ฉันจะรักนายตลอดไป

ลำดับตอนที่ #6 : เดทครั้งแรก

ในห้องประชุมของโรงเรียนบ่ายวันศุกร์ ตอนนี้เด็กเกรด12 นั่งอยู่ในห้องเป็นจำนวนครบทั้งหมดทุกคน วันนี้จะเป็นวันที่อาจารย์มากล่าวถึงโรงเรียนที่ผ่านไปเมื่อวาน

“โอเค นักเรียนทุกคนค่ะ อาจารย์ขอขอบคุณนักเรียนทุก ๆ คนนะค่ะ ที่ช่วยงานกันได้อย่าเต็มที่โดยฉเพาะพ่องานแม่งานของพวกเรานายยูตะ กับหนูอลิซาเบธนะค่ะ ขอเชิญให้ทั้ง 2 คนขึ้นมาบนเวทีนี้ด้วยนะค่ะ” ฉันกับยูตะที่ยืนรออยู่ที่บันไดก็เดินขึ้นเวทีไปพร้อม ๆ กัน อาจารย์ยืนไมโครโฟนไปให้ยูตะ

“ครับ ผมต้องขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนด้วยนะครับที่ช่วยร่วมงานกันอย่างดีเยี่ยมนะครับ และจะขาดไม่ได้เลยถ้าไม่มีงานของเรานะครับ อลิซครับ” ยูตะพูดพร้อมกับยื่นไมโครโฟนมาให้ฉัน เสียงเพื่อนเริ่มดังขึ้นและเริ่มส่งเสียงแซวฉันกับยูตะ

“โอเคค่ะ เงียบ ๆ กันหน่อยได้ไม๊ค่ะ แหมได้ทีหล่ะแซวใหญ่เลยนะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า ดิฉันขอบคุณนะค่ะที่พวกเราช่วยกันงานอย่างเต็มที่ ขอบคุณทุก ๆ คนที่ทำงานกันอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนบางทีก็ต้องโดดเรียน 5 5 5 และก็ฉันก็ดีใจและก็ภูมิใจมาก ๆ ที่ได้รับเลือกให้เป็นแม่งานในงานนี้ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ ” ^^

“พรุ่งนี้วันเสาร์พวกเราไปดรีมเวิร์ลกันไม๊” ยูตะพูดพร้อมกับตักไอกรีมช็อคโกแลตเข้าปากไป

“นี่ฉันบอกว่าไง เวลาทานอย่าพูดไม่ใช่หรอ” ฉันตีที่ไหล่ของยูตะ

“แหม งอนกันน่ารักเชียวนะ” ลอเรนพูดแซวฉันกับยูตะ

“เออก็ดีเหมือนกันนะแก ฉันไม่ได้ไปสวนสนุกมานานแล้วนะ” ปองศักดิ์บอกพวกเราทุกคน

“โอเค งั้นตกลงว่าไปนะเจอกันที่ดรีมวิร์ล 11 โมงโอเคไม๊พวกเรา” ยูจะถามทุก ๆ คน

“อือ ๆ ก็ดีเหมือนกัน” เอมิพูดจบก็ตักสปาเก็ตตี้ซีฟู๊ดของเธอเข้าปากคำแล้ว คำเล่า

“น่าสนุกจังขนาดยังไม่ไปนะเนี่ย” ลินดาพูด

“อือ ๆ ฉันเห็นด้วยนะว่าแต่ทริปนี้มีหนุ่ม ๆ ไปแค่คนเดียวเองเหรอ” ปองศักดิ์พูดพร้อมกับทำท่าเหมอลอยนึกถึงแต่หนุ่ม ๆ

“พอเลย ๆ ยัยปอง พอเรื่องผู้ชายนี่คิดใหญ่เลยนะยะ” ฉันผลักปองเบา ๆ

“อลิซก็นาน ๆ ที” ปองยิ้ม

“เดี๋ยวเราชวนเพื่อน ๆ ห้องเราไปก็ได้นะ” ยูตะพูดขึ้น

“ดีเลย  เพื่อนห้องนายอ่ะหล่อ ๆ ทั้งนั้นเลย ชวนมาเยอะ ๆ เลยนะ” ปองเริ่มกระตือรือร้นจากคำถามที่ได้ยินจากปากของยูตะ

