ฉันจะรักนายตลอดไป

ลำดับตอนที่ #3 : เป็นแฟนกันนะ

       ในโรงอาหารของโรงเรียนที่มีเสียงที่ดังแข่งจนฟังอะไรไม่รู้เรื่อง เสียงนักเรียนดังกลบกันไปหมดทั่วทั้งโรงอาหาร เดินเข้ามาในโรงอาหารแล้วทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าหูอื้อยังไงไม่รู้ ฟังอะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง มันแทรกกันไปหมด เสียงหือยังกับแมลงวันยังไงยังงั้น

“ช่วงบ่ายมันเปแนฟรีไทม์หนิ พวกเราจะทำไรดีอ่ะ” ลินดาเพื่อนสนิทฉันถาม

“ก็ไม่รู้อ่ะ ฉันว่าจะออกจากโรงเรียนแล้วเข้าบริษัทอ่ะ ไปคุยงานที่รับ ๆ ไว้หน่อยอ่ะ” ลอเรนเพื่อนที่เต้นงานเดียวกับฉันตอนฉันไปซ้อมที่บริษัทพูดขึ้น

“ไปด้วยกันไหม อลิซ” ลอเรนชวนฉัน

“คงไม่อ่ะ ฉันคงไปเดินหาน้อง ๆ ที่ต้องทำงานโรงเรียน ฉันคงรับแค่งาน MV  ตัวนั้นตัวเดียวก่อนอ่ะ” ฉันตอบ

“แหม ดูเอาจริงเอาจังเชียวนะคุณแม่งาน” ปองศักดิ์แซวฉัน

“ไมได้หรอกนะ ปอง เพื่อน ๆ อุตส่าห์โหวตมาแล้วทั้งที” ฉันเริ่มแสดงความเป็นนางเอกออกมา

“พอ ๆ ๆ ก่อนที่เธอจะดูนางเอกกว่านี้อ่ะ” ลินดาเริ่มเอือมกับพฤติกรรมกับฉัน

“ขอโทษนะ ฉันกับยูตะขอนั่งด้วยคนได้ไหม” เอมิถือชามก๋วยเตี๋ยวมายืนที่โต๊ะของกลุ่มฉัน พร้อมกับมียูตะที่ยืนหลบอยู่ด้านหลัง

“ได้สิ นั่งเลย ๆ ๆ” ลินดาชวนให้เอมิกับยูตะมานั่งด้วยกัน

“เถิบมาสิยัยอลิซ” ปองเริ่มดึงฉันไปนั่งชิดกับมันมากมากขึ้น เบียดจะตายแล้วนะ ><

“แหม เห็นหนุ่ม ๆ ไม่ได้เลยนะนายปอง 5 5 5” แล้วฉันก็เลื่อนไปนั่งข้าง ๆ ปองจนจะทับมันแล้วเนี่ย

“ขอบคุนนะจ๊ะ” เอมิเดินมานั่งฝั่งลินดากับลอเรน ส่วนยูตะก็มานั่งข้าง ๆ ฉัน

“นั่งพอไหมยูตะ” ฉันถาม

“พอสิ เราไม่ได้อ้วนขนาดนั้นนะ” = =

แล้วพวกเราก็นั่งคุยเล่นกันไปสักพัก ฉันเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ที่มียูตะมานั่งข้าง ๆ ใกล้ ๆ กันแบบนี้มันอยู่ยังไงไม่รู้ ยูตะก็ไม่ยอมพูดอะไรก้มหน้าก้มตาทานอย่างเดียว แต่ก็เงยหน้าขึ้นมาฟังพวกฉันพูดบ้างเป็นระยะ

“พี่อลิซครับ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงที่เรียกฉัน น้องกอล์ฟนั่นเอง

“ค่ะ?? มีอะไรค่ะ??” ฉันแอบตกใจเล็กน้อยที่น้องเค้ามาหาที่โต๊ะกินข้าวแบบนี้

“ช่วงบ่ายไปไหนไหมครับ ผมอยากจะคุยเรื่องงานโรงเรียนน่ะครับ”

“อ๋อได้ค่ะ พี่ไม่ได้ไปไหน” ฉันยิ้มตอบไป

“งั้นเดี๋ยวผมมารับนะครับ” กอล์ฟพูดแล้วก็เดินจากไปจากโต๊ะของฉัน

“ต๊ายยยยย ตายแล้ว เพื่อนฉันมีเด็กหนุ่มน่าตาดี นักยาสสะด้วยมาปิ๊งปั้ง 5 5 5 ”ลอเรนแซวฉัน

