คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1st - WHAT IS LOVE
WHAT IS LOVE
The 1st KrisYeol’s Fiction @ NOVEMBER LINE
Author : VIMMY (@chovimmy)
Genre : Romantic
Rate : PG-15
xxx - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - xxx
Girl, I can’t explain what I feel.
Oh baby my baby, baby, baby, baby...Yeah.
ผมไม่รู้ะบรรยายวามรู้สึที่มี่อุยัไี? มันเป็นวามรู้สึที่ผมเอ็ไม่รู้เหมือนัน ผมอบุ? ั้นหรอ? ผมรัุ? ั้นหรอ? ผมยัไม่เ้าใเลยว่าวามรัืออะไร...
ผมื่อ ‘อู๋อี้ฟาน’ แ่เพื่อนๆมัะเรียผมว่า ‘ริส’ ผมย้ายบ้านมาาแนนาา เพราะผมมีบ้านอยู่หลายที่ ผมมีเื้อสายีน-แนาเียน ผมอบที่เาหลีมารับ ผมเลยเลือเรียนที่เาหลี่อ แ่เวลาว่าผม็ะลับแนาาไปหาพ่อแม่บ้าามโอาส
ผมอายุ 20 แล้วรับ! เพิ่เรียนอยู่มหาลัยปี 2 สาาารถ่ายภาพ ผมอยาเป็น่าภาพรับ ผมอบถ่ายรูป อย่าถามเลยว่าผมอบถ่ายอะไร ผมเห็นอะไรผม็ถ่ายหมนั่นแหละ แ่ส่วนมาะเป็นภาพธรรมาิเสียส่วนให่ พว้นไม้ ใบไม้ อไม้อะไรทำนอนี้ เพราะูแล้วมันสบายาีรับ
ภาพในล้อัวเ่อผมมีน้อยภาพนัที่ะมีนเป็นแบบให้ แ่มีอยู่แ่นนเียวเท่านั้นแหละรับ ที่ไ้เ้ามาอยู่ในเฟรมอผมเือบทุรูป ใบหน้าหวานๆ มูโ่ๆ าลมโ ับริมฝีปาสีแระเรื่อนั่น เาือ... ‘ปาร์านยอล’ รับ
านยอลเป็นเพื่อนสนิทอผมรับ เราเพิ่สนิทันเมื่ออนปี 1 นี่เอ เาเป็นเพื่อนนแรที่เ้ามาุยับผม อนที่ผมย้ายมาเรียนแลเปลี่ยนที่นี่ ทั้ๆที่เาพูภาษาอัฤษไม่่อยเ่ แ่เา็พยายามอย่ามาที่ะพูับผมใน่วแรๆ เราเรียนนละะัน านยอลเลือเรียนเี่ยวับนรีรับ ฝ่ายนั้นอบนรีมาๆเลยล่ะ ฮ่าๆๆ :)
漫长的一天 仿佛就像短暂一秒的感觉
เธอทำให้วันที่ยาวนานลายเป็นเวลาเพีย 1 วินาที
每天都像是为你写下的情节
ทุๆวันเป็นั่บทละรที่เียนึ้นมาเพื่อเธอ
这一幕浪漫爱情片 下一幕动作片男主角
านี้เป็นาโรแมนิ พอา่อไป็เป็นาแอั่นที่ันเป็นพระเอ
我扮演你心中唯一英雄
ให้ันเป็นฮีโร่เพียนเียวในใเธอ
“ย่าส์! ริส” เสียๆหนึ่ัึ้นา้านหลั ทำให้ผมำเป็น้อหันลับไปมอทา้นเสีย ร่าบอบบาอใรนหนึ่ที่ผมุ้นหน้าุ้นาเป็นอย่าีเินุ่มๆเ้ามาหาผมอย่าเอาเรื่อ “ทำไมนายไม่รอันที่ห้อ?”
ยัไม่ทันที่ผมะถามอะไร อีฝ่าย็เอ่ยถามออมาเสีย่อน ผมยยิ้มเล็น้อย ่อนะหันลับไปบันทึภาพ้นไม้้นให่้าหน้า นิ้วเรียวัเอร์ระรัวหวัะเ็บภาพทุ็อ “็นายยัไม่เลิ ัน็เลยลมาถ่ายรูป่าเวลา พอนายเลิ็ะไปหานายที่ห้อไ”
“แถไ้ลอเลยนะ!” านยอลเอ่ยเสียยิ้มๆ ่อนะส่บาอย่ามาให้ผม ผมะัมือาารถ่ายรูปไว้ั่วราว แล้วหันมาสนใับสิ่ที่นัวเล็มอบให้ “อะไรอ่ะ?”