“ได้ ๆ เดี๋ยวเราชวนให้นะ” ยูตะรับคำ

“ไปได้แล้วปอง ต้องไปเรียนแล้วนะ ไปกันเถอะ ยูตะก็พอได้แล้วน่าแกล้งปองอยู่นั่นแหละนะ” ฉันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วไปขึ้นเรียน

“ฮัลโหล ยูตะเหรอ”

“อือครับ เราเองแหละ”

“เพิ่งจะส่งถึงบ้านเมื่อกี้นี้เองนะ รีบโทรมาจังเลย” ฉันวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ แล้วฉันก็กระโดดขึ้นไปนอนบนที่นอนสีชมพูอ่อน ๆ ที่น่านอนของฉัน

“ก็คนมันคิดถึงหนิ” ^^

“นี่ยูตะอย่ามาโม้หน่อเลย ห่างกันไม่ถึง 20 นาทีเลยนะ เออนี่ขับรถอยู่ไม่ใช่เหรอเดี๋ยวเกินอุบัติเหตุจะทำยังไง ”

“ไม่หรอกนะ ฉันคุยสมอลทอล์ค เธอก็คิดมากไปนู้น”

“โอเค ๆ แต่ว่าตอนนี้ฉันอยากอาบน้ำมากเลยนะยูตะ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”

“ก็ได้ แล้วเธอโทรมาหาฉันนะ ถ้าเธออาบน้ำเสร็จแล้ว”

“ได้ ๆ เดี๋ยวฉันโทรไปหานะ ตอนนี้เธอก็ขับรถดี ๆ ก่อนแล้วกันนะ ไปอาบแล้วนะ”

“ครับ ๆ”

พอยูตะวางสายฉันเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ฉันอาบน้ำนานเหมือนกันวันนี้ แหม ก็เดี๋ยวนี้ประเทศไทยร้อนจนไส้จะแตกขนาดนี้หนิเนอะ เห้อออออ  ฉันนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมามือข้างนึงถือผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดผม ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที๋ฉันวางไว้บนเตียงก่อนจะเดินไปอาบน้ำ

“อะไรกันนี่จะรอไมได้เลยรึไง โทรมาอะไรตั้งหลายรอบฉันอาบน้ำแค่ 30 นาทีเองนะ” ฉะก้มมองมือถือของฉันที่มีมิสคอลยูตะขึ้นมาประมาณlบกว่าสายได้

“ทำไมใช้เบอร์บ้านโทรมาหล่ะ แปลกดีเหมือนกันแฮะ แต่งตัวก่อนล่ะกันค่อยโทรกลับ” ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

กริ๊ง!!! กริ๊ง!!! โทรศัพท์บ้านฉันดังขึ้น ฉันวิ่งไปรับโทรศัพท์ที่โต๊ะหนังสือของฉัน

“ฮัลโหลครับ นั่นคุณอลิซาเบธ บราวน์รึเปล่าครับ” เสียงผู้ชายเสียงเข้ม ดูจริงจังโทรเข้ามาหาฉัน

“ค่ะ อลิซาเบธ บราวน์ค่ะ มีอะไรธุระอะไรรึเปล่าค่ะ” ฉันเริ่มสงสัย

“คุณเป็นเพื่อนกับคุณยูตะ โคโด รึเปล่าครับ”

“ใช่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าค่ะ”

“คุณยูตะ ขับรถชนครับ ตอนนี้คุณยูตะอยู่ที่ห้องไอซียูครับ โอกาสรอดเหลือน้อยมากเลยนะครับ”

“อะไรนะค่ะ” ฉันตกใจมาก เสียงฉันเริ่มสั่น

“ตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนค่ะ”

“อยู่ที่โรงพยาบาลครับ แต่ผมคิดว่าคุณคงไม่ต้องไปหาเค้านะครับ เพราะเค้าคงเสียชีวิตไปแล้วก็ได้นะครับ”

“คุณจะบ้าเหรอ นี่คนนะ ถ้าคนที่คุณรักที่สุดตกอยู่มนอันตรายแบบนี้ คุณยังจะไม่ไปดูใจเค้าหรอกเหรอ บอกมาเดี๋ยวนี้นะค่ะคุณว่าแฟนฉันอยู่ที่ไหน” ฉันพูดพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