“เค้ามารับกันด้วยนะจ๊ะ วันนั้นอ่ะฉันจำได้ ๆ ๆ” ลินดาพูดถึงตอนที่น้องกอล์ฟมารอฉันที่ห้องเรียน

“พวกเธอคิดมากไปเองน่า เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำก่อน” ฉันตดบทแล้วลุกขึ้นไปซื้อน้ำ โดยที่ฉันไม่รู้จัวเลยว่ายูตะเดินตามฉันมา

“โกโก้เย็น หนึ่งค่ะ” ฉันสั่งกับพนักงาน

“สองครับ” ฉันหันไปเจอยูตะยืนอยู่ข้างหลัง

“อ้าวจะกินเหมือนกันเหรอ ทีหลังฝากฉันซื้อก็ได้นะ เดี๋ยวเดินเอาไปให้” ฉันยิ้มให้ยูตะแล้วหันกลับมาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน

“กอล์ฟมันเป็นอะไรกับเธอ” ยูตะถามฉันด้วยเสียงที่เย็นชา

“ก็รุ่นน้องไง นายถามอะไรแปลก ๆ” ฉันพูดจบแล้วก็ยื่นโกโก้ให้ยูตะ

“อ่ะนี่โกโก้ของนาย” ฉันเดินนำยูตะกลับมานั่งที๋โต๊ะ

“เอ้าซื้อร้านเหมือนกันทำไมไม่ฝากยัยอลิซไปซื้อหล่ะ” ปองเหน็บฉัน

“นี่เธอ ๆ  น้อย ๆ หน่อยยัยปอง ยูตะเค้าน่ะไม่เป็นพวกชอบใช้เหมือนเหล่อหรอกนะ” ฉันกัดคืน

“เราไม่อยากฝาก กลัวเค้าไม่เต็มใจจะซื้อให้”ยูตะพูดแล้วก็ลุกจากโต๊ะแล้วเดินออกนอกโรงอาหารไป

“เค้าเป็นอะไรของเค้าอ่ะ” เอมิพูด พร้อมกับทำงง ๆ กับการกระทำของเพื่อนร่วมห้องของเธอ

“อือ ทำยังก่ะงอนอะไรก็ไม่รู้เนอะ” ลอเรนเสริม

“ฉันว่าเหมือนพวกน้อยใจแฟนยังไงยังงั้นเลยอ่ะ เหมือนพวกขี้หึงเลย” ลินดาพูดพร้อมกับทำหน้านึก ๆ

“ไม่หรอก เค้าอาจจะคิดว่าไม่สนิทกันไง เลยไม่กล้าใช้มากกว่า” ฉันเริ่มแสดงความคิดเห็นออกมา อะไรเนี่ยนี่นายตี๋หล่อมันชอบฉันเหรอ >< ไม่จิ๊งงงงงงง ๆ ๆ ๆ  เดี๋ยวก่อน นี่ฉันหลงตัวเองมากไปรึเป่า ยูตะมันจะมาชอบฉันทำไมเนี่ย มีฝรั่ง ๆ สวย ๆ ตั้งเยอะที่ชอบมันแล้วมันจะมาเองฉันทำไมเนี่ย แค่เด็กลูกครึ่งธรรมดา ๆ คนนึง พอ ๆ ๆ ยัยอลิซเอ้ยยยยย คิดบ้าอะไรเนี่ย

“อ้าว.... นั่นไงน้องสุดที่รักแกมาแล้วอลิซ” ปองชี้ไปที่กอล์ฟที่แต่งตัวในชุดนักบาสโรงเรียนสีน้ำฟ้าขาวเดินมา

“บ้าเหรอแก” ฉันตีไปที่ไหล่ของปอง 1 ที

“ครับพี่อลิซ” กอล์ฟยิ้มให้ฉัน

“อ๋อค่ะ ๆ เราจะไปไหนหล่ะค่ะ”

“คุยโรงยิมหล่ะกันนะครับ ผมจะได้ซ้อมบาสด้วย”

“พี่ฝากเพื่อนรักพี่ด้วยนะค่ะ” ลินดายิ้มให้กอล์ฟแล้วก็หันมายักคิ้วให้ฉัน

“ใช่แล้ว พี่ฝากด้วยนะจ๊ะ” ลอเรนเสริม

“ดูแลมันดี ๆ นะ” ปองยิ้มกว้างให้ฉันอย่างสะใจ

“อะ...เออ.. ดะ..ได้ครับ” กอล์ฟยิ้มอย่างเขิน ๆ พร้อมกัยเอามือลูบท้ายทอยแก้เขิน

“นี่พวกแกจะบ้าเหรอ ฉันไปโรงยิมนะใกล้แค่นี้เอง พูดยังกะฉันไปสนามรบยังไงยังงั้นแหนะ” ฉันพูดแล้วก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากโรงอาหาร โดยที่มน้องกอล์ฟวิ่งตาม