“ไอ้พวนั้นมันบอว่านายยัไม่ไ้ิน้าวเ้าเลย ็เลยื้อนมปัมาฝา... ระวัเหอะ! ไม่ิน้าวเี๋ยวโรระเพาะะถามหา” ไอ้พวนั้นที่านยอลหมายถึ ะเป็นพรรพวที่ะนั่นแหละ ไอ้พวนั้น็ปาีเหลือเิน อุส่าห์ำับแล้วำับอีว่าอย่าบอานยอล็ยัะบอ เี๋ยว้อสั่สอนหน่อยแล้ว
“อบในะ” ผมยื่นมือไปรับ ่อนะเอ่ยอบุามมารยาท แล้วนั่ลเอาหลัพิับ้นไม้้นให่ที่ใ้เป็นแบบอยู่เมื่อรู่ แ่แล้วผม็้อเอ่ยปาถามนที่เอานมปัมาให้ แล้วไหนนมปัอเาล่ะ? “แล้วนายไม่ินรึไ?”
“นะ... นาย
“นายินมาแล้ว แู่ท่าลูบในท้อนายมันยัไม่ไ้ินนะ หึหึ” ผมหัวเราะนิๆับท่าทาอานยอล เ้าเ็ปาแ็เอ้ย! นี่นะินมาแล้ว? อบเป็นห่วนอื่น่อนัวเออยู่เรื่อยเลย เฮ้อ~ “มานั่้วยันมา”
ว่าแล้วผม็ัารับมืออนที่ยืนล้ำหัวอผมอยู่ ุประส์ือหวัะให้นั่ล้วยัน านยอลยื้อัวอยู่นิหน่อย ่อนะแพ้แรอผม ทำให้ัวเาพลาล้มลมานั่แหมะอยู่บนัอผม “เฮ้ย!”
มือทั้สอ้าอานยอลับลำอผมไว้แน่น วาลม้อมอเ้ามาในวาอผม ผมรู้สึเหมือนานยอลหน้าแ้วยแหละ! แล้วหน้าอผมะแรึเปล่านะ? แ่มัน็รู้สึร้อนแปลๆนะเนี่ย
“เ็น้อย~ ุ่ม่ามที่หนึ่เลยนะนายเนี่ย นี่ถ้าไม่ไ้ันุ่มๆอัน่วยไว้ล่ะ็ ันว่านายไ้้น้ำเบ้าลไปอยู่บนพื้นแล้วแน่ๆ” ผมันัวอานยอลน้อยๆ เพื่อให้ลาัอผม แ่เา็ยัไม่ยอมลุ
“้า~ พ่อฮีโร่~ อบุมาๆนะ๊ะ” ว่าแล้ว็ทำเสียล้อเลียนผมสัหนึ่ที ่อนะหยิแ้มผมไปมา เล่นเอาแ้มผมระบมไปหม แล้ว็ลุออาัอผมมานั่้าน้าผมแทน
ผมหัวเราะนิหน่อยับท่าทาเ็ๆอานยอล ่อนะใ้มือีนมปัที่านยอลให้เมื่อรู่ให้เป็นรึ่สอิ้น แล้วแบ่ให้านยอลไปหนึ่ิ้น ให้ผมหนึ่ิ้น
ผมมีวามสุมา ทุรั้ที่ไ้อยู่ับานยอล...
(你如此完美) 突然我期待 陪你走向的未来
(เธอเพอร์เฟ็อย่านี้) ในอนาัน็อยาเินไปับเธอ
别把爱藏起来抓住幸福 只要你能坦白 oh~baby
อย่า่อนวามรัเอาไว้ เ็บวามสุเอาไว้ แ่เพียเธอมีวามื่อสัย์่อมัน โอ้ ที่รั~
แ่ปัหาอผม็ือ...
ผมไม่รู้ว่าานยอลิแบบเียวันับผมรึเปล่า ?
I lost my mind当你走进我视线
ันยอมแพ้ัวอันเอ ั้แ่ที่เห็นเธออยู่ในสายา
就在你周围整个世界 get in slow motion
โลรอบๆัวเธอ็่อยๆหมุน้าๆ
请你告诉我 如果这样就是爱
่วยบอันที หานี่ือวามรั
爱无所不在 会让我忘记伤害分担悲哀学习关怀
รัทำให้ผมลืมวามเ็บปว ร่วมันแบ่ปันวามเศร้า ไ้เรียนรู้ารเอาใใส่ัน
吵过 哭过 还能拥抱
ทะเลาะบ้า ร้อไห้บ้า แ่็ยัลับมาอันไ้
请你告诉我如果这样就是爱
่วยบอันที หานี่ือวามรั
รับ! ผมแอบอบนที่ื่อปาร์านยอลรับ ผมิว่าอบนะ เพราะผม็ไม่รู้เหมือนัน ว่าวามรู้สึที่ผมมีให้านยอลมันเรียว่าอะไร ผมแ่รู้สึอยาเห็นหน้าอานยอลทุเวลา อยาอยู่ใล้านยอลทุนาที ผมมีวามสุทุรั้ที่ไ้อยู่ับานยอล วามรู้สึที่ผมมีให้านยอลมันแ่าับวามรู้สึที่ผมมีให้เพื่อนนอื่นๆ
านยอลทำให้ผมมีวามสุ ไม่ว่าผมะมีเรื่อเศร้า เสียใ หรือเรื่อทุ์ใอะไรมา านยอละเป็นนเียวที่อยรับฟัเลย และทำให้วามเศร้าอผมมลายหายไปในพริบา
และวันนี้ผม็ัสินใแล้ว...
“ริส.. ริส...”
“..................”
