Just Change

ลำดับตอนที่ #10 : ความคิด......ความรู้สึก.........ที่แตกต่างกัน

ฉันนั่งรถของคินออกจากร้าน แต่ความรู้สึกของฉันตอนนั้นก็คือ ไม่สบายใจ



ฉันรู้สึกว่าการทำงานวันแรกของฉันมันไม่ดีเลย และยังรู้สึกว่ามิซากิคงไม่ชอบฉัน



อาจจะเป็นเพราะมิซากิแอบชอบคินอยู่



ฉันได้แต่คิดไปเรื่อยโดยไม่พูดอะไรกันคินเลยสักคำ



ทำให้คินสงสัยจึงทำลายบรรยากาศความเงียบด้วยการถามฉันว่า



“ นี่..เป็นอะไรหรือเปล่า….มีเรื่องอะไรบอกฉันก็ได้ไม่ต้องเกรงใจหรอก” คินใช้มือสกิด เรียกให้ฉันตื่นจากภวังค์



“ปะ..เปล่าหรอก..ไม่มีอะไร” ฉันพูดปด  แต่ยิ่งทำให้คินสงสัยมากขึ้น



ฉันจึงตัดสินใจบอกเรื่องที่ฉันอึดอัดใจให้เค้าฟังดีกว่า



“ เออ..คิน..นายคิดว่า มิซากิเป็นไงบ้าง” ฉันถามคินแบบกลัวๆกล้าๆ เพราะกลัวคินโกรธ



“ มิซากิ….ก็ น่ารักดี…สวย แล้วก็เรียบร้อยดี…เออ..ถามทำไมล่ะ” คินตอบฉันและขับรถไปเรื่อยๆ



“ ก็แค่อยากรู้เฉย..ไม่มีอะไรหรอก” ฉันตอบและนั่งมองข้างนอก ตอนนี้ในหัวของฉันมีอะไรหลายอย่างมากมายเช่น



บางทีคินอาจชอบผู้หญิงที่เรียบร้อยซึ่งแตกต่างจากฉันมาก

คินอาจจะชอบมิซากิ

คินคงไม่ชอบผู้หญิงห้าว

คินไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่เรียบร้อย

คินไม่ชอบผู้หญิงที่ทำงานไม่เป็น

ฉันคงเป็นได้แค่น้องสาว

หรืออาจจะเป็นศัตรู....ไม่ใช่...ฉันไม่ใช่ศัตรู

ทำไมฉันต้องเจอหมอนี่

ทำไมต้องรู้จักเค้า

ทำไมเค้าต้องเป็นเพื่อนพี่

ทำไมเราอายุห่างกัน

ทำไมฉันทำงานไม่ได้ไม่ดีเท่าที่ต้องการ

ทำไมมิซากิไม่ชอบฉัน

ทำไมฉันเตี้ย

ทำไมถนนสายนี้ยาวจัง

เมื่อไหร่จะถึงบ้านสักที



“ แต่ฉันไม่ได้ชอบมิซากินะ….คือ..ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว..” คินพูดและทำให้ฉันละสายตาจากถนนข้างนอกหยุดความคิดทั้งหมด



และหันมามองหน้าคินแทน  ฉันไม่รู้ว่าจู่ ๆความคิดนี้แว่บเข้ามาได้ยังไง  



ฉันอยากรู้ว่าคินชอบใคร



  แต่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมอยากรู้ทั้งที่ฉันกับคินก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน



“ มองหน้าฉันทำไมเหรอ…เอ๊ะ!!หรือว่าหน้าฉันหล่อมากๆเธอเริ่มชอบแล้วใช่ม๊า….แต่ความจริงไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้…

เพราะถึงยังไงในหัวใจเธอก็คงมีทั้งตัวและหัวใจของฉันอยู่แล้ว…แค่เธอหลับตาก็เห็นฉันแล้วล่ะ….” คินพูดไป



ยิ้มทั้งหัวเราะไป ฉันละเบื่อที่จะพูดเลยทีเดียว คินชอบกวนฉันอยู่เรื่อย



“ ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่า ไม่เคยชอบนายเลย  ไม่เคยๆๆ หัดจำซะบ้างสิ!!!!!!!!” ฉันบอกทั้งหน้าแดง