“แหน่ะ ๆ ดูมันเขิน” ปองพูดบนโต๊ะอาหาร

“พวกเธอนี่แซวกันแรงจัง เป็นฉัน ๆ ก็เขิน” เอมิพูดกับทุก ๆ คนบนโต๊ะอาหาร

“ไม่หรอกน่า เอมิ แค่เล่น ๆ กันเฉย ๆ เอง” ลิเรนบอกเอมิ

- - - โรงยิม - - -

“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้นะครับ” กอล์ฟเดินวิ่งไปที่เครื่องกดน้ำ ระหว่างที่ฉันเดินไปนั่งที่แสตน ฉันเห็นยูตะเดินออกมาจากห้องน้ำ ตัวของยุตะชุ่มไปด้วยเหงื่อรวมทั้งหน้าแล้วก็ผมของเค้าด้วย เค้าทำหน้าตาอารมเสียยังไม่รู้ ฉันรู้สึกถึงการเดินของเค้า ยูตะเดินเข้าไปในห้องล็อกเกอร์ที่เก็บลูกบาสอยู่ ฉันเห็นท่าไม่ดีเลยวางกระเป่าไว้แล้ววิ่งตามเข้าไป

“โธ่!!! เอ้ย” ภาพที่ฉันเห็นคือยูตะชกกระจกห้องน้ำ แล้วเลือดของยูตะก็ไหลออกมา

“นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอน่ะ ยูตะ” ฉันวิ่งเข้าไปหายูตะแล้วจับมือที่มีไหลอยู่ตลอดเวลา

“นายเป็นบ้ารึไง ห๊ะ!!!” ยูตะไม่ได้ตอบอะไร แล้วฉันรู้สึกได้ว่าน้ำตาของยูตะไหลลงมา

“เธอเป็นอะไรน่ะ ยูตะ” ฉันเช็ดน้ำตาของยูตะ โดยที่อีกมือของฉันยังจับมือยูตะที่เปื้อนเลือดอยู่

“ไปห้องพยาบาลก่อนนะ” ฉันประคองมือของยูตะ แล้วเดินออกไปนอกโรงยิม คนในโรงยิมหันมามองยูตะที่มือเลือดไหล ในโรงยิมมีห้องพยาบาลเล็ก ๆ อยู่ข้างห้องพักครูฉันพายูจะเข้าไป แล้วก็ทำแผล ยูตะเลือดไหลเพราะว่าโดนเศษกระจกบาดไม่ได้มีอะไรมาก แต่ยูตะคงต้องพันแผลไปก่อนสัก 3 วัน ฉันเดินพายูตะไปนั่งที่แสตนตรงกระเป๋าที่ฉันวางไว้

“ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม” ฉันถามยูตะด้วยความเป็นห่วง

“อือ ไม่เป็นไร”

“แล้วนายเป็นอะไรไป ทำมันทำไมเรื่องงี่เง่าแบบนั้นน่ะ” ฉันถามด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด

“สนใจด้วยเหรอไง นู้น!! คนที่เธอต้องสนใจเล่นบาสอยู่ตรงนู้น” ยูตะชี้ไปที่กอล์ฟที่กำลังซ้อมบาสอยู่

“นายพูดแบบนี้หมายความว่าไง” ฉันเริ่มโมโห

“ก็นั่นน่ะแฟนเธอไม่ใช่รึไง ไปกับเค้าสิ”

“นายพูดแบบนี้มันจะเป็นการดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ” ฉันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วกำลังจะเดินลงแสตนไป

“ทำไมพูดแทงใจดำรึไง” ยูตะเริ่มยั่วโมโหฉันมากขึ้น

“นี่!!! ถ้านายยังไม่จบนะฉันจะไม่คุยกับนายอีก” ฉันหันไปว่าใส่ยูตะ

“แล้วนี่เธอสำคัญตัวเองผิดไปรึเป่า ฉันก็ไม่ได้อยากคุยกับเธอนักหรอกนะ ถ้าเธอมไม่ได้มาทำงานด้วยกันจ้างหก็ไม่คุย”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองเหรอ รู้งี้ฉันไม่มายุ่งกับนายหรอกนะ คนลวงโลก ” ฉันเดินออกจากโรงยิมด้วยความโมโหทีได้รู้ความจริงจากปากคนที่ฉันคิดว่าเค้าเป็นเพื่อนฉันแล้ว ฉันเดินไปเรื่อย ๆ โดยที่ฉันรู้สึกตัวว่าฉันร้องไห้