“ริส!!!!!!!”
“อะไรเนี่ยานยอล? อยู่ันแ่นี้เอ ทำไม้อะโนอะไรนานั้น้วยเล่า” แม้ำพูะูเหมือนหุหิ หาแ่ในวามเป็นริแล้ว ผมไม่เยรู้สึอย่านั้นเลยสันิ
“โห! ันเรียนายั้นาน แ่นายไม่ยอมหันเอ่าหา” เสียหวานเถียลับมาามวามสัย์ริ อาะรินะ เพราะผมมัวแ่เหม่ออยู่
“อโทษๆ ว่าแ่มีอะไรหรอ?”
“ันะถามว่านายะเอาอะไรไหม? ันะไปื้อมาให้”
“เอ่อ.. านยอล ันมีอะไระบอนาย” ผมเลือที่ะเปลี่ยนประเ็น ิ้วอานยอลมวเป็นปมอย่าสสัย ผมสูลมหายใเ้าลึๆแล้ว็ผ่อนลมหายใออ้าๆ “ะ.. ันอบนาย”
“ันอบนายมาั้แ่ปี 1 แล้ว.. นายเป็นนเียวที่เ้าใันมาที่สุ นายเป็นนเียวที่อยู่ับันมาที่สุ แม้บารั้พวเราสอนะทะเลาะันบ้า ี่เ่าไปบ้า แ่ัน็อยาะให้นายลอพิาราหัวใอันนะ”
ผมบอวามรู้สึที่แท้ริอผมไปแล้วรับ! แู่หน้าอานยอลสิ วาลมโเบิโพล ริมฝีปาสีแระเรื่ออ้าว้าอย่าใ อู๋ฟานพลาไปแล้วริๆรับ! ผมไม่น่าพูำนั้นออมาเลย ให้ายสิ!
“อี้... ฟาน” สรรพนามที่ใ้เรียื่อผมูเปลี่ยนไป เพราะปิานยอละเรียผมว่าริส แ่รั้นี้านยอลลับเรียผม้วยื่อริ อะไรบาอย่ามันเปลี่ยนไปแล้ว “นาย... อบัน?”
“อืม...” อนนั้นผมไม่รู้ว่าะอบว่าอะไรแล้ว “...ันอโทษนะานยอล นายะลำบาใใ่มั๊ย? ที่เพื่อนสนิทอย่าันมาบออบนายแบบนี้ ันอโทษนะ.. ที่ทำให้นายลำบาใ ่อานี้ันะพยายามัใะ.....”
ยัไม่ทันที่ผมะพูบประโย ู่ๆานยอล็เอานิ้วมาแะที่ริมฝีปาอผม “ไม่้อพูแล้ว.. ัน็อบนายนะอี้ฟาน ...อบุที่นายอบันนะ”
当我牵你手全世界羡慕不已
อนันับมือเธอ โลทั้ใบ็มีแ่วามอิา
当你吻我 才懂这感觉不会更改
อนันูบเธอ ็รู้เลยว่าไม่มีวันเปลี่ยนวามรู้สึนี้ไ้อีแล้ว
他们说得天长地久也许已不在
่อให้พวเาพูว่ารัันยัไ สุท้าย็มีที่้อแยาัน
但你可信赖我是不顾一切去爱你的人 你将会慢慢明白
็อให้เธอเื่อเถอะว่าันือนที่ไม่มีวันะหมรัเธอ แล้วเธอะ่อยๆเ้าใมันเอ
ผมอี้ฟานนเ่าเอรับ ! อนนี้ผมับานยอลเป็นแฟนันแล้วนะ ึึ ผมีใมาๆเลย ~ เราบันมาไ้ย่าเ้าเือนที่ 5 แล้วรับ ่วเวลา 4 เือนที่ผ่านมาผมมีวามสุมาเลย ^^ อนนี้ผมับานยอลเราอยู่ที่สวนสนุ เราสอนำลัออเทันอยู่ล่ะ ะเรียว่าอย่านั้น็ไ้นะ
“อี้ฟาน...” เสียหวานๆเอ่ยเรียทำให้ผมื่นาภวั์ ใบหน้าหวานอน้าายเอียอมอผมเป็นเิน่ารั วาลมโสุใสเปล่ประาย้อเ้ามาในวาอผม
ั้แ่ที่เราเริ่มบัน านยอล็ไม่เยเรียื่อผมว่าริสเหมือนับเพื่อนนอื่นอีเลย เาลับมาเรียผม้วยื่อริเหมือนั่เมื่อ่อน ึ่ผมเอ็ไม่ไ้ว่าอะไรอี ออะีใ้วย้ำ เพราะารที่เาเรียื่อผม้วยื่อริแบบนี้ มันเหมือนับว่าเาเป็นนพิเศษ นนเียวที่เรียผม้วยื่อริ
“มีอะไรหรอนน่ารั ?” ผมเอ่ยถาม พร้อมทั้เอามืออผมไปยี้ผมอานยอลเสียนฟูฟ่อไม่เป็นทร แ่มัน็ยัน่ารัสำหรับผมอ่านะ
“อ่า~ อี้ฟานอ่ะ หมหล่อเลย TT^TT” เสียหวานโอรวเล็น้อย่อนะัทรผมอัวเอให้เ้าที่เ้าทา ผมมอภาพนั้น้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าเวลาะผ่านไปนานแ่ไหน านยอล็ยัน่ารัในสายาอผมเสมอ
“ะหล่อไปไหนล่ะ ? นายน่ะ เหมาะับำว่าน่ารัมาว่านะ”
“ัน็อยาหล่อแบบนายบ้านี่นา” = =” เสียหวานบ่นหุหิาลำอ ให้ายเถอะนน่ารันนี้
“แ่นี้านยอลอัน็หล่ออยู่แล้ว ไม่เห็น้อเ็ผมเลย” ผมส่ยิ้มบาๆให้ับนน่ารั ่อนะเอามืออผมไปวาแหมะอยู่บนศีรษะอานยอล “ว่าแ่เมื่อี๊เรียันทำไมหรอ ?”
