คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 8018:อย่าไปจากฉันเลยนะ3
ไม่ค่อยมีเวลาเลย
แต่ว่า......นักอ่านทุกท่านคะ น้องบีมแต่งได้แค่นี้แหละ
จะพยายามแต่งต่อนะคะ
ได้โปรดเม้นท์ทีเถอะ T^T จาได้มีกำลังใจ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และเม้นท์ค่ะ
คราวนี้ใครไม่รู้โผล่มาท้ายเรื่องด้วย
อ่านเองๆ
ขอบคุณค่ะ
“ที่นี่สินะ ที่รายงานมาว่าเจอฮิบาริเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ”
ยามาโมโตะเอ่ย ก่อนเดินเข้าไปเคาะหน้าต่างป้อมยามของโรงเรียนนามิโมริอย่างคุ้นเคย นัยน์ตาสีมรกตมองตามร่างสูงโปร่ง ซึ่งเข้าไปติดต่อขอเข้าโรงเรียนในวันหยุด ก่อนหันมามองสภาพโรงเรียน……ไม่ได้ต่างจากเดิมซักเท่าไรนัก…..ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะฮิบาริคนนั้น…….
“เฮ้!!โกคุเทระ เราเข้าโรงเรียนกันเถอะ”
“อืม”
โกคุเทระเอ่ยตอบเสียงนั้น ก่อนเดินตามร่างสูงโปร่งเข้าไปในโรงเรียน เดินผ่านห้องรับแขกที่ฮิบาริเคยนั่งทำงาน ตนแทบเรียกได้ว่าเข้าไปสิงสถิตอยู่ข้างในห้อง หรือแม้แต่ห้องเรียนที่พวกเขาเคยเรียน รอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มทั้งสองคน โดยเฉพาะรอยยิ้มของยามาโมโตะ ที่ดูจะสดใสกว่าทุกวัน แต่เมื่อครั้นเดินขึ้นไปถึงประตูที่จะลัดเข้าสู่ดาดฟ้าตึก ชายหนุ่มผมเทาก็ถึงกับต้องย่นจมูก ด้วยกลิ่นสารเคมีระคายจมูกที่ส่งกลิ่นแรง ไม่แพ้กับชายหนุ่มผมดำที่เดินนำหน้ามาก่อน เขาใช้แขนเสื้อยกขึ้นปิดจมูก คิ้วขมวด
“แค่กๆ” โกคุเทระ ที่ไม่ได้เอาอะไรปิดจมูกไว้เลยเริ่มส่งเสียงไอดัง ยามาโมโตะเหลียวหลังกลับมา ก่อนยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กให้
“เอาไว้ปิดจมูกสิ โกคุเทระ”
“เอ๋…แล้วนายล่ะ” โกคุเทระถามอย่างเป็นห่วง กับอีแค่ชายเสื้อแค่นั้นจะปิดกลิ่นพองั้นหรือ แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นรอยยิ้มน่ารัก มีเสน่ห์ของชายหนุ่ม
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนา….ฉันซะอย่างนะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก”
“บ…..บ้า!!! ใครว่าฉันเป็นห่วงนายกัน ไอ้บ้า” โกคุเทระเถียงคอเป็นเอ็น ดวงหน้าขาวขึ้นสีเรื่อ ทำเอาชายหนุ่มคนตรงข้ามยิ่งยิ้มอย่างเอ็นดู
“ก็ได้ๆ นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ”
……ถึงพูดอย่างนั้นก็เถอะ…..ฉันก็เป็นห่วงนายนะ…ยามาโมโตะ ทาเคชิ…..
โกคุเทระเผลอตัวคิดขึ้น ก่อนจะรีบสะบัดหัวอย่างแรง
…บ…บ้าน่ะ…เราคิดอย่างนี้ได้ไงวะเนี่ย…..