ฉันปาดน้ำตาแล้วรีบเดินออกไปหน้าโรงเรียนเพื่อจะกลับบ้าน ระหว่างทางฉันเอาแต่นั่งคิดว่าทำไมต้องร้องไห้ให้กับคนแบบนั้นด้วย ฉันรู้สึกยาจังที่ถูกแบบนี้ใส่ ก็ใช่สิฉันไม่ได้สวยอะไรขนาดที่ใคร ๆ ก็อยากจะเข้าหา แต่ฉันไม่อยากโดนการต่อว่าด้วยคำพูดแรง ๆ แบบนี้หรอกนะจะบอกให้

- - - ที่บ้าน - - -

“จิงป๊ะ!!! อลิซ ยูตะเค้าพูดขนาดนั้นเลยเหรอ” เสียงของลินดาดังออกมาจากโทรศัพท์

“ไม่ต้องเสียงดังขนาดนั้นก็ได้” ฉันบอกลินดา

“แล้วเธอจะทำยังไงต่ออ่ะ”

“ฉันก็ไม่ทำไงหรอก ก็คงเฉย ๆ ไปอ่ะไม่รู้จะทำยังไงหนิ เค้าไม่อยากคุยเราก็ไม่จำเป็นต้องคุย” ฉันเริ่มโมโห

“ฉันว่ายูตะชอบเธอแน่ ๆ เลยอ่ะอลิซ” ลินดาถามฉันด้วยเสียงครุ่นคริด

“เธอจะบ้ารึไง ไม่มีทางหรอก”

“ฉันว่ามันก็ไม่แน่นะ ยูตะอาจจะหึงอะไรเธอกับน้องกอล์ฟก็ได้”

“พอเลย ๆ เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ฉันอ่ะจะไปอาบน้ำแล้ว เออพรุ่งนี้อย่าลืมนะมันเอาเสื้อยืดธรรมดาไปด้วยหล่ะ มันว่างอ่ะเรียนแค่ 2 คาบเอง แล้วไปทำฉากไประบายสีกัน  อย่าลืม ๆ ๆ ”

“ค่า คุณแม่งาน” ลอเรนล้อเลียนฉัน แล้วก็วางโทรศัพท์ไป ฉันเดินไปเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ แล้วก็นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาแต่งตัวข้างนอก ฉันกำลังหยิบโทรศัพท์ไปชาร์ต ครืดดดด ๆ ๆ ๆ ครืดดดดด ๆ ๆ

“ใครเนี่ย เบอร์ไม่คุ้นเลย ฮาโหลสวัสดีค่ะ อลิซค่ะ”

“เราเองนะ” เสียงของคนที่เพิ่งว่าฉันเมื่อตอนเย็นดังออกมาจากโทรศัพท์ของฉัน

“เราเองน่ะใคร” ฉันถามลองเชิงยูตะ

“ก็ฉันเองนี่แหละ” ยูตะพูดด้วยน้ำเสียงที่แห้ง ๆ

“เอาเบอร์ฉันมาจากไหน”

“เอมิน่ะ เอมิให้มา”

“แล้วมีอะไร โทรมาทำไมเหรอ ”

“ฉันอยากจะขอโทษเธอ”

“อ้าว นายทำอะไรผิดไปเหรอฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“นี่เธออย่าว่ากันแบบนี้ได้ไหม ฉันอยากจะขอโทษเธอจริง ๆ”

“ฉันไม่ได้ถือสาอะไรหรอกนะ ถ้าหากขอโทษกันจากใจจริง ๆ ฉันก็หายโกรธ”

“ขอบคุณนะที่ยกโทษให้เรา เรามันปากไม่ดีเองแหละ”

“อือ ไม่เป็นไร”

“ฉันมีคำถามอยากฝากให้เธอเก็บไปคิดหน่อยน่ะอลิซ”

“อะไรเหรอ”

“เราเป็นแฟนกันไหม” พอยูตะพูดจบฉันก็ถึงกับอึ้งแล้วก็งียบไม่มีอะไรจะพูดไปพักใหญ่เลยเหมือนกัน

“ฉันว่า... ฉันขอคิดดูก่อนนะ ฉันต้องวางแล้ว แค่นี้นะ”