เยี่ยหลัน ผู้พลิกชะตา

เยี่ยหลัน ผู้พลิกชะตา

นางเป็นสตรีสะคราญโฉมและห้าวหาญ 

นางต้องเอาตัวรอดท่ามกลางสงครามและภัยอันตรายนับไม่ถ้วน 

นางถูกมารดาส่งไปค่ายทหารเพื่อเป็นตัวตายแทนน้องชาย!

ส่วนเขาเป็นแม่ทัพหนุ่มรูปงาม 

บุคลิกน่าเกรงขาม ไม่ชอบสุงสิงกับผู้ใด 

แต่เมื่อได้ตกหลุมรักนาง เมื่อนั้นก็ยากจะถอนตัว!

ส่วนบุรุษอีกผู้หนึ่งเป็นทหารหนุ่มผู้อยู่เคียงข้างนางมาเนิ่นนาน 

และกว่าจะรู้ตัวว่าหลงรักนาง ก็สายเกินแก้!

reference picture : www.pinterest.com

สกุลเยี่ยเป็นแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน ยามสงครามแน่นอนย่อมต้องกระโจนเข้าสู่สนามรบอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เมื่อยามบ้านเมืองสงบ สกุลเยี่ยย่อมอยู่อย่างสุขสบายเฉกเช่นอ๋องท่านหนึ่ง 

ณ จวนสกุลเยี่ย

วันนี้เป็นวันฉลองคล้ายวันเกิดของบุตรชายทั้งสองของนายท่าน

ดังนั้นที่จวนเลยจัดงานเลี้ยงอย่างยิ่งใหญ่ให้แก่คุณชายทั้งสองพวกเขาเกิดวันเดียวปีเดียวกัน ทว่าหน้าตาและนิสัยกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง 

คนหนึ่งหน้าตาเหมือนนายท่านสกุลเยี่ย ส่วนอีกคนกลับหน้าตาคล้ายฮูหยินของนายท่านแทน

เนื่องจากเยี่ยตงได้ลืมตาดูโลกก่อน เขาเลยได้เป็นคุณชายใหญ่แห่งจวนสกุลเยี่ย ส่วนเยี่ยอันคลอดออกมาทีหลังเลยได้เป็นคุณชายรองแทน

นายท่านเข้มงวดกับคุณชายใหญ่มาก ดังนั้นเยี่ยตงจึงมีนิสัยมุทะลุดุดัน ทว่าคุณชายรอง ฮูหยินกลับตามใจเขามากกว่าผู้ใด ดังนั้นเยี่ยอันเลยกลายเป็นเด็กเกเร เอาแต่ใจ และเสียคนตั้งแต่เด็ก

ตอนนี้ทุกคนในจวนล้วนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

ขาดเพียง...

บุตรชายคนรอง เยี่ยอันเท่านั้น

ตอนนี้นายท่าน ฮูหยิน คุณหนูใหญ่ คุณชายใหญ่ล้วนนั่งที่โต๊ะอาหาร หลังของพวกเขายืดตรง มือไร้การแตะต้องอาหาร

คิ้วของนายท่านเริ่มขมวดคิ้วมุ่น

ไม่นานก็มีเสียงลากฝีเท้าวิ่งมาทางห้องโถงใหญ่

เยี่ยตงถอนหายใจก่อนเอื้อมมือไปหยิบตะเกียบขึ้นมา

แต่ทันทีที่มือเขาสัมผัสตะเกียบ ฮูหยินก็ตีเขาที่หลังมือทันที

“นายท่านยังไม่จับตะเกียบ เจ้าจะจับตะเกียบได้อย่างไร!”

