[FEEL : SAD : STORY] EunHyuk SungMin DongHae

ลำดับตอนที่ #1 : At least [อย่างน้อย] :: SungMin Part

 FEEL : SAD : STORY 1 :: At least [อย่างน้อย] :: EunHyuk, SungMin, DongHae 


[December 25, 2006] 


คืนนี้เป็นคืนคริสต์มาส มองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยสีขาวบริสุทธิ์ของหิมะ 
บ้านเรือนร้านค้าถูกประดับประดาด้วยไฟสีสวย 
ผู้คนมากมายออกมาชมความสวยงามของต้นคริสต์มาสที่ถูกจัดแต่ง คนรอบข้างส่วนใหญ่มักมากันเป็นคู่ 
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ออกมาชื่นชมความสวยงามนั้นมัน 
แต่ต่างกันที่ผมไม่มีใครเท่านั้นเอง...ทำให้ผมคิดไปถึงใครคนหนึ่ง 
คนหนึ่งที่ผมคอยห่วง อยู่ใกล้ๆเค้าทุกเวลา 
แต่คืนนี้ผมคงไม่จำเป็นต้องดูแลเค้าเพราะเค้าคงมีใครให้ห่วงและห่วงเค้าแล้ว... 

. 
. 
. 

[1997] 

“นี่ๆ...เราชื่อฮยอกแจ...เธอชื่ออะไรหรอ” 
เด็กหนุ่มถามเด็กอีกคนที่นั่งข้างๆเค้าทันทีที่นั่งลงตรงที่ว่างข้างเด็กคนนั้น 

“ซองมิน...เราชื่อซองมิน” 
เด็กหนุ่มตากลมโต หน้าตาน่ารัก หันมาตอบ 

“นี่นายเป็นผู้ชายหรอเนี่ย...55..ชั้นนึกว่าเป็นผู้หญิง...นายน่ะน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก 
...ยินดีที่ได้รู้จักนะ...เราเรียกนายว่ามินนี่ได้มั้ยอ่ะ...มันเหมาะกับนายดีนะ..555” 
ฮยอกแจพูดเองเออเองก่อนจัดการรื่อข้าวขอออกจากกระเป๋านักเรียน 
โดยไม่ได้สังเกตว่าคู่สนทนาเมื่อครู่นั่งหน้าแดงกับคำชมเมื่อสักครู่ 

ใช่ว่าจะไม่เคยมีใครชมซองมินว่าน่ารัก...แต่ทำไมกับคนๆนี้...มันถึงทำให้หัวใจของเค้าเต้นโครมคราม.. 
ดังซะจนกลัวว่าคนข้างๆจะได้ยินมัน 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

นั่นคือครั้งแรกที่ผมกับฮยอกแจได้เจอกัน...เราเป็นเพื่อนกันมานาน....สนิทกันมาก.... 
จะเรียกได้ว่าเราสองคนสนิทกันมากซะจนบอกกันได้ทุกเรื่อง.... 
โดยเฉพาะเรื่องความรัก...ทุกๆครั้งที่เค้าชอบใครเค้าจะมาปรึกษาผม.. 
ทั้งๆที่ผมก็คงช่วยอะไรเค้าไม่ได้....ฮยอกแจคบกับใครไม่ได้นานหรอกครับ.... 
แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ฮยอกแจยอม ทนได้ทุกอย่าง...ลี ทงเฮ... 
คนที่ผมเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นคนที่น่ารักและนิสัยก็ดีมากคนหนึ่ง... 
และแน่นอนเค้าคือคนที่ฮยอกแจรักมาก 

เพราะความที่ผมสนิทกับฮยอกแจทำให้ผมสนิทกับทงเฮไปด้วย... 
ทั้งทงเฮและฮยอกแจต่างก็มีนิสัยขี้หึงเล็กน้อยทั้งคู่...แต่คนหนึ่งที่ทงเฮจะไม่หึงนั่นก็คือผม.. 
และฮยอกแจเองก็จะไม่หึงผมกับทงเฮเหมือนกัน 

เพราะเค้าทั้งสองคนไว้ใจผม....เชื่อใจผม...มันทำให้ผมรู้สึกแย่...เพราะอะไรนั่นหรอครับ... 
เพราะผมกำลังทำผิดกับคนที่เชื่อใจผม...ผมกำลังทรยศมิตรภาพที่เค้าให้ผม... 


...ผมชอบฮยอกแจ… 


มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่... 
มันเกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน...ฮยอกแจเป็นรักแรกพบ... 
แต่ผมไม่กล้าบอกเค้า...เพราะฮยอกแจมักจะพูดกันใครต่อใครเสมอ...ว่าผมเป็นเพื่อนรักของเค้า 
ผมจึงต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้...ผมไม่อยากเสียมิตรภาพครั้งนี้ไป..เพราะความเห็นแก่ตัวของผมเอง... 


............................................... 


[December 24, 2006] 


วันนี้ทงเฮชวนผมมาซื้อของ...ของขวัญที่เค้าจะให้ฮยอกแจในคืนคริสต์มาส... 
ทงเฮกำลังเลือกเสื้ออยู่หลายตัว..ดูเหมือนทงเฮยังตัดสินใจไม่ได้... 

“ซองมิน...อึนฮยอกจะชอบเสื้อกันหนาวตัวนี้มั้ย” 
ทงเฮหันมาถามความคิดเห็นของผม...ผมเพียงแค่ยิ้มตอบกลับไป... 
ทงเฮยิ้มกลับมา...แล้วก็หันไปเลือกเสื้อต่อ... 

