ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : CHAPTER IV :: สาวแก้มป่อง กับ หนุ่มจอมตื้อ :: SIWON x YESUNG >> Part 9
Part IX
เช้าวันใหม่ที่ดูเป็นวันที่น่าปวดหัวของเฮ
ร่างบางยังคงอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง เฮใช้ความคิดอย่างมาก จะทำยังไง...วอนถึงจะเลิกสนใจเฮ
ร่างสูงเริ่มขยับตัว เป็นสัญญาณว่าอีกคนนึงตื่นแล้ว
เมื่อร่างสูงรู้สึกตัวก็รู้ว่า ร่างบางได้ตื่นแล้ว จึงคลายอ้อมแขนที่กอดร่างบางอยู่ และลุกขึ้นนั่งทันที
เฮเองเมื่อเป็นอิสระจากอ้อมกอดก็ลุกขึ้นนั่งเช่นกัน แต่คงเพราะเมื่อคืนที่โดนพวกโจรชกเข้าที่ท้องอย่างแรง
จึงทำให้ลำบากในการจะลุกขึ้นนั่ง วอนเห็นอย่างนั่งจึงช่วยพยุง
“ขอบคุณค่ะ”
เฮพูดสั้นๆ แต่มันทำให้อีกคนยิ้มหน้าบานเลยทีเดียว ก่อนที่คำพูดของเฮจะทำให้วอนหุบยิ้มในทันที
“แล้วก็ขอบคุณเรื่องเมื่อคืนมากๆ ถ้าคุณไม่มาช่วยชั้นคงแย่แน่ๆ แต่...”
เฮหยุดคิดก่อนจะพูดต่อ
“แต่จากนี้ไปคุณช่วยอย่ามาสนใจชั้นอีกเลยค่ะ อย่ามายุ่งกับชั้นอีกจะได้มั้ยค่ะ”
เฮตัดสินใจพูดออกไป
“ทำไมล่ะเฮ มันเกิดอะไรขึ้น หรือผมทำอะไรให้เฮไม่พอใจหรือเปล่า เฮบอกผมซิ”
วอนหันมาจับมือทั้งสองข้างไว้ อย่างไม่เข้าใจว่าเค้าทำอะไรผิดไปหรือเปล่า
เฮพยายามดึงมือทั้งสองข้างออก แต่วอนก็ไม่ยอมให้ทำแบบนั้น
“เฮผมชอบเฮจริงๆนะ เฮมีอะไรเฮบอกผมซิ”
วอนถามอย่างร้อนใจ..ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ
“ผมไม่ชอบคุณ เหตุผลก็คือ เพราะพี่เย่ไม่ชอบคุณ”
เฮพยายามหาเหตุผลมาอ้าง
“งั้นผมจะคุยกับพี่คุณเอง”
ประโยคนั้นทำให้เฮพูดไม่ออก....คุยกับเย่หรอ...ชั้นนี่ไงเยซอง...นายกำลังคุยกับชั้นอยู่นี่ไง...
“คุณกลับไปได้แล้ว”
เฮตัดบทสนทนา
“งั้นผมจะไปรอเฮที่ร้าน แล้วเจอกันนะ บางทีตอนนี้เฮอาจจะกำลังอารมณ์ไม่ดี
แล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่ตอนที่เฮอารมณ์ดีกว่านี้ก็ได้”
วอนเดินออกจากห้องไป เสียงประตูปิดลงพร้อมกับน้ำใสๆที่หยดลงมา
“นายต้องทำใจให้ได้เยซอง นายต้องใจแข็งไว้ เค้าไม่ได้ชอบนาย จำเอาไว้ซิ”
ที่นอกหน้าต่างคงมีอีกคนที่กลุ้มใจไม่แพ้กับเฮและวอนเลย
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ ข้าอุตส่าห์สร้างสถานการณ์ให้พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแท้ๆ
ไหงกลายเป็นตกม้าตายแบบนี้ล่ะ เจ้าพวกหนูก็ทำงานเหนื่อยเปล่าล่ะซิงานนี้
เฮ่อ..มนุษย์หนอมนุษย์ ทำไมถึงได้เป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากแบบนี้นะ
ข้าล่ะปวดหัวเสียจริงๆ”
เทวดาทึกกล่าวขึ้น หลังจากนั่งดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะหายแวบไปในพลิบตา
(ไรท์เตอร์ – ทุกคนจำโจร 3 คนได้มั้ยจ๊ะ จริงๆแล้วโจรนั่นคือหนู 3 ตัว ที่เทวดาทึกเสกขึ้นมา
หวังสร้างสถานะการณ์จ้า)
........................................
