คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] OH BABY BABY {1/1}
SHORT FIC : OH BABY BABY!
เด็กน้อยที่รัก
ถ้าพรุ่งนี้นายลืมตาขึ้นมาแล้วไม่มีฉันอยู่ข้างๆ มันจะทำนายเหงาบ้างหรือเปล่า ตอนนี้นายต้องเรียนรู้มันแล้วนะ ฮงบินนี่ ..... ฉันต้องไปต่างประเทศกะทันหัน ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนนะ กลัวนายจะทำใจไม่ทัน อย่าลืมคิดถึงฉันบ้างเข้าใจไหมเจ้าถั่ว!!!!
- จองแทคอุน
อีกแล้ว...
อีกแล้ว
อีกแล้ว!!!
จองแทคอุนนะจองแทคอุน ... แค่มานอนกอดกันแล้วตอนเช้าก็หนีไปอย่างงั้นเหรอ!!!! ให้เรียนรู้กับความเหงางั้นเหรอ!!! นี่ยังเรียนรู้มันไม่พออีกหรือไงกัน ......... แถมไม่คุยกันให้รู้เรื่องแบบนี้คิดจะฆ่ากันทางอ้อมหรือยังไง!! บอกลาซักคำก็ไม่ทำ กะแล้วเชียวทำตัวแปลกๆแบบนี้น่ะ
อยากโทรไปคุยให้รู้เรื่องชะมัด แต่ถ้าเป็นพี่แทคอุนล่ะก็ถึงแล้วก็คงจะโทรมาเองล่ะมั้ง แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อนิสัยตื่นสายของตัวเองแท้ๆยังแก้ไม่ได้เลยเนี่ย ........ ว่าแต่เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ .............
( = [] = )
โอ้ไม่ ...นั่นมันคือการบอกลาแล้วสินะ นั่นมันคือการบอกลาแล้วใช่ไหมจองแทคอุน
Orz ……………
น้องถั่วคนนี้อยากจะร่ำไห้ แต่อย่างน้อยมันก็น่าจะบอกกันบ้างไม่ใช่หรือไง ไม่ใช่เอาแต่ทำเรื่องแบบนั้นให้ตัวเองชื่นใจแล้วตัวเองก็หนีไปเมืองนอกสบายใจเฉิบเนี่ยนะ ...คนที่อยู่ตรงนี้มันไม่ค้างคาตายหรือไงเล่า จองแทคอุนทำแบบนี้เสมอเลย
..... ครืด ............ ครืด
“จองแทคอุน”
หราบนหน้าจอโทรศัพท์แบบนี้ ...หึหึ!! ต้องโดนซะบ้างแล้วล่ะมั้ง
“ฮัลโหล!! นี่!! ทำไมพี่ถึงเอาแต่ทิ้งผมไว้คนเดียวแบบนั้นตลอดเลยฮะ!!!!!!!!! ไม่คิดจะบอกลาผมบ้างเลยหรือไง”
- โทษที -
“โทษทีงั้นหรอ!! ไม่คิดจะพูดอย่างอื่นบ้างเลยหรือไงฮะ ผมน่ะนะ ...!@#$%^&!@#$%^&”
.................
- อะไรของนายน่ะ -
ยังจะมากวนกันอีกคนกำลังหงุดหงิดอยู่แท้ๆ ฮึ่ย!!! คนที่ต้องพูดคำนั้นมันต้องเป็นผมไม่ใช่หรือไง ..โกรธหมอนี่ชะมัดเลย!! ไม่เคยคิดจะง้อกันอยู่แล้วนี่
“ไม่ต้องโทรมาอีกเลยนะ จองแทคอุน!!!!”
- เดี๋ยวก่ ... –
กดวางไปแล้วล่ะเสียใจด้วยนะจองแทคอุน ... คนแบบฮงบินไม่มีหรอกที่จะหายงอนนายง่ายๆ ถึงจะบินกลับมาขอโทษก็ไม่มีทางอยู่แล้ว
ถึงรู้ว่ามันไม่มีทางก็เถอะ = _ =
.................................................................
ผมนั่งกอดเข่าบนโซฟานั่งจ้องมือถือนิ่งๆแบบนี้มาได้ซักพักแล้วสิเนี่ย ไม่คิดจะโทรมาง้อกันอีกเลยหรือยังไงนะ ........ ทำไมถึงได้เข้าใจกันยากขนาดนี้นะ ก็แค่อยากให้โทรมาง้ออีกที ..เมื่อกี้แค่ลองใจแท้ๆไม่เห็นต้องเงียบหายไปจริงเลยนี่ ง้อกันซะบ้างไม่ได้เลยจริงๆสิเนี่ย!!!!!
“เจ้าบ้า!!!”
( ÔAÔllll )
ผมชี้ไปที่โทรศัพท์แล้วตะโกนคำนั้นออกมา ........ อื้ม!! เสียสติไปแล้วสินะฮงบิน อยู่คนเดียวแล้วมันฟุ้งซ่านแบบนี้นี่เอง .... ถึงนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่แทคอุนทำแบบนี้ก็เหอะแต่มันก็ไม่เคยชินที่ต้องเป็นแบบนี้นี่ ยิ่งหมอนั่นไม่คิดจะง้อกันแบบนี้ทุกที .. แต่ก็นะแค่พูดก็แทบจะนับคำได้อยู่แล้ว แค่ยิ้มออกมาเราก็ใจอ่อนทุกที แต่ก็ควรง้อกันบ้างเซ่!!!!!!!!
ครืด .... ครืด .......
เมื่อมือถือมันสั่นก็อดไม่ได้ที่จะคว้ามารับโดยที่ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังและตะโกนชื่อคนในสมองออกไป .............
“จองแทคอุน!!!!”
