reborn!!

ลำดับตอนที่ #1 : 8018:อย่าไปจากฉันเลยนะ 1

ว่ากันว่า…… “เมฆา”คือจุดเริ่มต้นของหลายๆอย่าง…….

แน่นอนว่ารวมถึง “พิรุณ” ด้วย………..

ถ้าเช่นนั้น….

พิรุณจึงใคร่อยากรู้….

ว่าหากวันใด….ขาดเมฆาไป…..

พิรุณควรจักทำเช่นไร……

[……ยามใดไร้เมฆา…….

…….ยามนั้นไร้พิรุณ……..

…….ถ้าเช่นนั้น………..

…….พิรุณควรจักทำเช่นไร……

……..หากเมฆา……….

……..หายสูญสิ้น……..]

“อย่าไปจากฉันเลยนะ....... ฮิบาริ …….ฉันขอร้องล่ะ”

…………………..

……………

………..

……..

….

..

.

6 เดือนแล้วที่ขาดการติดต่อ

6 เดือนแล้วที่คนคนนั้นหายไป

6 เดือนแล้วที่ ฮิบาริ  เคียวยะ ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาของวองโกเล่ ไม่ยอมติดต่อกลับมา

นี่มิใช่ครั้งแรกที่จู่ๆก็ขาดการติดต่อไป

แต่ก็มิใช่เรื่องปกติเช่นเดียวกัน

ที่คนคนนี้หายไปเป็นเวลานานขนาดนี้

และนี่ก็เป็นสาเหตุหลักที่ ซาวาดะ สึนะโยชิ ผู้พิทักษ์แห่งนภา และหัวหน้าแก๊งวองโกเล่เรียกผู้พิทักษ์ทั้งหมดเข้าประชุม………….

นิ้วเรียวของสึนะเคาะโต๊ะไปมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด  และแน่นอนว่าทุกการกระทำของเขา ย่อมถูกจับตามองจากบุรุษที่นั่งอยู่ด้านขวาอย่าง โกคุเทระ  ฮายาโตะ ผู้พิทักษ์แห่งวายุของวองโกเล่ ผู้คลั่งใคล้และยินดีถวายชีวี พลีกายทุกอย่างเพื่อรุ่นที่ 10 ที่เขาแสนจะรักนักหนา  โกคุเทระมองรุ่นที่ 10 ที่ถอนหายใจเฮือกแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ก็สัญญากับตัวเองเอาไว้ว่า เมื่อใดที่พบเจ้าคนที่ทำให้รุ่นที่ 10 มานั่งกลุ้มใจเช่นนี้แล้วล่ะก็…..คงมิแคล้วมีหวังได้ฟาดกันอย่างสนุกปากเป็นแน่…….

แต่เมื่อครั้นนึกถึงภาพในอนาคตตรงนั้นแล้ว  ก็ต้องนึกต่อไปว่า หลังจากได้ซัดกันอย่างสนุกสนาน จากนั้นเขาคงต้องโดนทอนฟาฟาดเปรี้ยงอย่างเป็นแน่แท้  ดังนั้นเขาจึงได้แต่ถอนหายใจตามรุ่นที่ 10  ก่อนชำเลืองมองผู้คนรอบๆโต๊ะประชุม  คนข้างๆเขาก็คือ เจ้าหัวสนามหญ้าขี้โวยวาย หรือเจ้าคุณพี่ ซาซางาวะ  เรียวเฮ ผู้พิทักษ์แห่งอรุณ ของรุ่นที่ 10 ซึ่งบัดนี้กำลังทำปากหมุบหมิบ หันไปดูอีกคน นั่นคือเจ้าวัวป่วน หรือ แรมโบ้ ผู้พิทักษ์แห่งอัสนี ก็กำลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์  ครั้นเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ซึ่งตรงข้ามกับสึนะ  โรคุโด  มุคุโร่ ผู้พิทักษ์แห่งหมอก ซึ่งปกติแล้วเวลามีประชุมอะไร ก็มักจะส่ง   โคลม  โรคุโด มาแทนเสมอๆ

หากแต่เกือบจะทุกครั้ง ถ้าเกิดว่ามีสึนะมาร่วมประชุมด้วยแล้วล่ะก็  มุคุโร่คนนี้ก็มักจะเค้นพลังเฮือกใหญ่ขึ้นมาสร้างร่างตัวเอง เพื่อเหตุผลสุดแสนจะงี่เง่าในความคิดของโกคุเทระ คือ จะยึดร่างของรุ่นที่ 10 ให้ได้ โดยที่ยังไม่รู้เลยว่าจะทำได้เช่นไร ก็กำลังใช้นัยน์เนตรสองสีของตัวเองจ้องสึนะตาไม่กระพริบ เสียจนโกคุเทระชักจะสยดสยอง

