ฉันจะรักนายตลอดไป

ลำดับตอนที่ #1 : พ่องานแม่งาน

       ในห้องประชุมตกลงกันเรื่องงานโรงเรียนของรุ่นในนามที่ว่า ขนนกดำ ซึ่งเป็นนักเรียนระดับ Senior ของโรงเรียน กำลังตกลงกันถึงคอนเซ็ปในงานโรงเรียนว่ารุ่น ขนนกดำ จะมีงานโชว์อะไรบ้าง มีร้านค้าอะไรบ้าง และที่สำคัญคือมีการเลือกพ่องานกับแม่ ที่จะคอยดูแลทุก ๆ สิ่งของงานโรงเรียนในส่วนของระดับ Senior ในห้องประชุมนี้รวมไปด้วยนักเรียนระดับ  Senior ทั้งหมด 7 ห้องประมาณกว่า 200 คนได้ทำการเขียนชื่อบุคคลที่จะที่แต่ละคนต้องการจะเขียนให้เป็นพ่องานกับแม่งานในงานนี้

“นี่เธอเขียนชื่อใครน่ะ อลิซ” ลินดาเขียนเสร็จแล้วเดินมาถามฉันที่ยืนรอเธออยู่

“ฉันเขียน รอเลน กับ ปองศักดิ์ไปอ่ะ” ฉันตอบเธอ

.”แล้วเธอหล่ะ ลินดาเธอเขียนชื่อใคร” ฉันถามเธอกลับ

“ฉันเขียนปองศักดิ์ กับ  ปรียา ไปน่ะ ฉันว่าปรียาเค้าก็ดูเป็นคนครีเอทดี เหมือนกันนะ”

เมื่อลินดาพูดจบเพียงไม่นาน พวกเราก็ถูก Mss.Amber สั่งให้เข้าไปในห้องประชุมเพื่อที่จะมีการประกาศผลเกี่ยวกับคะแนน ของพ่องานแม่งานในปีนี้

“โอเคนะเพื่อน ๆ เราจะเป็นคนประกาศเองนะว่าใครจะได้เป็นพ่องานกับแม่งานในงานนี้” เอมิเดินไปหยิบใบประกาศที่อยู่ Mr.Smith แล้วเดินไปหน้าห้องประชุม

“สรุปผลออกมาแล้วนะ ก็คือ พ่องานก็จะเป็น  ยูตะ ห้อง 12G อ้าวดีใจกันหน่อย ๆ ๆ ” สิ้นเสี้ยงเอมิก็เหมือนกับว่ามีเสียงปรบมือที่ดังจากคนที่เชียร์

“นี่ ๆ ๆ ลิซ ฉันว่านะ ถ้านายนี่หน้าตาไม่หล่อฉันว่ามันไมได้หรอก เธอว่าไหม” ลินดาเริ่มทำหน้าตาไม่พอใจ

“ฉันก็ว่างั้นแหละ ถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณาตั้งเยอะ เป็นเด็กใหม่เพิ่งเข้ามา 3 ปีเองหนิ” ฉันเริ่มฝอยต่อ
”อือ ๆ ๆ ใช่แล้วจะทำงานทั่วถึงไหมเนี่ย ฉันชักไม่แน่ใจ” ลินดาเพิ่มความรู้สึกทางลบกับยูตะมากขึ้น

“คนต่อไปก็ แม่งานของงานนี้นะ คืออออ.... อลิเซีย หรือ อลิซ ที่เรารู้จักกัน ห้อง 12B”

“ฉันว่านะ ถ้าเป็นฉันนะตง... เอ๊ะตะกี้มันชื่อฉันรึเป่าอ่ะ ลินดา” o_O
”ขอเชิญพ่องานกับแม่งานออกมาพูดอะไรหน่อยค่ะ ขอเชิญ ยูตะ กับ อลิซ ออกมาเลยค่ะ” เอมิเรียกฉันกับยูตะออกไป

“ฉันเหรอเนี่ย” ฉันยืนขึ้นแล้วรู้สึกงง ๆ ว่าทำไมฉันถูกเลือก แต่ฉันก็เดินออกไปหน้าห้องประชุม

“นี่นะค่ะ ก็เป็นโฉมหน้าของพ่องานกับแม่งานของโรงเรียนในปีนี้นะค่ะ แนะนำตัวหน่อยค่ะ” เอมิยืนไมค์มาให้ฉันพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง

“ก็ขอบคุนเพื่อน ๆ ทุกคนเลยนะค่ะ ที่เลือกอลิซยังไงอลิซก็จะทำงานอย่างเต็มที่นะค่ะ ขอบคุนค่ะ” ฉันยื่นไมค์ไปให้ยูตะ

“ผมก็ไม่มีอะไรมาก ไงก็ขอบคุณครับ” ยูตะยื่นไมค์คืนให้กับเอมิ ฉันเริ่มรู้สึกว่านายยูตะเริ่มจะแบบว่าขี้เก็กมากอ่ะ ไม่ไหวแล้วคือจะเก็กไปไหนอ่ะ ฉันรู้หรอกนะว่านายน่ะเป็นนายแบบ  - -

“ก็ต่อไปนะค่ะ เดี๋ยวเราจะประกาศรายชื่อคนอื่น ๆ นะจ๊ะที่จะมาเป็นกรรมการในการช่วยกันทำงานนะจ๊ะ”

หลังจากที่เอมิประกาศรายชื่อคณะกรรมการทั้งหมดเสร็จ ก็มีการประชุมกันเล็กน้อย เพื่อสรุปว่าอยากให้งานปีนี้เป็นงานแนวไหน สรุปแล้วก็ออกมาคือเป็น  Travel of the World คือจะจัดให้เป็นโซน ๆ ของแต่ละประเทศในโรงเรียน โดยจะแบ่งมีทั้งหมด 7 ประเทศด้วยกันคือมี ประเทศไทย อินเดีย อเมริกา อังกฤษ จีน  สเปน 

ญี่ปุ่น โดยจะมีการแบ่งหัวหน้าเป็นประเทศ ๆ ไป โดยแต่ละประเทศจะต้องการจัดโชว์ในแต่ละประเทศด้วย แล้วที่สำคัญหัวหน้าของแตรละประเทศจะต้องไปขอแรงน้อง ๆ จากเกรดต่าง ๆ ให้มาร่วมงานกันโดยจะต้องไปคัดเลือกกันโดยที่รุ่นพี่ต้องไปเจอกัยน้อง ๆ โดยจะแบ่งเป็นห้อง ๆ เรียงตามลำดับ ซึ่งฉันก็ต้องเป็นหัวหน้าของประเทศอินเดีย ซึ่งห้องของฉันได้รับมอบหมาย ซึ่งอีก 3 อาทิตย์จะถึงงานวันจริง

“อลิซ ๆ ๆ กอล์ฟมาแล้วอ่ะ” ลอเรนสะกิดฉันให้รู้ว่ารุ่นน้องมายืนรอหน้าห้อง

“น้องที่พวกเรานัดไว้น่ะเหรอ” ฉันถามลอเรน

“อือ ๆ ใช่  น้องห้อง 11B น่ะ”

“ok Student . it’s time up i’ll go now and don’t for get my home work .see ya next time” Mr.Philip พูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป

“โอเค  ฉันฝากเก็บของใส่กระเป๋าหน่อยสิลอเรน เดี๋ยซฉันเดินไปหาน้องเค้าก่อน”

“จ้า แม่งาน 5 5 5” ลอเรนแซวฉัน

“น้องกอล์ฟรึเป่าค่ะ” ฉันเดินไปหาน้องที่ใส่ชุดนักบาสยืนรออยู่หน้าห้อง

“ครับ  ผมเป็นตัวแทนห้อง 11B น่ะครับ” กอล์ฟพูดพร้อมกับเกาหัวเล็กน้อย

“อ๋อค่ะ เอางี้เดี๋ยวเราไปหาที่คุยกันดีไหมค่ะ” ฉันชวนน้องกอล์ฟไปคุยเรื่องงานโรงเรียน

“ใช่ค่ะ พี่ว่าพวกเราไปคุยที่อื่นเถอะ” ลอเรนพูดพร้อมกับยื่นกระเป๋ามาให้ฉัน

“ขอบคุณนะ” ฉันหยิบกระเป๋าถือของฉันมาสะพาย แล้วก็ถือหนังสือไว้ 2-3 เล่มที่อก

“เดี๋ยวผมต้องไปซ้อมบาสที่โรงยิมอ่ะครับ” กอล์ฟพูดพร้อมกับนำเดินลงตึกไป

“ไม่เป็นไรเนอะลอเรน พี่ว่างค่ะเดี๋ยวเดินไปคุยต่อกันที่โรงยิมก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เสียเวลากอล์ฟอุตส่าห์มาแล้ว”

“โอเคครับ” ^^

“แต่ฉันไม่โอเคอ่ะลิซ พี่ที่แกรมโม่โทรมาบอกให้ไปซ้อมเต้นที่บริษัท งานเสาร์นี้อ่ะ” รอเลนพูดจบก็หายไปเลย