หลังจากที่วอนกลับไปแล้ว เฮก็ใช้เวลานั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆ
ก่อนที่จะเตรียมตัวเพื่อออกไปทำงานตามปกติ
เฮเดินจนมาถึงร้าน ก็เจอวอนยืนรออยู่ก่อนแล้ว แต่เฮก็ทำเป็นไม่สนใจเดินผ่านเข้าร้านไป
วันทั้งวัน เฮทำตัวให้เป็นปกติได้อย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าวอนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลย
การกระทำของทั้งสองทำให้คังและอนสงสัย จนอดที่จะถามไม่ได้
“นี่เฮพี่ถามจริงนะ อย่าหาว่าพี่วุ่นวายเรื่องเฮเลยนะ คือ...
..เฮกับวอนมีเรื่องอะไรกัน หรือ กำลังโกรธกัน หรือเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมดู..สองคน..มีบรรยากาศแปลกๆ”
คังถามไปเพราะสงสัยเอามากๆ เฮหันไปมองคนที่มานั่งเฝ้าเค้าทั้งวัน
ด้วยสีหน้าที่ใครไม่อาจคาดเดาสิ่งที่กำลังคิดอยู่ได้ ก่อนจะหันมาตอบคัง
“ไม่ได้มีอะไรนี่ค่ะ”
เฮตอบไปเสียงเรียบ
“แต่ผมว่ามีนะครับ ถ้าพวกพี่มีอะไรไม่เข้าใจกันก็น่าจะคุยกันให้เข้าใจนะครับ
ผมว่าจะผิดใจกันเปล่าๆ”
อนพูดมีเหตุผล ซึ่งคังก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ไม่จำเป็นหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็จะไปแล้ว แล้วก็คงไม่ได้กลับมาที่นี่แล้ว
ไม่ต้องทำความเข้าใจอะไรกับใครหรอก”
พูดจบเฮก็เดินเข้าหลังร้านไป คังกับอนที่ยืนอยู่ที่เดิมได้แต่หันมามองหน้ากัน ก่อนถอนหายใจ
...น่าสงสารวอนจริงๆ เฮนี่ดื้อเหมือนใครกันนะ..........
(ดื้อเหมือนเย่ไง..)
เวลาดำเนินไปเรื่อย วอนก็ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าร้านเช่นเดิม จะมีบ้างที่พี่หมีมาคุยด้วย
แต่ก็ยังไม่ได้เปิดประเด็นว่าสองคนเป็นอะไรกัน แต่พอถามเฮแล้วไม่ได้เรื่อง
คังและอนก็หันมาถามวอนแทน
“เฮ๊ย วอน แกกับเฮมีอะไรหรือเปล่า พี่ถามเฮก็ไม่ยอมบอก”
คังถามจนได้
“นั่นซิครับ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย”
อนเสริม
“เฮ้อ...ก็เฮน่ะซิครับ ไม่ยอมรับความรู้สึกผมเลย ไม่ๆ ท่าเดียว”
วอนนั่งคอตก
“อย่างนี้นี่เอง”
คังและอนพูดขึ้นพร้อมกัน
“ถ้าเป็นเรื่องนี้แกคงต้องพยายามเอาเองแล้วหล่ะ เพราะพวกเราคงจนปัญญาจะช่วย
คนอะไร ดื้อขนาดนี้”
พูดพูดไปส่ายหัวไป
“ผมก็ไม่ยอมง่ายๆหรอกครับ ยังไงผมก็จะตื้อให้สุดความสามารถไปเลย”
วอนพูดออกมาชัดถ่อยชัดคำ
“ดีมากน้อง พี่เอาใจช่วย”
คังให้กำลังใจ
“ผมก็เอาใจช่วยเหมือนกันครับพี่วอน”
อนก็เอากับเค้าด้วย
คำพูดของคังและอนทำให้คังมีกำลังใจขึ้นมามาก
....ใช่แล้ว ด้านได้อายอดน่า....
ตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว วอนก็ยังคงอยู่ที่ร้านไม่ไปไหน
เฮจัดการเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน เมื่อเดินออกมาก็เจอวอนมายืนรออยู่ที่ทางออก
เฮยังคงเฉยเมยกับวอนอย่างที่ทำมาทั้งวัน ก่อนจะเดินผ่านวอนไปดื้อๆ
ตลอดทางเฮรู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามมา ซึ่งคนนั้นก็คือวอน
เฮเดินจนมาถึงหน้าหอพัก ก็หยุดแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนที่เดินตามมาตลอด
...เป็นวอนจริงนั่นแหละ...