ฉันไม่ชอบให้คินพูดอย่างนี้เลย มันทำให้ฉันสับสนและไม่เข้าใจเค้าเลย



“ ก็ได้ๆๆ …….ดีใจจังที่เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว” คินบอกฉันและยังหัวเราะต่อไปเรื่อย



“ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรนะคิเคียว แต่ฉันอยากให้เธอทำใจให้สบาย ฉันรู้ว่าเธออาจจะยังทำงานได้ไม่ดีเท่าที่เธอต้องการใช่มั้ยล่ะ  แต่วันนี้ มันเป็นวันแรกนะ เชื่อฉันสิ วันต่อไปเธอต้องทำได้ดีกว่านี้แน่ๆฉันไม่อยากให้เธอทุกข์ใจนะ  ฉันอยากให้ เธอเป็นเหมือนเดิม”  คินบอกกับฉันด้วยความตั้งใจจริง



ฉันถึงเข้าใจว่าคินต้องการให้ฉันเป็นเหมือนเดิม เป็นคนที่โผงผาง ไม่เรียบร้อย และฉันก็แอบดีใจอยู่ลึกๆว่าคินเป็นห่วงฉัน



“ ขอบคุณมากๆนะ ถ้าไม่ได้นายฉันคงคิดมากน่าดูเลย…” ฉันขอบคุณคินที่ทำให้ฉันรู้สึกดีและสบายใจขึ้น



และไม่นานคินก็พาฉันมาส่งหน้าบ้านรู้สึกว่าถนนนี้สั้นทันตาเห็นเลยและฉันก็ลืมถามคินไปว่า



แล้วนายคนโจรู้หรือเปล่าว่าคินไปรับฉันมาส่ง  ฉันจึงถามคินก่อนที่จะลงจากรถ



“ คิน..แล้วพี่รู้หรือเปล่าว่านายไปรับฉันมาเนี่ย” ฉันถามคินด้วยความสงสัย



“มีเหรอจะไม่รู้…….แล้วหน้าที่รับเธอกลับบ้าน  คนที่ทำหน้าที่นี้ก็คือฉัน …..อ่ะๆ ห้ามปฏิเสธนะ” คินรีบบอกเมื่อเห็นฉันทำท่าที่จะปฏิเสธอย่างแน่นอน  



“ นะๆๆๆให้ฉันทำหน้าที่นี้เถอะ….” คินได้แต่อ้อนวอนจนฉันลงจากรถ



แต่ฉันยังไม่ตอบเค้าว่าจะยอมให้เค้ามารับหรือเปล่า คินจึงรีบลงจากรถมาขวางหน้าฉันไว้และถามคำถามเดิม



“ เธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ ว่าจะให้ฉันมารับมั้ย….” คินยืนขวางหน้าประตูทำให้ฉันเข้าบ้านไม่ได้



“ ไม่ต้อง!!!!!…หลีกไปได้แล้ว…” ฉันบอกและพยายามหาทางเข้าบ้านให้ได้แต่คินก็ได้แต่ยืนขวาง



“ ไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะมารับเธอ..”คินบอกโดยไม่ยอมแพ้ ฉันมองหน้าของคินที่ดูจริงจังมาก



ฉันจึงพยักหน้าและก้มหน้าก้มตาเดินเข้าบ้าน



“ เธอยอมให้ฉันมารับแล้ว…..ไชโย!!!!!” คินร้องเสียงดังอีกแล้ว ฉันละอายแทนจริงๆ  



“ หลบไปได้แล้ว….” ฉันใช้มือดันให้คินออกไปจากหน้าประตู  



แต่คินกลับไม่หลบไปแต่กลับดึงฉันเข้ามากอดด้วยความดีใจ  



ฉันตกใจกับการกระทำของเค้าจริงๆ ฉันพยายามผลักคินออก  แต่คินกลับกอดฉันแน่นกว่าเดิมซะอีก  



ฉันจึงได้แต่บอกให้เค้า\" ปล่อย!!! ปล่อยฉันนะ!!!\"