“อ่า ไม่มีอะไรหรอ...” ใบหน้าหวาน้มล่ำ พร้อมทั้ปราแ้มทั้สอ้า็ึ้นสีแระเรื่อทันที “...ับมือันหน่อยไ้ไหม ?” >//////< พูเอ็เินเอ ไม่เยเินนานี้มา่อนเลยนะเนี่ย !!
อี้ฟานมอใบหน้าหวาน้วยรอยยิ้ม ั้แ่บันมา นน่ารัูะใล้าึ้นทุวันเลยนะ เา็อบแบบนี้อยู่หรอนะ หวานบ้าเปรี้ยวบ้า มันเป็นสีสันในีวิี ^-^
มือหนาเอื้อมออไปับมือเรียวที่อยู่้าน้าลำัวอานยอล อี้ฟานุมมืออานยอลแน่น ราวับว่าะไม่พลัพราาันไปไหน มือู่นี้ะปป้อานยอลอย่าี อแ่านยอลเื่อใเา็พอ
ผู้นที่อยู่ในสวนสนุ่ามอผมับานยอลเป็นาเียว ส่วนมาะมอผมสอน้วยวามอิาเสียมาว่า แ่ผม็ไม่รู้หรอนะ ว่าพวเาอิาใรัน ??
อิาผม... ที่ไ้ับมือนน่ารั >3<
หรืออิานน่ารั... ที่ไ้ับมือนหล่ออย่าผม >0<
“ยอลลี่ ~ หน้าแหมแล้ว เินันนานั้นเลยรึไ ?” อี้ฟานเอ่ยถามน้าน้า เพราะเาแอบสัเพฤิรรมอน้าายมาโยลอ ปราแ้มใสที่มีสีแระเรื่ออยู่่อนแล้ว ยิ่ระเรื่อึ้นหนัเ้าอี เฮ้อ ~ ปาร์านยอลนนี้ะน่ารัไปถึไหนันนะ
“อี้ฟานบ้า >/////<” ูเหมือนะเป็นำอบที่ถูอถูใอี้ฟานเสียเหลือเิน แม้มันะไม่ัเน แ่อี้ฟาน็พอะเาออว่าอารม์อ้าายเินมาแ่ไหน ผมหัวเราะนิๆับอาารเินอน้าาย
“อี้ฟาน... ันอยาินสายไหมอ่ะ” ใบหน้าหวานหันมอมาที่ผม พร้อมทั้ส่สายาระพริบปริบๆมาให้ผม อ่า ~ นี่ือารอ้อนีๆนี่เอ
“ไปื้อันไหมล่ะ ?” เรื่ออะไรที่เป็นวามสุอานยอล มีหรืออี้ฟานะปิเสธ
“อ่า~ อร่อยสุๆ >-<” ใบหน้าหวานอานยอลำลัมีวามสุับารินสายไหมสีมพูหวานสุโปรโยที่มีสุหล่อที่ำลัับมือนอยู่้าายเป็นนื้อให้ “อี้ฟาน รนั้นมีน้ำพุ้วย! ไปน้ำพุัน”
ยัไม่ทันที่อี้ฟานะเอ่ยอบลับไป านยอล็ลาเาเ้าไปอยู่ลาน้ำพุเสียแล้ว วาสุใสอานยอล้อมอเ้ามาที่วามอเาอย่ามีวามหมาย ่อนที่ะทำริมฝีปาู๋ๆเป็นเินัยๆ แ่นั้น็ทำเอาอี้ฟานยิ้มออมาับวาม๋าั่นอนน่ารัทันที
แ่ในเมื่อเาอมา แล้วเราไม่สนอมัน็ะไรอยู่ ริไหมล่ะ...?
อี้ฟานหันมอ้ายมอวา แล้วใ้สายไหมอันให่อัวเอมาปิั้น้าน้าอใบหน้าเอาไว้ ส่วนานยอลเอ็ทำเ่นเียวันับเา มือเรียวถือสายไหมอันให่มาปิอี้านอใบหน้า
ริมฝีปาไ้รูปแะเ้าับริมฝีปาบาอย่าแผ่วเบา ่อนะหนัๆึมับวามรู้สึทั้หมที่มีลไปให้ วาลมโหลับพริ้มอย่ายินยอม ไม่ใู่บที่ร้อนแรอะไร แ่เป็นูบที่อี้ฟานับานยอละำไปลอาล..
