5Gentle:The hansome สะดุดรักนายหน้านิ่ง

ลำดับตอนที่ #10 : คีย์!!!!!!หมอนี้เป็นใคร

ฉันลืมตาน้อยๆของฉันขึ้นมามองดูโลก นี้มันห้องโรงพยาบาล โรงเรียนนี้นา และ ฉันก็มองไปข้างๆเห็น ผู้ชาย ตาตี๋ๆ หน้าขาวแต่ไม่เท่าซุง ผมสั้นๆพอดูได้ ก็หน้าตาโอเคนะ จะว่าหล่อก็ยังได้เลย
"นายเป็นคนเอาฉันมาที่นี้ใช่ไหมละ'' ฉันลุกขึ้นจากเตียง
"อืม ใช่แล้ว เธอจำฉันได้ไหมเนี่ย" ฉันทำหน้า งง
"นายคือใครหรอ เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ'' ฉันทำหน้างง เขาก็งงยิ่งกว่าฉันซะอีก
"คีย์ไง จำฉันไม่ได้หรอ" เอ๋อ คีย์ ที่แปลว่ากุญแจหนะหรอ
'เอ๋อ ขอโทษทีจำไม่ได้อะ"เขาทำหน้าเหมือนพิ่งตกนรกทั้งเป็นมาเลยอะ
"นี้...เธอ" เขาเอามือมาจับไหล่ทั้งสองของฉัน
"อะไร นายจะทำอะไร" 
ปัง
ผลัก
อยู่ๆก็มาต่อยที่หน้าของ คุณกุญแจอะไรนั้น
"นี้นายคิดจะทำอะไรหนะ" ซุงนั้นเอง หายไปไหนเนี่ย ไปหลบอยู่หน่ายยยยยยย ทำไมเพิ่งมาาาาา
"นาย....นายเป็นใครมาต่อยฉันทำไม" เอาซะแล้วทำไมเราต้องมามองผู้ชายต่อยกันด้วยเนี่ย -_-
"เอ๋อ หยุดได้แล้ว ซุง คนคนนี้ช่วยฉันนะ" ฉันตะโกนแล้วเข้าไปขวางสองคนนั้น
"แล้วเธอเป็นอะไรหรอ'' อี้บ้ายังจะมาถาม
"ก็ล้มเพราะเต้นไม่เป็น นายหนะไปไหนมาหละ ทำไมไม่มาช่วยฉันหละ"
"ฉันไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็กลับไปเอารายชื่อให้ครู แล้วก็ซื้อน้ำให้ครู" โอ้ ยาวเป็นแถว ครูจะสั่งอะไรนักหนาค่าาาา
"เอ๋อ แล้วนี้เธอจำฉันไม่ได้จริงๆแล้วหรอ'' อาตี๋คีย์อะไรนั้นก็ยังไม่หยุด
"ขอนึกก่อน" ฉันนึกไปนึกมา ชื่อนี้มันก็คุ้นอยู่นะ คีย์ คีย์ อ้อ เด็กศิลปินผมยางรักสมัยเด็กของฉัน
"อ้อ นายคีย์ คนผมยาวๆป่ะ"
'ใช่แล้ว นี้นแหละ" เขาพุ่งมากอดฉัน ยังไม่ถึง 3 วิ ก็มีมือมือหนึ่งมาเอาตัวของคีย์ออก
"นี้ ยังไงโฟกัสก็เป็นผู้หญิงนะ นายไม่ควรกอดเธออย่างนั้น" ซุงกอดอกแล้วทำหน้าแบะๆ :(
"นี้ งั้นเราไปหาอะไรกินกันก่อนสิ แล้วฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง'' คีย์พาฉันเดินติ้วๆออกไปนอกห้องแล้วไปโรงอาหาร 
"ขอข้าวผัดกุ้งสองนะครับ" นี้ไม่ใช่เสียงคีย์ ไม่ใช่เสียงช้านนน!!!! แต่เป็นเสียง ซุง -_- หมอนี้มาทำไม เขายื่่นข้าวผัดให้ฉันแล้วหันไปบอก คีย์
"นี้ ไอ้หน้ายาว ฉันไม่รู้นะว่านายมีอะไรเกี่ยวข้องกับโฟกัสบ้าง แต่จำไว้ ห้าม หอม จูบ กอด เธอเด็ดขาด" เขาชี้หน้าคีย์แล้วไปโต๊ะของตัวเอง อะไรกัน นายทำทุกอย่างที่ห้ามชาวบ้านเลยนะ
"อย่าไปสนใจเลย ไปกินข้าวกันเถอะ" เสียงฉันเอ่ยออกมา
เราไปนั่งโต๊ะที่ไกลจากสายตาซุงที่สุด ไม่งั้นฉันกินข้าวไม่อร่อยแน่นอน แต่ฉันก็ยังคงถูกเขาจ้องได้อยู่ดี