  เค้ากอดฉันอยู่ซักพักก่อนจะค่อยๆคลายมือออกมาจากเอวฉัน  



ฉันจึงรีบออกจากตัวเค้า และรีบเดินเข้าบ้านโดยไม่หันมามองหน้าคิน   ฉันได้ยินคินพูดว่า



“ขอบคุณมากๆๆ” คินบอก ฉันผ่านประตูรั้ว



“ ตาบ้าเอ๊ย!!!” ฉันตะโกนบอกและเดินจ้ำอ้าวเข้าบ้านไป



“ ขอบคุณสำหรับความอบอุ่น และความรู้สึกดีๆ….” คินพูดออกมาหลังจากที่คิเคียวเดินเข้าบ้านแล้ว



*******************************************



ฉันอยู่คนเดียวมาโดยตลอด

กี่ปีแล้วละ….ที่แม่กับพี่ไม่กลับมาจากต่างประเทศ……

กี่ปีแล้วละที่พ่อจากไปโดยไม่กลับมาอีกเลย……

ชีวิตที่ต้องอยู่คนเดียวมันเหงามากมีใครรู้บ้างมั้ย….

มีใครเข้าใจฉันบ้าง…

อดีตสิ่งที่ไม่อยากจดจำ  ….  

ครอบครัว  ความอบอุ่น  ความรัก  พ่อ แม่ ลูกเคยอยู่ร่วมกันบ้างมั้ย

นาน…นาน… นานจนฉันจำไม่ได้แล้ว…..

ฉันไม่เข้าใจเลยว่าครอบครัวที่มีความสุขเป็นยังไง นานๆที่แม่กับพี่จะติดต่อมาบ้าง  

มีแต่งาน มีแต่งาน  

ฉันไม่อยากร่ำรวยเลย  

ถ้ารู้ว่าร่ำรวยแล้วต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ฉันขออยู่อย่างคนจนแต่มีความสุขดีกว่า………

พ่อครับ แม่ครับ ผมคิดถึง พ่อกับแม่  พ่อกับแม่รู้บ้างมั้ย…………………………………………….



                                                                                                  ทานากะ  คินโตะ

********************************************





ทางด้านทาคุและมิซากิ ที่ยังคงยืนรออยู่หน้าร้าน LOVELY ICE



หลังจากที่คิเคียวกลับไป ทาคุก็เดินมาหามิซากิที่ยังคงชายตามองรถของคินที่แล่นไปไกลสุดสายตา



“ มิซากิจัง…พี่สาวยังไม่มารับหรือครับ” ทาคุถามมิซากิ  มิซากินิ่งเงียบไม่พูดตอบอะไรกับทาคุสักคำ



“ มิซากิเป็นอะไรครับ??” ทาคุถามด้วยความสงสัยเพราะไม่เคยเห็นมิซากิเป็นอย่างนี้มาก่อน



แต่มิซากิก็ยังคงยืนอยู่เหมือนเดิม เหมือนคนไร้วิญญาณและความรู้สึก ทาคุจึงจับให้มิซากิหันหน้ามาทางเค้าและก็พบว่า



“มิซากิซัง!!! ร้องไห้ทำไมครับ…เป็นอะไรไปครับ” ทาคุถามพลางเขย่าตัวมิซากิ  คราวนี้มิซากิเริ่มมีปฏิกิริยาโต้ตอบบ้างแล้ว



“ ไม่ต้องมายุ่ง!!!!ทาคุเองก็ไม่มีวันเข้าใจฉันหรอก!!!!!!!!!!” มิซากิบอกด้วยอารมณ์ที่อยากจะระบายออกมา



“มิซากิจัง….” ทาคุได้แต่เปรยออกมาและรับฟังคำพูดที่มิซากิเก็บเอาไว้มานานระเบิดออกมา



“ทำไมๆๆๆ!!!!!!!!!ฉันน่าเกลียดเหรอ!!!!!!ฉันทุเรศหรือไงทำไมพี่คินถึงไม่เคยสนใจฉันเลย!!!!!!!!!!!!!…