“นายเถอะ….ไม่เป็นอะไรแน่นะ ส่ายหัวอยู่นั่น”
“เออ!!! ไม่เป็นไร ว่าแต่ไอ้กลิ่นบ้าชวนอาเจียนนี่มันอะไรกัน แสบจมูกชะมัด”
ชายหนุ่มผมเทาเอ่ยบ่น ยามาโมโตะส่ายสายตาลอดผ่านช่องว่างเล็กๆของประตู
“ไม่มีคนนี่นา แต่ทำไมจิตสังหารแผ่พุ่งแลยแฮะ”
“งั้นเหรอ…งั้นคงต้องไปสำรวจซักหน่อย” พูดจบ คนพูดก็ทำท่าจะผลักประตูเข้าไป หากไม่ใช่ว่าโดนชายตัวสูงกว่า จับต้นแขนเอาไว้ แล้วรั้งตัวกลับมา
“นายจะบ้าเรอะ ให้ฉันเข้าไปก่อนสิ”
“เอ๋?”
“ก็เกิดว่าฉันเป็นอะไรไป นายจะได้ไปแจ้งข่าวให้สึนะไง”
“อ….อืม ก็ได้ๆ” จบคำ ยามาโมโตะก็ค่อยๆผลักประตูไปช้าๆ ส่ายหัวมองซ้ายขวา ก่อนยิ้ม
“ไม่มีคนนี่นา….โกคุเทระ….มาสิ เฮ้ย!!!”
ฉึก!!!
“ยามาโมโตะ!!” โกคุเทระเผลอตัวพุ่งออกไปข้างหน้าทันที เมื่อเห็นยามาโมโตะถูกดาบยาวแทงเข้าที่อกขวา เลือดสีแดงพุ่งออกจากบาดแผลอย่างน่าสยดสยอง ร่างสูงล้มลงกองกับพื้น หายใจหอบรวยริน
“แกมาทำอะไร” เมื่อเหลียวสายตาหันมอง ก็พบกับคนที่แทงยามาโมโตะ…ชายหนุ่มร่างใหญ่และสูง ใส่ชุดของมิลฟิโอเล่สีขาว แถมยังล่ำกว่าเยอะ ยืนถือดาบอย่างอารมณ์ดี โกคุเทระกัดฟันกรอด
“แกกล้าทำคนของฉัน ….แกตาย!!!” ไดนาไมต์นับไม่ถ้วนถูกควักออกมา พร้อมกับจุดไฟเรียบร้อย หากแต่เมื่อชายร่างใหญ่นั้นชักดาบอีกดาบออกมาจากฝัก แล้วตวัดผ่านเพียงนิด แต่ก็เกิดลมมหาศาล ทำให้ไฟดับวูบลง แถมยังเกิดแผลบนใบหน้าของโกคุเทระอีกด้วย เลือดที่ซิบออกมา กลับเหมือนกลับเพิ่มแรงใจให้กับโกคุเทระ เขาทำท่าจะควักไดนาไมต์อีกรอบ หากแต่ชะงักไป เมื่อจู่ๆชายร่างใหญ่ก็หัวเราะลั่น
“ฮะฮ่าฮ่า…..คนของแกงั้นเรอะ เป็นจริงให้ดิ้นตายเถอะว่ะ”
“อะไรของแกวะ ไอ้บ้ากล้าม!!!”
“โหยๆ พูดแค่นี้ก็เคืองวุ้ย ไอ้หนุ่มหน้าสวย หึๆ แกคงรักมันอยู่ล่ะสินะ…..สยองว่ะ”
“แกพูดบ้าอะไร!! จู่ๆมาหาว่าฉันรักมันเนี่ยนะ ไอ้มั่ว” ครั้นจะก้าวเข้าหา ชายร่างใหญ่ก้มนั่งลง ใช้มือใหญ่บีบคางหน้าหล่อๆที่อาบเลือดของยามาโมโตะ ก่อนเลิกคิ้วขึ้น
“อืม….ก็หล่อใช้ได้นี่หว่า…..มิน่าล่ะ หนุ่มติดตรึมเลยนะเว้ย”
“แก….” โกคุเทระกัดฟันกรอด ก่อนกำมือตั้งใจจะชกหน้า หากแต่กลับถูกรับไว้ได้ รอยยิ้มแสยะน่ากลัว ก่อนที่โกคุเทระจะถูกพลิกตีลังกากลางอากาศลงไปแอ้งแม้งกับพื้น
“โอ้ย!!!”
