ไมโอล่า กับมหากาฬแห่งสงครามเวทย์

ลำดับตอนที่ #6 : เผ่าฟาซาน เอเลนน่า

,kเผ่าฟาซาน เอเลนน่า

    ความประหลาดใจของทุกคน ยังคงไม่หายไป แต่สิ่งๆหนึ่งก็ทำให้ความประหลาดใจนั้น หายไปในทันใด “ครึก!” เสียงเธอ หรือมัน หรืออะไรก็ตามที่อยู่ตรงหน้า ย่ำเท้าข้างหนึ่งลงกับพื้นอย่างรุนแรง ทุกคนสะดุ้ง นอดอลถึงกับเซไปข้างหน้า “ฟับ”สิ่งๆหนึ่งเฉียดตัวประหลาดไปเพียงหนึ่งนิ้วมือเท่านั้น ไผ่ของทีเมรินั้นเอง มันจ้องมาที่พวกเขา ทันใดนั้น “ฉิง” แสงสีฟ้าใสพุ่งไปที่พวกเขา ไม่สิ มันพุ่งไปทางทีเมริ ซึ่งอยู่ด้านหลังพวกเขา ทีเมริ ยืนนิ่ง เขาทำอะไรไม่ถูก แสงสีฟ้า ใกล้เข้ามาเร็วมาก เขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนมีอะไรมาถ่วงไว้ “โครม!”เสียงหนึ่งดังขึ้น ทีเมริไม่เป็นอะไร ไคตะกระโดดไปช่วยเขาได้ทันพอดี ยังไม่ทันหายใจได้ซักเฮือก มันก็เริ่มโจมตีอีก ลำแสงแบบเดิมพุ่งเข้ามา แต่คราวนี้มันรัศมีกว้างกว่าเดิมมาก “โมนีล่า!” มีย่าเอ่ยอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยกมือขวากันแสงนั้น “ช่วยข้าด้วย”มีย่าเอ่ยต่อ และ เหลือเชื่อ แสงสีเหลืองพุ่งออกมาจากมือของมีย่า มันหยุดแสงสีฟ้าใสไว้ และเริ่มกลืนกินแสงนั้นไป สร้อย หรือ แหวน ที่มีย่าห้อยอยู่ลอยขึ้น และออกห่างจากตัวมีย่า มันเปล่งแสง เหมือนกับครั้งที่มีย่าต่อสู้กับปีศาจเสือ รอบๆตัวพวกเขาลมแรงขึ้น มันพัดใบไม้รอบๆปลิวขึ้น แสงสีเหลืองกลืนกินแสงสีฟ้าใสเรื่อยๆ แต่ “เอื้อ!”ตัวประหลาดใช้แรงพลักแสงนั้นไปข้างหน้าด้วยมีอดำๆแทนสายตา มันดันกลับมาอีกครั้ง ทั้งคู่ขับเขี่ยวกันอย่างน่ากลัว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เพื่อนๆใช้แขนป้องตาไว้ กันฝุ่นเข้าตา มีย่ายกมือซ้ายขึ้นช่วย แต่ มันไม่ใช่แค่นั้น ลมรอบตัวมีย่าเริ่มแรงขึ้น ผมยาวหยิกของเธอลอยขึ้นตามแรงลม ชายเสื้อยาวของเธอลอยขึ้น และปกเสื้อซึ่งยาวไปข้างหลัง คล้ายปกสมอเรือ ลอยขึ้นสูงสุด “ฟ้าว” แสงสีฟ้าซึ่งถ้าไม่สังเกตดีๆจะเห็นเป็นสีน้ำเงิน กลืนทับแสงสีเหลือง แต่ที่จริง มันยังอยู่ทั้งคู่ แหวนของมีย่าส่องแสงมากขึ้น มีย่าปิดตาลง “ฟี-ล่า” แสงสีเหลืองและฟ้าเปล่งประกาย มีย่าเปิดแขนไปข้างลำตัว รัศมีแสงกว้างขึ้น และ “เอื้อ”มันพุ่งเข้าใส่ตัวประหลาดเต็มๆ “มีย่า!”

ไมโอล่าตะโกน มีย่าไถลลงมาด้วยความอ่อนแรงเต็มที ไมโอล่ารีบวิ่งเข้าไปรับเธอ คนอื่นๆเอามือปัดเสื้อผ้าและหน้าเล็กน้อย ทีเมริรีบวิ่งไปสมทบกับไม “เธอนี่ สุดยอดจริงๆ”ทีเมริชมพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ ทำให้มีย่าที่เพลียเต็มทน ยิ้มออก “ว่าแต่ ตัวเนี่ย เป็นอะไรกันแน่”นอดอลเดินเข้ามาดูอาการของมีย่า แต่ก็ไม่วายสงสัย

    ทุกคนมองไปที่ตัวประหลาด ด้วยความพินิจ พิจารณาว่ามันคืออะไร ทันใดนั้น มันก็ลืมตาขึ้น ตาสีฟ้าเป็นประกายของมันแปล่งปลั่ง ทุกคนตกใจ ไมโอล่ารู้สึกแปลกๆ

