก่อนจะยื่นสิ่งนั้นให้กับเธอ "ไปอาบน้ำซะเดี๋ยวจะพาไปส่ง" พราวตะวันยื่นมือไปรับอย่างว่าง่าย เพราะเธออยากหลุดออกมาจากตรงนั้นเต็มที หญิงสาวใช้ผ้าขนหนูสีขาวที่ได้มาคลุมทับส่วนบนของตัวเองไว้ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็วที่สุด

                ร่างบางยืนมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ตรงหน้า น้ำตาเม็ดใหญ่หยดแหมะลงมา ทำไมชีวิตที่กำลังจะสดใสของเธอกลับต้องมามัวหมองเพียงเพราะชั่วข้ามคืนเช่นนี้ ซ้ำร้ายไปกว่านั้นคนที่ยัดเยียดตราบาปให้กับชีวิตของเธอคือผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของพี่สาวตัวเอง เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของพราวตะวันดังลอดออกมาจนคนนอกห้องน้ำได้ยินชัด เขายืนฟังเสียงสะอื้นไห้เสียงนั้นด้วยความรู้สึกบีบเค้นหัวใจ จิตใต้สำนึกของความเป็นลูกผู้ชายเขารู้ดีว่าได้ทำร้ายจิตใจของลูกผู้หญิงคนหนึ่งไปแล้ว เสียงทอดถอนหายใจของชายหนุ่มถูกปลดปล่อยออกมาระลอกใหญ่ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยาในตู้ยามาไว้ข้างเตียงนอน

                เวลาล่วงเลยไป 20 นาที พราวตะวันค่อยๆ แง้มเปิดประตูห้องน้ำก่อนจะตัดสินใจยื่นศีรษะออกมามองหาคนป่าเถื่อนไร้ความเป็นมนุษย์ นคินทร์เดินมาหยุดยืนตั้งแต่เมื่อไรพราวตะวันไม่ทันได้เห็น หญิงสาวสะดุ้งตัวโยนก่อนจะกระชับผ้าขนหนูที่ปิดทับส่วนบนอย่างแน่นหนาที่สุด

                "มีอะไร อาบเสร็จแล้วก็รีบๆ ออกมา ฉันจะได้อาบบ้าง"

                "เอ่อ...ก็เสื้อฉันขาด ฉันจะใส่อะไรกลับบ้านล่ะ" พราวตะวันพูดเสียงอ้อมแอ้ม คนได้ยินนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นคนที่ฉีกเสื้อของเธอให้ขาดกระจุยไปแล้วเมื่อคืนนี้เขาจึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบเสื้อยืดสีขาวออกมาจากตู้

                "อะ!! เสื้อฉันเอง ตัวมันอาจจะใหญ่ไปหน่อยแต่ก็ใส่ไปเถอะ" เขายื่นเสื้อให้เธอ หญิงสาวเอื้อมมือไปรับแล้วปิดประตูกลับเข้าไปอีกรอบ

                ไม่นานจากนั้นเจ้าของร่างบางจึงเดินออกมาพร้อมกับกางเกงตัวเดิม และเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งของเขา นคินทร์เรียกให้หญิงสาวมานั่งลงตรงเก้าอี้ที่ไม่ไกลจากเตียงนัก พราวตะวันหยุดนิ่งไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ร่างใหญ่ของอีกฝ่าย เพราะกลัวว่าจะเสียเปรียบผู้ชายเห็นแก่ได้คนนี้อีก

                "ไม่ได้ยินหรือไง ฉันบอกให้มานั่งตรงนี้" คนเรียกเสียงเข้มขึ้นกว่าครั้งแรก พราวตะวันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะก้าวช้าๆ อย่างลังเลมาตามที่อีกฝ่ายออกคำสั่ง

                "ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกพราวตะวัน นั่งลง"

                น้ำเสียงเขาฟังดูจริงจัง พราวตะวันจึงนั่งตรงเก้าอี้ตามที่เขาบอก นคินทร์เดินไปหยิบกล่องยาที่เอาออกมาเมื่อครู่ เขาหยิบขวดแอลกอฮอล์ขวดเล็กขึ้นมาเปิดฝาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสำลีสีขาวแล้วจุ่มที่น้ำแอลกอฮอล์สีฟ้า พราวตะวันมองตามผู้ชายตรงหน้าอย่างงงๆ

                "คุณจะทำอะไรของคุณ" คนถูกถามไม่ตอบ แต่กลับยกสำลีที่ชุ่มน้ำสีฟ้าเมื่อครู่นี้ขึ้นแตะที่แผลตรงศีรษะพราวตะวันอย่างเบามือ

