ความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรก

 

"ไอ้ตัง แกดูดิ่พี่ ปรัช โคตรน่ารักเลยว่ะ"

"เออ แกจะดูอีกนานป่าวว่ะ คาบต่อไปโดดไม่ได้แล้วนะ"

"ทำไมว่ะ"

"ฉันกับแกจะม.ส.แล้วอ่ะดิ่"

"เออว่ะ แต่ฉันอยากดูนิ่"

"งั้นฉันไปเรียนนะ โชคดีนะแก"

วันนี้ที่โรงเรียนมีแข่งบาส โรงเรียนของฉันเป็นเจ้าภาพ ที่โรงเรียนเลยวุ่นวายมากกกกก

"ไอ้ตัง"

"อะไรของแกอีก"

"วันนี้ไปหาอะไรกินกันไหม"

"ไม่มีตังว่ะ เมื่อวานแกก็ชวนฉันไป วันนี้แกจะไปอีกแล้วหรอว่ะ"

"อีกวันนึงนะ ก็วันนี้บาสโรงเรียนเราชนะ เขาต้องไปฉลองกันแน่เลยอ่ะ ฉันอยากเจอพี่ปรัชน่ะ"

"ไม่ แกชวนคนอื่นไปเถอะ ไอ้ตั้งมันจะด่าเอา"

"แก พี่ตั้งเขาก็อยู่ชมรมบาสไม่ใช่หรอว่ะ"

"ยังไงฉันก็ไม่ไป ขี้เกียจไป จะกลับบ้าน"

"นิ่ สองคนข้างหลังน่ะ ฉันกำลังสอนอยู่นะ เงียบๆหน่อย" ยัยแก่หน้าย่นเอ้ยบ่นอยู่ได้

ไอ้แพมนี่มันเซ้าซี้จริง ๆ เลยว่ะ น่าเบื่อที่สุด ฉันไม่น่ามีพื่อนแบบมันเลย

"แพม ไอ้ตังล่ะ"

"นอนอยู่ ปลุกก็ไม่ยอมตื่น มีไรอ่ะพี่ตั้ง"

"ไอ้ตัง ตื่นได้แล้ว ไอ้น้องเวร"

"อะไรของแกห๊ะไอ้ตั้งมีไร"

"กลับบ้านได้แล้ว"

"อ้าว หมดเวลาแล้วหรอ"

"เออ วันนี้แม่มา รีบกลับไปเก็บของที่บ้านเลยนะ"

"แล้วแกอ่ะไอ้ตั้งทำไมแกไม่ไปกับฉัน"

"วันนี้ฉันมีแข่งบาส แล้วก็จะออกไปข้างนอกด้วย"

วิ่งหนีฉันไปเฉยเลย ทำไมฉันต้องเป็นคนทำความสะอาดบ้านคนเดียวด้วยเนี่ย มีพี่แม่งก็เหมือนไม่มี

"ไอ้พี่เวร"

"ตกลงแกจะไปกับฉันป่าว" ยัยนี่อีกคน

"ไม่ไป วันนี้รีบกลับบ้าน แม่มา ฉันไปแล้วนะ"

เห้อ เหนื่อยโคตรเลยว่ะ ออกไปหาอะไรกินดีกว่า แล้วฉันก็รู้ความจริงว่า วันนี้ แม่ไม่ได้มา ไอ้ตั้งมันโกหกฉัน ฉันจะรอมันกลับมา แล้วก็จะฆ่ามัน ไอ้พี่เวร ฉันไม่น่าเกิดมาเป็นน้องแกเลย

"เธอ ช่วยพาเพื่อนฉันไปโรงพยาบาลหน่อยซิ"

"ฉันเนี่ยนะ คือฉัน ฉัน"

เวร วันนี้มันวันอะไรว่ะ ซวยสองต่อรึไงว่ะ ยังไม่ทันได้พูดอะไร อีตานี่ก็ เรียกรถแท๊กซี่แล้ว

