คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 8018:อย่าไปจากฉันเลยนะ 4
ที่นี่ที่ไหน…..
นรกหรือสวรรค์กันแน่นะ…….
แล้วทำไม…..ตายแล้วยังเจ็บได้อีกล่ะ……..
แล้วทำไม……กลิ่นของสวรรค์ถึงได้คุ้นอย่างนี้ล่ะ….
ทั้งเหม็น….ทั้งฉุน…….
หรือว่านี่จะเป็นนรก……..
อา……นั่นสินะ……
นรก……นี่ก็เป็นที่ที่เขาเองก็ควรจะอยู่…..
เพราะว่าเขาทำให้คนที่เขารัก…..
……เจ็บปวด……….
น้ำอุ่นๆไหลลาดลงมาตามโหนกแก้ม……
บ้าจัง…….ตายแล้วยังร้องไห้ได้ด้วย……….
ฮิบาริ……ถ้าฉันตายแล้วนายจะรู้ไหม……..
พลันหูก็นึกถึงเสียงๆหนึ่งที่ยังคงดังก้องในหัวสมอง………
…….“หลับไปซักพักเถอะนะ…..เจ้าสัตว์กินพืชจอมแส่หาเรื่อง”……
……..ว่าไปแล้ว….คนที่พูดประโยคนี้กับเขาก่อนจะสลบ ก็คงเป็นเทวดาสินะ
…….อา……เทวดาอะไรหว่า เสียงเหมือนฮิบาริไม่มีผิด
ทั้งสัมผัส…ทั้งน้ำเสียง….หรือแม้แต่วิธีการพูด
………เฮ้ย!!!! เดี๋ยวก่อนสิ…..คนที่จะพูดแบบนั้นได้ คงมีแต่ “ฮิบาริ เคียวยะ” ซะเท่านั้น
บ้าจริง!!! แล้วคนที่พูดหายไปไหนแล้ว!!!
ต้องตามหา!!!!
แต่ว่า…….ครั้นจะขยับกาย แขน และขา…..ก็กลับรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว
ครั้นจะลองขยับเปลือกตา ก็หนักเสียจนเหนื่อย จนพาลไม่อยากลืมตาขึ้น
แต่ถึงกระนั้น ความรู้สึกของเขาก็ยังพอรู้สึกได้ว่า ที่ๆเขานอนอยู่นั้น มีใครบางคนมานั่งข้างๆ เพราะที่นอนยวบลง
สัมผัสอันอบอุ่น และคุ้นเคยของใครบางคน ค่อยๆลูบไปที่ใบหน้าของเขา ด้วยมือเล็กๆ
ผู้ถูกกระทำนอนนิ่งๆ ให้อีกฝ่ายค่อยๆรุกไล้ไปตามใบหน้า
ผ่านไปสักพักใหญ่ สัมผัสอันหอมหวานที่เขาไม่ได้รับมาถึง 6 เดือนกว่าๆ ก็ค่อยๆประทับลงมาที่ริมฝีปากที่แห้งผาก จูบนั้นค่อยๆเข้ามาควานหาความหวานภายใน จนอดไม่ได้ที่จะจูบตอบ……..
ถึงอย่างนั้น…..ก็ยังจูบไม่ได้เรื่องดังเคย……อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มกับการกระทำของอีกฝ่าย
แต่ดูเหมือนว่าผู้กระทำจะเกิดรู้สึกอะไรบางอย่างขึ้นมา จึงหยุดชะงักกับการให้รสหวานนั้นไปดื้อๆ
ก่อนใช้ทอนฟาเย็นๆที่ไม่ได้สัมผัสมาครึ่งปีฟาดเข้าเต็มแก้มนุ่ม จนคนถูกกระทำต้องเผลอสะดุ้งเฮือก เรี่ยวแรงกลับคืนมาแทบจะในทันที ตามสัญชาตญาณ ก่อนลุกพรวดขึ้น เลือดแดงกลบปาก
“เนียนจริงๆนะ ยามาโมโตะ ทาเคชิ”
เสียงเบา แต่กลับทรงอำนาจยามอยู่ต่อหน้าเขา ฮิบาริ เคียวยะ กำทอนฟาแน่น ลุกขึ้นยืนตัวตรง