“ชั้นถึงห้องแล้วค่ะ คุณกลับไปได้แล้ว”
เฮพูดเสียงเรียบ
“นึกว่าจะไม่พูดกับผมทั้งวันซะแล้ว”
วอนพูดกลับไป
“ชั้นไม่มีเรื่องจะพูดกับคุณ ไม่เข้าใจหรือไง”
เฮยังคงเย็นชา ก่อนทำเหมือนจะเดินเข้าหอไป แต่วอนเรียกไว้
“เดี๋ยวเฮ”
เฮกำลังหันมาถามว่ามีอะไรอีก แต่ก็ต้องตกใจเมื่อร่างสูงเดินตรงเข้ามาประกบปากของตน
โดยทที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะละออกห่าง
“ฝันดีนะครับ”
วอนพูดพร้อมกับยิ้มให้คนที่ยังคงยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ก่อนร่างสูงจะเดินกลับไป
เฮที่กำลังค้างอยู่นั้น หลังจากได้สติกลับคืนมาก็รีบวิ่งเข้าห้องตนเองไป
เมื่อเข้ามาถึงในห้อง ก็ถึงกับหอบ ก่อนจะยกมือเล็กขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตน
....เค้าจูบเราหรอ..
ตอนนี้หัวใจของเฮกำลังเต้นแรง จนแทบจะได้ยินว่ามันเต้นเป็นจังหวะไหนอยู่
...ไม่ใช่ซิ..เมื่อกี้เค้าจูบเฮซองต่างหาก..ไม่ใช่นายนะเยซอง...
คิดอย่างนั้นแล้ว เย่ในร่างเฮก็รู้สึกห่อเหี่ยวใจขึ้นมา
“ไหนบอกว่าถ้าได้เป็นผู้หญิงแล้ว จะทำให้เค้าหลงรักแล้วทิ้งเค้าไงละเยซอง
แล้วทำไมตอนนี้นายถึงมาชอบเค้าซะเองล่ะเยซอง...”
.........................................................
วันที่ 7
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในห้องเล็กๆ บอกให้รู้ว่าในตอนนี้ถึงเวลาเช้าแล้ว
เสียงยังคงดังต่อไปเพื่อรอให้คนที่นอนอยู่บนเตียงปิดดังเช่นทุกวัน แต่วันนี้บนเตียง...ว่างเปล่า...
ร่างบางเดินตรงเข้ามากดปิดมัน ใช่แล้ว...วันนี้เจ้าของห้องตื่นเช้ากว่าปกตินั่นเอง
...วันนี้แล้วซินะ...ที่จะเป็นวันสุดท้ายในการใช้ชีวิตในชื่อของเฮซอง สาวหน้าตาน่ารักประจำร้าน B-Bear
หลังจากวันนี้..เรื่องวุ่นๆมันคงจะจบลงเสียที.....
...และคงเป็นวันสุดท้ายที่คนๆนั้นจะได้เจอกับเฮซองด้วย...
………………………………………………………….
ร้าน B-Bear
วันนี้คนที่ร้าน B-Bear เอง ก็ดูจะตื่นเร็วเป็นพิเศษ เพราะอะไรน่ะหรอ
ก็ไหนๆ วันนี้เฮก็จะทำงานที่ร้านเป็นวันสุดท้าย พี่หมีกับอนก็เลยอย่างจัดเลี้ยงส่งให้สักหน่อย
เลยคิดว่ามาเตี้ยมกันเอาไว้น่าจะดี
“จะว่าไปแล้วก็ใจหายนะ นี่เฮจะอยู่กับเราวันสุดท้าแล้วหรือเนี่ย”
พี่หมีนั่งเท้าคาง
“พี่คังอย่าพูดอย่างนี้ซิครับ ผมฟังแล้วเศร้า”
อนถอนหายใจ
แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะพูดอะไรต่อเฮก็เดินเข้ามา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
เฮทักทายด้วใบหน้ายิ้มแย้ม
“มาเช้าจังเลยครับพี่เฮ”
อนทัก อย่างแปลกใจ
“ก็วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนี่ พี่ก็อยากทำงานกับอนนานๆ พี่เลยรีบมไง”
เฮพูดเอาใจอน ทำเอาอนยิ้มหน้าบาน เดินตรงเข้ามากอดเฮทันที
(ไรท์เตอร์ – เนียนไปนะลูกชาย)
“พี่สาวน่ารักที่สุดเลย งั้นวันนี้ผมจะตั้งใจทำงานให้เต็มที่เลยครับ”
