ไม่ต้องสนหรอก !

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1: Oath Of Odenia

แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ายามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนไม้สีน้ำตาลอ่อน แสงแดดตกกระทบลงใบหน้าของเด็กหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาลยาวประคอกำลังเข้าสู่ห่วงนิทรา จากใบหน้าของเด็กหนุ่มส่องให้รู้ว่าเขากำลังหลงระเริงในความฝัน

            Wake up Wake up Wake up! Your soul Break me….

       “โอ้ย ตื่นแล้ว !” ผมตะโกนขึ้นพลางเอามือข้างขวาที่อยู่ใกล้ที่สุดในการปิดเสียงนาฬิกาปลุกของนาฬิกาที่อยู่ข้างเตียงของผม

            ผมตบหน้าตัวเองสองสามทีเพื่อเรียกสติที่เพิ่งตื่นจากนิทรา แล้วยันตัวเองออกจากเตียงเพื่อไม่ให้ตัวเองหัวตกใส่หมอนแล้วกลับสู่ห่วงนิทราอีกครั้ง บางทีการบิดขี้เกียจหลังจากการตื่นนอนอาจจะทำให้หายง่วงก็ได้นะ

            หลังจากที่ผมเองยืดเส้นยืดสายจากเตียงแล้วก็คงต้องเดินไปอาบน้ำก่อนสินะ ไม่หรอกสำหรับผมแล้วหลังจากยืดเส้นยืดสายแล้วการเดินไปที่ระเบียงยามเช้าคงเป็นอะไรที่ดูดีกว่าการอาบน้ำระหว่างตื่นนอน

            “โรเวล มีของมาส่งถึงลูก” เสียงของสตรีผู้หนึ่งซึ่งก็คือแม่ของผมเองนั่นดังลั่นขึ้นมาที่สองซึ่งเป็นห้องนอนของผมเอง

            จะว่าไปผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยสินะผมชื่อ “โรเวล โรมิเนอร์” เป็นเด็กชายธรรมดาๆคนหนึ่งนั่นเองส่วนอายุก็สิบหกนั่นแหละครับ ความจริงเมื่อวานผมได้สั่งเกมส์มาโดยไม่ได้บอกใครในครอบครัวเสียก่อน ซึ่งที่สั่งมาก็เพราะได้ข้อความเชิญชวนปริศนาที่โผล่ขึ้นมาในโทรศัพท์ บางทีคุณก็คิดว่าสนใจจนมือของคุณนั่นเผลอสัมผัสกับปุ่มสั่งซื้อนั่นเอง หรือนั่นก็คือผมนั่นแหละที่เผลอไปสั่งซื้อเกมส์นั่นเสียได้

            หลังจากที่ได้ยินเสียงของแม่นั่นผมรีบพาตัวเองลงไปชั้นล่างเพื่อไปรับเกมส์ที่สั่งมาอย่างลับๆ(?)ที่มีคนสั่งของมาให้ ซึ่งพอผมได้ไปเห็นกล่องนั่นขนาดมันก็ไม่ใช่เล่นๆเหมือนกันแหะ

            “นี่โรเวล นี่ลูกไปซื้ออะไรมาหรอ” เสียงของแม่ผมซึ่งอยู่ข้างๆนั่นได้กล่าวอย่างสงสัยซึ่งเป็นคำถามที่ทำให้ผมแทบเหงื่อแตกเลยทีเดียวเพราะถ้าขื่นแม่รู้ว่าผมสั่งอะไรไปนั่น ผมมีสิทธิ์โดนเจื้อนคอตายหมกศพในห้องแน่ๆ

            “ก็แค่… หนังสือการ์ตูนแค่นั่นเองแม่” ผมโกหกหน้าด้านๆเพื่อหนีความผิดของตัวเองแล้วรีบเซ็นต์รับของแล้วรีบหอบกล่องขนาดใหญ่ขึ้นห้องตัวเองอย่างรวดเร็วโดยไม่เหลือบไปมองสีหน้าอันชวนสงสัยของแม่ตัวเองแต่อย่างใด

            “Gaming Gear Controller ?” ผมหยิบอุปกรณ์ที่คล้ายๆหูฟังบรูทูธออกมาจากกล่องพร้อมหยิบคำแนะนำที่อยู่ในกล่องออกมาแล้วมองสลับกันระหว่างหูฟังกับใบคำแนะนำ

            “นี่น่ะหรือ เครื่องเล่นเกมส์ชนิดใหม่ ดูเล็กกะทัดรัดเกินไปไหม ?” ผมบ่นกับตัวเองแล้วลองดูรอบๆของเครื่องเล่นเกมส์ที่ดูเผินๆคงไม่ต่างจากหูฟังบรูทูธธรรมดา ผมละสายตาไปมองแผ่นกระดาษที่แนะนำเครื่องเล่นเกมส์แล้วหยิบออกมาอ่าน