ทั้สอ่อยๆผละออาันอย่าอ้อยอิ่ านยอลมอใบหน้าออี้ฟานอย่าอายๆ ปราแ้มใสึ้นสีแัอย่า่วยไม่ไ้ อี้ฟานยมือัวเอึ้นเามูโ่แ้เิน อ่า ~ ทำไมมันร้อนอย่านี้นะ
แ่แล้วอี้ฟานับานยอล็ำเป็น้อมอไปรอบบริเว ็พบับวาหลายร้อยู่้อมอพวเาอยู่ บานมอ้วยสายาอิา บานมอ้วยสายาเอือมๆ บานมอ้วยวามเินอาย ผู้ปรอบานถึับเอามือปิาบุรหลานอัวเอเพื่อไม่พบเห็นับาที่ไม่่อยน่าำเท่าไหร่
ใ่สิ ! ็เมื่อรู่ผมับานยอลำลัยืนูบันอยู่ลาสวนสนุสุหรรษาแห่นี้ โยที่มีผู้นนับพันำลัเที่ยวเล่นันอยู่ในสวนสนุ นี่ผมลืมอะไรไปรึเปล่าเนี่ย ? - -”
“ะบันไ้นานแ่ไหนันเียว” เสียอหิสาวแถวนั้นัึ้น ทำให้ผู้นมามายหันไปมอผู้หินนั้นเป็นาเียว แน่นอนว่ารวมทั้ผมและานยอล้วย
หิสาวแ่ัวูีมีานะ ริมฝีปาไ้รูปถูแ่แ้มไป้วยลิปสิสีแเ้ม เปลือารีอายไลเนอร์เสียนมริบ ิ้วถูเียนเป็นแนวสวย มาพร้อมับผมสีำยาวเป็นลอน และระเป๋าสะพาย้าใบเล็สีำัับุระโปรสีแสั้นที่เธอสวมใส่ ่อนะเินาไปโยทิ้ระเบิ้อนโไว้ให้ทั้สอ
เหมือนับมีวามร้อนมาเาะรอบวาใส ริมฝีปาบาอ้าอออย่าใ ถูอย่าที่ผู้หินนั้นพู เาับอี้ฟานะบันไ้นานแ่ไหนันเียว เมื่อิไ้ันั้น าวเรียว็ออวิ่ไปารนั้นโยที่ไม่ยอมรออี้ฟาน
เาไม่อยาะเห็นหน้าอี้ฟานอนนี้เลย...
“านยอล ! านยอลเี๋ยว่อนสิ !” แ่มีหรือที่อี้ฟานะามไม่ทัน มือหนาับ้อมือบาอานยอลให้หันมาเผิหน้าับัวเอ “นายเป็นอะไร ? วิ่หนีันทำไม ?” ผมถามำถามที่ผมสสัย นน่ารัอผมเป็นอะไร
“...ปล่อยันเถอะอี้ฟาน” านยอลพยายามลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมา เาะมาร้อไห้่อหน้าอี้ฟานไม่ไ้ ไม่เ้าใเลย.. ทำไมแ่ำพูอผู้หิที่ไม่รู้ัเพียนเียว ลับมีผลระทบ่อิใอานยอลไ้มานานี้
“ทำไมัน้อปล่อยล่ะ?”
อี้ฟานเป็นนื้อ นี่ือ้อเสีย้อแรที่ผมพยายามปปิเอาไว้ไม่ให้ใรรับรู้ “นายำลัิมาับำพูอผู้หินนั้นใ่ไหม?”
“................” เียบ ไม่มีเสียอบรับลับมาาานยอล มีเพียใบหน้าหวานที่หลุบล่ำเท่านั้นที่เป็นำอบ แ่ำอบเพียแ่นี้็ทำให้อี้ฟานเ้าใอะไรไ้ไม่ยา
ผมว้านิมาเ้ามาไว้ในอ้อมอ มือหนาศีรษะบาอานยอลให้ฝัมับไหล่อผม พร้อมทั้ลูบหัวอานยอลอย่าปลอบประโลมไป้วย ผมรู้สึถึหยน้ำึมทะลุเ้ามาในเสื้อนมันระทบับผิวหนัอผม นในอ้อมออผมสะอื้นเสียนัวโยน “นายยัไม่เื่อใันอีหรอ?”
เพราะประโยนี้อผม มันทำให้นน่ารัหยุสะอื้นะทันหันเหมือนับปิสวิ์ ใบหน้าหวานเยึ้นาไหล่อผมอย่า้าๆ ่อนที่วาหวานะ้อเ้ามาในวาอผม ใบหน้าหวานมีราบน้ำาอยู่เ็มไปหม ผมไม่อบเลยให้ายเถอะ
“านยอลไม่เื่อใอี้ฟานเลยหรอรับ?”