2 ปีแล้ว...ที่ทงเฮกับฮยอกแจคบกัน....และเป็นเวลา 2 ปีที่ผมได้แค่มอง...มองเค้าทั้ง 2 คนรักกัน... 

เวลาล่วงมาถึงเวลาเย็นผมกับทงเฮแยกย้ายกันกลับบ้าน....ผมกลับมาถึงบ้านก็ตรงเข้าห้อง.... 

ผมนอนแผ่ลงบนเตียงนุ่ม...สายตาของผมเลื่อนลอย...พรุ่งนี้คงเป็นอีกวันที่ผมคงต้องเหงาอยู่คนเดียว... 
ผมลุกขึ้นนั่งพร้อมกันถอนหายใจยาวๆ...พรางเหลือบไปเห็นกล่องของขวัญใบหนึ่ง... 
ของขวัญที่ผมตั้งใจทำมันทั้งปี...เพื่อพรุ่งนี้...แต่ตอนนี้ผมม่กล้าให้ซะแล้วหล่ะ... 
ฮยอกแจคงรอของขวัญจากทงเฮมากกว่า... 
อยู่ๆ...ผมรู้สึกถึงหยดน้ำที่หยดลงมือของผม...น้ำตา..ที่มาจากความอ่อนแอของผม... 
ผมรู้ดี...ในใจของฮยอกแจ..ไม่มีที่ว่างพอสำหรับ ลี ซองมิน.... 
ถึงแม้ว่าจะไม่มีลี ทงเฮ..ลีซองมินคนนี้ก็ไม่มีทางเข้าไปอยู่ในใจของลี ฮยอกแจเลย... 


............................................................. 


[December 25, 2006] 


วันนี้เรา 3 คน มาฉลองกันที่ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง...บรรยากาศเป็นไปอย่างสนุกสนาน... 
ผมไม่เคยเห็นฮยอกแจมีความสุขขนาดนี้...ผมเห็นฮยอกแจมีความสุขผมเองก็มีความสุขไปด้วย... 

เราเดินออกมาจากร้านนั้น...สู่สวนสาธารณแห่งหนึ่ง... 
ที่นั่นทงเฮมอบของขวัญที่เค้าอุตส่าห์หามาทั้งวัน...ให้แก่ฮยอกแจ.. 
เป็นอีกครั้งที่ผมได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของฮยอกแจ... 
รอยยิ้มที่มาจากความรู้สึก...มาจากความรัก...รอยยิ้มที่ผมไม่มีโอกาสได้มัน... 

ผมยิ้มกับภาพนั้น...สมองของผมสั่งให้ผมออกมาจากที่นั่นซะ... 
เพราะใจของผมรู้ดีว่าตรงนี้ไม่ใช่ที่ของผม...จริงๆแล้วคงต้องบอกว่า...ไม่มีที่ตรงนี้สำหรับผม... 
ผมเดินออกมาทั้งๆที่ไม่บอกใคร... 

หิมะตกลงมาแล้ว...มีคนบอกว่า ถ้าเราได้เห็นหิมะแรกของปีกับใคร... 
...คนนั้นจะเป็นคนรักและอยู่กับเราไปนิรันดร์... 

แต่ผมไม่รู้หรอกว่ามันจริงหรือเปล่า...เพราะทุกๆครั้งที่หิมะตก...ผมไม่เคยมีใครข้างกาย... 
ผมรู้แค่ว่า...ไม่ว่าจะตอนหิมะตกหรือไม่ก็ตาม...ผมก็ยังคิดถึงเค้าแค่คนเดียว 

เพราะว่า... 

อย่างน้อย....ผมยังยืนอยู่บนพื้นดินเดียวกับเค้า.... 
อย่างน้อย...ท้องที่เรามองเห็นก็ยังคงเป็นฟ้าผืนเดิม... 
และอย่างน้อย...ผมยังมีลมหายใจอยู่บนโลกใบเดียวกันเค้า... 
แค่ได้ยืนอยู่ในที่ห่างเท่าเดิมหรืออาจจะไกลกว่าเดิม...ผมก็จะไม่ขอให้เค้าหันมามองผม 
แค่ขอให้ผมได้ยืนอยู่ในที่สามารถเห็นเค้าได้มีความสุข... 
แค่ขอให้คนอย่างผม...ได้รักเค้า...ก็พอ 


......................................................... 


คืนนี้เป็นคืนคริสต์มาส มองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยสีขาวบริสุทธิ์ของหิมะ 
บ้านเรือนร้านค้าถูกประดับประดาด้วยไฟสีสวย 
ผู้คนมากมายออกมาชมความสวยงามของต้นคริสต์มาสที่ถูกจัดแต่ง คนรอบข้างส่วนใหญ่มักมากันเป็นคู่ 
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ออกมาชื่นชมความสวยงามนั้นมัน แต่ต่างกันที่ผมไม่มีใครเท่านั้นเอง... 
ทำให้ผมคิดไปถึงใครคนหนึ่ง คนหนึ่งที่ผมคอยห่วง อยู่ใกล้ๆเค้าทุกเวลา 
แต่คืนนี้ผมคงไม่จำเป็นต้องดูแลเค้าเพราะเค้าคงมีใครให้ห่วงและห่วงเค้าแล้ว... 

ถึงแม้ว่าในตอนสุดท้ายคนเดียวที่จะต้องเจ็บคือผม... 
แต่ผมก็ยังขอเป็นแค่คนที่ห่วงใย...ที่ได้มองเค้าจากที่ไกลๆ...แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วสำหรับผม 


~END STORY I~ 


............................................... 


Story 1 ผ่านไปแล้ว...อันนี้เป็นของซองมิน 

พบกัน Story 2 นะ..อันต่อไปจะเป็นของฮยอกจ้า...