“ 5 5 5 ”

“คุณหัวเราะอะไร” ฉันเช็ดน้ำตาและฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“ฉันก็ขำเธอน่ะสิ 5 5 5” ^^

“นี่ยูตะ!!!” ฉันตวาดใส่ยูตะ

“แหม แค่ดัดเสียงทำเสียงขรึมนิดหน่อย เธอก็เชื่อสะแล้วเหรอเนี่ยฉันไม่อยากจะเชื่อ หิหิ”

“นี่ตลกมากนักรึไง ห๊ะ” ฉันวางสายใส่ยูตะ ฉันเดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ แล้วเดินออกมาแต่งตัวมือถือของฉันดังเป็นว่าเล่น ฉันชำเหลืองดู อ๋อยูตะนี่เอง ชิ!!! แกล้งกันขนาดนี้ไม่มีทางหรอก ฝันไปเถอะนะ ฉันเริ่มทนกลับเสียงโทรศัพท์ไม่ไหว ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์

“ฮัลโหล อลิซ ฮัลโหล ๆ ๆ ๆ อย่าเงียบสิ”

“.....” ฉันยังคงเงียบอยู่ไม่สนใจ คนแบบนี้ต้องแกล้งให้เข็ด

“โธ่.. ฉันขอโทษนะจ๊ะ อย่าคิดมากเลยนะอลิซ”

“นายก็ชอบเล่นบ้าเล่นบออะไรแบบนี้อยู่ได้ตลอด มันไม่ใช่เรื่องมาล้อเล่นนะชีวิตคนมันสำคัญนะ ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะยูตะ ถ้าขืนนายทำแบบนี้อีกฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกเข้าใจไม๊”

“นี่เธอเป็นห่วงฉันใช่ไม๊”

“ก็ใช่น่ะสิ ไม่ห่วงมั้งเลยมานั่งอารมณ์เสียแบบนี้” ฉันเริ่มตวาด

“ฉันดีใจจังที่เธอรักและก็เป็นห่วงฉัน”

“ฉันบอกแค่เป็นห่วง ฉันยังไมได้บอกว่ารักนายสักหน่อย”

“ถึงเธอไม่บอกฉันก็รู้หรอกน่า ไม่ต้องมาปกปิดเลยนะ”

“ฉันไม่ได้ปกปิดยะ แล้วนี่ถึงบ้านนานรึยัง”

“นานมากแล้วแหละ แล้วเธออาบน้ำเสร็จรึยัง”

“เสร็จแล้ว ทำไมเหรอ”

“ป่าวยังไงก็น่าจะเสร็จหรอกนะ แหมอาบสะนานเชียว”

“อะไรนะนายว่าฉันเหรอ”

“ป่าวสักหน่อย”

ฉันกับยูตะคุยกันไปถึงประมาณ 4 ทุ่มได้แล้วเราก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว ไหนจะต้องจัดของไปดรีมเวิร์ลอีก แล้วไหนจะต้องไปนอนอีก ก็เลยต้องวางสายกันไป

วันนี้ตื่นมาประมาณ 9 โมงมาอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปดรีมเวิร์ล ฉันใส่ขาสั้นสีขาว กับเสื้อสีชมพู หมวแก็บสีขาว ต่างหูพลอยสีชมพู ว้าวววว!! วันนี้ฉันแต่งตัวหวานจัง อิอิ แหมมันก็เหมือนเดทครั้งแรกของฉันนี่หน่า ตี๊ด!! ตี๊ด!!

