ฉันจะรักนายตลอดไป

ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องจริงที่ปรากฎ

            ห้องของฉันตอนนี้จัดของกันจ้าละวุ่น ตอนนี้ในห้องมีแต่สีเหลืองสีทองทั้งนั้นเลย ก็งี้แหละครเซ็ปอินเดีย เดี๋ยวต้องเอาของเอาพร็อพไปจัดด้วย งานโรงเรียนจะมีพรุ่งนี้แล้วด้วย ตอนนี้ก็ 5 โมงแล้วเดี๋ยวต้องเอาของไปเตรียมแล้วอ่ะ ไหนจะต้องไปซ็อมเต้นกบัเวทีอีกวุ่นวายจริง ๆ

“เอ้าทุกคน!!! เร่งมือกันหน่อยนะค่ะ” ฉันตะโกนบอกทุคนในห้อง

“นี่เธอดูนั่น” ลอเรนชี้ไปที่ประตูให้ฉันดู ฉันเห็นยูตะที่ใส่เสื้อกีโมโนสีฟ้ายืนยิ้มแป้นอยู่หน้าห้อง

“เธอมาทำอะไรที่ห้องฉัน” ฉันตียูตะไปเบา ๆ ทีไหล่

“ก็มาช่วยเธอไง” ยูตะพูดแล้วเดินก้าวเข้ามาในห้องฉัน

“ไม่ต้องเลย” ฉันเอามือยันหน้าของยูตะเอาไว้ไม่ให้เอาเดินเข้ามาในห้อง

“ก็ห้องฉันไม่มีอะไรต้องทำแล้วหนิ” ยูตะพูดพร้อมกับเดินเข้าไปช่วยคนในห้องฉันเก็บของ ฉันเดินไปดูห้องที่ถัดออกไปจากห้องฉัน 5 ห้อง ห้องยูตะนั่นแหละ โอ้โหหหหหห.... ของเยอะแยะเลย อะไรกันเนี่ย รกเป็นบ้าเลยไหนยูตะบอกว่าเสร็จแล้วไง นายนี่มันจริง ๆ เลย

“โอยยยยย เหนื่อยชะมัด” เอมิเดินออกมาจากห้องโดยที่มีมือนึงลากถุงอะไรไม่รู้ออก แล้วอีกมือนึงก็ปาดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ

“ฉันช่วยไม๊”

“ไม่เป็นไร ฉันว่าทางที่ดีเธอไปตามไอ้ยูตะแฟนเธอให้มาดีกว่านะ ไม่รุมันหายไปไหน” เอมิพูดพร้อมกับมองหาอยูตะ

“แล้วนี่เธอเห็นยูตะบ้างไม๊อลิซ”

“ไม่หนิจ๊ะ ฉันขอตัวก่อนนะ” ฉันตัดบทแล้วรีบวิ่งไปหายูตะที่ห้อง ภาพที่เห็นคือยูตะกำลังช่วยเพื่อน ๆในห้องฉัน

“นี่นายออกมานี่เลยนะ” ฉันเดินเข้าไปลากยูตะออกมานอกห้อง

“ทำไมหล่ะ ฉันก็แค่อยากจะช่วย” ยูตะยิ้มแล้วก้าวขาจะเดินเข้าไปในห้องฉันอีกครั้ง ฉันยืดแขนออกไปกันเค้า

“ห้องนายน่ะ วุ่นวายก็ห้องฉันอีกนะ ขอบคุณจริง ๆ ที่อยากจะมาช่วยแต่นายไปช่วยห้องนายดีกว่านะ” ฉันพูดจบก็เดินจูงมือยูตะมาส่งให้กับเอมิ

“นายไปไหนมายะ ยูตะ” เอมิตระโกนถามยูตะพร้อมรอฟังคำตอบ

“อ๋อฉันไปเจอเค้าที่ห้องน้ำน่ะ  ฉันกำลังไปเอาไม้ถูกพื้นพอดีน่ะ” ฉันไปก่อนนะ

“นี่นายไปไหนมาห๊ะ ยูตะ”เอมิถามยูตะอีกครั้ง

“แหมก็ฉันน่ะ กินไรไปไม่รู้น่ะเลยต้องวิ่งเข้าห้องน้ำน่ะ ขอโทษทีนะ ว่าแต่ห้องเรางานไปถึงไหนแล้วหล่ะ” ยูตะพูดพร้อมกับเดินเข้าในห้องของตัวเองเพื่อเข้าไปงานที่เค้าควรจะทำ