ฮูหยินดุข้างหูเยี่ยตง

คุณชายรองเมื่อมาถึงห้องโถงใหญ่ก็คำนับนายท่านเป็นคนแรกพร้อมกับกล่าวว่า

“อันเอ๋อร์ ขออภัยที่มาช้า หวังว่าท่านพ่อจะไม่ถือสา”

นายท่านเพียงก้มลงจิบชาโดยไม่พูดอะไร 

เยี่ยอันยิ้มก่อนนั่งลงยังที่นั่งของตน

นายท่านสกุลเยี่ยหยิบตะเกียบและเริ่มคีบอาหารเข้าปาก เมื่อนั้นทุกคนในจวนถึงเริ่มหยิบตะเกียบขึ้นมาบ้าง 

เยี่ยจวินคีบอาหารให้คุณชายใหญ่ ส่วนฮูหยินก็คีบอาหารให้คุณชายรอง

เยี่ยหลัน คุณหนูใหญ่แห่งสกุลเยี่ย เพียงยิ้มมุมปาก

นางเห็นภาพนี้จนชินตา

ถึงแม้ไม่ใช่วันเกิดของพวกเขา ท่านพ่อท่านแม่ก็ยังคงปฎิบัติเช่นนี้ 

นางคีบอาหารเข้าปากก่อนเคี้ยวอย่างช้าๆ

พวกเขาทั้งสองแข่งกันเอาใจบุตรชายแต่ละคน

ทว่านางกลับไม่เคยได้รับการใส่ใจเช่นนี้มาก่อน

อาจเป็นเพราะนางเป็นเพียงสตรี...

เยี่ยหลันก้มลงซดน้ำแกงพลางหลุบสายตาลงต่ำ

ถึงแม้ไม่เห็นภาพตรงหน้า แต่นางยังคงได้ยินเสียง

ท่านพ่อและท่านแม่ยังคงเอาอกเอาใจเยี่ยอันและเยี่ยตงไม่ขาดปาก

เมื่อกินข้าวเสร็จบ่าวไพร่ก็มายกสำรับออกไป

นายท่านสกุลเยี่ยยกมือขึ้น แล้วบ่าวคนหนึ่งก็เดินถือถาดเข้ามาในห้องก่อนจะมอบให้นายท่านอย่างนอบน้อม

เมื่อของสิ่งนั้นส่องต้องกับแสงไฟ คุณหนูใหญ่ก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือสิ่งใด

มันคือกระบี่ของบรรพชนที่ตกทอดมาอย่างยาวนาน ตั้งแต่ท่านผู้เฒ่าจนมาถึงนายท่าน และบัดนี้นายท่านก็มอบมันให้แก่บุตรชายคนโต

เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าใครเป็นผู้สืบทอดคนต่อไปของสกุลเยี่ย!

ส่วนฮูหยินเองก็ไม่น้อยหน้า นางถือถาดหนึ่งเข้ามาให้บุตรชายคนรองด้วยตนเอง

บนถาดมีผ้าคลุมสีแดงคลุมอยู่

แค่มองปราดเดียกว็รู้ว่าของที่อยู่ใต้ผ้าคลุมนั่นย่อมไม่ธรรมดา

แล้วฮูหยินก็เลิ่กผ้าคลุมสีแดงขึ้น เผยให้เห็นของที่อยู่ด้านใน

มันคือกิเลนคู่ที่แกะสลักจากหยกเนื้อดี ทั้งประณีตและบรรจงยิ่ง

บ่งบอกได้ว่าฮูหยินเสียเงินไปไม่น้อยกับของสิ่งนี้ อีกทั้งยังแสดงถึงความใส่ใจที่มีต่อบุตรชายคนนี้ได้เป็นอย่างดี

เยี่ยหลันก้มลงซดน้ำแกงอีกครั้ง พลางนึกย้อนไปถึงวันเกิดตนเมื่อหลายเดือนก่อน 

ตอนนั้นท่านพ่อท่านเม่เพียงให้เงินนางไม่กี่ตำลึงเท่านั้น ไม่ได้มอบของล้ำค่าใดๆ ให้นางแม้แต่น้อย

หญิงสาวเคี้ยวข้าวในปากอย่างช้าๆ แต่ไม่ว่านางจะเคี้ยวละเอียดเพียงใด

นางกลับรู้สึกว่าการกลืนข้าวลงคอนั้นช่างยากเย็นเหลือเกิน...

ไรท์มีช่อง Youtube แล้ว ฝากติดตามด้วยจ้า :) 

คลิกที่รูปด่้านล่างได้เลย!

นิยายเรื่องอื่นๆ ของไรท์จ้าา ฝากติดตามด้วยน้าา :)