และขนลุกสู้ขึ้นมาทันทีทันใด เมื่อเห็นสายตาที่มันจ้องมองมาที่พวกเธอ มันค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น ทุกคนมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ไคตะยกดาบเตรียมโจมตี มันก็จะเริ่มโจมตีอีกครั้งเช่นกัน แต่คราวนี้ มันร่ายเวทย์มนตร์ด้วย มันค่อยๆยกมือสูงเหนือหัวด้วยความลำบาก แล้ววาดมือเป็นวงกลมต่อหน้ามัน ไคตะวิ่งเข้าไปเตรียมโจมตีมัน อีกนิดเดียวเท่านั้น ก็จะถึงตัวมัน มันขยับมือของมันเข้าใกล้ตัว ใช้นิ้วแต่ละนิ้ว สัมผัสกัน สีหน้ามันไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาวอะไรด้วยเลย มันหันฝ่ามือออก เกิดเป็นลูกพลังสีฟ้าใสในฝ่ามือ “ฟาอาแลนซ่า” ไคตะกระเด็นออกห่างมัน มันยกแขนขึ้นเฉียงลำตัว พลังของมันยังคงเคลื่อนที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และ “มีโอนีล่า”ไมโอล่าวาดไม้เป็นวงกลมเช่นกัน เกิดเป็นเกราะกำบังใสๆ พลังนั้นใกล้เข้ามา แต่แล้ว มันก็หายไปทันทีที่สัมผัสเกราะนั้น

    ทุกคน(ยกเว้นมีย่าและไมโอล่า) ยิ่งแปลกสุดขีด เพราะตัวประหลาดนั้นกลับคุกเข่าลง คำนับไม “เราต้องขอโทษเป็นอย่างสูง เราไม่ทราบว่าจะเป็นท่าน”ตัวประหลาดพูด ไคตะลุกขึ้น และเดิมเข้าวง “ว่า-ว่าไงนะ”นอดอลยิงคำถามทันที “เราก็ไม่คิดว่าจะเป็นท่านเช่นกัน”ไมโอล่าตอบ และมองด้วยสายตาใยดี โดยไม่ได้สนใจนอดอลเลย “ใครอธิบายได้บ้าง ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน”นอดอลงงสุดขีด เละยังคงยิงคำถามไม่หยุด “เราไม่คิดว่าจะเจอชนเผ่าฟาซาน เราก็ต้องขอโทษด้วยเช่นกัน”  “ชนเผ่าฟาซาน!”ทีเมริและนอดอลพูดเป็นเสียงเดียวกัน ทีเมริมองหน้ามีย่า ซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของตน “เธอหมายความว่ายังไง มีย่า” มีย่าพยุงตัวลุกขึ้น “ฟาซาน เอเลนน่า”มีย่าพูดเป็นเชิงตอบ แต่ ทีเมริ นอดอล และไคตะ ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ตัวประหลาดลุกขึ้น

    “เมียโอ เมียโล จงกลับเป็นเช่นเดิม” ไมโอล่าชี้ไม้ไปที่ตัวประหลาด เกือบจะทันทีทันใด เท้าที่ใหญ่โต แขนที่คล้ายฆ้อนก็หายไป กลับกลายเป็น เด็กสาวรูปร่างงามอย่างเต็มตัว “ฉันไม่ถามแล้วหละว่าตัวอะไร”นอดอลพูด แต่สายตายังคงจับจ้องเธออยู่ เธอใส่กระโปรงขาว ยาวเลยเข่าเล็กน้อย มีผ้าปิดบ่าที่เย็บติดกับกระโปรงเป็นชุด ผิดกับตอนแรกเป็นไหนๆ

    ไมโอล่าเดินเข้าไปหาเธอ “สวัสดี เอเลนน่า” ไมยกมือขึ้น ผู้หญิงคนนั้นจับมือเธอ แล้วเดินตามมา นอดอลรู้สึกตัว ว่าจ้องอยู่นาน เลยก้มหน้า ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเล็กน้อย แล้วหันหน้าไปหามีย่า เธอเริ่มคุกเข่าอีกครั้ง “ไม่เป็นไรหรอก เอเลนน่า ลุกขึ้นเถิด” คำพูดของมีย่าทำให้เธอลุกขึ้น “เธอชื่อเอเลนน่าหรอ” ไคตะถาม มองหน้าก็รู้ว่า เขาไม่คิดว่าเธอจะชื่อนี้ หญิงคนนั้นยิ้มที่มุมปากเล็กๆแล้วก้มหน้า พร้อมกับเดินถอยหลัง เธอหันมาหามีย่าอีกครั้ง “ฟีเนล่า แห่งฟาซาน ส่วนท่านคงเป็น”  “มีย่า โมนีล่า” มีย่าพูดก่อนที่เธอจะพูดจบ