Just Change

ลำดับตอนที่ #8 : เรื่องเล่าของ ทซึจิโร่ ทาคุมิ

ฉันดึงตัวคินออกมานอกร้านและพาเค้าไปใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ไม่คนมีคนพลุกพล่าน  



“ นี่นาย!!!!!!!นายรู้มั้ยว่านายทำฉันขายหน้ามากๆ” ฉันบ่นว่าคินตลอด แต่คินกลับทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



ด้วยความสงสัยจึงถามคินว่า



“อะไรของนายเนี่ย!!!!!!!!!! โดนว่าแล้วยังไม่รู้สึกผิดอีกเหรอ….หรือว่านายไม่รู้ว่าทำฉันขายหน้ายัง ไง…นายว่าฉันว่าเป็นทอมต่อหน้าเพื่อน..ฉันพึ่งจะรู้จักพวกเค้าเองนะ แต่นายกลับทำให้พวกนั้น เข้าใจฉันผิด…” ฉันว่าคินต่อโดยไม่ปล่อยโอกาสให้คินพูดแทรก



“ ฉันไม่ได้ว่าเธอเลยนะ…..แค่บอกว่าคล้ายทอม ไม่ใช่ทอม….” คินพูดต่อหลังจากที่ฉันพูดจบ





“ มะ..มันก็คล้ายกันนั่นแหละ…ยังไงซะฉันก็ถือว่านาย…ว่าฉัน” ฉันบอกโดยไม่ยอมแพ้  ใครจะยอมรับเล่า



“ นี่..จะจับมือฉันอีกนานมั้ย” คินบอกฉัน แรกๆก็งงอยู่เหมือนกันว่าคินพูดเรื่องอะไร แต่พอตั้งสติได้



ก็พบว่าฉันกำลังจับมือเค้าอยู่และพอนึกดูอีกทีฉันก็จับมือเค้านานแล้วด้วย  



ฉันจึงรีบปล่อยมือและถอยหลังให้อยู่ห่างจากเค้าให้มากที่สุด



“ คิดว่าจะจับนานกว่านี้…หลอกแต๊ะอั๋งกันหรือเปล่าเนี่ย” คินพูด ฉันรู้สึกว่าจะเริ่มแพ้ซะแล้ว ก็ฉันไม่ชอบแพ้ใครนี่ จะมาแพ้หมอนี่ได้ไงกัน



“ พูดบ้าๆ!!!!!!!!ใครหลอกแต๊ะอั๋งนายไม่ทราบ….คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไง หน้าตาหยั่งกับลิง คิดว่าจะมีคนมาชอบเหรอ” ฉันเริ่มขุดด้านเสียของตัวเองขึ้นมา ก็คือ ฉันจะด่าใครไม่เลือกหน้าทันทีถ้าจำเป็นจริงๆ



“ คนที่จะมาชอบฉัน…อาจจะอยู่แถวนี้ก็ได้นะ..แล้วก็ขอยอมรับว่าฉันหน้าเหมือน ลิง แต่คนที่จะมาเป็นแฟนลิงก็ต้องหน้าเหมือนลิงด้วยจริงม่ะ….ฉันเข้าใจว่า…เธอ อยากเป็นแฟนฉัน.ถึงขนาดยอมว่าตัวเองว่าเหมือนลิง” คินพูดว่าฉันเต็มๆแบบนี้ฉันเองก็เริ่มจะทนไม่ได้แล้ว



ฉันจึงเดินเข้าไปด้วยอารมณ์ที่โกรธมากๆๆๆ ฉันไปยืนตรงหน้าเค้าและเหยียบเท้าเค้าเต็มๆ ก่อนจะซัดด้วยหมัดอีกที



“ ฉันไม่อยากจะเป็นแฟนนายหรอกนะ!!!!!!!!!!!!! และฉันก็ไม่อยากเป็นลิงด้วย!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกนว่าคินที่นอนอยู่บนพื้นเพราะโดนชกข้าไป แต่ถ้าว่า คินจะออมแรงจริงๆ เค้ายังยืนขึ้นมาได้โดยไม่รู้สึกเจ็บ  



จนฉันอยากจะชกเค้าอีกสักที แต่พอฉันชูกำปั้นเตรียมทีจะต่อย จู่ๆคินก็ หลับตาและบอกฉันว่า



“ ต่อยเลยสิ…เชิญต่อยตามความพอใจ….ฉันไม่รู้ว่าเธอโกรธอะไรฉันนัก.แต่ถ้ามันทำให้เธอสบายใจขึ้นก็เชิญ” คินเล่นพูดอย่างนี้