            Oath Of Odenia [OOO] เป็นเกมส์ออนไลน์แนว MMORPG เสมือนจริงที่สามารถนำตัวผู้เล่นเข้าไปในเกมส์ออนไลน์ผ่านตัวเซิฟเวอร์ของ OOO ได้โดยเมื่อผู้เล่นเพียงแค่สวมอุปกรณ์ที่ชื่อว่า Gaming Gear Controller แล้วทำการเปิดอุปกรณ์ที่เปิดอยู่ข้างๆตัวเกมส์นั่น ระบบจะนำพาตัวท่านเข้าสู่เซิฟเวอร์โดยการส่งข้อมูลเข้าสู่สมองของผู้เล่นโดยตรงทำให้ผู้เล่นนั่นได้เพลิดเพลินกับการเล่นเกมส์โดยใช้ร่างกายและความสามารถของผู้เล่นมาใช้ได้สูงที่สุด

          PS.ทางค่ายที่ผลิต Oath Of Odenia ได้ทำการอัพเดตเซิฟเวอร์ตลอดเวลา โดยเกมส์นี้เป็นเกมส์ที่ลิงค์ผู้เล่นเกมส์ทั่วโลกมาเล่นเกมส์นี่ ส่วนระบบภาษาทางค่ายที่ผลิตได้ทำการแปลงภาษาที่เป็นภาษาอื่นจากที่ท่านเล่นนั่นเป็นภาษาของตัวผู้เล่นเอง ขอให้สนุกกับ OOO ค่ะ

       “อืม…ออนไลน์ทั่วโลกแล้วด้วยสินะระบบออกมาทำได้ดีเลยทีเดียว”

            ผมพูดกับตัวเองโดยไม่รอช้าทำการสวมหูฟังที่เป็นเครื่องเล่นเกมส์แล้วนั่งลงบนเตียงก่อนสัมผัสไปที่ด้านข้างของหูฟัง

            เป็นวินาทีที่ตกตะลึงแปลกๆสำหรับผม สมองเริ่มสั่งการช้าลง ภาพรอบๆตัวเหมือนหยุดนิ่งไม่มีทีท่าจะขยับ อากาศที่เป็นฝุ่นละอองหยุดนิ่ง นกที่เกาะอยู่ริมหน้าระเบียงหยุดนิ่งไม่มีทีท่าจะขยับ

            “ระบบปฏิบัติการเสร็จสิ้น…. กำลังทำการส่งผู้เล่นเข้าสู่ Oath Of Odenia Online ใน 10 วินาที” เสียงที่ดังขึ้นเหมือนก้องอยู่ในหัวของผมดังขึ้น

       “10…”

เฮ้ ! เดี๋ยวสิยังไม่ทันตั้งตัวเลย

            “9…”

       “8…”

“5…”

       “3…”

          เอาวะเป็นไงเป็นกัน !!

            “1…. ส่งผู้เล่นเข้าไปได้”

            ผมหลับตาปี๋เมื่อเสียงจากในหัวของผมนับจนครบสิบ ร่างกายของผมเหมือนหล่นวูบไปที่ไหนซักแห่งแต่ก็ไม่กล้าลืมตาขึ้นจนกระทั่งแสงบางอย่างส่องแทบทะลุเข้ามาในดวงตาจนแสงนั่นจางลงไปแล้วผมได้เปิดดวงตา

            “นะ… นี่มัน !”

            ผมตะลึงตาค้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า มันไม่ใช่ห้องนอนไม้โทรมๆในห้องผมอีกต่อไปแล้วแต่เป็นลานกว้างที่มีผู้คนมากมาย บ้างคนแต่งตัวเหมือนนักรบ บางคนแต่งเหมือนจอมขมังเวทย์ แล้วบางคนยังถือค้อนขนาดใหญ่ที่ดูน่าทรงพลังจนทำให้ผมกลัวแปลกๆ

            “อ๊ะ ! สวัสดีท่านผู้เล่นใหม่ไม่ทราบว่าท่านจะตั้งชื่อตัวของท่านว่าอะไรครับท่าน”

            ผมตวัดสายตาไปตามเสียงที่ได้ยิน แต่สิ่งที่ผมมองเห็นข้างหน้าเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆถือตุ๊กตาหมีทำหน้าตาจิ้มลิ้มเหมือนพยายามเบ่งพลังโชตะใส่ผมอย่างรุนแรง

            “ไม่ทราบว่าท่านจะตั้งชื่อตัวละครของท่านว่าอะไรครับ” เด็กผู้ชายคนนั้นพยายามรีบไถ่ถามผม “ผมเป็นNPC เริ่มต้นสำหรับแนะนำการเล่นเกมส์นี้ให้ท่านครับ”