โทรศัพท์มือถือบนเตียงของฉันดังขึ้น

“ฮัลโหล ถึงแล้วเหรอยูตะ”

“อือ หน้าบ้านแล้ว”

“โอเคลงไปแล้วนะ” ฉันวางสายแล้วเดินไปหยิบน้ำหอมบนโต๊ะกระจกเครื่องแป้งมาฉีดตัวเองเล็กน้อย

“พร้อมแล้วนะกับเดทครั้งแรกสาวน้อย” ฉันพูดและยิ้มกับตัวเองในกระจก ^^

“ทำไมใส่ขาสั้นขนาดนี้หล่ะ” ยูตะหันมามองกางเกงฉันขณะที่ขับรถ

“ไหนสั้น”

“ก็ที่เธอใส่นั้นแหละ เค้าเรียกกันว่าสั้น” ยูตะเริ่มโมโห

“ยูตะก็ อย่าคิดมากเลยน่า นี่ไม่สั้นหรอกแล้วนี่เราก็ไปสวนสนุกด้วยนะ”

“ฉันบอกให้เธอเลิกใส่กระโปรงสั้น กางเกงขาสั้น ตั้งนานแล้วนะจำไม่ได้เหรอ”

“ตอนไหน” ฉันทำเป็นเฉไฉย เพื่อแสดงว่าไม่รู้เรื่อง

“ไม่ต้องทำเป็นจำไม่ได้เลยนะ ก็ตอนที่เธอซ้อมเต้นแล้วขาเขียวไง ก็เพราะเธอใส่กระโปรงนักเรียนสั้นน่ะ”

“แหมมมม ยูตะอย่างอนไปเลยนะ เปิดเพลงฟังกันเถอะ” ฉันเริ่มกลัวยูตะขึ้นมา ฉันเลยหาซีดีใส่เข้าไปเครื่องฟังเพลงบนรถของยูตะ

“วันนี้เธอต้องอยู่กับฉันตลอดนะ โอเคไม๊” ยูตะพูดพร้อมกับมองตรงไปข้างหน้า

“.......”

“เธอเงียบทำไม๊หล่ะ” ยูตะหันมามองฉัน

“ก็ใครจะรู้ว่าเธอถามฉันน่ะ”

“อลิซ บนรถนี้มีฉันกับเธออยู่ 2 คนนนะ”

“เออ นั่นสิจริงด้วย” ><

“แล้วสรุปคำตอบว่าไง”

“แล้วทำไมต้องอยู่กัยนายด้ยหล่ะ เพื่อน ๆ ฉันก็มานะ”

“ก็เธอน่ะใส่ขาสั้นแบบนี้ พวกผู้ชายมันก็ต้องมามอง ฉันไม่อยากให้มันมามองเธอ เข้าใจไม๊”

“มองก็เอาไปไม่ได้อยู่ดีแหละ”

“ก็ฉันไม่อยากแม้กระทั่งให้มันมองหนิ’ ยูตะเริ่มโกรธขึ้นอีกครั้ง

“ใจเย็น ๆ โอเค ๆ ฉันจะอยู่กับเธอโอเคไม๊ ฉันจะอยู่กับเธอ”

“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วอ่ะนะ” ยูตะพูดอย่างพอใจ ฉันละอยากต่อยนายนี่จริง ๆ หมั่นไส้

“อ่ะถึงแล้ว” ฉันเป็นผึ้งน้อยตัวใหญ่อยู่ข้างหน้าส่วนสนุกดรีมเวิร์ล ฉันชะเง้อมองไปนอกหน้าต่างรถ

“นี่อย่ามาทำตัวเป็นเด็ก ๆ หน่อยเลยน่า อลิซ” ยูตะดึงฉันให้เข้ามานั่งในรถดี ๆ

“นั่นไงพวกลอเรนน่ะ” ยูตะขับรถวนเข้ามาหาที่จอดรถทำให้ฉันเห็นลอเรนกับเพื่อน ๆ ยินอยู่หน้าประตูทางเข้าสวนสนุกดรีมเวิร์ล

“ไปกันเถอะ” ยูตะจอดรถแล้วก็ยิ้มให้ฉัน

“ไปสิ” ฉันเปิดประตูแล้วเดินลงจากรถ

“เดี๋ยวก่อน” ยูตะวิ่งจากฝั่งคนขับมาหาฉัน แล้วยื่นมาขวาของเค้ามาให้ฉัน

“อะไรเหรอ” ฉันทำหน้า งง ใส่เค้า

“ก็เราจะเดินด้วยกันไม่ใช่เหรอ ยื่นมาเธอมาสิ”