ยามาโมโตะป้ายเลือดที่เลอะที่มุมปาก ก่อนยิ้มน้อยๆ ลุกขึ้นยืนบ้าง แม้จะเซๆเล็กน้อย จนฮิบาริถลาเข้าไปประคองอย่างเป็นห่วง ก่อนผงะเมื่อจู่ๆแก้มนุ่มของเขา ถูกเจ้าจอมเนียนขโมยไปจูบ คนตัวเล็กกว่าฟาดทอนฟาเข้าที่ปากอีกครั้ง ก่อนใช้ดวงตาสีนิลกาฬจ้องเขม็ง ราวกับต้องการจะสื่อว่า
‘นายเนียนเกินไปแล้ว เจ้าสัตว์กินพืชชั้นต่ำ’
ยามาโมโตะหัวเราะกับท่าทีของคนตรงข้าม เพราะรู้ดีถึงสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ จึงปาดเลือดที่กลบปาก ก่อนพูดอย่างอ่อนโยนดังเคยทำประจำ
“ถ้าไม่เนียนก็ไม่ใช่ฉันสิ ฮิบาริ”
นัยน์ตาสีนิลกาฬหลุบลงต่ำ ก่อนเงยหน้าขึ้น สายตาที่เย็นชานั้น บัดนี้ดูอบอุ่นขึ้นเยอะ โดยเฉพาะยามที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ แขนทั้งสองรวบเข้าที่ร่างของยามาโมโตะ ดวงหน้าเล็กซุกเข้าที่แผงอกกว้างของยามาโมโตะ
ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ ยามที่ฮิบาริกอดยามาโมโตะอย่างโหยหา คนถูกกอดจึงค่อยๆกอดกลับ ก่อนจะเนียนอุ้มฮิบาริขึ้นมา แล้วโยนลงเตียงนุ่ม
“นายทำบ้าอะไรน่ะ” ฮิบาริร้องเสียงหลง ก่อนหมดคำพูด เมื่อยามาโมโตะปิดปาด ด้วยจูบหนักๆ ที่ทั้งเร่าร้อน ทั้งอบอุ่น และโหยหาในเวลาเดียวกัน
“ทำไมตานายมันดูช้ำๆจังล่ะ ฮิบาริ” ยามาโมโตะเอ่ยถาม ขณะกำลังใช้มือของตัวเองไล้ไปที่ใต้ขอบตาที่ดูช้ำๆ ราวกับเจ้าของนั้น อดหลับอดนอนมาหลายคืน
“ไม่เกี่ยวกับนาย เจ้าสัตว์กินพืช”
“ไม่เอาน่า ฮิบาริ….นายรู้ไหมว่าฉันกับวองโกเล่เป็นห่วงนายมากขนาดไหนกัน ทำไมมีเรื่องอะไรถึงไม่มาพูดกับฉัน ไม่เห็นต้องหนีไปดื้อๆให้คนอื่นๆต้องเป็นห่วง” ยามาโมโตะพูดเสียงแผ่วเบา ก่อนค่อยๆใช้มือกร้านถอดสูทดำตัวเก่งของฮิบาริออกช้าๆ แม้ดวงตาคนตรงข้ามจะจ้องเขม็ง หากแต่ไม่ขัดขืน หนำซ้ำยังค่อยๆโอบเข้าที่ต้นคอของคนตรงหน้าให้โน้มลงมาช้าๆ ก่อนซุกเข้าที่ต้นคอระหงของตัวเอง ปากกระซิบเสียงแผ่วเบา
“ก็เพราะนายนั่นแหละ ยามาโมโตะ ทาเคชิ”
ดวงหน้าแดงก่ำของยามาโมโตะเงยขึ้น ก่อนยิ้มอย่างสำนึกผิด
“งั้นขอโทษก็ได้ ทีหลังฉันจะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว ฉันจะไม่ไร้เหตุผล ขอเพียงแค่นายอยู่กับฉัน…..ก็พอ…..”
“มาทำเป็นพูดดี…..สุดท้ายตัวนายเองก็แทบตายนั่นแหละ” ฮิบาริพูด ก่อนส่งเสียงครางแผ่วๆอย่างถูกใจ เมื่อชายหนุ่มอีกคนค่อยๆไล่ริมฝีปากร้อนๆไล่ลงไปตามลำคอระหง หากแต่แล้วเมื่อมือสากของยามาโมโตะกำลังแหวกสาบเสื้อสีขาวของฮิบาริขึ้นมาช้าๆ…..
“นี่….เคียวยะ สึนะเค้าบอกให้นาย…..เฮ้ย!!!”
ตุบ!!!