                "โอ้ย!! แสบ" พราวตะวันร้องออกมา

                "อยู่เฉยๆ น่ะ แล้วก็อดทนหน่อย" เขาพูดพลางเป่าลมจากปากเบาๆ เพื่อให้หญิงสาวคลายความแสบลงได้บ้าง พราวตะวันงงกับการกระทำของผู้ชายตรงหน้า คิดจะร้ายก็ร้าย คิดจะดีก็ดีอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่คิดเหรอว่าเธอจะเชื่อไปกับสิ่งที่เขาทำเพียงแค่นี้ แผลตรงศีรษะแผลนี้เกิดขึ้นก็เพราะน้ำมือของเขา การกระทำอันโหดร้ายที่เธอต้องเจอเมื่อคืนนี้ เธอไม่มีทางเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะกลับมาเป็นเทพบุตรแสนดีอย่างที่เธอเคยรู้จักได้อีก

                "พอแล้วล่ะแผลแค่นี้มันไกลหัวใจฉันเยอะไม่ถึงกับตายหรอก...ว่าแต่ว่าคุณจะปล่อยฉันไปได้หรือยัง" พราวตะวันเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายไม่ให้เขาเข้ามายุ่งกับแผลเธออีก ก่อนจะถามหาอิสรภาพของตัวเอง นคินทร์วางอุปกรณ์ในมือลง

                "ก็ดี...ที่ทำให้เพราะเห็นว่าแผลมันใหญ่ดูท่าจะอักเสบแน่ แต่เห็นเธอปากดีได้แบบนี้ ก็คงจะจริงอย่างที่เธอพูดนั่นล่ะแผลแค่นี้มันคงไม่ถึงกับตายหรอก" นคินทร์ย้อนคำที่พราวตะวันพูด หญิงสาวขบฟันแน่นที่เธอต้องเจ็บตัวขนาดนี้ก็เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายอย่างแก หญิงสาวคิดแค้นในใจ

                "ฉันอยากกลับบ้าน จะปล่อยฉันกลับบ้านได้หรือยัง" หญิงสาวถามย้ำ และไม่ต่อคำอะไรเขาอีก เธออยากหลุดพ้นออกไปจากนรกขุมตรงหน้าเวลานี้เสียที

                "ยังกลับไม่ได้ ฉันยังไม่ให้กลับ" คนพูดเสียงเรียบ ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมองตัวเองอย่างโกรธแค้นแค่ไหน เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้ ทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำแล้วก็หยุดหันมาหาคนที่ยืนโกรธจนลมออกหู

                "อย่าคิดหนี เพราะมันไม่ใช่วิธีที่ฉลาดนักสำหรับลูกไก่ในกำมืออย่างเธอ" สิ้นคำพูดนคินทร์จึงเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจว่าพราวตะวันจะมีอาการเช่นไรกับคำพูดของตัวเอง มือบางสองข้างบีบเข้าหากันแน่นจนเห็นเส้นเลือด ดวงตากลมโตลุกวาวราวกับจะให้มันลุกเป็นไฟไปเผาไหม้ผู้ชายที่เธอเกลียดเข้ากระดูกดำแล้วในตอนนี้

                "อย่าคิดว่าผู้หญิงจะถูกกระทำได้ฝ่ายเดียว อย่าให้ถึงคราวฉันบ้าง ฉันจะเอาคืนคุณให้สาสมกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า คอยดู!!" พราวตะวันกัดฟันพูดบอกตัวเอง น้ำตาที่เธอคิดไว้ว่าจะไม่ยอมปล่อยให้มันไหลออกมาอีกแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับทำไม่ได้ ความโกรธจนแปรเปลี่ยนมาเป็นความแค้นมันได้กองสุมในหัวใจเธอมากขึ้นอยู่ตลอดเวลาที่ได้ยินคำพูด และการกระทำของเขา

                นคินทร์จงใจใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานกว่าที่ควร เขาเปิดน้ำอุ่นจนเต็มอ่างก่อนจะลงไปแช่ให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายในนั้น  โทรศัพท์ที่หยิบติดมือเข้ามาด้วยถูกหยิบมากดดูเล่น เมมโมรี่การ์ดที่ใช้เก็บรูปภาพในโทรศัพท์ถูกเปิดดูในเวลาต่อมา ภาพหญิงสาวที่ถูกถ่ายเก็บไว้ในนี้จะเป็นภาพใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่แพรดาว ทั้งภาพเดี่ยวภาพคู่ที่มีอยู่จนเต็มโทรศัพท์ แววตาคนมองเศร้าหมองลงถนัดตา เขายังไม่สามารถลืมผู้หญิงคนนี้ได้เพียงชั่วข้ามคืนแน่นอน ผู้หญิงที่รักมากจนอยากลงหลักปักฐานด้วยมาตลอด ผู้หญิงที่เคยอยู่ในอ้อมกอดแล้วปากก็พร่ำบอกว่ารักเขา ดวงตาสองข้างค่อยๆ ปิดลงพร้อมด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ นคินทร์ไม่สามารถทนความคิดถึงแพรดาวที่มีอยู่ได้ไหว เขาตัดสินใจกดโทรศัพท์หาเธอทันที

                เสียงรอสายดังอยู่เป็นเวลานาน จนดูเหมือนจะไม่มีคนรับ แต่แล้วเสียงที่เล็ดลอดผ่านสายโทรศัพท์กลับทำให้นคินทร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอีกครั้ง

