คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Stop Resisting! : หาย!!!
Stop Resisting! : หาย!!!
ชัตเตอร์ของกล้องถูกกดครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเจอสิ่งที่แปลกตาหรือเข้าตาของเจ้าของกล้องตัวใหญ่ถูกกดดูภาพที่ถ่ายไปเมื่อครู่ รอยยิ้มของเจ้าของรูปเผยออกมาอย่างเห็นได้ชัดแสดงถึงความถึงพอใจของรูปที่เพิ่งถ่ายไป แต่ตอนนี้... เริ่มเหนื่อยแล้วสิ หาที่นั่งพักเก็บแรงไว้แล้วค่อยถ่ายภาพต่อดีกว่าล่ะมั้งแบบนี้
ในขณะที่อีกด้านหนึ่งนั้น ชายหนุ่มที่นั่งด้วยสายตาเรียบนิ่งนั้นกำลังคิดย้อนถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในสถานที่แห่งนี้ ... คนรักเก่า? ...ใช่แล้วล่ะคนรักเก่า
“พี่แทคอุนคะ ..ดอกไม้นั่นสวยนะ” เด็กสาวนั่งลงข้างแปลงสวนก่อนชี้ไปที่ดอกไม้มากมาย ก่อนจะหันมายิ้มให้ชายหน้านิ่งที่เธอเรียกเขาว่า แฟนหนุ่ม
“เธอสวยกว่าดอกไม้นั่นอีกนะ” แทคอุนยิ้มให้เด็กสาวพร้อมเดินไปยีหัวคนตรงหน้า
“ฉันรักพี่!!!!”
คิดถึงมันขึ้นมาก็ยิ้มได้เสมอเลย แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็ต้องนึกถึงสิ่งที่พรากเธอจากไปทุกที สิ่งที่ขึ้นชื่อว่า “ความตาย” นั้น ไม่เคยปราณีใครเลยจริงๆ แม้แต่คนรักของเขาก็ตาม ถ้าหากวันนั้นเธอคนนี้ไม่ถูกรถชนล่ะก็ ....ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ เด็กสาวคนนั้นต้องนั่งอยู่ข้างเขาตรงนี้แน่นอนอยู่แล้ว
หนุ่มช่างภาพหน้าหวานนั่งมองชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามที่กำลังเหม่อลอย อาจจะเป็นเรื่องที่ดี ...หรืออาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีก็ได้ล่ะมั้ง เห็นแล้วมันก็อดไม่ไหวต้องเอากล้องขึ้นมากักเก็บความรู้สึกนั่นไว้ในรูปถ่ายจนได้ ...ฮงบินกดดูรูปถ่ายแล้วยิ้มออกมาด้วยความพอใจ รอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นมันทำให้รูปนี้ดูเป็นสีชมพูขึ้นมาได้เลยแฮะ
“คุณกำลังคิดถึงเรื่องดีๆแน่ๆ”
กล้องถูกวางไว้ข้างตัวอย่างตั้งใจ ขวดน้ำในมือถูกยกขึ้นดื่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากแต่สายตายังคงละออกจากชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้เลยแฮะ อยากจะรัวชัตเตอร์เก็บไว้เสียให้เป็นพันรูป
“เมี๊ยวววว ...”
เสียงเจ้าเหมียวน้อยเรียกร้องความสนใจของฮงบินให้ไปสัมผัสใกล้ๆทันทีที่เจ้าตัวได้ยิน กล้องตัวโปรดถูกวางทิ้งไว้บนเก้าอี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ ขนนุ่มของเจ้าเหมียวถูกลูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากแต่นัยน์ตาคู่สวยนั้นดันเหลือบไปเห็นสาวน้อยกำลังงอแง มีหรือที่เขาจะใจร้ายไม่เข้าไปปลอบหญิงสาวตัวเล็กคนนั้น
“เจ้าเหมียวไปช่วยกันปลอบเด็กน้อยคนนั้นกันเถอะเนอะ”
หนุ่มหน้าหวานอุ้มเจ้าเหมียวไปหาเด็กสาว... โดยที่เจ้ากล้องนั่นยังคงถูกทิ้งไว้ที่เดิม จะพูดว่าลืมมันไปเพราะเจ้าเหมียวน้อยก็คงได้ล่ะมั้ง
ร่างหนาลุกขึ้นตามความสูงเมื่อมองดูนาฬิกาถึงเวลาที่ตนเองต้องไปแล้ว แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นเจ้ากล้องข้าวหลามนั่นวางอยู่บนเก้าอี้ ...จะว่าไปก็เห็นเด็กหน้าหวานกับเจ้ากล้องนี่เดินไปเดินมาคอยถ่ายรูปสถานที่สวยๆแถวนี้อยู่เหมือนกันแหละนะ ...ลืมไว้หรือเปล่า?
นั่งเฝ้าไว้ให้สักพักแล้วกัน ...ถ้าลืมจริงๆจะเก็บไว้แล้วทิ้งเบอร์ไว้ตรงนั้นล่ะนะ
แทคอุนนั่งลงที่เดิมและจ้องไปยังเจ้ากล้องนั่นสลับกับมองนาฬิกา ... ห้านาทีผ่านไปก็แล้ว สิบนาทีผ่านไปก็แล้ว ถ้าพูดถึงวี่แววของเด็กนั่นก็เจอเยอะเลยล่ะ แต่ไม่ยักกะมาเอากล้องนี่กลับไปเสียที ...ก็คงช่วยไม่ได้ที่ต้องไปหยิบมันมาล่ะนะ ...