” ดีนะเนี่ยพี่ไม่รับงานนี้ พี่คงวุ่นแน่เลยไหนจะเรื่องงานโรงเรียนอีก” ฉันบ่นให้กอล์ฟฟัง

“อ๋อครับ พี่อลิซเต้นเก่งจังครับ ผมเคยเห็นตอนงานโณงเรียนปีที่แล้ว”

“ขอบคุณค่ะ” ^^

“พี่อลิซ หนักไหมคับหนักสือที่ถือน่ะ ให้ผมช่วยไหม” กอล์ฟหยุดยืนแล้วถามผม

“ไม่หนิ แค่ 3 เล่มเองไม่เป็นไรหรอก พี่ถือไหวสบายมาก” ฉันยิ้มแทนการขอบคุณให้กับกอล์ฟ

“เอามานี่มะ เดี๋ยวผมถือให้นะ” กอล์ฟหยิบหนังสือไปถือโดยไม่รอคำตอบจากฉัน

“น้องกอล์ฟนี่ดื้อจัง แต่ก็ดีนะพี่เบาเลย 5 5 5 ไหวจะให้มาถืให้บ่อย ๆนะจร๊ะ”

“ให้มาถือทุกวันเลยดีไหมครับ”

“พี่ว่าเราเปลี่ยนเรื่องกันเถอะค่ะ ถึงโรงยิมแล้วไปหาที่นั่งกันเถอะจะได้คุยกันสักที” ฉันตัดบทแล้วรีบเดินนำเข้าโรงยิมไปก่อน ฉันเดินไปนั่งตรงที่นั่งคนดูแล้วกอล์ฟก็เดินมาวางกระเป๋าพร้อมกับยื่นหนังสือให้ฉัน

“ขอบคุนนะค่ะ เรื่องหนังสือ”

“ผมฝากกระเป๋าหน่อยนะครับ  ผมจะไปล้างหน้ากับไปหาโค๊ชเพื่อเช็กชื่อหน่อยน่ะครับ” กอล์ฟเดินเข้าไปในห้องน้ำชาย ฉันหยิบสมุดโน็ตของฉันขึ้นมาพร้อมเขียนร่างรายละเอียดงานโซนอินเดียไว้ เพื่อที่จะเวลากอล์ฟมาจะได้คุยกันง่ายขึ้น

”นั่นแฟนเธอเหรอ คุณแม่งาน” ฉันหันหลังไปแล้วเจอหน้ายูตะ ฉันตกใจเล็กหน่อย

“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย ห๊ะ!!” ยูตะแซวฉัน

“ไม่ใช่แฟนฉัน รุ่นน้องน่ะที่ห้องฉันจะต้องทำงานด้วย” แล้วฉันก็ก้มลงไปเขียนเนื้อหาในสมุดต่อ

“ไม่ต้องมาแก้ตัวหรอกนะ ฉันไม่ได้จะมาจีบเธอหรอก” ยูตะพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินลงมานั่งข้าง ๆ ฉัน

“นี่นาย!! ฉันไมได้แก้ตัว แล้วอีกอย่างฉันไม่สนใจหรอกนะว่านายจะมาจีบฉันรึเป่า เพราะฉันก็ไม่แคร์อยู่ดี”

“จริงเหรอ คุณแม่งาน” ยูตะเริ่มปั่นป่วนสมาธิในการเขียนงานของฉัน

“นายมากวนประสาทฉันทำไมห๊ะ ไปไหนก็ไปเลย”

“ฉันไม่ได้กวนเธอสักหน่อย พ่องานกับแม่งานก็ต้องปรึกษากันสิ ไม่ใช่หรอ”

“งั้นมีอะไร ว่ามาสิ” ฉันปิดสมุดแล้วเก็บใส่กระเป๋า แล้วฉันก็หันหน้ามาปะทะกับหน้าของยูตะ

“คงไม่ทันแล้วมั้ง แฟนเธอมานู้นแหน่ะ” ยูตะชี้ไปที่กอล์ฟที่กำลังเดินมา

“ฉันไปก่อนนะ คุณแม่งาน” ยูตะเดินลงไปในสนามแล้วไปเล่นบาสกับเพื่อน ๆ

“รอนานไหมครับ” กอล์ฟถือน้ำมาให้ฉันแก้วนึง

“ขอบคุณค่ะ ไม่นานค่ะ” ฉันรับน่ำจากมือกอล์ฟมา แล้วน้องกอล์ฟก็มานั่งข้าง ๆ ฉัน ทำให้ฉันร้สึกได้ถึงปฏิกิริยาของคนรอบข้างมันแปลก ๆ  แล้วฉันก็นั่งคุยกับกอล์ฟไปเรื่อย ๆ ถึงงานโรงเรียนว่าต้องทำอะไรบ้าง อะไรยังไง จนกระทั้งโค๊ชเป่านกหวีดเรียกบรรดานักบาสให้ไปรวมตัว