“อ่ะ...อืม” ฉันยื่นมือไปจับมือนุ่ม ๆ ของยูตะที่กำมือฉันหลวม ๆ >_____< เขินจัง

“เฮ้ ๆ ๆ หวานมาเชียวนะจ๊ะคู่รักเนี่ย” ปองศักดิ์แซวฉันกับยูตะ

“นี่ยูตะ เพื่อน ๆ ห้องเรามากันเกือบทั้งห้องเลยนะ ฉันชวนเองแหละพวกเราจ้างรถบัสมาน่ะ” เอมิพูดพร้อมกับชี้ไปที่เพื่อน ๆ ห้อง 12G ที่กำลังโบกไม้โบกมือให้ยูตะ ยูตะก็แค่ยิ้มเป็นการตอบรับแค่นั้นเอง

“นั่นนี้มีโรงเรียนอื่นมาทัศนะศึกษาด้วยนะ วุ่นวายจริง ๆ” ลินดาพูดพร้อมกับมองรภบัสของโรงเรียนที่เหมือนกับว่าจะเป็นคู่อริกับโรงเรียนก็ว่าได้ เพราะเป็นโรงเรียนในเครือเดียวกันที่ต้องแข่งขันกันตลอดเวลาเลย ไม่ว่าจะเรื่องวิชาการ หรือเรื่องกีฬา

“เลือกวันได้ดีจริง ๆ นะยูตะ” ฉันหันไปทำหน้าเครียดใส่ยูตะ

“แหมก็ใครจะไปรู้หล่ะ อย่าซีเรียสเลยน่า ไปซื้อบัตรกันเถอะ” ยูตะพูดแก้ตัว

“พวกเธอสองคนจะไปไหนเล่า ฉันซื้อไว้ในแล้วนะ” เอมิยื่นเส้นยาว ๆ สีเขียว 2 ใบให้เรา 2 คน

“งั้นไปกันเลย” ยูตะเอ่ยคำชวนให้พวกเราเข้าไปในสวนสนุก พวกเราเดินไปสมทบกับห้องของยูตะแล้วพวกเราก็เดินเข้าไปในสวนสนุกกัน

“เล่นอะไรกันก่อนดีหล่ะ” ฉันถามความเห็นเพื่อน ๆ

“เธอจะเล่นอะไรหล่ะเดี๋ยวฉันไปเล่นเป็นเพื่อน” ยูตะหันมายิ้มกับฉัน

“พอเลยยะ พวกเธอ 2 คนเนี่ยฉันจะอ้วกอยู่แล้ว หวานหยดเชียวนะเนี่ย” ปองศักดิ์แซฉันกับยูตะ

“อิจฉาเค้าหล่ะสิ ยัยปอง ฉันรู้หรอกน่า” ลินดาตีปองไป 1 ที

“ไปเล่นกระเช้าลอยฟ้ากันไม๊” เอมิเสนอไปเดียขึ้นมา

“ก็ดีเหมือนกันนะ อยู่ใกล้แค่นี้เองไปกันเถอะ อีกอย่างมันไปลงสุดนู้นไม่ต้องมาเสียเวลาเดินให้เมื่อยตุ้ม” ลอเรนพูดพร้อมกับเดินขึ้นบันไดเพื่อไปเล่นกระเช้าลอยฟ้า พวกเราเป็น 6 คนแรกที่ขึ้นไปถึงเค้าแบ่งเป็นกระเช้าละ 4 คนตายเวนกำ ฉันต้องนั่งกับยูตะ 2 คนเหรอเนี่ย เหมือนฝันเลยที่เจ้าหญิงจะได้นั่งกับเจ้าชายแค่ 2 ตน สวีทจัง

“พี่ยูตะค่ะ” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ น่ารักผิวขาว ตากลมโตใสเป็นประกายเดินเข้ามาทักยูตะ เธอใส่ชุดนักเรียนของอีกโรงเรียนนึงที่มาทัศนะศึกษา

“อ้าว แพรว มาได้ไง” ยูตะปล่อยมือฉันพร้อมกับหันไปคุยกับผู้หญิงน่าตาน่ารักคนนั้น

“ใครเหรอ อลิซ” ลินดาสะกิอดถามฉันเบา ๆ

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยจะเป็นญาติมั้ง” ฉันตอบลินดาพร้อมกับหันมามองยูตะที่กำลังดูมีความสุขเชียว

