ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter II
At Incheon Airport
วันนี้เป็นวันที่ผมและเมมเบอร์ะ้อเินทาไปประเทศีน แฟนๆ็มาันไม่มาเท่าไหร่นั ส่วนมามีแ่บ้านแฟนไ์ที่มาามถ่ายรูปพวเราในวันนี้ อืม... อีั้นานว่าเรื่อะออผมและเมมเบอร์เลยัสินใไปหาอะไรินันให้เรียบร้อย่อนที่ะเินทา ทุนเอาแุ่ยไปินไปแอบมีเล่นบ้า อารม์ีันน่าูเลยินะ ็แน่ละ นี่มันารเินทาออนอประเทศอพวเราในนาม Monsta X รั้แรนิ ะไม่อารม์ีันไ้ยัไ ผมินเสร็่อนเลยลุออาวสนทนานั้นเพื่อเเวะไปหาื้อนมไว้ให้เ้าเ็พวนี้ินันบนเรื่อบินระหว่าทานิหน่อย
ผมเินไปเรื่อยๆทีละ่ออั้นวา มอทีละุเอเ้าับอที่หนึ่ในเมมเบอร์อบมาๆผมเลยหยิบื้อมา หลัานั่นผม็เินมาทีนั่รอระหว่าเมเนเอร์ฮยอไปัารธุระให้เรียบร้อย แ่ละนนี่เหมือนลิริๆ ผมมอหาทีนั่แ่เหมือนว่าะเหลือที่เียวสำหรับผมึ่อยู่้าๆับ .. ีฮยอน
ผมเินไปนั่้าแล้ววาถุอทีื้อมาไว้้าเ้าอี้เเล้วหยิบห่อเยลลี่ึ้นมาเเะหยิบส่ให้ีฮยอน เ้าัว็หันมามอผมแบบเยๆธรรมาอยู่หรอพอเห็นเยลลี่เท่านั่นละ าเป็นประายเหมือนเ็ไ้ริๆ่อนผมะวาให้บนมือเล็
“ฮยอ อผมบ้าิ” เ้าเ็แสบี้เล่นมินฮยอส่เสียมาอเยลลี่บ้าพร้อมับแบมือ ผมเลย้อวาให้ามที่มินฮยออ
“ฮยอนี่สอมารานนะ ผมรู้สึไ้”
“สอมารานยัไ?”
“ทีีฮยอนเล่นับผมอยู่ฮยอมาสะิให้ีฮยอนหันไปหา พอเป็นผมลับ้อเอ่ยปาอถึะสนใผม”
“อะไรอนายเนี่ยมินฮยอ ฮยอเ้าอาะยัไม่ทันเรียแ่นายันเห็น่อนไ” ีฮยอนพูัึ้นมา
“ไม่รู้ละ ไม่สนใผมเลยสนใแ่ีฮยอน”
“็นายมาอ่อนที่ฮยอะพูไ 555” ผมอบไปามน้ำที่ีฮยอนเล่น อันที่ริ .. ผม็แอบสอมารานเพราะผมื้อให้ีฮยอนริๆ รายนั่นอบินนใร็ำไ้
“ไร้สาระริเลยนายเนี่ย” ีฮยอนพูแล้วส่ายหัวับวามอแอมินฮยอ่อนะหยิบไอแพึ้นมาาระเป๋าเพื่อถ่ายรูป ส่วนผม็นั่หยิบเยลลี่มาินแทนเียบๆเพราะผมไม่รู้ว่าผมะวนน้าๆผมุยยัไ
“ฮยอ” ีฮยอนเรียผม่อนะส่ไอแพมาให้ ผมรู้ว่าอนนี้ผมทำหน้ามึนเหมือนนไม่หลับมาทั้ืนแน่ๆ อยู่ียื่นมาให้ผมทำไมละ?
“ถ่ายรูปเล่น็ไ้ เี๋ยวเบื่อายะ่อน”
ผม้มมออไอแพที่เปิล้อไว้ อนนี้ผมรู้สึว่าัวเอมึนมาเพราะน้าวนผมุยเพราะเเ่นั่นริๆ ่อนผมะหยิบมาาีฮยอน แล้วผม็หัน้านหลัไอแพเ้าหน้าัวเอ ผมไม่รู้ว่ารูปะออมาเป็นไนะ ผมไม่เห็นอ
“ฮยอทำอะไรน่ะ....” ีฮยอนมาถามผม้วยสีหน้าที่ท่าทาะูทึ่.. ผมทำอะไรแปลไปเหรอ?
“ทำไมฮยอไม่ล้อหน้ารนี้ละ..” ีฮยอนหยิบไอแพับพลิให้ผมแล้วี้รมุม้านวาบน ผมรู้สึไ้ว่าเหมือนผมทำพลาอะไรไปและผมเห็นรูปที่ผมถ่ายแล้วละ เ็มอเียว ่อนที่ีฮยอนะ...
ำ๊า.. ๊าแบบสุๆ ..
“โอ๊ะ นายเป็นอะไรอนายเนี่ยีฮยอน”มเมเนเอร์ฮยอเินลับมาพร้อมับทัีฮยอนที่ำอย่าบ้าลั่้าๆผมอนนี้
“ฮยอนอูฮยอลเป็นบ้าเลย 555555555555555” ไม่มีทีท่าว่าะหยุ้วย..