“ผมไปซ้อมก่อนนะครับ” กอล์ฟพูดพร้อมกับเดินลงไปหาโค๊ช

“นั่นนายยูตะหนิ เป็นนักบาสก่ะเค้าด้วยเหรอเนี่ย” ฉันเห็นนายยูตะกำลังวิ่งไปหาโค๊ชเพื่อรวมตัวทำอะไรสักอย่าง ฉันรู้สึกว่วันนี้ทำไมผู้หญิงเยอะจังในโรงยิมเนี่ย สงสัยจะมาดูนายยูตะละมั้ง ป็อปปูล่าสะขนาดนี้ น้อง ๆ สาว ๆ กรี๊ดกันใหญ่เลย ฉันละไม่เข้าใจจริง ๆ

- - - 1 ชั่วโมงผ่านไป - - -

ฉันเดินออกมานั่งนอกโรงยิม นั่งคุยกับเพื่อน ๆ ที่โต๊ะที่ฉันนั่งประจำฉันนั่งอยู่กับ เอมิ ปองศักดิ์ ปรียา  เรานั่งคุยกันถึงเรื่องงานโรงเรียนเป็นส่วนใหญ่ ระหว่างทีคุยยูตะก็เดินออกมาจากโรงยิมแล้วมานั่งข้าง ๆ ฉัน

“ว่าไง คุณแม่งาน” ยูตะก้มหน้ามาถามฉัน ฉันผลักยูตะออก

“นี่นายอย่ามาทำแบบนี้นะ ฉันไม่ชอบ”

“เอ่อ เราว่าพวกเราไปดีกว่านะ เผื่อพ่องานแม่งานเค้ามีอะไรคุยกัน”  เอมิพูดพร้อมกับลากปองศักดิ์ กับ ปรียา แล้วทั้งหมดก็เดินหายไปเลย

“เห็นไหม เพื่อน ๆ ฉันหายไปหมดเลย นี่นายมีอะไรกับฉันห๊ะ ฉันถามนายหน่อย” ฉันเริ่มหงุดหงิด

“ก็ไม่มีอะไร อยากทำความรู้จักไว้ เดี๋ยวต้องทำงานด้วยกัน”

“ฉันเพิ่งรู้นะว่า การทำความรู้จักกับนอื่นของนายนี่มันแปลกพิลึก” ครืดด ครืดดด โทรศัพท์ของฉันสั่น

“อ๋อค่ะ ๆ ๆ ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ เดี๋ยวอลิซกลับเองก็ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะค่ะ” ฉันวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายของฉัน

“กลับบ้านเองรึไงเธอ” ยูตะถามฉัน

“มันไม่ได้เกี่ยวกับนายสักหน่อย” ฉันเก็บของแล้วลุกขึ้น

“เดี๋ยวสิเธอ” ยูตะดึงฉันไว้ สายตาคนรอบ ๆ ข้างเริ่มกันมามอง

“นี่เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย” ฉันสะบัดข้อมือให้หลุดจากมือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเค้า แต่ก็ไม่หลุด

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“เดี๋ยวฉันขับรถไปส่งเธอเอง รถฉันจอดอยู่ที่ลานจอดรถตรงข้ามโรงเรียน”

“ฉันกลับเองได้ ไม่เป็นไรขอบคุณมาก ปล่อยฉันนะคนมองเต็มแล้ว” ฉันเริ่มอายที่ถูกผู้ชายจับือไว้แบบนี้

“เธอต้องให้ฉันไปส่งที่บ้าน แล้วฉันจะปล่อยมือเธอ” ยูตะยิ้มให้ฉัน

“ฉันไปเองได้ นายอย่ามายุ่งได้ไหม ให้ตายยังไงฉันก็ไม่นั่งรถนายหรอก” ฉันสะบัดจนหลุดจากมือของยูตะ

“กลับคนเดียวมันอันตรายนะคุณ” ยูตะหว่านล้อมฉันอีกครั้ง

“ฉันว่านายอันตรายกว่าอีกนะ  นายยูตะ”