“สภาพไม่ได้ต่างจากไอ้อวดดีที่มาเมื่อ 6 เดือนก่อนเลยนะแก…หึๆ”
“อ…อวดดีงั้นเหรอ” เสียงครางแผ่วๆของยามาโมโตะดังขึ้นช้าๆ เมื่อทำท่าจะพลิกตัวลุกขึ้น ก็โดนเท้าใหญ่เหยียบอก
“หึหึ ก็ไอ้ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาของแกนั่นแหละว่ะ เหอะๆ พอถูกฉันจี้ใจดำนิดหน่อยก็คลั่ง จนหมดใจสู้นั่นแหละ”
“แก….อ่านใจคนออกสินะ” ยามาโมโตะพูดช้าๆ กระอักเลือดออกมา เมื่อเท้าใหญ่ยิ่งเหยียบแรงขึ้น
“ก็ช่ายยอ่านะ…หึๆ อย่างแกก็….มาตามหาเจ้าหมอนั่นสินะ”
“….”
“ยามาโมโตะ….” โกคุเทระพูดครางออกมา เพราะแรงกระแทกเมื่อครู่ ทำให้เขาเจ็บจนแทบขยับไม่ได้ เขาอาจตายแล้วก็ได้ หากไม่ใช่ว่าผลจากการฝึกอย่างหนัก ยามาโมโตะนอนแน่นิ่ง ราวกับตายไปแล้ว
“มาตามหาเพื่อ…ขอโทษงั้นเหรอ อุ้ยตาย…น่าสนแฮะ” ชายร่างใหญ่กระชากคอเสื้อสูทยามาโมโตะขึ้นมา จนตัวเขาลอยขึ้นจากพื้น และเขย่าไปมาแบบหาเรื่อง
“ขอโทษเรื่องอะไรล่ะ…เรื่อง…” ดวงหน้ายียวนกวนอวัยวะเบื้องล่าง ทำให้โกคุเทระแอบโกรธแทนคนที่ถูกอ่านใจ
“เรื่อง…เข้าใจ….ผิด…..”
“หุบปาก” ยามาโมโตะพูดเสียงเย็นเยือก
“ฮะ! แกว่าไงนะ ก็แค่อ่านใจแก….แกมีเรื่องเข้าใจผิดกับ….”
“ฉันสั่งให้แกหุบปาก!!!!”
“อะไรนะ จะตายอยู่แล้วยังจะ….โอ้ย!!!” เสียงอุทานอย่างเจ็บปวดดังขึ้นทันที เมื่อยามาโมโตะอัดหมัดเข้าเต็มปากคนพูด จนหงายหลัง และร่างของยามาโมโตะก็ตกลงมากองกับพื้น
“บอกแล้วนะว่าอย่าพูด……แต่ไม่ฟังเอง….ฉันของขึ้นแล้วเว้ย!!!”
“โอ้ว…….ไม่อยากเชื่อว่ะ…..จะตายแล้วยังจะ…..”
“งั้นแกก็ตายซะเถอะ!!!” สิ้นคำ ยามาโมโตะก็หยิบดาบที่หล่นอยู่ข้างกายขึ้นมาจ่อที่หว่างคิ้ว
“ไปตายซะ!!!”
“แกนั่นแหละ…ไอ้บ้า!!!”
“ยามาโมโตะ…ระวังหลังสิวะ!!!”
ตุบ!!!! ยังไม่สิ้นคำของโกคุเทระดี ยามาโมโตะก็ถูกใครซักคนทุบท้ายทอย จนล้มลงไปกองกับพื้น และด้วยสติที่ใกล้ดับวูบ เขาก็ได้ยินใครซักคนพูดกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“หลับไปซักพักเถอะนะ…..เจ้าสัตว์กินพืชจอมแส่หาเรื่อง”
ความคิดเห็น