“ั้นเอาไว้เล่าบนเรื่อแล้วันนะ เพราะอนนี้มีเรื่อให่ว่านั่น ทุนอย่าพึ่เล่นัน”
“มีเรื่ออะไรเหรอรับฮยอ?” ผมเอ่ยถามเมเนเอร์ฮยอ เมมเบอร์นอื่นๆหันมาสนใ้วยวามเียบ แล้วเยิบมาใล้ันเพราะเสียที่สนามบินปิ็อืออึนไม่ไ้ยินอะไรอยู่แล้ว
“เที่ยวบินีเลย์.. แ่ไม่้อห่วหรอ อนนี้ื้อั๋วเปลี่ยนสายารบินใหม่แล้วเวลาเิม อนนี้ให้รีบไปันไ้แล้ว”
เมเนเอร์ฮยอพูบทุนัารเเยย้ายัารัวเอให้เรียบร้อยแล้วโบมือลาแฟนๆ
“โอป้ารีบลับมาน้า โอป้าูแลัวเอ้วยน้า โอป้าิถึแล้วน้า”
เสียแฟนๆอแเหมือนไม่อยาให้พวเราไปเลย แฟนๆอพวผมนี่น่ารัันริๆ หลัาที่ล่ำลาแฟนเสร็ พวผมทั้ 7 น ็รีบลุเินไปพร้อมๆันเพื่อไปรอในเท่อนะเลยเวลาึ้นมาริๆ
พวเรามาถึที่ีน ิว่ายัไม่มีใรรู้ว่าพวเรามาน่าะเียบพอสมวรเพราะพวเราพึ่เยมาที่ีนรั้แรแฟนๆน่าะยัไม่รู้ัพวเรามาถึมี็น่าะน้อย พวเราเลยเินออมาันโนที่ไม่ไ้ระวัอะไรมามายพร้อมับาร์อีสอสามนเท่านั่น
แ่เหมือนะผิาไปโยสิ้นเิ้อว่าแบบนั่นเลย็ไ้ ลุ่มนที่มีมาว่าที่เาหลี ไม่รู้ว่ามาาไหน รู้ไ้ยัไว่าพวเรามานาที่เาหลียัมีแ่ไม่ี่นเท่านั่นที่ะรู้ แ่ที่นี้ลับไม่ใ่ มาอย่าับแถวอะไรสัอย่าพอเห็นพวเรา็เริ่มมีส่เสียเรียปนับรี๊ ผมเินไปพร้อมับิว่าแฟนลับรู้ไ้ยัไเพราะไม่มีใพูอะไรผมิ้ำๆนนึึ้นมาไ้อย่านึ ผมเลยหันไปหาีฮยอนพร้อมับถามำถามว่า
“นาย.. ราวที่แล้วนายอัพเหว่ยป๋อรึเปล่า?”
“ใ่ ผมเอ ทำไมหรอ?”
“เมเนเอร์ฮยอบอับันว่าไม่ให้บอพวนายให้เรามาเเบบเียบๆเพื่อที่ะไ้ไม่เอเ้าับลุ่มแฟนลับทำให้เินทายามาึ้น”
“ผมอโทษ..” น้ำเสียีฮยอนูะรู้สึผิริๆ
อนนี้ทุน้อใ้วามสามารถในารเบีย เบี่ย และหลบแฟนลับ าร์็เอาไม่อยู่หรอแรนหลายนรวมันใ้เวลาพอสมวรว่าเราะมาึ้นรถที่ถูัเรียมมารับพวเราไ้ ผมมอรอบๆ่อนะพบว่า รถไม่มีแอร์?
“ยอนู นายมาุยับันเี๋ยวนี้”
“รับ ฮยอ”
ผมเินมานั่้าเมเนเอร์ฮยอเียบามที่บอ่อนผมะเริ่มโนยิำถามทันที
“ทำไมถึมีนรู้ไ้ว่าเรามา?” ผมเียบไม่อยาอบำถามสัเท่าไหร่ ผมผิเอที่ผมไปบอเมมเบอร์แล้วผมไม่ไ้ห้ามไว้่อเพราะทุนมัวแ่ยุ่ๆ มีแ่ีฮยอนทีู่ื่นเ้นมาเป็นพิเศษในอนนั่น
“ผมผิเอรับ ที่ทำให้มันยุ่ยาลำบาึ้นมา”
“ผมเป็นนทำให้แฟนลับรู้ว่าเราำลัะมาที่ีนเอรับ” ผมยอมรับับเมเนเอร์ฮยอ ถ้าให้โทษีฮยอน็ไม่ใ่เพราะผม็ไม่ไ้ห้ามเาเอ
“ันสั่นายแล้วนะว่าไม่้อบอใรน่ะ”
“รับ ผมทราบรับ อโทษนะรับฮยอที่ทำให้มันลายเป็นแบบนี้”
“เอาเถอะ มันแ้อะไรไม่ไ้แล้ว แ่ราวหลั้อทำามที่ันสั่ไว้ ไม่ั้นมันะมีปัหาเอาไ้ เ้าในะ?”
“รับ ฮยอ” ผม้มหัวให้น้อยๆ่อนะเินลับมานั่ที่นั่ัวเอเียบๆ โนุเรื่อแ่นี้ผมว่ามันป็นเรื่อที่ผมลืมไ้ยอมรับว่าเป็นวามผิอผมไ้ีว่าให้เมมเบอร์อผมโนุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น