ดังนั้น จึงเป็นอีกครั้งที่โกคุเทระต้องถอนหายใจกับความคิดเรื่อยเปื่อยของตัวเอง แล้วหันไปมองเก้าอี้เปล่า ซึ่งปกติก็ไม่มีใครแตะมันอยู่แล้ว เพราะมันคือเก้าอี้ของฮิบาริ ผู้แทบไม่เคยเข้ามาประชุมด้วยตัวเองเลยแม้ซักครั้ง แต่ทุกคนกลับต้องเดือดร้อนเพราะเจ้านี่หายไป ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ดังนั้นนัยน์ตาสีเขียวมรกตของโกคุเทระจึงหันไปมองใครอีกคนซึ่งนั่งอยู่ด้านซ้ายมือของรุ่นที่ 10 และข้างเก้าอี้ฝุ่นเปรอะตัวนั้น นั่นคือ ยามาโมโตะ  ทาเคชิ  ผู้พิทักษ์แห่งพิรุณ นั่นเอง ผู้ที่อารมณ์ดีเสมอๆ และไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตาม ก็ไม่เคยจะเครียด เอาง่ายๆว่าซื่อบื้อ(ในความคิดของโกคุเทระ) แต่เมื่อใดที่จำเป็น เขาก็จะจริงจังขึ้นมาในทันทีจนผิดหูผิดตา  นี่เองที่เป็นจุดที่ทำให้โกคุเทระสนใจในตัวของบุรุษร่างสูงโปร่งคนนี้อยู่มิใช่น้อยๆ 

มุมปากของคนคิดเริ่มยกขึ้นยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะชะงักกึกเมื่อคนที่ถูกจ้องเริ่มรู้ตัว จึงเลิกคิ้วเข้มขึ้นและถาม

“นายเป็นอะไรน่ะ โกคุเทระ อยู่ๆก็ยิ้ม” เสียงนี้ดังขึ้นทำลายความเงียบสงัดให้เกิดขึ้นในห้องประชุมที่น่าอึดอัด  แน่นอนว่าทุกสายตาจึงเบนความสนใจไปจับจ้องที่โกคุเทระ

“อ๋า…..ป….เปล่าหรอกน่ะ  เจ้าบ้าเอ๊ย!! ใครจะไปจ้องคนอย่างแกกัน”

“อ้าว งั้นหรอกเหรอเนี่ย”     ว่าแล้วก็ส่งยิ้มอย่างที่มัดใจมาให้ ทำเอาโกคุเทระหน้าแดงปรี๊ดขึ้นมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว  สึนะที่ถึงแม้จะละความสนใจจากภวังค์ของตนได้แล้ว แต่ก็ยังหน้านิ่วอยู่ ก็หยิบแฟ้มรายงานขึ้นมาพลิก

“สรุปว่าพบสัญญาณสุดท้ายที่โรงเรียนนามิโมริเมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ที่แล้วสินะ”

“ครับ รุ่นที่ 10  สัญญาณสุดท้ายของฮิบาริก็คือ การส่งฮิเบิร์ดขึ้นบินวนรอบ 2-3 รอบ ก่อนที่สัญญาณจะถูกตัดไปครับ” โกคุเทระรายงาน โดยเปิดคอมพิวเตอร์ซึ่งมีภาพประกอบด้วย แน่นอนว่าภาพที่ปรากฏบนจอมอนิเตอร์อันยักษ์ ทำเอาทุกคนชะงักไป โดยเฉพาะยามาโมโตะ

“ทำไมฮิเบิร์ดถีงเลือดโชกสุดหูรูดอย่างงี้ล่ะ !!!” เรียวเฮอุทานเสียงดัง  ในขณะที่สึนะเริ่มหันไปเค้นโกคุเทระ

“ว่าไง โกคุเทระคุง”

“เอ่อ…..สายสืบของเราไม่แน่ใจเท่าไรครับ แต่จากการที่ส่งสายของเราไปตรวจที่เกิดเหตุ พบว่ามีร่องรอยการต่อสู้จริง และมีคราบเลือดอยู่เต็มไปหมด  แน่นอนว่า……เราไม่อาจทราบได้ว่านั่นเป็นของฮิบาริ หรือของมิลฟิโอเล่”

“…………”       สึนะหน้าซีดเผือด  แม้ตัวเขาจะคาดเดาเหตุการณ์ได้บ้างแล้ว แต่ก็ไม่เคยได้รับรู้เลยว่าการตรวจที่นั่นจะได้ผลออกมาน่าตกใจถึงเพียงนี้  ครั้นนัยน์ตาสีส้มของสึนะ เหล่ไปมองยามาโมโตะ ก็พบว่า ถึงแม้ว่าดวงหน้าคมเข้มนั้นจะยังดูร่าเริง แต่เขาก็รับรู้ได้ว่า….คนคนนี้กำลัง……กังวล…..

“โอ้ว……ไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับ ว่าคนเก่งๆอย่างคุณฮิบาริจะพลาดท่าให้กับพวกมิลฟิโอเล่ได้ ใช่ไหมครับ วองโกเล่….”

“……”  แน่นอนว่าสึนะเงียบ และเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมา โกคุเทระรู้ดีว่าการที่สึนะไม่พูดอะไรนั่นหมายถึงกำลังคิดหนัก  การกระทำเช่นนี้ เปลี่ยนไปมากจากเมื่อก่อน  ก่อนที่รีบอร์นจะตาย…….โกคุเทระสะบัดหัวอย่างแรง  เมื่อรู้ตัวว่าเขากำลังคิดอะไรที่ไม่เข้าท่าเป็นอย่างยิ่ง 

“รุ่นที่ 10 ครับ  เราควรจะออกตามหาฮิบารินะครับ”    โกคุเทระเสนอความคิดของตัวเอง

“นั่นสินะ  ถ้าอย่างนั้น……”     ดวงตาสีส้มของสึนะกำลังส่ายไปมารอบๆ ก่อนสะดุดลงเมื่อใครบางคนพูดขัดขึ้นมา

“สึนะ…..ฉันจะไปเอง   ฉันจะไปตามหาฮิบาริเองนะ   ให้ฉันไปเถอะ”

“ย….ยามาโมโตะ!!!”