“พี่อลิซครับ”

“อ้าว!!! กอล์ฟ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ” ฉันถามกอล์ฟที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง ด้วยร่างที่เปื้อนเหงื่อ

“อ๋อ ยังหรอกครับเพิ่งซ้อมบาสเสร็จน่ะครับ”

“มาพักทานน้ำก่อนไม๊จ๊ะ” ฉันเดินไปหยิบน้ำมาให้กอล์ฟทาน

“อลิซ ๆ เดี๋ยวพวกเราเดินลงไปก่อนนะ จะไปจัดของน่ะ” ลินดาตะโกนถามฉันผ่านมุมห้อง

“โอเค ฉันฝากด้วยนะจ๊ะลอเรน” ฉันบอกลอเรน ตอนนี้เพื่อน ๆ ก็เริ่มทยอยเดินกันลงไปหมดแล้วเหลือแค่ฉันกับกอล์ฟที่ยังคงอยู่ในห้องกัน 2 คน

“เอ่อ พี่อลิซครับ”

“ค่ะ มีอะไรค่ะ” ฉันหยุดการจัดกองกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะในห้อง แล้วหันไปหากอล์ฟ

“อะ..เอ่อ... ผมช่วยได้ไม๊ครับ” กอล์ฟเดินเข้ามาช่วยฉันจัดกองกระดาษ

“ขอบคุนนะค่ะ” ^^

“เอ่อ....พี่อลิซครับ”

“ค่ะน้องกอล์ฟ” ฉันเริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับกอล์ฟที่เริ่มำตัวลุกลี้ลุกลน

“ผมชอบพี่น่ะครับ” กอล์ฟพูดแล้ววางกระดาษที่จัดลงบนพื้น แล้วจับมือฉัน

“อะ...เอ่ออ..” ตายแล้วววว สายตาของกอล์ฟที่มองมาที่ฉัน กรี๊ดดดดด ><

“เป็นแฟนกับผมนะครับ” กอล์ฟยิ้มให้ฉัน สายตาของเค้ากำลังบอกว่าเค้ากำลังรอคำตอบที่กำลังจะออกจากปากฉัน ฉันกังวลจัง T T ฉันจะบอกเค้ายังไงว่าฉัน.... ว่าฉัน... ฉัน..

“ปล่อยมือแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ” ยูตะเดินเข้ามาในห้อง แล้วมองกอล์ฟด้วยสายตาที่น่ากลัวมาก เหมือนจะกินกอล์ฟเข้าไปเลยยังไงยังงั้นแหนะ

“ผมไม่ปล่อย พวกพี่ไปเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไร” กอล์ฟหันมาถามฉัน

“อะ..พะ...พี่”

“ฉันบอกให้นายปล่อยไง” ยูจะเริ่มเดินเข้ามาใกล้เรา 2 คนมากขึ้น ยูตะน่ากลัวจัง >___________<

“ผมไม่เชื่อ พี่อลิซบอกมาสิว่าพีเป็นแฟนกับนายนี่จริงรึเปล่า” กอล์ฟเขย่าตัวฉัน

“นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับแฟนของคนอื่นนะ” ยูจะวิ่งปรี่เข้ามาชกกอล์ฟอย่างแรง จนกอล์ฟล้มลงไปที่พื้น

“ยูตะ!!” ฉันเดินเข้าไปรั้งตัวยูตะที่กำลังเดินเข้าไปหากอล์ฟอีก

“นี่เธออย่ามาห้ามฉันนะ” ยูตะหันมามองฉัน

“นี่ฉันบอกให้พอไง” ฉันลากยูตะออกมานอกห้อง

“นี่นายเป็นบ้าอะไร”

“ทำไม ฉันจะชกหน้ามันสักร้อยครั้งฉันก็ทำได้ เธอไม่ต้องมาห้ามฉันหรอกนะ”

“ก็ให้มันรู้ไปสิ ถ้าฉันคนนี้มันห้ามนายไม่ได้” ฉันเดินลงมาข้างล่างตรงที่จักเวทีการแสดง ฉันรู้สึกโมโหนายยูตะมากที่ทำอะไรไปโดยไม่ได้คิดให้ดี ถ้าน้องเค้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง ฉันจะบ้าตาย เห้อออออออ....