ขายาวก้าวไปหยิบกล้องและไม่ลืมที่จะทิ้งเบอร์โทรไว้ที่โต๊ะนั่น และฝากไว้อีกอันให้กับแม่ค้าขายของชำใกล้ๆบริเวณนั้น เผื่อเด็กนั่นจะวิ่งตารีตารนมาตามหากล้องของตัวเองน่ะนะ
= เห็นนายลืมกล้องไว้น่ะ เห็นนี่แล้วติดต่อกลับมาด้วย 02 – xxxxxxxx =
------------------------------------
Hongbin side
ลัลลา ลัลลา.. ได้ช่วยให้หายงอแงแถมยังได้สัมผัสเจ้าสัตว์น่ารักแบบนั้นอีกมันทำให้มีความสุขชะมัดเลยสิน่า ...ถึงผมจะลืมไปแล้วก็เถอะว่าผมมาที่ทำไม ...รู้สึกเหมือนอะไรซักอย่างหายไปจากตัวเองเลยล่ะ แต่ก็ช่างมันเถอะ วันนี้เหนื่อยแล้วนี่นา ....ต้องกลับแล้วล่ะ
ผมเดินไปตามทางเดินพร้อมส่งยิ้มให้กับคุณป้าร้านขายของชำเหมือนอย่างเช่นทุกครั้งที่เดินมา แต่ทำไมคุณป้าถึงทำท่ารีบร้อนแบบนั้นนะ มันก็เป็นเรื่องปกติล่ะนะ ที่คนเราต้องมีเรื่องร้ายๆกันบ้างแหละใช่ไหมล่า ....หวังว่ารอยยิ้มของผมมันจะทำให้เขามีความสุขมากขึ้นสักนิด
ถึงจะรู้สึกเหมือนลืมอะไรไปสักอย่างแต่วันนี้ผมมีความสุขนะ เด็กผู้หญิงคนนั้นขอให้ผมมาที่นี่บ่อยๆ เพื่อเล่นกับเธอ เด็กสาวน่ารักกับสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยดอกไม้แบบนี้ผมคิดว่ามันเหมาะกันที่สุดเลยล่ะคุณว่าไหม คิคิ
“ฮัคยอนฮยอง ผมกลับมาแล้วครับ!!”
ผมยิ้มให้ฮัคยอนฮยองทันทีเมื่อเปิดประตูสตูดิโอ ...แต่เอทำไมเค้ามองผมแปลกๆอีกแล้วหว่า หรือว่าผมกลายเป็นตัวประหลาดไปแล้ว แต่ผมไม่รู้ตัวงั้นหรอ!!
“นาย ...กลับมาตัวเปล่าหรอ?”
ฮัคยอนฮยองมองผมด้วยสายตาแปลกๆแบบนั้นอีกแล้วแฮะ ผมจึงยิ้มตาปิดตอบกลับไปพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ ผมลืมของฝากให้ฮัคยอนฮยองแน่ๆ ถึงได้ถามแบบนั้น มิน่าล่ะตอนที่เดินกลับมาถึงได้รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง
“ .......... นายนี่นะ ทำงานหนักจนเอ๋อไปแล้วหรือไง”
.............. อะไรกันน่ะ แค่นี้ต้องว่ากันด้วยหรอต้องงอนแน่ๆ เลยสินะ
ผมเดินไปข้างๆฮัคยอนฮยองก่อนนะโน้มตัวลงไปหาคนที่นั่งอยู่พร้อมกับยิ้มกว้างให้อีกรอบตามสไตล์
“ฮยองอ่า ....อย่างอนกันสิแค่ผมลืมของฝากแค่นี้.........”
“นี่อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้จริงๆว่าลืมอะไรไว้น่ะ?”
ฮัคยอนฮยองอ่าอย่าทำแบบนั้นสิ ; ^ ;
“อะไรอะ?”
ฮัคยอนฮยองขมวดคิ้วพร้อมกับลุกขึ้นมาประจันหน้ากับผม
“นายลืมจุดประสงค์ของการไปสวนของนายไปแล้วหรอ?”
จุดประสงค์งั้นหรอ ................................
จุดประสงค์งั้นหรอ?????
“กล้อง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
Talk : \(ÔAÔllll \) .... ส ... สวัสดีค่ะ!!!!
เอ่อ ... เขินจัง บ๊ายบาย #ถัมเพื่อคราย
ล้อเล่นได้ปะล่ะ!!! ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ
อยากจะขอบคุณมิตรรักแฟนฟิคทุกท่านดิฉันทราบซึ้งใจไรงี้ปะล่ะ!!!
ล้อเล่นอีกแล้วค่ะ อย่าลืมคอมเม้นนะคะ แล้วเจอกัน ปุอิ๊ง ^_<
ติดต่อ @beanqirls ทวงหนี้ทวงฟิคทวงโน่นนั่นนี่ได้ที่ทวิตเตอร์แอคเคาน์นี้เลยนะตัวเอง
ความคิดเห็น