"นี่นาย คือฉัน"

"มีอะไร"

"เพื่อนนายไปโดนไรมาอ่ะ"

"โดนฟันมา"

"หรอ"

เรามาถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย ตังฉันหมดแล้วนะเนี่ย ทำไมต้องเป็นช้าน จะกลับบ้านยังไงว่ะเนี่ย เฮ้อ

"นี่ แล้วทำไมนายต้องพาฉันมาด้วยล่ะ"

"ฉันจะขอแค่ค่ารถเธอเท่านั้นแหละ"

"ห๊ะ นาย ฉันไม่มีเงินเหลือแล้วนะ มันหมดไปกับคารถเมื่อกี๊แล้ว"

"นั่นมันเรื่องของเธอ"

ไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้มาก่อนเลยนะ ไอ้บ้านี่มันเป็นใคร มันถึงมาทำกับฉันได้ ไอ้เวรเอ้ย

"แล้ว ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ ทำไมนายต้องทำแบบนี้ล่ะ"

"นี่ เงียบ ๆ หน่อยซิ เพื่อนฉันมันใกล้จะตายนะ"

ฉันนั่งอยู่หน้าห้องไอซียูกับไอ้ผู้ชายใจร้าย วันนี้มัวันซวยของฉันจริง ๆ เลย

"นาย"

เย้ย ทำไมทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นว่ะ

"เออคือ คนที่บ้านของเพื่อนนายเขารู้ยังอ่ะ ว่าเพื่อนนายโดนฟันอ่ะ"

"ยัง เธอโทรไปซิ"

"แล้วทำไมนายไม่โทรไปล่ะ"

"ขี้เกียจคุย อ่ะนี่เบอร์ โทรไปบอกว่าอยู่ที่นี่นะ"

"นายไปกับฉันซิ ฉันกลัวนายหนี"

"เธอนี่มันเรื่องมากจริง ๆ เลยนะ"

ใครจะไปเหมือนนายล่ะ ไอ้คนใจดี เชอะ ๆ

"สวัสดีค่ะ คือว่า รู้จักเจตไหมค่ะ"

".................."

"อ๋อเข้าโดนฟันน่ะค่ะ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลddน่ะค่ะ ลูกคุณอยู่ห้องไอซียูรีบมาเลยนะคะ"

เฮ้อ เสร็จซักที ยัยแม่นี่ก็ใจร้ายไม่ยอมฟังอะไรเลย เอาแต่ด่าอย่างเดียว

"โทรเสร็จแล้วใช่ไหม"

"อืม"

"งั้นไปกันเถอะ"

"อ้าวไม่รอแม่เพื่อนนายก่อนหรอ"

"ฉันหิว"

ฉันกับอีตานี่เดินไปบนถนนที่เงียบสงัด ฉันไม่ได้มาเดินแบบนี้นานแล้ว รู้สึกดียังไงก็ไม่รู้เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเลย จนกระทั่ง

"เธอหิวรึป่าว"

"หิวมากกกกกกกกกกกกก"

"ฉันมีตังแค่นั้ พอค่ารถเธอกลับบ้านรึป่าว"

"แล้วนายล่ะ จะกลับยังไง"

"เดินกลับ"

"ห๊า"

"บ้านฉันอยู่ซอยข้างหน้านี่เอง"

"หรอ เออ งั้นฉันกลับแล้วนะ"

"เดี๋ยวก่อนซิ"

"มีอะไรอีกล่ะ"

"ไม่มีตังจะกลับได้ไง อ่ะเอาไป"

"ขอบใจนะ"

"ขึ้นรถเมล์เป็นใช่ไหม"

"ฉันไม่ใช่เด็กนะ"

เฮ้อ แล้วฉันก็ผ่านพ้นวันร้าย ๆ ไปได้อีกหนึ่งวัน - - ''