คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 Who is He!?
Fly
1.
ฉันนอนกอดหมอนข้างอยู่บนเตียงสีขาวสุดนุ่มนิ่มของตัวเอง ฮ้า…สุขใดเล่า จะเท่าได้ตื่นสาย
ฟึ่บ
อืม =^=~ หนาวๆ แฮะ แต่ช่างมันเถอะ (ไม่สนเลย ว่าตัวเองโดนดึงผ้าห่ม)
ฟึ่บ
ปึก…
=*= อืม…คราวนี้ดึงหมอนเลยเรอะ ช่างมัน หมอนข้างยังอยู่ หนุนหัวได้
ฟึ่บ
(ดึงหมอนข้าง)
=_=** ฮึ่ม! อะไรฟะ!
“อะไรของเธอฟะแมรี่! ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เรอะ ว่าต่อไปนี้ไม่ต้องมาปลุกฉัน!” ฉันลุกขึ้นนั่งในขนาดดวงตายังปิดสนิท
“เผอิญว่าผมไม่ได้ชื่อแมรี่น่ะครับ งั้นก็แปลว่าผมปลุกได้สินะ”
…
นี่มัน…เสียงผู้ชายนี่!
ฉันเบิกตากว้างก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง
“อรุณสวัสดิ์ครับ…คุณหนู” ว่าแล้วก็ส่งยิ้มให้
ปุจฉา…อีตานี่คือใคร!!!
“นายเป็นใคร”
“ครูสอนพิเศษครับ” ส่งยิ้ม
“ฉันไม่ได้ให้นายตอบแบบนี้! ฉันถามว่านายมาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วใครสั่งให้นายเข้ามา!”
ฉันตะหวาดใส่ไอ้บ้าตรงหน้าอย่างโมโห คนบ้าอะไรว่ะ กวนเบื้องล่างเป็นบ้า!!
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงเหรอครับ…ก็ตามประสาครูสอนพิเศษตามบ้าน ส่วนใครสั่งให้ผมเข้ามา…ผมนี่แหละครับ สั่งตัวเอง” อะ…อีตาบ้านี่!!!!! กรี๊ดดดดดด!!!
“อย่ามากวนกันนะย่ะ! ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของนายนะ! -*-!”
“ครับ…ผมก็ไม่ใช่เพื่อนเล่นของคุณหนูเหมือนกัน เห็นเค้าว่าลูกสาวของคุณโจฮันแสบอย่างกับอะไรดี ก็ไม่นึกว่ามารยาทแย่ด้วยนะครับ”
“นี่นาย!!!”
“ครับ”
ฮึ่ม! ไอ้บ้าเอ๋ย!! กรี๊ดดดด!! %$)Q^JDJIA(*@CB<($$)%%(@)@_+)*
ฉันชะงักเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะวิ่งไปหยิบเช็กเงินสดขึ้นมาแล้วเขียนลายเซ็นตัวเองลงไป ก่อนจะฉีกเช็กขึ้นมาแล้วเดินไปนั่งบนโซฟาที่อยู่ตรงกันข้ามกับโซฟาที่หมอนั้นนั่งอยู่
“เอาไปซะ แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก” ฉันพูดพลางยื่นเช็กเงินสดไร้ตัวเลขไปให้อีตาบ้าหน้าโหล่ (พูดอะไรผิดหรือเปล่า)
“…เช็ก” ร่างสูงพูดขึ้นมาพลางมองเช็ก
“ใช่ นายจะเอาเท่าไหร่นายก็เขียนๆ ตัวเลขลงไป นายคงไม่โง่หรอกนะ” ฉันพูดพลางกอดอกแล้วนั่งไขว้ห่างมอง
“…” หมอนั้นมอง ก่อนจะหยิบเช็กขึ้นมาก่อนจะ…
แคว๊ก…แคว๊ก
“นะ…นาย! O_O!” ฉันเบิกตากว้างมอง มะ…หมอนั้นกำลังฉีกเช็กไร้เลขนั้น!! หมอนั้นโง่หรือไงเนี่ย! เช็กไร้เลขเลยนะ! หมอนั้นจะเอาเงินเท่าไหร่ตามใจก็ได้เลยนะ! แต่ทำไม…!!!!
หมอนั้นฉีกจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนจะโปรยทิ้ง เช็กเงินสดบัดนี้กลายเป็นเศษกระดาษไร้ค่าไปแล้ว
“ขอโทษนะครับ เผอิญผมไม่ได้เป็นพวกเห็นแก่เงิน…เอ้อ จะว่าไปผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่” หมอนั้นลุกขึ้นจากโซฟา “ผมชื่อโรม วันพรุ่งนี้ผมจะเริ่มมาสอนในฐานะครูสอนพิเศษเต็มตัว เพราะฉะนั้นเตรียมตัวเอาไว้ให้ดีด้วยนะครับ” พูดจบอีตานั้นก็เดินออกจากห้องฉันไป
อ๊ากกกก!! หมอนั้น!!
ปึง!
“พ่อ! นี่มันอะไรกัน!”
ฉันเปิดประตูเสียงดังก่อนจะตะโกนขึ้นมา
“(-_-) อะไรของแกอีก” พ่อเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ อย่างไม่ทุกข์ร้อน
“ไอ้บ้าที่ไปปรากฏตัวที่ห้องหนูคือใคร!?” ฉันพูดเสียงขุ่น
“ก็ครูสอนพิเศษไง เขายังไม่ได้แนะนำตัวเหรอ” พ่อพูดพลางมองเอกสารไปมา
“ไม่ใช่! หนูหมายถึงหมอนั้นเป็นใคร มาจากไหน มาทำอะไร ทำไมถึงมาเป็นครูสอนพิเศษ!” ฉันโวยวายพลางทุบโต๊ะพ่อไปด้วย
“สั้นๆ เลยนะ ฉันจ้างเขามาเอง เห็นแกบอกเองนี่ ว่าแกไม่อยากไปโรงเรียน ฉันเลยจัดให้”
“อะไรของพ่อ หนูบอกว่าไม่อยากไปโรงเรียนก็ไม่ได้หมายความว่าหนูต้องเรียนซะหน่อย แถมเป็นหมอนั้นด้วย!”
