Just Change

ลำดับตอนที่ #1 : การพบกัน

ฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งอายุ 17ปีเป็นนักเรียนของโรงเรียนที่มีชื่อแห่งหนึ่งในโตเกียว  ตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันมีนิสัยไม่ยอมใครและก็ออกจะห้าวซะด้วย  ฉันมีพี่ชาย 1 คนพี่ของฉันชื่อ ฮาเนะกาว่า  คนโจ  ส่วนฉันชื่อ ฮาเนะกาว่า  คิเคียว เรา 2 คนอายุห่างกันตั้ง 9 ปี

พี่ของฉันอายุ 26 แล้ว  พี่ทำงานในบริษัทจัดทำโฆษณาที่เจ้าของบริษัทก็คือเพื่อนของพี่เมื่อ สมัยมัธยม  แต่ฉันยังไม่เคยเจอเพื่อนคนนี้ของพี่สักครั้ง  แล้วเรื่องก็ เริ่มขึ้นในวันเกิดของพี่นั่นเอง**********



“ เฮอะ~ ~ ~ ~ จะซื้ออะไรไปให้พี่ดีน้า ”  ฉันคิดไปเรื่อยเปื่อยจนมายืนอยู่ที่ร้านนาฬิกา



“ จริงดิ…..นายคนโจคงอยากได้นาฬิกาอันใหม่” ฉันจึงเดินเข้าไปในร้าน   ยืนมองอยู่นานแต่ก็ไม่เห็นมีอันไหนถูกใจสักทีจนไปเห็นแสงสีทองวาววับอยู่ฉัน จึงรีบชี้และบอกคนขายว่า



“ เอาอันนี้ค่ะ/ครับ” กลับมีผู้ชายคนนึงต้องการนาฬิกาอันนี้เช่นเดียวกัน เค้าสูงกว่าฉันและหน้าตาก็หล่อใช่เล่นฉันคิดในใจว่า

ถ้าจะเป็นคนรวย  ฉันมองเสื้อผ้าของชายคนนั้นแล้วหันกลับมามองตัวเอง   รู้สึกจะคนละชั้นแล้วคนขายจะขายให้ฉันมั้ยเนี่ย



“ ขอโทษนะครับ…คือผมต้องการนาฬิกาเรือนนี้จริงๆน่ะครับ” ชายคนนั้นบอกฉัน  คงคิดว่าฉันไม่มีปัญญาซื้อล่ะสิ



“ เหรอ---- แต่ฉันก็ต้องการนาฬิกานี่เหมือนกัน” ชายคนนั้นจึงถามคนขายว่า “ มีอีกมั้ยครับ”  แต่คำตอบที่ได้ก็คือ



“ขอประทานโทษจริงๆค่ะ เหลืออันสุดท้ายแล้วค่ะ”  ฉันจึงเข้าไปบอกผูชายคนนั้นว่า



“ นี่ นายถ้าเป็นผู้ชายพอก็ควรจะเสียสละให้ผู้หญิงนะ”



“ อยู่แล้วครับถ้าผู้หญิงคนนั้นมีความเป็นผู้หญิงเต็มตัว”

“ นายด่าทางอ้อมนี่   ---   อยากมีเรื่องหรือไง …….พอเลยฉันไม่เอานาฬิกาก็ได้” แล้วฉันก็เดินหัวเสียออกมาจากร้าน  



นี่ต้องหาของขวัญให้นายคนโจใหม่  โธ่เอ๊ย…. ถ้าไม่ต้องมาซื้อของขวัญให้พี่ก็ไม่เกิดเรื่องหรอก   



หลังจากนั้นไม่นานฉันก็เลือกซื้อของขวัญได้  นั่นก็คือเสื้อตัวใหม่   หวังว่าคงชอบนะ



เมื่อมาถึงบ้านที่วันนี้จัดงานเลี้ยงเพื่อนๆของพี่ก็มากันเต็มไปหมด    ฉันยังจำสภาพบ้านตัวเองไม่ได้เลย



“ หวัดดีค่ะแม่… พี่ล่ะค่ะ” ฉันสวัสดีแม่หลังจากที่ฝ่าด่านของผู้คนมากมายออกมาได้



“ อยู่ข้างบนน่ะเห็นว่ากำลังคุยอยู่กับเพื่อนที่เป็น …เจ้าของบริษัทนั่นแหละ” แม่บอกรู้สึกตื่นเต้นชอบกล



แล้วฉันก็ได้ยินเสียงพี่คุยอยู่ด้วยกันกับใครบางคน  ทั้งที่ฉันไม่เคยรู้จัก แต่ทำไมเหมือนเคยได้ยินเสียงนี้นะ  



“ ไม่น่ามีเรื่องเลย….นายรู้มั้ยแม่นั่นเหมือนทอมเลย”



“ นายกำลังทำให้ฉันนึกถึงน้องอยู่นะยัยนั่นไม่เคยยอมใคร”



“ ชักอยากเจอน้องนายแล้วสิ….ว่าจะเป็นยังไง”



“อย่าทำให้ยัยนั่นโกรธล่ะ--- ไม่งั้นนายอาจโดนโจมตีได้นะ ฮา ๆๆๆ”  



“ ฮึ---ฮืม  ไม่ทราบว่าสนุกปากมากมั้ยค่ะ” ฉันซึ่งกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ทักขึ้น



“ อ้าว!….แหมหวัดดีจ๊ะคิเคียว แฮะ แฮะ” และก่อนที่พี่จะพูดอะไรต่อ  เพื่อนพี่ก็หันมาและฉันก็ต้องตกใจสุดขีด



“ นาย/เธอ”