“มะ...ไม่ใ่” เสียหวานอบลับผมมา้วยน้ำเสียแผ่วเบา “...แ่มัน็ริอย่าที่เาพูไม่ใ่หรอ? เราสอน...ะบันไ้นานแ่ไหนเียว” ว่าแล้วใบหน้าหวาน็้มล่ำ พร้อมับหยาน้ำาที่เริ่มไหลรินลมาอีรอบ ผมไม่รอ้า ใ้มืออผมเอประอาอานยอลึ้นมา แล้วประทับริมฝีปาอผมลไปที่ริมฝีปาบาอานยอลทันที
ใบหน้าหวานเบิโพลอย่าใ ่อนที่วาลมโะเริ่มหลับลอย่า้าๆ มือบาทั้สอ้าอานยอลถูเ้าัวยึ้นมาโอบรอบออผม เราสอนูบันอยู่เนิ่นนาน มันไม่ใู่บที่เร่าร้อน แ่เป็นูบที่มาาใ ผมอยาให้นน่ารัอผมรู้ว่าผมิริัับเามาแ่ไหน
“ไม่เห็น้อไปสนในอื่นเลย...” ผมผละออมาาริมฝีปาบานั่นอย่าเสียาย ทั้ที่วามริแล้วผมไม่อยาผละออมาเลยสัเสี้ยววินาทีเียว แ่ผม้อพูอะไรสัอย่าเพื่อให้นน่ารัอผมสบายใ “...สนใแ่เราเท่านั้น็พอแล้ว”
แ่นั้นแหละ ! ใบหน้าหวาน็ปราราบน้ำาอีรั้ หาใ่น้ำาแห่วามเสียใ แ่เป็นน้ำาแห่วามีใ านยอลโผัวเ้ามาอผมแน่น แล้วร้อไห้ลับอว้าอผม “อี้ฟานอา ~” อา เ็ี้แยอผมลับมาแล้วรับ ^^
“ันอยาให้านยอลรู้เอาไว้นะ... ไม่ว่ายัไ ัน็ะไม่มีทาหมรัานยอลเ็า” ผมันัวให้ออมาาานยอล ่อนะรีหยน้ำาออาหาาสวย “...อแ่านยอลเื่อใัน็พอ ทำไ้ไหม ?”
“อือ ~” ใบหน้าหวานอนน่ารัพยัหน้าระรัว พร้อมทั้ระโนเ้ามาอผมอีรา อ๋า ~ นน่ารัอผมน่ารัริๆใ่ไหมล่ะ ? นี่ไ ผมถึสัาว่าแล้วะไม่มีทาหมรัานยอลเ็า น่ารันานี้ะเลิรัไ้ยัไ ริไหมรับ ? ^-^
“เ็ี้แย” แหย่เล่นเล็น้อยพอเป็นพิธีรับ ^_^
I don’t know why这感觉无可取代
ันไม่รู้ว่าทำไมวามรู้สึนี้ถึไม่มีอะไรมาแทนไ้
爱是突如其来的意外 你让我变成最佳男人
รัือสิ่ไม่าิ ที่ทำให้ันลายเป็นผู้ายที่ีที่สุ
只要在你身边生命变得光彩
แ่ไ้อยู่้าๆเธอีวิอัน็เปลี่ยนเป็นวามสใสแล้ว
WuYifan’s Say : อแ่มีปาร์านยอลอยู่เีย้า.. ีวิอผม็ไม่้อารอะไรแล้ว
Park Chanyeol’s Say : ีวิอผมะมีวามสุที่สุ หาอู๋อี้ฟานอยู่ับผมลอไป...
今夜我想起你拉开窗帘 对着星空许下一个心愿
ืนนี้ันอยาให้เธอเปิหน้า่าออมาอพร่อวาว
像童话故事里幸福结局 happily ever after
เหมือนั่าบในนิทาน ที่ลเอย้วยารมีวามสุอย่าเย
从今以后为你付出 为你心疼 为你等待 我绝不离开
านี้ไปันะไม่ปล่อยให้เธอ้อเ็บปวและ้อรออยอี่อไป
只想给你 我一生的爱
ันอยาะมอบวามรัให้เธอั่วีวิ
“อี้ฟาน... นั่นาวล่ะ มาอธิษานันเถอะ” น้ำเสียหวานอานยอลูรุรี้รุรนเป็นพิเศษ เาึู่ึ่ลาผมไปนั่ที่หน้า่า วามริผมไม่่อยอบเรื่ออะไรพวนี้หรอนะ ผมมอว่ามันเป็นเรื่อที่่อน้าไร้สาระ แ่เพื่อนที่ผมรั... อะไรที่ผมเลียนัหนา ถ้าานยอลบอว่ามันโอเ ผม็พร้อมะเปิใยอมรับมันไว้
วันนี้านยอลมา้าที่บ้านผมรับ ^^ เพราะว่าวันนี้เป็นวันี พวุรู้ไหม ? วันนี้เป็นวันอะไร ? ึึ วันนี้เป็นวันรบรอบที่ผมับานยอลบันรับ เราบันมารึ่ปีแล้ว เร็วเนาะ ^^ ผมีใสุๆเลยล่ะ ทุๆเือนที่ถึวันรบรอบารบันอเรา ผมะพาานยอลมานอน้าที่บ้านผมล่ะ ึึ