                "สวัสดีครับคุณนคินทร์ พอดีว่าคุณแพรไปเข้าห้องน้ำมีอะไรจะฝากไว้มั้ยครับ" คนรับสายพูดเสียงทุ่มลอดผ่านมาบอกเจ้าของเบอร์

                "แล้วคุณเป็นใครทำไมถึงมารับโทรศัพท์ของแพร" คนโทรถามเสียงเข้ม

                "ผมดลวัฒน์ครับ คิดว่าคุณคงจำผมได้"

                เมื่อรู้ชื่อว่าเป็นใคร ใบหน้าที่ไม่พอใจอยู่แล้วจึงโกรธเดือดดาลมากขึ้นไปกว่าเดิม ทำไมเขาจะจำไม่ได้ชายชู้ของแพรดาวที่เขาฝากหมัดไว้ที่ใบหน้าไปแล้วเต็มๆ เมื่อวันก่อน นคินทร์กดวางสายเขวี้ยงโทรศัพท์ลงไปกองกระจายทั่วพื้น เขาลุกพรวดไปล้างเนื้อล้างตัวใต้ฝักบัวไม่ไกลจากอ่าง อารมณ์โกรธกลับเข้ามาครอบงำจิตใจอีกครั้ง เมื่อรู้แน่ชัดว่าผู้หญิงที่ตัวเองรักคงไม่มีวันกลับมาหาเขาเหมือนเดิมอีกแล้ว เมื่อเขาเจ็บคนที่ทำให้เจ็บจะต้องเจ็บเสียยิ่งกว่า เมื่อความรักความซื่อสัตย์ที่เคยมอบให้ตลอดมามันไม่มีค่าให้นึกถึง เพราะฉะนั้นต่อไปนี้ความรักทั้งหมดจะถูกเรียกคืน และจะแปรเปลี่ยนกลับไปเป็นความแค้น  ความแค้นที่เขาจะผลักมันใส่ให้กับพราวตะวันน้องสาวที่แพรดาวรักดั่งดวงใจ

                นคินทร์อาบน้ำเสร็จออกมาด้วยชุดคลุมสีขาวที่คลุมทับร่างกายไว้ เขาเดินปรี่เข้ามาหาพราวตะวันที่ยืนหันหลังมองวิวอยู่ริมหน้าต่างของคอนโด มือบางที่มีรอยเขียวอยู่แล้วถูกจับซ้ำไปอีกครั้งอย่างเต็มแรง หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวแล้วร้องออกมาเพราะความเจ็บจากแรงจับของอีกฝ่าย

                "โอ้ย!! อะไรเนี๊ยะฉันเจ็บนะ" นคินทร์ไม่สนใจอาการเจ็บของเธอเลยสักนิด เขาลากหญิงสาวกลับมาเหวี่ยงลงที่เตียงอีกครั้ง พราวตะวันตกใจตัวสั่น นี่มันอะไรในชีวิตของเธอ อยู่ๆ กลับต้องมาพบเจอกับการกระทำอันโหดร้ายจากผู้ชายที่เธอเคยคิดว่าแสนดีหนักหนา แต่สิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตรงหน้าเขาคือมนุษย์ตัวผู้ที่ไม่ได้ต่างไปจากผู้ชายเลวๆ คนหนึ่งที่มีอยู่เต็มสังคมเลย

                "ปล่อยฉันนะ ไหนคุณบอกว่าจะพาฉันไปส่งที่บ้าน แล้วนี่มันอะไรกัน" พราวตะวันทวงคำพูดเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

                "ฉันเปลี่ยนใจ ฉันยังไม่ปล่อยให้เธอไปไหนทั้งนั้น เธอต้องอยู่กับฉันที่นี่จนกว่าฉันจะพอใจ"

                "หมายความว่ายังไง คุณจะเอาอะไรจากฉันอีก สิ่งที่คุณได้ไปจากฉันมันยังไม่สาสมแก่ใจอีกหรือไง ฉันมันมีอะไรที่คุณอยากจะได้อยู่อีก" พราวตะวันพูดออกมาด้วยน้ำตานองหน้า เมื่อเข้าใจว่าเธอได้ถูกเขาพรากความสาวไปแล้วเมื่อคืนนี้

                "มี!! เธอยังมีสิ่งที่ฉันยังไม่ได้ แต่วันนี้นี่ล่ะที่ฉันจะได้มันมาจริงๆ" พูดจบหน้าคมสันของเขาก็ก้มลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอของอีกฝ่ายทันที 

    ***อร๊ายย ยังไงกันล่ะเนี๊ยะ คนสุภาพอ่อนโยนอย่างนคินทร์ กลายร่างเป็นซาตานไปแล้ว พราวตะวันของเราจะรอดมั้ยเนี๊ยะ เอาใจช่วยเธอกันด้วยนะคะรีดเดอร์ ^^
       ชอบไม่ชอบ สนุกไม่สนุก คอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์กันบ้างน๊าา pleaseeee!!!