“เป็นอย่างนั้น จริง ๆ เหรอแก” ปองศักดิ์ถามฉัน

“สงสัยฉันโกหกพวกแกมั้ง อิบ้า” ฉันพูดไปเพราะอารมณ์เบื่อหน่าย

“ตายจริง ฉันคิดว่าน้องกอล์ฟสุดหล่อ หน้าใส นักกีฬา จะมาชอบฉันสะอีก” ลอเรนพูด

“ฉันว่าถ้าน้องเค้ามาชอบเธอ น้องเค้าไปบวชเป็นพระไม่ดีกว่าหรือยะ” ลินดาเหน็บใส่ลอเรน

“เฮ้ยตายแล้ว ยูตะเดินมาแล้ว” พอปองศักดิ์พูดจบทุก ๆ คนก็เดินหนีฉันไปปล่อยให้ฉันนั่งอยู่คนเดียว ดีจริง ๆ เพื่อนเนี่ย

“ฉันขอโทษ” ยูตะพูดพร้อมกับลงมานั่งข้าง ๆ ฉัน

“เรื่องอะไร’ ฉันยังคงทำเป็นไม่สนใจ

“เรื่องที่ฉันไปชกนายคนนั้น”

“อ๋อนี่รู้แล้วเหรอว่าตัวเองทำผิดห๊ะ!! นายไม่ฆ่าเค้าตายก่อนแล้วค่อยมาคิดหล่ะ”

“ก็ฉัน..”

“จะแก้ตัวอะไรอีกหล่ะ นายนี่มันจริง ๆ เลย น้องเค้าอาจจะไม่รู้ก็ได้แล้วทำไมไม่บอกเค้าดี ๆ ไม่เห็นต้องมาลงไม้ลงมืออะไรแบบนี้เลย นายนี่มันบ้าจริง ๆ ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับนายแล้วนะ” ฉันลุกเดินหนีออกจากที่ตรงนั้น

“แล้วมันผิดไม๊ถ้าฉันจะทำเพื่อความรักของตัวเอง” ยูตะตะโกนขึ้นให้หลังฉัน ตอนนี้บรรยากาศบริเวณนั้นเพื่อน ๆ ทุกคนชะงักกับคำที่เค้าพูดขึ้นมา แต่ทุกคนก็ทำเป็นเหมือนกับว่าไม่ได้ยินเรื่องราวที่พวกเราคุยกัน แต่ยังไงทุกคนก็ต้องได้ยินอ่ะนะ นอกสะจากว่าพวกเธอหูหนวกตั้งแต่เกิดอ่ะนะ เห้ออออ แหง๋สิยูตะตะโกนดังกว่าเสียงกริ่งโรงเรียนสะอีก

“เธอจะรู้สึกยังไงหล่ะ ถ้าคนที่เธอรักกับกำลังโดนคนอื่นขอคบเป็นแฟน เธอจะเป็นยังไง ห๊ะ!! แล้วคนที่เธอรักไม่เคยพูดด้วยซ้ำว่ารักเธอรึเปล่า เธอมาลองเป็นฉันดูบ้างไม๊” เสียงของยูตะยังคงดังตามหลังฉันมา ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ฉันเดินไปหยุดที่ในห้องน้ำ ล่างหน้าสะหน่อยก็ดีนะ ฉันล่างหน้าแล้วฉันก็เดินไปที่เวทีอีกครั้งเพื่อจะดูงานให้เรียบร้อยก่อนจะถึงวันพรุ่งนี้

“นี่นายยังไม่เข้าใจใช่ไม๊” เสียงดังมาจากมุมตึก ฉันเดินไปดูตายแล้วนี่มันน้องกอล์ฟกับยูตะหนิ

“นายยังไม่เข้าใจไม๊ ว่ษฉันรักอลิซมากแค่ไหนห๊ะ” ยูตะมองหน้ากอล์ฟอย่างโมโห

“อะไรกัน เค้าไม่ใช่แฟนนายสักหน่อย เค้ายังไม่เคยพูดเลยสักครั้ง” กอล์ฟพูดพร้อมเดินเข้ามาตบแก้มยูตะ อย่างเยาะเย้ย

“แล้วอีกอย่างฉันต้องขอบคุณนายนะที่นายต่อยหน้าฉันเมื่อกี้นี้ ตอนนี้ฉันคงได้คะแนนความสงสารจากเธอมากแล้วแหละ ฉันจะบอกให้นะของดีนะใครดีใครได้ แล้วอีกอย่างถ้าเธอไม่สนใจฉัน เธอไม่เดินมาโณงยิมกับฉันเกือบทุกวัน 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาหรอกนะ ”