พี่คิเคียว….เธอดีกว่าฉันตรงไหน ฉันไม่เข้าใจ!!!!!!!!!!!!” มิซากินั่งลงกับพื้นและปล่อยอารมณ์ออกมา



ทาคุจึงเดินไปนั่งข้างๆและบอกกับมิซากิว่า



“ มิซากิจัง..ไม่ใช่ว่าคุณไม่ดี…แต่คุณยังรู้จักคิเคียวจังไม่ดีพอเลย  แล้ว เราก็ไม่รู้แน่ชัดด้วยว่าคุณคินชอบคุณคิเคียวหรือเปล่า” ทาคุบอกและยิ่งทำให้มิซากิโกรธกว่าเดิม มิซากิจึงลุกขึ้นและ



“ ยังไม่รู้!!!!!ยังไม่รู้!!!!!พูดมาได้ยังไง1!!!!!!…ลองดูการกระทำของพี่คินสิเค้า…ทำเหมือนพี่คิเคียวเป็นแฟนอย่างนั้น!!!!!!!!!!

แล้วอีกอย่างที่ฉันอยากจะระบายออกมาก็คือ ฉันไม่ชอบพี่คิเคียวเลย1!!!!!!!!!!!

ซุ่มซ่าม…ไม่เรียบร้อย…ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะได้…

ผู้หญิงแบบนี้เหรอที่ผู้ชายชอบ!!!!!!!!!! แม้แต่ทาคุเองก็เหอะ!!!!!!!ฉันรู้นะว่าทาคุก็ชอบพี่คิเคียวเหมือนกัน!!!!!!!!!!!!” มิซากิบอกด้วยความโกรธ  



ทำให้ทาคุเองก็เริ่มที่จะโกรธด้วยเหมือนกัน



“ มิซากิจังยังรู้จังคิเคียวจังไม่ดีพอเลยนะครับ!!!!!!!…อย่าพึ่งด่วนสรุปเลย…” ทาคุบอกมิซากิ โชคดีที่ยังระงับอารมณ์เอาไว้ได้



“ ทำอย่างกับทาคุรู้จังพี่คิเคียวดีพออย่างนั้นแหละ1!!!!!!ทาคุก็เพิ่งรู้จักเธอวันแรกเหมือนกับฉัน…ไม่ต้องหาข้ออ้างหรอก!!!!!!!!!!!” มิซากิบอกทาคุ  แต่คราวนี้ทาคุยืนขึ้นและบอกว่า



“ถึงผมพึ่งจะรู้จักเธอ…แต่ผมก็คิดว่าผมรู้จักเธอดีกว่ามิซากิจัง…ทำไม..มิซา กิจังไม่ลองเปิดใจเป็นมิตรกับเธอดูบ้างล่ะครับ….บางทีมันอาจจะดีกว่าที่เรา จะมัวแต่มานั่งโกรธกัน..เกลียดกันอยู่อย่างนี้” ทาคุด้วยเสียงที่เป็นธรรมชาติ เหมือนไม่มีความโกรธอยู่เลย



“ ถึงฉันจะเป็นเพื่อนกับพี่คิเคียวได้ ยังไงซะพี่คินก็..ไม่เคยสนใจฉันอยู่แล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!….แล้ว มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ….สู้ให้ฉันเปลี่ยนนิสัยไปเลยดีกว่า..เปลี่ยนให้ เหมือนพี่คิเคียว..ไม่ต้องมานั่งเรียบร้อยเหมือนพวกซื่อบื้อที่ให้ทำยังไงๆ ก็ไม่มีใครเค้าสนใจ!!!!!!!!!!!!!!” มิซากิบอกกับทาคุและทำให้ทาคุเปลี่ยนสีหน้ามาจริงจังในทันที



“ มิซากิจังรู้บ้างมั้ยว่าการทำแบบนั้นมันแย่มากๆ  



การเป็นเพื่อนกับการเป็นศัตรูกัน ผมว่าเพื่อนหน้าจะเป็นทางเลือกที่ดีสุดอยู่แล้ว….



มิซากิคิดว่าผู้ชายทั้งโลกจะชอบผู้หญิงอย่างคิเคียวจังแบบเดียวหรือไง..