2 คนหัวเราะกันคิกคัก
“หมายความว่ายังไง แปลว่าปกติแกไม่ตั้งใจทำงานหรือไงฮะ”
คังแกล้งขัดคอ เพราะหมันไส้
(ไรท์เตอร์ – พี่หมันไส้หรือพี่อิจฉา หรือ ทั้งสองอย่างพี่)
ได้ยินอย่างนั้นเฮก็เดินตรงไปเกาะแขนพี่หมี แถมด้วยซบไหล่พี่หมี ก่อนจะพูดขึ้น
“พี่คังอย่าน้อยใจซิค่ะ เฮก็อยากอยู่กับพี่นานๆเหมือนกัน ก็วันนี้พี่หมีของเราอุตส่าห์ตื่นเช้านี่เนอะ”
เฮพูดอย่างรู้ทัน เจอไม้นี้พี่หมีเราหาอิจฉาเป็นปลิดทิ้ง
(เฮ – ขี้น้อยใจจริงนะเจ้าหมี คริๆ)
“ป่าวนี้ ก็แค่นอนไม่หลับ ไปๆ ทำงานๆ เปิดร้านเช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอกเนอะ”
คังทำเป็นเปลี่ยนเรื่องแก้เก้อ ทำเอาอนกับเฮหัวเราะกันใหญ่
หลังจากที่เปิดร้านตามปกติจนถึงบ่าย 2 คังก็ถามถึงใครบางคน
“ทำไมวันนี้ไม่เห็นวอนเลยนะ”
พี่หมีพูดลอยๆออกมา ก่อนจะโดนอนสะกิด
“อะไรว่ะ สะกิดทำไม”
คังหันมาถามอน เต้าหู้ของเราจึงชี้ไปทางเฮ ที่ท่าทางดูเหมือนคนกำลังเหม่อ คิดอะไรอยู่
“เฮมีอะไรหรือเปล่า”
คังถาม
“ค่ะ..อ๋อ..ไม่มีอะไรค่ะ”
เฮสะดุ้งก่อนตอบออกไป
และไม่ทันไร ประตูร้านก็เปิดออก พร้อมกับบุคคลที่คังเพิ่งถามถึง
“สวัสดีครับพี่คัง หวัดดีอน แล้วก็....”
วอนเดินมาหยุดที่เค้าท์เตอร์ ก่อนจะทักเฮ
“สวัสดีครับเฮซอง”
เฮแค่เหลือบไปมองเล็กน้อย ก่อนตอบกลับสั้นๆ
“สวัสดีค่ะ”
พอคังเห็นอย่างนั้นก็ลากอนเข้าหลังร้านไป เพราะอยากให้ทั้งสองคนได้อยู่กันสองคน
“ผมขอแบบเดิมแก้วนึงแล้วกันนะครับ”
พูดจบวอนก็เดินไปนั่งที่โต๊ะตรงมุมร้าน
เฮชงกาแฟตามที่วอนสั่ง ก่อนจะเดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะ
“กาแฟได้แล้วค่ะ”
ขณะที่เฮวางแก้วกาแฟให้บนโต๊ะ วอนก็เอื้อมมือมาจับมือเล็กไว้
“ปล่อยมือด้วยค่ะ ชั้นจะไปทำงาน”
เฮกล่าว
“แต่ผมไม่อยากปล่อย”
วอนตอบกลับ แล้วเฮก็ทำให้วอนแปลกใจ
“งั้นก็ไม่ต้องปล่อย”
เฮเดินไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับวอน ก่อนจะพูดต่อ
“ชั้นมีเรื่องจะคุยกับคุณพอดี”
“ครับ อะไรหรอครับ”
มืออีกข้างเอื้อมมากุมมือเล็กไว้จนมิด ก่อนที่เฮจะทำวอนอึ้งกับคำถามในรอบนี้
“คุณชอบชั้นใช่มั้ย”
เฮถามออกมาตรงๆ
“เอ่อ...ใช่ครับ..ผมชอบคุณ”
“คุณเลยพยายามจีบชั้น”
เฮพูดต่อทันที
“ใช่ครับ”
“คุณรู้ใช่มั้ยว่าชั้นจะอยู่ที่นี่วันนี้เป็นวันสุดท้าย”
เฮถามต่อ
“ครับผมรู้ แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่”
ใช่..วอนคิดว่ามันคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่โต
“งั้น...คุณรู้สึกยังไง...กับ...คนที่ชื่อ..เยซอง...”
.............................................
To Be Continue.......
..............................................
กลับมาแล้วจ๊ะ หลังจากหายไป นานมากๆๆ
ไรเตอร์ก็หนีไปปิดเทอมบ้าง ฮ่าๆๆ
แบบว่ายอมรับว่าขี้เกียจมาก...
