แสบ ซ่าห์

เนื้อเรื่อง

,k แซบ ซ่าห์ ณ อยุธยา
    ตั้งแต่เริ่มเดินทางไปทัศนศึกษา เราได้ความสนุกสนานทั้งจากพี่น้ำตาลสุดสวย ไกด์ผู้ล้นความสามารถของพวกเรา และตัวพวกเราเอง  เริ่มจากการที่ห้องม.2/1ของพวกเรา เป็นห้องที่เก่งแทบทุกด้าน(จริงๆ ) แม้แต่เรื่องคุย และเรื่องปากเรื่องท้องอย่างเรื่อง “กิน” พี่น้ำตาลได้เริ่มแนะนำตัวกับพวกเรา ด้วยท่าทีที่เป็นจุดสนใจได้อย่างดี  (ถึงแม้พวกเราจะเหมือนกับไม่ได้สนใจเท่าที่ควร) จนพวกเราต้องย้ำแล้วย้ำอีกว่า “พี่ค่ะ!ไม่ได้ยินเลยค่ะ” และก็ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีคำว่าครับแทรกมาด้วย อาจเป็นเพราะเสียงผู้ชายที่ซึ่งคงไม่ได้ตั้งใจจะรับฟังหรือพูดอะไรซักเท่าไหร่จำนวนสามคน คงจะแทบไม่มีความสำคัญต่อเสียงที่ควรจะหวานของผู้หญิงจำนวนสามสิบกว่าคนเลย
    สื่งที่สำคัญในครั้งนี้แน่นอน...ว่าต้องเป็นการไปทัศนศึกษา เพื่อหาความรู้ อย่างน้อยก็เพื่อใส่ตัวไว้บ้าง แต่นั่นก็ทำให้มิตรภาพของพวกเราแน่นเฟ้นขึ้นด้วย และยังช่วยเพิ่มความแซบขึ้นเป็นทวีคูณอีกต่างหาก กว่าจะเดินทางไปถึงกรุงเทพทวารวดี ศรีอยุธยา...เก่า ที่อันเป็นที่เล่าขาน ก็กินเวลาไปได้ราวสองชั่วโมง และแล้ววัดที่ถูกกล่าวขานก็ประจักษ์ต่อสายตาของพวกเรา “วัดหน้าพระเมรุ” แต่ที่แรกที่เรียกได้ว่า “แวะ” จริงๆ ไม่ใช่พระอุโบสถที่เราจะได้พบกับพระประธานของวัด แต่เป็น “วิหารน้อย”ที่ทราบมาว่าเป็นพระพุทธรูปทรายขาว ซึ่งข้างในเป็นสีเขียว แต่พวกเราดูกันยังไงก็ไม่เห็นเป็นสีขาวหรือเขียวเลย และเรายังทราบกันอีกด้วยว่า น่าจะสร้างสมัยร.3 ...เข้ามาถึงบริเวณพระอุโบสถ ซึ่งไม่บอกก็รู้โดยไม่ต้องวัดเลยว่า  ใหญ่กว่าวิหารน้อยเรียกได้ว่า มากทีเดียวเลย ที่นี่น่าจะจุนักเรียนกรุ๊ปแรก บัส1-7 ทั้งหมดไว้ ผิดกับวิหารน้อย ซึ่งแค่บัสของเรายังต้องชยับกันแล้วขยับกันอีกเลย ยังเล่าได้ไม่ทันไรเลย เริ่มเบื่อแล้วอ่ะ ง่า... ก็เรื่องงมานยาวนี่น่า สองหน้ากระดาษฟูลสแกปแล้วยังไม่จบเลย งั้นเปลี่ยนมาเล่าวีรกรรมของพวกเราดีกว่า 555 ห้องเราถึงจะมาพร้อมกับคำว่าเด็กเรียน แต่ก็ไม่เคยที่จะไม่เห็นแก๊งค์การ์ตูนของห้องเราไม่อ่านการ์ตูนเลยซักวัน ขอถือวิสาสะเรียกเปนแก๊งค์เองแหละ โทษก่า... เอาเปนว่า เราก็ไม่เคยเหนห้องที่เราอยู่จดอย่างตั้งใจอารายขนาดนี้ ไม่น่าเชื่ออย่างรุนแรง ขนาดตั้งใจกันขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่พ้นชื่อปราบเซียน ชื่อพระประธานของวีดหน้าพระเมรุนี้เอง ทำไม่นะหรอ ฟังกันห้ารอบก็ยังจดไม่ถูกเลย แต่กลับไปเห็นว่าป้ายหน้าพระพุทธรูปมีบอกชื่อไว้ โห!ถามเสียเที่ยวแท้ๆ แค่มาดูที่ป้ายก็สิ้นเรื่อง ชื่ออะไรนะหรอ “พระพุทธนิมิตวิชิตมารโมลี ศรีสรรเพชญบรมไตรโลกนาถ” นึกภาพแล้วก็ขำตัวเองเหมือนกัน ที่ถือเครื่องดักฟัง เอ้ย! เครื่องอัดเสียง แล้วก็ยังเอาสมุดทับเครื่องอัดเทปอีกรอบ จดยิกๆๆๆ ทั้งไม่มีใครเหมือน และไม่เหมือนใครเลย (ออย่างมากเราก็เห็นแค่อัดเสียงอย่างเดียว แต่เรานี่ทั้งอัด ทั้งจดอีก พอกลับบ้านมาก็เลยสับสนในตัวเอง)
เอ!ครั้งหน้าจะไปป่วนที่ไหนน้า ใครว่าจบแล้วล่ะ อีกยาวเลย ยาวเกิน ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย ไม่ได้ๆ ก็งวดนี้กะซิวเลขตัวเดียวดุนี่หน่า ก็คงจะต้องพยายามซักหน่อยละ เออ เราน่าจะพูดถึงอีกเรื่องนึง บัสเรานะ ขนาดอาจารย์เรียกให้นั่งแล้วนั่งอีกก็ไปวายจะเดินป่วนไปทั่ว ดูเหมือนอะไรก็จะห้ามเราไม่อยู่ แวบของจริงนะต้องห้องเรา แซบแบบไม่มีพิษภัย อาจารย์ก็คงพอรู้ เราไม่ได้ทำอะไรให้ใครเดือดร้อน (ก็ไม่มีพิษภัยจิงๆ แค่นั่งแล้วลุกใหม่ก้อสิ้นเรื่องแล้ว) และหนึ่งในเรื่องที่ทำให้ฉันได้ขยับริมฝีปากเพิ่มขึ้น ก็คือเพื่อนของฉัน ที่ไม่พอใจกับอะไรง่ายๆ ทั้งๆที่วื้อขนมจากร้านแม่บัวแล้ว ยังไปซื้อของที่ร้านแม่อี๊ดชนิดเดียวกันอีก ไม่ใช่อารายหรอก แต่ตอนเธอขึ้นรถ มันดูเหมือนภาระของเธอจะสร้างความลำบากมาถึงเราด้วยนะ