“-_- มากเรื่อง แกบอกเองนี่ ว่าไม่อยากไปโรงเรียน ฉันจำได้ว่าแกบอกแบบนั้นนะ แกไม่ได้บอกว่าแกไม่อยากเรียน”
“=O=!! แต่ไอ้ความหมายแบบนั้นมันเรียกง่ายๆ ว่าไม่อยากเรียนนะพ่อ” ฉันโวยวาย
“ออกไปได้แล้ว ฉันรำคาญ” พ่อพูดพดลางก้มหน้าดูเอกสาร
“พ่อ!”
“( - -) เฮ้ย แกตรงนั้นน่ะ เอายัยชาร์มออกไปดิ๊” พ่อเงยหน้าหันไปมองบอดี้การ์ดใส่เสื้อยืดสีขาวไม่ใส่แว่น (น่าแปลกไหมล่ะ พ่อฉันเคยบอกว่าบอดี้การ์ดไม่จำเป็นต้องใส่แต่ชุดดำๆ ไปใส่ชุดสีอื่นก็ได้ จะไม่ไม่สะดุดตาคนเท่าไหร่ด้วย เหอะๆ เข้าใจคิดนะพ่อ)
“เอ่อ…ครับ นายท่าน คุณหนูครับ ช่วย…” ไอ้บอดี้ขาว (บอดี้การ์ด+ชุดขาว) เดินเขามาในห้องก่อนจะทำท่าเหมือนจะบอกให้ออกไปจากห้อง แต่ฉันรีบแทรกขึ้นมาซะก่อน
“ไม่ต้องมาไล่ฉัน ฉันไปอยู่แล้ว!” ฉันพูดก่อนจะสยายผมสีน้ำตาลแดงตรงแอบลอนเล็กๆ ไร้การย้อมของตัวเองแล้วเดินออกไปจากห้องของพ่อ
‘วันพรุ่งนี้ผมจะเริ่มมาสอนในฐานะครูสอนพิเศษเต็มตัว เพราะฉะนั้นเตรียมตัวเอาไว้ให้ดีด้วยนะครับ’
ครูสอนพิเศษเหรอ…
ไม่มีวันซะหรอก! L!
“โอ๊ะ สวัสดีค่ะ คุณโรม มาแต่เช้าเลยนะค่ะ ^^” หญิงสาวนามแมรี่ส่งยิ้มให้โรมอย่างสดใส
“ครับ สวัสดีครับ คุณแมรี่” โรมยิ้มตอบแมรี่บางๆ “คุญหนูตื่นหรือยังครับ”
“อ้อ ตื่นแล้วค่ะ ดูเหมือนจะเตรียมตัวเต็มที่เลยนะคะ เธอตื่นตั้งแต่เช้าเลยค่ะ ฉันยังไม่ทันปลุกเลย” โรมได้ยินแล้วทำหน้าแปลกใจนิดๆ
“อ่า…แปลกดีนะครับ ผมนึกสายตะวันโด่งแบบนี้คุณหยูยังไม่ตื่นเลย”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะ เห็นเธอบอกว่าจะทำเซอร์ไพร์น่ะค่ะ ท่าทางจะน่าสนใจไม่เบาเลยนะค่ะ” ยิ่งแมรี่พูด ก็ยิ่งทำให้โรมสะกิดใจมากขึ้น
“อ่า…ครับ งั้นผมขอตัวไปหาคุณหนูก่อนนะครับ” โรมตัดบท ก่อนจะเดินตรงไปยังบันได
ร่างสูงจ้ำอ้าวขึ้นไปบนชั้นสาม ซึ่งเป็นชั้นห้องนอนของชาร์มัวร์ทั้งชั้น ย้ำ ทั้งชั้น -_-^ ตัวก็เล็กนิดเดียวแต่กลับใช้ชั้นทั้งชั้นมาเป็นห้องตัวเอง เหอะๆ ใครจะแปลกเท่าคุณหนูบ้านนี้
พอถึงชั้นสามตามที่ร่างสูงหมายเอาไว้ โรมก็เดินตรงไปยังประตูที่เอียงมาจากทางขึ้นบันไดเล็กน้อย แล้วก็ได้สังเกตเห็นว่า…ประตูแอบแง้มเล็ก ๆ ทำให้ร่างสูงเอะใจนิดๆ
แหงล่ะ ก็ยัยคุณหนูนี่ธรรมดาที่ไหน… -_-^ แต่ร่างสูงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก่อนจะเปิดประตูออกอย่างกว้าง
ซ่า!
ปึก!
ร่างสูงชะงักไป นี่เขาประมาทจริงๆ ด้วย -_-^ น้ำนี่ก็เย็นเจี๊ยบเลยเว้ย แถมยังมีถังมาครอบหัวเขาพอดีเป๊ะอีกต่างหาก… กะไซต์เก่งจริงนะ
“ฮ่าๆ โง่ชะมัดเลย ก๊ากๆๆ โอ๊ย ขำ” ร่างเล็กเปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ร่างสูงไม่ได้หันไปตามเสียง เดี๋ยวเขาจะแก้แค้นไม่สำเร็จ -_-+ (เอิ่ม…เอาถังออกก่อนดีกว่าไหม)
ความคิดเห็น