ช่วงนั้นนอยด์ที่รักด้วย
แต่หลังจาก เราได้เจอกับเย่เมื่องาน PD ทำให้อารมณ์ของไรเตอร์มาทันที
คริๆ ไม่รู้ใครเห็นป่าวนะ แบบว่าไรเตอร์มองแต่เย่
เลยได้เห็นวอนเย่หลาย shot คริๆ มีความสุข ฮ่าๆๆ
เลยมาเขียนต่อให้นะ
ตอนนี้จบแล้วหล่ะ...เขียนบทจบแระ เหลือแต่พิมพ์
แล้วพอจะลงก็ลงไม่ได้ ทำไมที่บ้านไรท์เตอร์ถึงเข้าเด็กดีไม่ได้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาจบตอนเกือบสุดท้ายนะจ๊ะ
ยังไงติดตามผลงานของไรเตอร์คนนี้ต่อไปนะจ๊ะ รักคนอ่านทุกคน
ใครอ่านแล้วไม่เม้นท์ SJ ไม่รักจริงๆนะ ฮ่าๆๆ
เช้าวันใหม่ที่ดูเป็นวันที่น่าปวดหัวของเฮ
ร่างบางยังคงอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง เฮใช้ความคิดอย่างมาก จะทำยังไง...วอนถึงจะเลิกสนใจเฮ
ร่างสูงเริ่มขยับตัว เป็นสัญญาณว่าอีกคนนึงตื่นแล้ว
เมื่อร่างสูงรู้สึกตัวก็รู้ว่า ร่างบางได้ตื่นแล้ว จึงคลายอ้อมแขนที่กอดร่างบางอยู่ และลุกขึ้นนั่งทันที
เฮเองเมื่อเป็นอิสระจากอ้อมกอดก็ลุกขึ้นนั่งเช่นกัน แต่คงเพราะเมื่อคืนที่โดนพวกโจรชกเข้าที่ท้องอย่างแรง
จึงทำให้ลำบากในการจะลุกขึ้นนั่ง วอนเห็นอย่างนั่งจึงช่วยพยุง
“ขอบคุณค่ะ”
เฮพูดสั้นๆ แต่มันทำให้อีกคนยิ้มหน้าบานเลยทีเดียว ก่อนที่คำพูดของเฮจะทำให้วอนหุบยิ้มในทันที
“แล้วก็ขอบคุณเรื่องเมื่อคืนมากๆ ถ้าคุณไม่มาช่วยชั้นคงแย่แน่ๆ แต่...”
เฮหยุดคิดก่อนจะพูดต่อ
“แต่จากนี้ไปคุณช่วยอย่ามาสนใจชั้นอีกเลยค่ะ อย่ามายุ่งกับชั้นอีกจะได้มั้ยค่ะ”
เฮตัดสินใจพูดออกไป
“ทำไมล่ะเฮ มันเกิดอะไรขึ้น หรือผมทำอะไรให้เฮไม่พอใจหรือเปล่า เฮบอกผมซิ”
วอนหันมาจับมือทั้งสองข้างไว้ อย่างไม่เข้าใจว่าเค้าทำอะไรผิดไปหรือเปล่า
เฮพยายามดึงมือทั้งสองข้างออก แต่วอนก็ไม่ยอมให้ทำแบบนั้น
“เฮผมชอบเฮจริงๆนะ เฮมีอะไรเฮบอกผมซิ”
วอนถามอย่างร้อนใจ..ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ
“ผมไม่ชอบคุณ เหตุผลก็คือ เพราะพี่เย่ไม่ชอบคุณ”
เฮพยายามหาเหตุผลมาอ้าง
“งั้นผมจะคุยกับพี่คุณเอง”
ประโยคนั้นทำให้เฮพูดไม่ออก....คุยกับเย่หรอ...ชั้นนี่ไงเยซอง...นายกำลังคุยกับชั้นอยู่นี่ไง...