- จองแทคอุนบ้าอะไรของนาย ฉันฮยอนชิกโว้ย!!! –
..................... ( ÔAÔllll ) x1000000
นี่ผมพลาดอีกแล้วหรือเนี่ย ...อะไรกันๆๆๆ นี่ไม่ใช่ผมเลยนะ!!
“อ ...อ้าว ...ฮ ...แฮ่ม ...อื้อ ว่าไงๆๆ ...โทรมามีอะไรหรอ”
- อะไรของนายน่ะฮะ! บ้าไปแล้วหรือไง ฉันแค่จะโทรมาเตือนเรื่องนัดน่ะ อีกแค่ห้าวันนะ ทุกคนมากันครบนะเว้ยห้ามลืมเด็ดขาด –
“เข้าใจแล้วแหละ ค่อยกันแล้วกันเนอะ...”
แล้วผมก็กดวางไปโดยไม่ให้หมอนั่นพูดอะไรต่อ ....หน้าของผมตอนนี้มันก็ยังคง ( ÔAÔllll )
…………………………………………………………………………..
นี่ก็ผ่านไปห้าวันแล้วสินะ ..... จองแทคอุนก็ยังคงไม่ติดต่อมาอีกเช่นเคย จะให้ผมโทรไปเองมันก็คงเสียฟอร์ม............... orz
ช่างมันเหอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนนี้ต้องออกไปเจอเพื่อนๆไม่ใช่หรือไงกันเล่า ลืมเรื่องจองแทคอุนสักพักแล้วกัน ... ใช่แล้วต้องลืมเรื่องจองแทคอุนไปซะ!!!
“ไอ่ถั่ว!!! เหม่อไรวะ.... ตั้งแต่มานี่ยังไม่เห็นพูดหรือแตะอะไรสักอย่าง อะไรเข้าสิงหรือไง?”
ถึงขนาดลืมตัวว่าอยู่กับเพื่อนไปแล้วหรอเนี่ย ........ ( ÔAÔllll )
“ทะเลาะกับพี่แทคอุน........ ”
เอ่ยออกไปแล้ว!!! พูดคำนั่นออกไปให้พวกนั้นได้ยินซะแล้ว ฮักยอนฮยองกับเคนฮยองหันควับและเสนอข้อเสนอมาให้เยอะแยะเพื่อจะช่วย แต่ฟังยังไงมันก็ดูเป็นไม่ได้เอาซะเลยอย่างเช่น
“บินตามไปกระชากหัวเขาเพื่อระบายความโกรธ”
หรือว่า
“บินไปชี้หน้าและต่อว่าแทคอุนเพื่อให้รู้ว่านายงอนอยู่นะ!!”
พวกฮยองนี่โรคจิตกันชะมัด แค่โทรมาแทคอุนฮยองยังไม่คิด แล้วทำแบบนั้นมันจะไปทำได้ซะที่ไหนล่ะ!!!!!!! พูดแล้วฮงบินอยากจะร้องไห้ หน้าผากของผมแนบกับโต๊ะเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัวหรอก แต่มันเครียดชะมัด แค่ง้อกันมันไม่ได้เลยหรือไงกันๆๆๆๆ x10000
ซึ่งผมก็ไม่คิดหรอกนะว่าการเอาหน้าผากแนบโต๊ะของผมมันจะทำให้ระดับสายตามันหันไปเห็นจองแทคอุนกำลังควงผู้หญิงคนอื่นนอกร้านนั่น ....
ซาวด์เพลงเศร้ามันซึมเข้ามาในสมองราวกับมีคนเอาวิทยุมาแนบหูยังไงอย่างงั้นเลยแฮะ ที่ผ่านมาแทคอุนโกหกงั้นหรอเนี่ย ...มิน่าล่ะ ...มากับผู้หญิงงั้นหรอ ...หน้าร้านขายแหวนเพชรงั้นหรอ ...ตลกสิ้นดี ...จะขอยัยนั่นแต่งงานหรือไง
มือของผมชี้ไปที่ทั้งคู่โดยไม่รู้ตัวและเพื่อนๆทั้งสี่ของผมที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็พลอยมองตามนิ้วผมไป ...และใบหน้าของทุกคนก็
= [] =
นั่นมันเป็นเรื่องเบสิกๆสุดที่จะต้องเกิดขึ้นสินะ ....
แต่เรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นคือขาของผมดันลุกขึ้นและเดินตรงไปหาสองคนนั้นที่ดูมีความสุขในการเลือกแหวนเหลือเกิน แต่เมื่อเดินเข้ามาใกล้มันกลับขาอ่อนลงมาซะงั้น
“อ้าว ....ฮงบิน ....เห็นซะแล้วสินะ”
เห็นแล้วสินะงั้นหรอ .... น้ำตาผมทำไมต้องซึมออกมาด้วยนะคนบ้านี่พูดว่า เห็นซะแล้วงั้นหรอ!!
“.... คุณทำอะไรของคุณน่ะพี่แทคอุน”
หญิงสาวมองมาที่ผมพร้อมยิ้มให้ ... ยิ้มอะไรน่ะป้า!!! นี่มันอะไรกันพวกเขาไม่อายกันบ้างหรอ พี่แทคอุนจับมือผมขึ้นมาก่อนหยิบแหวนที่เขาถืออยู่ในมือมาสวมในผมที่นิ้วนางข้างซ้าย
“ไหนๆก็มาเห็นซะแล้วน่ะนะ”
.... ( ÔAÔllll )
“แต่งงานกันเถอะ”
END!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
--------------------------------
แค่ช็อตฟิคขั้นเวลาเฉยๆนะคะ คิคิ
อย่าลืมติดตาม Stop resisting ด้วยนะคะ ( ÔAÔllll )
ความคิดเห็น