อ๊ะๆ อย่าิว่าผมลัพาัวานยอลเ้ามานะ ! ผมไม่อบฝืนใใรอยู่แล้ว านยอลเาลปลใะมาเอ เห็นแบบนี้ผม็เป็นสุภาพบุรุษพอรับ *ทำท่าะเบ๊ะเ๊หล่อ*
พ่อแม่อผมับพ่อแม่อานยอลรู้เรื่อที่เราบันแล้วรับ ! พวท่าน็ไม่ไ้ว่าอะไรนะ ออะีใ้วย้ำ โยเพาะแม่อผมับแม่อานยอลเนี่ยแหละ ที่ีใออนอหน้านอาเหลือเิน แม่อผม็ีใ เพราะอยาไ้านยอลมาเป็นลู(สะใภ้) ส่วนแม่อานยอล็ีใ เพราะอยาไ้ผมไปเป็นลู(เย)เหมือนัน
แ่ใ่ว่าพ่ออผมับพ่ออานยอละไม่เอาับเา้วยนะ โยเพาะพ่อผมเนี่ย ถามผมไ้ถามผมี ‘เมื่อไหร่ะมีหลานให้พ่อไ้อุ้มสัที พ่อัรอไม่ไหวแล้วนะ’ เอ่อ.. พ่อรับ พ่อลืมอะไรไปรึเปล่า? านยอลเป็นผู้ายนะ เาะท้อไ้ยัไ ? แ่เอ๊ะ ! ถ้าทำบ่อยๆมันะท้อรึเปล่านะ ้อลอรับ้อลอ หึหึ
ส่วนพ่ออานยอล็ใ่เล่นเสียที่ไหน ถามผมลอเลย เมื่อไหร่ะมาสู่อานยอลเสียที อยาให้ลูเป็นฝั่เป็นฝาเ็มทน เอ่อ.. ุพ่อารับ ผมับานยอลยัเรียนไม่บเลยนะรับ อเวลาผมสอนเรียน่ออีหน่อยเถอะรับ !
ยิ่ิแล้วผม็ยิ่ำ... ผมลอบมอนที่นั่อธิษาน้าายอย่าั้ใ้วยรอยยิ้ม นนนี้น่ารัไ้ทุที่ทุเวลาริๆ มือบาทั้สอ้าุมอยู่ที่หน้าอ วาลมโหลับพริ้ม ใบหน้าหวานระบายไป้วยรอยยิ้มที่แสนวิเศษ เหมือนมีมน์สะ มน์สะที่ทำผมให้ผมหยุมอไม่ไ้...
ไม่นานนั านยอล็ลืมาึ้น แล้วหันมาถามผม “นายอธิษานว่าอะไรหรอ ?”
“ไม่บอ” ผมยิ้มรุ่มริ่มเป็นเิแล้ ่อนะเอ่ยถามน้าายผมบ้า “แล้วนายล่ะ ?”
“ันหรอ...” ใบหน้าหวานหลุบล่ำ พร้อมับปราแ้มใสๆเริ่มเปล่สีแระเรื่อึ้นเรื่อยๆ “...ันอให้นายอยู่้วยันับัน ทุวันนับาวันนี้ และลอไป” สิ้นำอบนน่ารั ใบหน้าหวาน็ู่โมเ้าหาผม แล้วประทับริมฝีปานิ่มลมาบนริมฝีปาอผม ่อนะเินหนีผมทันที แ่มีหรือผมะปล่อยให้นน่ารัหลุรอไปไ้ ไม่มีทาเสียหรอ !
“เี๋ยวสิ..” มือให่อผมว้า้อมือบาอนน่ารัเอาไว้ พร้อมทั้ยันัวเอให้ยืนึ้น แล้วัารสวมอเอวบาเอาไว้หลวมๆ พร้อมทั้เอาาเยไว้บนไหล่มนอนน่ารั “มาทำให้อยา แล้วาไปแบบนี้ไม่ีนะานยอล”
“พะ... พูบ้าอะไรอนาย” เสียหวานูิๆัๆพิล พร้อมับปราแ้มใสปราสีแเปล่ปลั่ึ้นอีรา ผมริมฝีปาลไปบนออหอมอนน่ารัทันที
“านยอล...” ผมเรียอีฝ่ายเสียแผ่ว อนนี้ร่าายอผมมันร้อนแปลๆ ที่ผ่านมาผม็ไ้แ่โอ้โลมเล็ๆน้อยๆ ไม่เยบัับหรือฝืนใหาไม่ยินยอม แ่เพราะริยาท่าทาอนน่ารัเมื่อี๊ อ่า ~ ผมทนไม่ไหวแล้ว “...ันทนไม่ไหวแล้วนะ”
“ทนไม่ไหว... แล้วนายะทนทำไมล่ะ ?” น้ำเสียหวานอบลับมาล้ายับารยั่วยวน ไม่รอ้า ผมอุ้มนน่ารัึ้นไว้ในอ้อมอ แล้วรีบริ่ไปที่เียนอนว้าอผมทันที ไม่ทไม่ทนมันแล้วโว้ย !!