“คุณกลับไปได้แล้ว”
เฮตัดบทสนทนา
“งั้นผมจะไปรอเฮที่ร้าน แล้วเจอกันนะ บางทีตอนนี้เฮอาจจะกำลังอารมณ์ไม่ดี
แล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่ตอนที่เฮอารมณ์ดีกว่านี้ก็ได้”
วอนเดินออกจากห้องไป เสียงประตูปิดลงพร้อมกับน้ำใสๆที่หยดลงมา
“นายต้องทำใจให้ได้เยซอง นายต้องใจแข็งไว้ เค้าไม่ได้ชอบนาย จำเอาไว้ซิ”
ที่นอกหน้าต่างคงมีอีกคนที่กลุ้มใจไม่แพ้กับเฮและวอนเลย
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ ข้าอุตส่าห์สร้างสถานการณ์ให้พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแท้ๆ
ไหงกลายเป็นตกม้าตายแบบนี้ล่ะ เจ้าพวกหนูก็ทำงานเหนื่อยเปล่าล่ะซิงานนี้
เฮ่อ..มนุษย์หนอมนุษย์ ทำไมถึงได้เป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากแบบนี้นะ
ข้าล่ะปวดหัวเสียจริงๆ”
เทวดาทึกกล่าวขึ้น หลังจากนั่งดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะหายแวบไปในพลิบตา
(ไรท์เตอร์ – ทุกคนจำโจร 3 คนได้มั้ยจ๊ะ จริงๆแล้วโจรนั่นคือหนู 3 ตัว ที่เทวดาทึกเสกขึ้นมา
หวังสร้างสถานะการณ์จ้า)
........................................
หลังจากที่วอนกลับไปแล้ว เฮก็ใช้เวลานั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆ
ก่อนที่จะเตรียมตัวเพื่อออกไปทำงานตามปกติ
เฮเดินจนมาถึงร้าน ก็เจอวอนยืนรออยู่ก่อนแล้ว แต่เฮก็ทำเป็นไม่สนใจเดินผ่านเข้าร้านไป
วันทั้งวัน เฮทำตัวให้เป็นปกติได้อย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าวอนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลย
การกระทำของทั้งสองทำให้คังและอนสงสัย จนอดที่จะถามไม่ได้
“นี่เฮพี่ถามจริงนะ อย่าหาว่าพี่วุ่นวายเรื่องเฮเลยนะ คือ...
..เฮกับวอนมีเรื่องอะไรกัน หรือ กำลังโกรธกัน หรือเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมดู..สองคน..มีบรรยากาศแปลกๆ”
คังถามไปเพราะสงสัยเอามากๆ เฮหันไปมองคนที่มานั่งเฝ้าเค้าทั้งวัน
ด้วยสีหน้าที่ใครไม่อาจคาดเดาสิ่งที่กำลังคิดอยู่ได้ ก่อนจะหันมาตอบคัง
“ไม่ได้มีอะไรนี่ค่ะ”
เฮตอบไปเสียงเรียบ
“แต่ผมว่ามีนะครับ ถ้าพวกพี่มีอะไรไม่เข้าใจกันก็น่าจะคุยกันให้เข้าใจนะครับ
ผมว่าจะผิดใจกันเปล่าๆ”
อนพูดมีเหตุผล ซึ่งคังก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ไม่จำเป็นหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็จะไปแล้ว แล้วก็คงไม่ได้กลับมาที่นี่แล้ว
ไม่ต้องทำความเข้าใจอะไรกับใครหรอก”
พูดจบเฮก็เดินเข้าหลังร้านไป คังกับอนที่ยืนอยู่ที่เดิมได้แต่หันมามองหน้ากัน ก่อนถอนหายใจ
...น่าสงสารวอนจริงๆ เฮนี่ดื้อเหมือนใครกันนะ..........
(ดื้อเหมือนเย่ไง..)
เวลาดำเนินไปเรื่อย วอนก็ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าร้านเช่นเดิม จะมีบ้างที่พี่หมีมาคุยด้วย
แต่ก็ยังไม่ได้เปิดประเด็นว่าสองคนเป็นอะไรกัน แต่พอถามเฮแล้วไม่ได้เรื่อง
คังและอนก็หันมาถามวอนแทน
“เฮ๊ย วอน แกกับเฮมีอะไรหรือเปล่า พี่ถามเฮก็ไม่ยอมบอก”
คังถามจนได้
“นั่นซิครับ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย”
อนเสริม
“เฮ้อ...ก็เฮน่ะซิครับ ไม่ยอมรับความรู้สึกผมเลย ไม่ๆ ท่าเดียว”
วอนนั่งคอตก
“อย่างนี้นี่เอง”
คังและอนพูดขึ้นพร้อมกัน
“ถ้าเป็นเรื่องนี้แกคงต้องพยายามเอาเองแล้วหล่ะ เพราะพวกเราคงจนปัญญาจะช่วย
คนอะไร ดื้อขนาดนี้”
พูดพูดไปส่ายหัวไป
“ผมก็ไม่ยอมง่ายๆหรอกครับ ยังไงผมก็จะตื้อให้สุดความสามารถไปเลย”
วอนพูดออกมาชัดถ่อยชัดคำ
“ดีมากน้อง พี่เอาใจช่วย”
คังให้กำลังใจ
“ผมก็เอาใจช่วยเหมือนกันครับพี่วอน”
อนก็เอากับเค้าด้วย
คำพูดของคังและอนทำให้คังมีกำลังใจขึ้นมามาก
....ใช่แล้ว ด้านได้อายอดน่า....
ตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว วอนก็ยังคงอยู่ที่ร้านไม่ไปไหน
เฮจัดการเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน เมื่อเดินออกมาก็เจอวอนมายืนรออยู่ที่ทางออก
เฮยังคงเฉยเมยกับวอนอย่างที่ทำมาทั้งวัน ก่อนจะเดินผ่านวอนไปดื้อๆ
ตลอดทางเฮรู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามมา ซึ่งคนนั้นก็คือวอน
เฮเดินจนมาถึงหน้าหอพัก ก็หยุดแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนที่เดินตามมาตลอด
...เป็นวอนจริงนั่นแหละ...
“ชั้นถึงห้องแล้วค่ะ คุณกลับไปได้แล้ว”
เฮพูดเสียงเรียบ
“นึกว่าจะไม่พูดกับผมทั้งวันซะแล้ว”
วอนพูดกลับไป
“ชั้นไม่มีเรื่องจะพูดกับคุณ ไม่เข้าใจหรือไง”
เฮยังคงเย็นชา ก่อนทำเหมือนจะเดินเข้าหอไป แต่วอนเรียกไว้
“เดี๋ยวเฮ”
เฮกำลังหันมาถามว่ามีอะไรอีก แต่ก็ต้องตกใจเมื่อร่างสูงเดินตรงเข้ามาประกบปากของตน
โดยทที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะละออกห่าง
“ฝันดีนะครับ”
วอนพูดพร้อมกับยิ้มให้คนที่ยังคงยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ก่อนร่างสูงจะเดินกลับไป
เฮที่กำลังค้างอยู่นั้น หลังจากได้สติกลับคืนมาก็รีบวิ่งเข้าห้องตนเองไป
เมื่อเข้ามาถึงในห้อง ก็ถึงกับหอบ ก่อนจะยกมือเล็กขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตน
....เค้าจูบเราหรอ..
ตอนนี้หัวใจของเฮกำลังเต้นแรง จนแทบจะได้ยินว่ามันเต้นเป็นจังหวะไหนอยู่
...ไม่ใช่ซิ..เมื่อกี้เค้าจูบเฮซองต่างหาก..ไม่ใช่นายนะเยซอง...
คิดอย่างนั้นแล้ว เย่ในร่างเฮก็รู้สึกห่อเหี่ยวใจขึ้นมา
“ไหนบอกว่าถ้าได้เป็นผู้หญิงแล้ว จะทำให้เค้าหลงรักแล้วทิ้งเค้าไงละเยซอง
แล้วทำไมตอนนี้นายถึงมาชอบเค้าซะเองล่ะเยซอง...”
.........................................................
วันที่ 7
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในห้องเล็กๆ บอกให้รู้ว่าในตอนนี้ถึงเวลาเช้าแล้ว
เสียงยังคงดังต่อไปเพื่อรอให้คนที่นอนอยู่บนเตียงปิดดังเช่นทุกวัน แต่วันนี้บนเตียง...ว่างเปล่า...
ร่างบางเดินตรงเข้ามากดปิดมัน ใช่แล้ว...วันนี้เจ้าของห้องตื่นเช้ากว่าปกตินั่นเอง
...วันนี้แล้วซินะ...ที่จะเป็นวันสุดท้ายในการใช้ชีวิตในชื่อของเฮซอง สาวหน้าตาน่ารักประจำร้าน B-Bear
หลังจากวันนี้..เรื่องวุ่นๆมันคงจะจบลงเสียที.....
...และคงเป็นวันสุดท้ายที่คนๆนั้นจะได้เจอกับเฮซองด้วย...
………………………………………………………….