ใจนึงก็อยากต่อย อีกใจนึงก็ไม่อยาก แต่แล้วฉันเอามือที่ฉันกำอยู่ไปแตะที่หน้าเค้าเบาๆ ก่อนเอามือลง



คินลืมตาขึ้นมาและไม่เห็นฉันต่อยเค้า คินจึงยิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด ฉันหันไปมองแล้วก็หมั่นเขี้ยวจริงๆ



คินยิ้มเหมือนเด็กๆและน่ารักมาก



“ ขอโทษ…เจ็บมากมั้ย” ฉันถามเพราะความเป็นห่วงและก็รู้สึกผิด นี่ฉันเป็นไรเนี่ยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย



“ เป็นห่วงฉันใช่มั้ยล่ะ” คินบอก คินเริ่มกวนอีกแล้วฉันจึงบอกเค้าไปในทันทีว่า



“ตาบ้าเอ๊ย!!!ใครห่วงนายไม่ทราบ…..มานี่สิ” ฉันพาคินมานั่งที่สวนสาธารณะและบอกให้เค้ารออยู่ตรงนี้ก่อน





คิเคียวไปหาซื้อยาเพื่อมาทำแผลให้กับคิน  

หลังจากได้ยามาแล้วคิเคียวก็เริ่มทำแผลให้ด้วยความระมัดระวัง เพราะเธอกลัวคินเจ็บ

แต่คินก็ร้องตลอดไม่รู้ว่าแกล้งอำหรือเปล่า แต่คินเองก็มีความสุขที่คิเคียวทำแผลให้



“เอาล่ะเสร็จแล้ว!!!!” ฉันบอกด้วยความดีใจที่ทำแผลเสร็จสิ้นเสียที  



“ ขอบคุณมากๆครับผม” คินบอกกับฉันและถามฉันต่อว่า



“ แล้วเค้าให้พักถึงกี่โมงล่ะเนี่ย” คินพูดฉันถึงนึกขึ้นมาได้ว่า วันนี้ฉันมาทำงาน



“กี่โมงแล้วล่ะ???” ฉันถามคิน เค้ามองนาฬิกาตัวเองและบอกฉันว่า



“บ่าย สิบห้าแล้วล่ะ” คินบอกและเงยหน้าคินมาพร้อมรอยยิ้ม



“ บ่ายสิบห้า!!!!!!ตายแล้ว!!!!!! ที่นั่นเค้าให้พักถึงบ่ายโมงเอง…ทำไงดีล่ะ” ฉันบอกด้วยความกระวนกระวายใจ



“เดี๋ยวฉันไปส่งเอง..ไม่ต้องห่วง” อยู่ๆคินก็ออกความคิดเห็นฉันเองก็เลยต้องยอมเพราะไม่อย่างนั้นคงไปทำงานไม่ทันแน่ๆ  



คินพาฉันมาส่งที่หน้าร้าน Lovely ice และฉันก็รีบลงจากรถ ก่อนจะหันมาที่รถของคินและบอกว่า



“ขอขอบคุณมากๆนะ” ฉันบอกกับเค้าและก่อนที่จะเข้าร้านก็ได้ยินคินพูดว่า



“ เย็นนี้ฉันจะมารับนะ” ฉันจึงรีบหันไปเพื่อที่จะบอกเค้าว่า



“ ไม่ต้อง..” แต่ช้าไปคินขับรถไปแล้ว  ฉันจึงได้แต่ปล่อยตามกรรม



ฉันมีความรู้สึกว่าพนักงานต้อนรับที่ประตู 2 คนกำลังมองฉันอยู่คนนึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์



แต่อีกคนกลับทำหน้าโกรธฉันซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ใคร ก็คือ อิจิโกะ และมิซากิ  



แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจจึงรีบเข้าร้าน และก็เจอ ทาคุยืนยิ้มให้ฉันและบอกว่า



“ คิเคียวจังครับ..คราวหลังเข้าหลังร้านนะครับ” ทาคุบอกฉัน ฉันได้แต่ยิ้มรับและทำงานต่อไป



เวลา 18.00



ฉันไม่ขอรับรายได้ของวันนี้เพราะว่าฉันยังทำงานไม่ได้เรื่อง



แต่พี่แคทก็ให้ฉันมาแต่น้อยกว่าที่ตกลงไว้เพราะว่าเป็นวันแรก



หลังจากนั้นฉันก็ช่วยทุกคนปิดร้าน และก็ออกมาข้างนอกพร้อมกับทุกคนและตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว



พนักงานหลายคนต่างก็ทยอยกันกลับบ้าน โกสุเคะกลับบ้านพร้อมกับอิจิโกะ



“ บ๊ายบายพรุ่งนี้เจอกันนะ” อิจิโกะบอกทุกคน



“ เฮ้!!!ทซึ..พรุ่งนี้เจอกัน.บาย” โกสุเคะบอกกับทาคุและทาคุก็ได้แต่โบกมือให้กับทั้งคู่  



ตอนนี้เหลือแค่ฉัน ทาคุ และก็มิซากิ ไม่รู้ทำไม…แต่ฉันรู้สกว่ามิซากิจะไม่ชอบหน้าฉัน เพราะเธอไม่ค่อยคุยกับฉันเลย และยังยืนห่างจากฉันและทาคุอีกด้วย ฉันเองก็ได้แต่คุยอยู่กับทาคุ



“ ทาคุ…ฉันว่ามิซากิเค้าคงไม่ชอบฉันล่ะ..แล้วอีกอย่างฉันก็ว่า..ฉันทำงานไม่ได้เรื่องเลย…ทำอะไรก็ไม่เป็น” ฉันพูดว่าตัวเอง  



และฉันก็ได้ยินทาคุเอ่ยอะไรออกมาว่า



“จงเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองทำและทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด” ฉันหันไปมองทาคุก็สังเกตว่าเค้ามองฟ้าอยู่



“ เป็นปรัชญาที่แม่ผมบอกเอาไว้ก่อนท่านเสียครับ และมันก็ทำให้ผมมีกำลังใจที่จะทำงานต่อไปไม่ว่ามันจะยากสักแค่ไหน…ผมก็จะทำจนสุดความสามารถของผมครับ” ทาคุหันมาบอกฉันที่กำลังจ้องเค้าอยู่



“ แม่ทาคุคุง เสียแล้วเหรอ…เสียใจด้วยนะ”ฉันบอกเค้า และฉันก็รู้ว่าทาคุเองก็เป็นคนที่จริงจังกับงานมากเลย



“ แม่ผมเสีย…เมื่อตอนผมอายุ 14 ปี ผมอยู่กับพ่อมาตลอดหลังจากนั้น…แม่ใจดีมาก



แต่ท่านป่วยเสียก่อน ร่างกายท่านอ่อนแอ ผมอยากให้แม่อยู่กับผมนานๆ



แต่หลังจากนั้น 3 ปีพ่อก็แต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนึง เธอมีลูกติดด้วย เป็นผู้หญิง



เธอโตกว่าผมครับ ตอนนั้นผมอายุ 17 ส่วนเธออายุ 22 แก่กว่าผม 5 ปี



ตอนนี้เธอก็อายุ 26 แล้วล่ะครับ..” ทาคุเล่เรื่องของเค้าให้ฉันฟังและฉันก็ต้องมาเอะใจตรงอายุ 26



“ พี่ทาคุอายุ 26 รุ่นราวคราวเดียวกับพี่ฉันเลยสิ” ฉันถามทาคุ



“ เหรอครับ…ผมไม่ได้เจอเธอ 3 ปี แล้วครับ.. พ่อส่งเธอไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียครับ” ทาคุเล่าเรื่องของพี่ของเค้าให้ฉันฟังต่อ



“ แล้วพี่คนนั้นใช้นามสกุลของพ่อทาคุหรือเปล่า??” ฉันถามด้วยความสงสัย



“ เปล่าหรอกครับ…เธอใช้นามสกุลของ พ่อคนเดิมของเธอครับ” ทาคุบอกฉันและฉันก็รู้สึกว่ามีรถของใครก็ไม่รู้มาจอดตรงหน้าร้านพอดี



ไฟหน้ารถแสบตาทำให้ฉันไม่รู้ว่ารถใคร แต่พอหรี่ไฟลงฉันก็รู้แล้วว่าเป็นรถของ นายคินนี่เอง  ฉันจึงหันไปบอกทาคุว่า



“ ทาคุคุง..ฉันกลับก่อนนะ..บ๊ายบายจ๊ะ” ฉันบอกทาคุ



“ ครับ บายครับ..พรุ่งนี้เจอกันครับ”ทาคุบอกฉันกลับ  



“ มิซากิจ๊ะ  บายจ๊ะ” ฉันบอกกับมิซากิแต่มิซากิกลับไม่พูดอะไรกับฉันเลย ฉันจึงรีบเดินไปขึ้นรถของคิน………………..