แม้ใอผมมันะสำเร็เสร็สิ้นไปนานแล้ว หาแ่ร่าายอผมลับระทำร้ามับใอผมเสียนี่ ผม่อยๆวานน่ารัลับเียว้า้าๆ ราวับปุยนุ่น็ไม่ปาน ่อนะเริ่มใ้ร่าอผมึ้นทาบทับ มืออผม่อยๆปัปอยผมที่ปิหน้านน่ารัออ แสไปสลัวในห้ออาะูมืไปหน่อย แ่ผมลับมอเห็นใบหน้าหวานอานยอลัเหลือเิน
“านยอลอา... ่วยรับวามรัอัน้วยเถอะนะ”
ไม่มีำอบออมาาริมฝีปา แ่มือเรียวที่โน้มลำออผมลไปประทับริมฝีปามัน็เป็นำอบไ้มาพอแล้ว ผม่อยๆถลเสื้อยืสีมพูหวานอานยอลอย่า้าๆ ริมฝีปาอผมผละออมาาริมฝีปาอานยอล แม้ผมะรู้สึเสียาย แ่อนนี้มีเรื่อที่น่าสนใว่าเรื่อเสียายเยอะ
ผมมูลไปสูมวามหอมหวานาน้าใ้ านยอลหลับาพริ้มับสัมผัสที่ผมมอบให้ ลิ่นหอมอ่อนๆและน้ำเสียหวานๆาานยอลเริ่มทำให้สิสัมปัะอผมระัระเิ ทั้ที่อนแรผมะะอ่อนโยนับนน่ารัอผมแท้ๆ แ่อนนีู้ท่ามันะไม่ทันเสียแล้ว...
เหื่อเม็โเริ่มผุึ้นามใบหน้าอผมและานยอล บทเพลที่เิาวามรัถูีเียนึ้น ท่ามลาหมู่าวและแสันทร์ที่มาเป็นพยานรัให้เาทั้สอ เสียราหวานๆาานยอลผสมผสานับเสียออี้ฟาน นลายเป็นทำนอที่ไพเราะเสนาะหู
บทเพลแห่รัถูเียนึ้นใหม่้ำแล้ว้ำเล่า ราบเท่าพายุอารม์แห่รัะหยุล...
อ่า ~ นี่เป็นอวัรบรอบที่ีที่สุสำหรับผมริๆ ปาร์านยอลออู๋อี้ฟานนะรับ >/////<
My babe, baby babe, baby.baby
ที่รัอัน ที่รั ที่รั ที่รั ที่รั
我无法不想你是否这样就是爱
ันหมทาะหาำอบแล้วว่าแบบนี้มันใ่วามรัหรือเปล่า?
只想让你笑得像个纯真小孩
แ่อยาทำให้เธอยิ้มเหมือนเ็ไร้เียสา
只想给你安慰像个朋友般的依赖 My babe, baby babe, baby.baby
แ่อยาปลอบโยนเธอเหมือนั่เพื่อนที่พึ่พาไ้นหนึ่ ที่รัอัน ที่รั ที่รั ที่รั ที่รั
“รันะ.. านาน”
“ไอ้บ้า >//////////<”
อนนี้ผมรู้แล้วล่ะ ว่าวามรัอผมืออะไร นที่อยู่ับผมมาลอ นที่เ้าใผมมาที่สุ นที่อยู่้าายอผมทุวัน นที่ทุวันเวลาผมลืมาื่นึ้น ผมะเห็นนนนี้อยู่้วยันลอเวลา นที่ะอยู่้วยันับผมทุวันนับาวันนี้เป็น้นไป...
ปาร์านยอล
告诉我到底 what is love?
บอันที ว่าสุท้ายแล้ววามรัืออะไร?
Wu Yifan’s Say : วามรัอผมือ... ปาร์านยอล นที่อยู่้าายผมลอเวลา
Park Chanyeol’s Say : วามรัอผมือ... อู๋อี้ฟาน นที่ทำให้หัวใอผมเ้นระรัวไ้ทุวินาที
The End.
xxx - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - xxx
Talk2U สวัสี่า~ ็อฟิเรื่อแรอโปรเ เอามาล้อนรับวัน April Fool Dayเลย 555+ เพื่อให้ทุนอ่าน่าเวลารอ ่อนรัะหายไป เรื่อนี้เราหยิบยเอาเพลวามรัืออะไรอ EXO-M มาแ่^^ ฟิเรื่อนี้มี 2 เวอร์ั่นนะะ เพราะว่าเราแ่พร้อมันเลย เป็นเวอร์ั่นริสยอลืออนนี้ ับเวอร์ั่นมยอยอลที่เราะเอาลไว้ในบอร์อินฟินิทไทยแลน์่ะ สำหรับนที่เยอ่านเวอร์ั่นมยอยอลมาแล้วมันเหมือนัน ไม่้อนะะ เพราะมันแ่พร้อมันเลย ทำให้เนื้อเรื่อเหมือนันเป๊ะ! ^’^ หาเอำว่ามยอู,อยอลอยู่ ทัเราไ้นะะ ยินีแ้ไ่ะ! ในที่สุเฮีย็หาวามรัอัวเอเอแล้ว แล้ววามรัอุืออะไร? ุหามันเอรึยั? เอันเรื่อหน้านะะ ^~^
ความคิดเห็น