“อ่ะ ๆ ไปได้แล้วพวกเรา” ปองพูดขึ้น

“เอ่อ ไม่ได้แล้วนะครับกระเช้านึงนั่งได้ 4 คนเท่านั้นนะครับ” พนักงานกันฉันออกมาขณะที่กำลังจะเดินไปนั่งในกระเช้า

“อ๋อ ขอโทษค่ะ” ฉันยิ้มให้กับพนักงาน

“แล้วเจอกันนะพวกเรา อย่าหนีฉันไปไหนก่อนสะหล่ะ” ฉันโบกมือบัยบายเพื่อน ๆ เล็กน้อย

“นี่ครับกระเช้าของคุณ” พนักงานี้ไปที่กระเช้าสีชมพูที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามา ฉันเดินเข้าไปนั่งในกระเช้า รอแล้วรอเล่าไหง๋ยูตะไม่เดินเข้ามานั่งสักทีหล่ะ มัวคุยอยู่ได้ สงสัยลืมฉันไปแล้วมั้ง ตาบ้านี่หนิ!!! T T อะไรกันพนักงานจะปิดประตูแล้วนะ แล้มือของพนักงานก็เอื้อมมือมาปิดประตู

“เอ่อพี่ครับเดี๋ยวก่อน”ยูตะเดินมาห้ามพนักงานก่อนที่พนักงงานจะพลักกระเช้าฉันให้ออกไปจากสถานี

“อะไรครับ มาด้วยกันเหรอครับ” พนักงานถาม

“ป่าวค่ะ ฉันมาคนเดียวค่ะ” ฉันบอกพร้อมกับให้เค้าพลักกระเช้าฉันออกไป

“เดี๋ยวก่อนสิ อลิซ โธ่เอ้ย!!!” ยูตะหงุดหงิดใส่ตอนที่กระเช้าของฉันเคลื่อนตัวผ่านสถานี

“มีอะไรค่ะพี่ยูตะ” แพรวถามยูตะ

“ไม่มีอะไรหรอก แค่แฟนพี่คงงอนอะไรนิดหน่อยน่ะ”

“อ้าวตายจริง แพรวขอโทษนะค่ะ แพรวไม่รู้ว่าพี่เป็นแฟนกันคุยสะเพลินเลย” ^^

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ไปกันเถอะกระเช้ามาแล้ว ไปด้วยกันไม๊”

“ได้สิค่ะ” ยูตะกับแพรวนั่งกระเช้าสีแดงตามหลังฉันมา ทำไมเค้าดูสนิทกันจังเลยหล่ะ นี่ฉันคิดไปเองรึเปล่า ขี้หึงเกินไปรึเปล่า แหมมม ก็นี่มันแฟนฉันทั้งคนนะจะมัวปล่อยให้ไปนั่งกับคนอื่นได้ยังไงกันหล่ะ แล้วตอนมาบอกว่าจะอยู่กับฉัน จะเดินกับฉัน นี่มันอะไรกันเนี่ย ตาบ้าเอ้ย!!!!!

“ทำไมรู้สึกโดดเดี่ยวฉันเลยเนอะเรา” ฉันมองออกไปตรงกรงเหล็กข้างนอกกระเช้ามองดูวิวของสวนสนุก แต่เชื่อไม๊มันสวยมากก็จริง แต่ฉันไม่มีความสุขเลยที่ไม่ได้ดูมันพร้อม ๆ กับยูตะ ฉันเอามือปาดน้ำตาที่มันไหลลงมาที่แก้มของฉันแล้วกันหลังไปดูกระเช้าสีแดงของยูตะ ยูตะจับผมยัยคนนั้นด้วย >_______________<

ฉันรีบหันหลังควับ เมื่อยูตะหันมามองฉัน

“นั่นทำไม อลิซ นั่งมาคนเดียวหล่ะนั่น” ลินดาชี้มาที่อลิซที่นั่งอยู่บนกระเช้าคนเดียว

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่ยูตะไปไหนสะหล่ะ” ปองศักดิ์ชะเง้อหน้าหายูตะ

“นั่นยูตะรึเป่าน่ะ” เอมิชี้ไปที่กระเช้าสีแดงที่อยู่ต่อจากกระเช้าของอลิซ

“ใช่ ๆ แล้วยูตะก็นั่งกับยัยเด็กบ้าคนนั้นด้วย ตายแระ สงสารอลิซจัง ยูตะนะนายยูตะ” ลอเรนมองออกไปที่กระเช้าของยูตะ