ร่างของคนที่ควรจะนอนสลบไสลอยู่บนเตียง บัดนี้ร่วงตุบลงมานอนกองอยู่ที่พื้น ส่วนคนที่ควรจะนั่งอยู่ที่โซฟาของคนที่มาเฝ้า บัดนี้ก็กำลังหน้าแดงก่ำ ขณะกำลังจัดเสื้อที่หลุดรุ่ยอยู่บนเตียงให้เรียบร้อย ดวงตาสีอำพันจ้องมองมาอย่างสับสน ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นขัดตาทัพยามเดินเข้ามาหายามาโมโตะ ที่พยายามพยุงตัวลุกขึ้นมา
“นายฟื้นแล้วงั้นเหรอ ยามาโมโตะ….” มือเอื้อมมาให้จับ เมื่อคนป่วยลุกขึ้นยืนตัวตรงได้ ก็แสร้งตบไหล่เบาๆ แล้วเอ่ยถาม
“นี่ฉันมาขัดจังหวะอะไรใครเค้าหรือเปล่าเนี่ย”
“ใช่”
“ไม่ซักหน่อย!!!” เสียงเล็กตวาดสวนคำตอบของหนุ่มร่างสูง ที่เมื่อครู่กำลังได้อารมณ์ ดวงตาสีนิลกาฬจ้องมองทั้งยามาโมโตะ และดีโน่ผู้มาใหม่อย่างขุ่นเคือง ก่อนหน้าแดงเรื่ออีกครั้ง เมื่อดีโน่ใช้ดวงตาสีอำพันไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนอมยิ้ม เมื่อเห็นรอยแดงๆบนคอของฮิบาริ มือเล็กๆจึงรีบดึงปกเสื้อขึ้นมาปิด
“นายมีธุระอะไรไม่ทราบ ดีโน่”
“อ้ะ…อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก คือสึนะเค้าเรียกให้นายไปหาน่ะ เห็นว่าจะหารือเรื่องมิลฟิโอเล่อะไรนี่แหละ”
“เฮ้อ….เข้าใจแล้ว…..” ฮิบาริพูดตอบ ก่อนลุกขึ้นมายืนตัวตรง ทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่ชะงักไป ก่อนหันมาจ้องดีโน่อย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนชี้ไปที่รอยแดงๆที่คอของตัวเอง
“แล้วไอรอยที่คอนี่….ฉันถูกแมลงกัดน่ะ นายไม่ต้องใส่ใจหรอกนะ ดีโน่”
“ฮึ….รู้แล้วล่ะนา…เคียวยะ” ดีโน่แอบอมยิ้มที่มุมปาก ก่อนเหลือบมองคนที่เค้าคิดว่าเป็นคนทำแน่นอน ซึ่งกำลังยิ้มแป้น ยามใช้สายตาทอดมองฮิบาริ ที่ทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กๆ แล้วเดินหนีออกไปจากห้องเสียอย่างนั้น
ดวงตาสีอำพันจึงหันมาทางคนที่ป่วยอยู่ ก่อนอมยิ้มอีกครั้ง เมื่อยามาโมโตะค่อยๆเดินไปนั่งลงบนเตียง
“นายรู้หรือเปล่า ว่าฮิบาริเป็นห่วงนายมากมายขนาดไหน”
“….”
“เอาเถอะ….ฉันไม่รบกวนนายดีกว่า พักผ่อนให้ดีๆล่ะ ยามาโมโตะ”
“ขอบคุณครับ”
ยามาโมโตะตอบ ก่อนที่ประตูจะปิดตามหลังของดีโน่ออกไป………………..
…………………………….
“นายพูดอะไรกับยามาโมโตะ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า…..เคียวยะ”
“อย่ามาทำเป็นพูดดีไป อย่ามาเสร่อเล่าเรื่องตอนที่เราอยู่อิตาลีนะ ไม่งั้นนายโดนขย้ำตายแน่ๆ”
“เข้าใจแล้วนา” ดีโน่ตอบ ก่อนดวงตาสีอำพันจะไล่มองตามหลังของฮิบาริไป
เปลือกตานั้นปิดลง ก่อนถอนหายใจช้าๆ
……………….
……………
………..
…
..
.
[เพราะฉันรู้ดี.....
คนอย่างฉัน
ก็คงเป็นได้เพียงแค่เท่านั้น
การได้เป็นเพียงแค่คนที่นายไม่ได้รัก
….ถูกต้องแล้ว…..
ขอแค่นายได้เห็นฉัน
ขอแค่นายยังมีฉันอยู่ในสายตา
เท่านั้นเอง….ฉันก็พอใจแล้วล่ะ
ฉันรักนายนะ….
ฮิบาริ เคียวยะ…….]
>ใครโผล่มาเอ่ย
>ดีโน่ คาบัคโรเน่นั่นเองค่า
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ใกล้จบล่ะ เดี๋ยวเราจะเปิดโหวตนะคะ ว่าอยากให้เราแต่เรื่องอะไรต่อไป
เสียงหนึ่งว่า 8059 อีกคนว่า 182769 อีกเสียงว่า 1859
เอาเป็นว่า เราเปิดโหวตดีกว่า คู่ไหนเยอะสุด เอาคู่นั้นแต่เรื่องที่สอง
ดีไหมเจ้าคะ ^^
ความคิดเห็น