ยังไงซะสักวันมิซากิต้องเจอคนที่ใช่อย่างแน่นอน..



ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนนิสัย เป็นอย่างที่เราเป็นดีกว่า



ผู้ชายรักผู้หญิงที่เป็นตัวของตัวเองนะครับ” ทาคุบอกกับมิซากิที่ไม่ร้องไห้แล้ว  



เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมีแสงไฟจากรถตรงมาที่หน้าร้าน



“ เออ…ขอบใจมากนะทาคุ…แล้วก็ขอโทษด้วยที่ เสียมารยาท ปล่อยอารมณ์ออกมาแบบนั้น” มิซากิบอกและทำหน้าอายๆที่ระบายทุกอย่างออกมา



“ ไม่เป็นไรครับ…รู้สึกโล่งมั้ยล่ะ..”ทาคุถามมิซากิที่ก้มหน้าอยู่ มิซากิซึ่งงงกันคำถามก็เงยหน้าขึ้นมา



“ โล่ง???อะไรคือโล่งค่ะ..หมายความว่ายังไง” มิซากิทำหน้างงถามทาคุ ทาคุจึงหัวเราะและตอบว่า



“แหม!! มิซากิจังก็…โล่งใจไงครับ เค้าว่ากันว่าถ้าเราได้ระบายอะไรสักอย่างที่เราอัดอั้นใจออกมามันจะทำให้ รู้สึกดีขึ้น…จริงหรือเปล่าครับ??”



ทาคุบอกและมองหน้ามิซากิ   มิซากิก็ได้แต่ยิ้มรับก่อนจะโบกมือบ๊ายบายให้กับทาคุและไปขึ้นรถของพี่สาวที่มารับ



หลังจากขึ้นรถมา



“ แฟนเหรอ…มิซากิ” พี่สาวของมิซากิถามด้วยความสงสัย มิซากิได้แต่หน้าแดงและปฏิเสธพี่สาวเป็นการใหญ่



“ ไม่ใช่นะค่ะ…พี่อย่าเข้าใจผิดสิ..เค้าเป็นเพื่อนเฉยๆค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย จริงๆค่ะ” มิซากิบอกและหันมามองทาคุผ่านทางกระจก  



ซึ่งก็เห็นทาคุโบกมือให้ เธอจึงโบกมือตอบก่อนที่รถจะแล่นไปเรื่อยๆและเห็นทาคุเป็นจุดเล็กๆที่ไกลมากเหลือเกิน





ทางด้านทาคุ ที่โบกมือให้กับรถของมิซากิที่ค่อยๆหายลับตา





ตุ๊ด…ตี่…ตี๋..ตัส ลา ล้า ลา ลัน ล้า     ตุ๊ด….ตี่…ตี๋ …ตัส ลา ล้า ลา ลัน ล้า





เสียงโทรศัพท์มือถือของทาคุดังขึ้น ทาคุจึงกดรับ



“ สวัสดีครับพ่อ…” ทาคุที่ดูเบอร์โชว์ที่หน้ามือถือก่อนจะรับ



เมื่อรู้ว่าเป็นพ่อจึงรับด้วยความกังวลใจว่าพ่อมีอะไรถึงได้โทรเข้ามา



“ ทาคุเหรอ….พ่อคงไปรับไม่ได้แล้วหล่ะกลับเองแล้วกันนะ” พ่อทาคุบอกผ่านทางโทรศัพท์



“ ครับเดี๋ยวผมกลับเอง..ว่าแต่ พ่อติดงานเหรอครับ…” ทาคุถามด้วยความเป็นห่วง



“ ใช่..ลูกรีบกลับแล้วกันนะ….อย่าดึกมากล่ะ”



“ ครับ แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ” ทาคุบอกกับพ่อก่อนจะเก็บมือถือและออกเดินทางเพื่อจะกลับบ้าน…….



+++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++



สวัสดีค่ะ



ยังไงก็ต้องขอโทษจริงๆนะค่ะที่ให้รอนานไปหน่อย

อาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าที่ควรนะค่ะ

มีข้อติชมยังไงก็บอกด้วยค่ะจะได้พยายามปรับปรุง

ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมชมนะค่ะ