"นี้ ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะกัส ตั้งแต่ฉันไปเรียนที่อเมริกา เธอก็ไม่เคยติดต่อมาเลย แล้วนี้เธอดูนี้ ผมใหม่ฉัน ฉันตัดก่อนมาที่นี้ โอเคไหม"
"อืม ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรไป พอดีตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็ย้ายไปที่ในเมืองอะน่ะ แล้วก็เลยไม่ได้ติดต่อพ่อเธอไง''
"อืม ไม่เป็นไรเรื่องนั้น ชั่งมันเถอะ มานึกถึงสัญญากันดีไหม'' คีย์ยิ้มแล้วมองหน้าฉัน ทำให้ฉันนึกไปเมื่อตอน อายุ 6 ขวบ
มีเพื่อนของพ่อาขออยู่ในบ้านสวนของพ่อ เพราะเขากำลังลำบาก
''ว่าไงบ้าง ไอ้เจตคง นายนี้ยังคงหล่อเหมือนเดิมเลยนะ'' พ่อของฉันเรียกชื่อลุงเจต และ เข้ากอดทักทายกันตามเพื่อนๆ ฉันเกาะขาพ่อเพราะกลัว และ ลุงเจตก็เรียกลูกของเขาให้ลงมาด้วย เด็กผู้ชายหน้าขาวๆ ผมยาวยุ่งเหยิงแบบ อินดี้ เดินมาหน้ามุ่ยๆ และ ถือ สมุด A3 กับ ดินสอมา ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้ชอบเขาหรอกนะ เกลียดเลยแหละ
''นี้ลูกฉันเอง คีย์ไง'' หลังพูดกันไปซักพัก พ่อก็พาลุงเจตไปเก็บข้าวของต่างแล้ว พาชมสวน พาดูนู้นนี้นั้น ฉันก็จูงมือพ่อแล้วเดินไปด้วย
"เอ้อ ไอ้เจต ว่าแต่ทำไมลูกแกถึงทำหน้ามุ่ยแบบนั้นว่ะ"
"มันไปอมทุกข์ไว้มั้ง"
"555555" ทั้งพ่อและลุงเจต หัวเราะกัน ฉันก็เอาแต่งง
"ล้อเล่น แม่มันเพิ่งหย่ากับฉันไป มันเลยโกรธฉันหนะ" น่าสงสารจัง คีย์ไม่ต่างกับ ฉันที่แม่ทิ้งพ่อแล้วไปมีแฟนใหม่ ฉันเลยตัดสินใจจะเป็นเพื่อนเล่นกับเขา
เย็นวันนั้น
"นี้ คีย์ มาเล่นกันเถอะ'' ฉันวิ่งไปหาเขา ในขณะที่เขากำลังวาดรูป เขามีความสามารถในการวาดมากๆเลยหละ เขาวาดภาพสาวผมยาว แววตาใสดูใจดี
"นายวาดใครหรอ'' ฉันดึงกระดาาเขามา ด้วยความที่ไม่มีมารยาท หิหิ
'เอามาเลยนะ" เขาพยายามเอาคืน แต่เสียใจคะ ฉันสูงกว่าเขานิดหน่อย
"บอกมาก่อน ว่าคนคนนี้ใคร"
"ก้ได้ ก็ได้ แม่ฉันเอง'' เขาก้มตอบแบบเศร้าๆ ฉันชะงักแล้วเอาารูปมาดู เขาคงคิดถึงแม่มากเลยซินะ ฉันอยากปลอบเขาเพราะตอนนี้น้ำตาเขาไหลแล้ว ฉันเลยเข้าไปนั่งข้างเขาแล้วเอาแขนตบหลังเขา
''อย่าร้องเลยนะ คีย์ แม่นายก็คงคิดถึงนายอยู่นั้นแหละ'' เขายังคงร้องอยู่ แล้ว เงยหน้ามาถามฉันพร้อมน้ำตา
''จริง ฮึกๆ หรอ''
''อืม'' หลังจากนั้น เราก็เป็นเพื่อนกันมาตลอดจน ถึงวันหนึ่งที่พ่อคีย์ จะส่งคีย์ไปเรียนต่างประเทศ
"นายต้องสัญญานะ ว่าถ้ากลับมาต้องตัดผมสั้น แล้วมาแต่งงานกัน'' TOT ฉันร้องไม่หยุด
"สัญญา" เขายิ้มและลูบหัวให้ฉันก่อนจากไป