“นี่นายพูดอะไรออกมาน่ะ ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะพูดจาแบบนี้ออกมาได้ ฉันอุตส่าห์คิดว่าเธอเป็นเด็กดีคนนึงแต่ที่แท้เธอมันก็คือ เสือผู้หญิงดี ๆ นี่เอง ฉันจะบอกให้นะถ้าฉันไม่ได้มาทำงานเป็นแม่งาน ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีทางเดินไปโรงยิมกับเธอหรอกนะ อย่าเข้าใจผิดสะหล่ะ ฉันไม่มีทางที่จะต้องมาสนใจผู้ชายหน้าเห่ย ๆ อย่างนายหรอกนะ ฉันน่ะมีแฟนอยู่แล้วแฟนฉันน่ะหล่อกว่านายเป็น 10 เท่านี่ไงยูตะ แฟนฉัน ฉันว่านายกลับบ้านไปเถอะไอ้เด็กเวน” ฉันเดินเข้าไปจูงมือยูตะ ที่ยิ้มอย่างสมน้ำหน้าในกับกอล์ฟ

“เดี๋ยวครับพี่อลิซ ฟังผมอธิบายก่อน” กอล์ฟวิ่งเข้ามา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าเธอก้าวอีกแค่ก้าวเดียว ฉันจะให้แฟนฉันไปคุยกับนาย ว่าไง ยังอยากจะเดินเข้ามาอีกไม๊”

ฉันกับยูตะเดินไปนั่งคุยกันอยู่ที่บันไดใต้อาคารตรงหน้าเวทีที่กำลังเตรียมงานอยู่พรุ่งนี้

“ฉันเป็นแฟนเธอจริง ๆ เหรอ” ยูตะหันมาถามฉัน

“งั้นมั้ง” ตาบ้าหนิจะให้พูดตรง ๆ ได้ไงคนมันเขินนะ ><

“เธอพูดแบบนี้ฉันก็ดีใจ ขอนอนตักหน่อยสิ”

“นายจะบ้าเหรอ ฉันอายคนเค้านะ” ฉันบอกปฏิเสธไป

“น่านะ นะจ๊ะ” ยูตะก้มลงมานอนตักของฉัน ฉันรู้สึกดีพิลึกทีได้มองหน้าของเค้าที่มีรอยยิ้มที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น ฉันชอบมองริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเค้า ฉันจับผมสีดำนุ่มของเค้าเล่น เชื่อไม๊ฉันมีความสุขจัง

“เธอเชื่อไม๊ ฉันมีความสุขจัง” ยูตะยิ้ม

“ฉันก็เหมือนกัน” ^^ ตี๊ด!!! ตี๊ด!!! ยูตะลุกจากตักฉันแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงของฉัน

“ฮัลโหลค่ะแม่ ค่ะเดี๋ยวจะกลับแล้วนะค่ะ หนูขอโทษค่ะที่ไม่ได้โทรบอกแม่ก่อน โอเคค่ะ แล้วเจอกัน”

“แม่เธอโทรมาเหรอ” ยูตะถามฉัน

“อือ ๆ เดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ” ฉันลุกขึ้นแล้วยูตะก็ลุกขึ้นตาม

“เดี๋ยวฉันไปส่ง” ยูตะบอกฉัน

“ยูตะเลือดเธอไหลอีกแล้วนะ บ้าจริง เธอรออยู่นี่นะ” ฉันวิ่งไปเอากระเป๋าของฉันแล้วเอาเป้ของยูตะมาด้วย

“ขอบคุณนะ” ยูตะหยิบกระเป๋าเป้ของเค้าออกจากมือฉัน

“อยู่นิ่ง ๆ สิยูตะ” ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเลือดที่ออกจากจมูกของยูตะ

“ทำไมเธอเลือดไหลบ่อยจัง”

“ก็ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันน่ะแค่ลุกเร็วเท่านั้นแหละ”

“ฉันว่ามันไม่เห็นจะเกี่ยวเลยนะ ไปหาหมอก่อนไม๊เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”

“ไม่ต้องหรอกน่า เสียเวลาเดี๋ยวไม่มีเวลาพักผ่อนนะ พรุ่งนี้ต้องมาโรงเรียนแต่เช้าด้วยนะ”

“โอเคกลับก็กลับ”

“ไปเถอะ เดี๋ยวฉันขับรถไปส่ง” ^^