“อ้าว รออยู่นี่เองเหรอ” ฉันเดินลงมาจากสถานีปลายทางเห็นทั้ง 4 คนกำลังยืนรอฉันอยู่

“เธอทำไมนั่งแยกกับยูตะหล่ะ” ลินดาถามฉันขึ้นมา

“ไม่มีอะไรหรอกน่า ยูตะแค่คุยกับคนรู้ตักเพลินไปหน่อยน่ะ พี่เค้าเลยแกล้งไม่ให้ขึ้นด้วยกันแค่นั้นเอง ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่มีอะไรหรอกน่า” ฉันหัวเราะกลบเกลือนความรู้สึกภายนี่แท้จริง

“โธ่... เพื่อนรักฉันเห็นเธอร้องไห้นะ” ปองเดินเข้ามากอดฉัน พอฉันได้กอดปองน้ำตาฉันก็เริ่มไหล

“พวกเธฮมายืนอยู่ตรงนี้กันเองเหรอ” ยูตะเดินลงมาจากสถานี เมื่อฉันได้ยินเสียงยูตะฉันรีบเช็ดน้ำตา

“อ้าวนั่นอลิซเป็นอะไรน่ะ”

“ป่าวหรอก ฉันแค่เมาเฉย ๆ แบบว่ากลัวความสูงน่ะ” ฉันหันมายิ้มให้ยูตะ ก็แค่ยิ้มแกล้ง ๆ น่ะ >___< ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าคือเด็กคนนั้นคล้องแขนของยูตะทำตัวยังกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของงั้นแหละ แล้วดูนั่นสายตาที่เธอทำใส่ฉัน ทำไมมันดูดูหมิ่นจังเลย

“นี่ยูตะทำไม อ้ะ!” ฉันเอามือปิดปากของปองศักดิ์เอาไว้

“ปองจะถามว่า ทำไมพวกเราไม่ไปเล่นบ้านผีสิงกันหล่ะ” ฉันแก้ต่างก่อนที่ปองจะถามยูตะแล้วเรื่องจะใหญ่โตขนาดนี้

“น่าเล่นจังเลยค่ะ แพรวไปเล่นด้วยได้ไม๊ค่ะ” พอเด็กสาวใส่ชุดนักเรียนโปโลสีขาว กระโปรงลายสก็อตแดง พูดจบเพื่อน ๆ รวมทั้งฉันก็หยุดยืนนิ่งกันทุกคน ยูตะมองมาที่ฉัน แล้วหันไปหาแพรว

“พี่ว่า...”

“ไปด้วยกันสิค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไปกันเยอะ ๆ สนุกดี” ฉันยิ้มให้แพร แล้วหันหลังเดินนำไปก่อน น้ำตาฉันไหลจริง ๆ สะคราวนี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรลงไป แต่ฉันคิดว่าฉันคงทำถูกแหละ ยูตะก็คงอยากให้ฉันทำแบบนี้เช่นกัน

“เธอไปเป็นไรนะ” ลินดาเดินเข้ามาโอบไหล่ฉัน

“อือ ฉันโอเค”

“นี่ขนาดโอเคนะเนี่ย อ่ะผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาสะนะ” ปองศักดิ์ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ฉัน

“ฉันไม่คิดเลยนะว่า ยูตะ น่ะจะเป็นคนแบบนี้” พอเอมิพูดจบพวกเราก็หันหลังกลับไปดูยูตะ

“ตายจริง ดูยัยนั่นฉันอยากเดินไปตบหน้าสักทีนึง หน้าระรื่นจริง สงสัยหล่อนจะไม่รู้เนอะว่าหล่อนกำลังเอาแฟนคนอื่นไปควงเลยนะเนี่ย” ปองพูดด้วยความโมโห

“ปองอย่าไปว่าเค้าเลย” ฉันส่งผ้าเช็ดหน้าคืนปอง

“ถึงแล้วพวกเรา ไปกันเถอะ” ปองชี้ไปที่บ้านผีสิงที่อยู่ข้าหน้าพวกเรา