            ทันทีที่เด็กผู้ชายคนนั่นบอกนั่นผมทำทีท่าเหมือนจะร้อง ‘อ๋อ’ ขึ้นมาในวินาทีเดียวกัน

            ผมทำท่าครุ่นคิดอยู่ซักพักก่อนตอบกลับไปว่า

            “Rowel”

            “ครับ ทำการแอดรายชื่อผู้เล่น “โรเวล” เข้าสู่ Oath Of Odenia แล้วครับ จากนี้ไปจะเป็นการแนะนำระบบการเล่นของเกมส์เบื้องต้นนะครับ” เด็กผู้ชายผู้ปล่อยรังสีโชตะใส่ผมบอกผมพลางยิ้มเบ่งรังสีโชตะเต็มที่

            “ขั้นแรกยกมือขึ้นมาข้างหน้าตัวเองนะครับ แล้วระบบเมนูเกมส์จะปรากฏขึ้นมา”

            ผมทำตามที่เด็กนั้นบอกผมยกมือขวาของผมขึ้นมาอยู่ข้างหน้าตัวเอง ทันใดนั้นภาพแบบโฮโล

แกรมก็โผล่ขึ้นมาตรงหน้าผมมีคำสั่งหลายคำสั่ง

เมนูหลัก

  >ข้อมูลผู้เล่น                                         HP : 100/100

                 >กระเป๋า                                           MP: 50/50

  >ทักษะ                                             Money 500 Point

  >ออกจากเกมส์                                      LV. 1

      “คราวนี้ลองกดที่ปุ่มข้อมูลตัวละครดูครับ”
ผมสัมผัสไปที่ข้อมูลตัวละครของตัวเองสิ่งที่ปรากฏนั่นเป็นข้อมูลของตัวผมเอง

          ชื่อผู้เล่น : Rowel                         ATK : 10-12

       เลเวล : 1                                  HP : 100/100

       เพศ : ชาย                                                MP : 50/50

คลาส : นักผจญภัย                         DEF : 5

          ประเทศ : ไทย                              ค่าชื่อเสียง : 0

          ฉายา : ไม่มี                                ระดับฆาตกร : สีเขียว

          กิลด์ : ไม่มี

          “สำหรับค่าชื่อเสียงนั่น หากมีเยอะแล้วเราจะสามารถรับเควสที่มีระดับสูงได้ ซึ่งบางทีอาจจะเป็นเควสพิเศษที่ต้องการค่าชื่อเสียงในการรับเควส” เด็กชายได้อธิบายระบบชื่อเสียงของเกมส์แล้วได้พูดต่อว่า “ส่วนระดับฆาตกรนั้น หากผู้เล่นได้ฆ่าผู้เล่นผู้อื่นโดยไม่ใช่การ PVP (Player Versus Player) จะทำให้ผู้เล่นมีระดับฆาตกรเพิ่มขึ้นโดยไล่จากสีเขียวไปสู่สีส้มจนไปถึงสีแดง ผู้เล่นที่มีระดับฆาตกรจะมีค่าหัวแล้วผู้เล่นทุกคนจะสามารถโจมตีผู้เล่นที่มีค่าระดับฆาตกรเป็นสีแดงได้ทันที”

            “อ๋ออย่างนี้นี่เอง ระบบอื่นๆชั้นพอเข้าใจแล้วหล่ะ ขอบคุณมากสำหรับการแนะนำการเล่น” ผมยิ้มเล็กน้อยให้เด็กน้อยผู้เบ่งพลังโชตะอันรุนแรงใส่ผม

            “อย่างนั้นหรองั้นถ้าไม่เข้าใจอะไรก็เปิดหนังสือแนะนำเกมส์ได้นะครับ อ๊ะ ! เกือบลืมนี่ของรางวัญเริ่มต้นสำหรับผู้เล่นใหม่” เด็กชายตัวเล็กพยายามหยิบอะไรบางอย่างมายื่นให้ผม ทันใดนั้นก็เหมือนมีข้อความขึ้นมา

            ผู้เล่น Rowel ได้รับดาบไม้จำนวน 1 ชิ้น

          ผู้เล่น Rowel ได้รับยาฟื้นฟู HP จำนวน 10 ชิ้น

            “งั้นผมต้องขอตัวก่อนนะครับถ้ามีปัญหาก็สามารถเรียกหาผมได้ทุกเมื่อ” เด็กชายได้วิ่งจากผมไปแต่ก็เอาเถอะ NPC ก็คงมีงานของเขาเยอะแยะที่เขาต้องทำล่ะนะ

            ผมสะบัดหัวตัวเองแล้วกดที่ไอเทมในตัวที่ชื่อว่าดาบไม้ ทันใดนั้นดาบเรียวยาวที่ทั้งเล่มทำจากไม้ก็โผล่ออกมาที่มือผม อืม…ช่างมหัศจรรย์จริงๆ