ร้าน B-Bear
วันนี้คนที่ร้าน B-Bear เอง ก็ดูจะตื่นเร็วเป็นพิเศษ เพราะอะไรน่ะหรอ
ก็ไหนๆ วันนี้เฮก็จะทำงานที่ร้านเป็นวันสุดท้าย พี่หมีกับอนก็เลยอย่างจัดเลี้ยงส่งให้สักหน่อย
เลยคิดว่ามาเตี้ยมกันเอาไว้น่าจะดี
“จะว่าไปแล้วก็ใจหายนะ นี่เฮจะอยู่กับเราวันสุดท้าแล้วหรือเนี่ย”
พี่หมีนั่งเท้าคาง
“พี่คังอย่าพูดอย่างนี้ซิครับ ผมฟังแล้วเศร้า”
อนถอนหายใจ
แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะพูดอะไรต่อเฮก็เดินเข้ามา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
เฮทักทายด้วใบหน้ายิ้มแย้ม
“มาเช้าจังเลยครับพี่เฮ”
อนทัก อย่างแปลกใจ
“ก็วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนี่ พี่ก็อยากทำงานกับอนนานๆ พี่เลยรีบมไง”
เฮพูดเอาใจอน ทำเอาอนยิ้มหน้าบาน เดินตรงเข้ามากอดเฮทันที
(ไรท์เตอร์ – เนียนไปนะลูกชาย)
“พี่สาวน่ารักที่สุดเลย งั้นวันนี้ผมจะตั้งใจทำงานให้เต็มที่เลยครับ”
2 คนหัวเราะกันคิกคัก
“หมายความว่ายังไง แปลว่าปกติแกไม่ตั้งใจทำงานหรือไงฮะ”
คังแกล้งขัดคอ เพราะหมันไส้
(ไรท์เตอร์ – พี่หมันไส้หรือพี่อิจฉา หรือ ทั้งสองอย่างพี่)
ได้ยินอย่างนั้นเฮก็เดินตรงไปเกาะแขนพี่หมี แถมด้วยซบไหล่พี่หมี ก่อนจะพูดขึ้น
“พี่คังอย่าน้อยใจซิค่ะ เฮก็อยากอยู่กับพี่นานๆเหมือนกัน ก็วันนี้พี่หมีของเราอุตส่าห์ตื่นเช้านี่เนอะ”
เฮพูดอย่างรู้ทัน เจอไม้นี้พี่หมีเราหาอิจฉาเป็นปลิดทิ้ง
(เฮ – ขี้น้อยใจจริงนะเจ้าหมี คริๆ)
“ป่าวนี้ ก็แค่นอนไม่หลับ ไปๆ ทำงานๆ เปิดร้านเช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอกเนอะ”
คังทำเป็นเปลี่ยนเรื่องแก้เก้อ ทำเอาอนกับเฮหัวเราะกันใหญ่
หลังจากที่เปิดร้านตามปกติจนถึงบ่าย 2 คังก็ถามถึงใครบางคน
“ทำไมวันนี้ไม่เห็นวอนเลยนะ”
พี่หมีพูดลอยๆออกมา ก่อนจะโดนอนสะกิด
“อะไรว่ะ สะกิดทำไม”
คังหันมาถามอน เต้าหู้ของเราจึงชี้ไปทางเฮ ที่ท่าทางดูเหมือนคนกำลังเหม่อ คิดอะไรอยู่
“เฮมีอะไรหรือเปล่า”
คังถาม
“ค่ะ..อ๋อ..ไม่มีอะไรค่ะ”
เฮสะดุ้งก่อนตอบออกไป
และไม่ทันไร ประตูร้านก็เปิดออก พร้อมกับบุคคลที่คังเพิ่งถามถึง
“สวัสดีครับพี่คัง หวัดดีอน แล้วก็....”
วอนเดินมาหยุดที่เค้าท์เตอร์ ก่อนจะทักเฮ
“สวัสดีครับเฮซอง”
เฮแค่เหลือบไปมองเล็กน้อย ก่อนตอบกลับสั้นๆ
“สวัสดีค่ะ”
พอคังเห็นอย่างนั้นก็ลากอนเข้าหลังร้านไป เพราะอยากให้ทั้งสองคนได้อยู่กันสองคน
“ผมขอแบบเดิมแก้วนึงแล้วกันนะครับ”
พูดจบวอนก็เดินไปนั่งที่โต๊ะตรงมุมร้าน
เฮชงกาแฟตามที่วอนสั่ง ก่อนจะเดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะ
“กาแฟได้แล้วค่ะ”
ขณะที่เฮวางแก้วกาแฟให้บนโต๊ะ วอนก็เอื้อมมือมาจับมือเล็กไว้
“ปล่อยมือด้วยค่ะ ชั้นจะไปทำงาน”
เฮกล่าว
“แต่ผมไม่อยากปล่อย”
วอนตอบกลับ แล้วเฮก็ทำให้วอนแปลกใจ
“งั้นก็ไม่ต้องปล่อย”
เฮเดินไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับวอน ก่อนจะพูดต่อ
“ชั้นมีเรื่องจะคุยกับคุณพอดี”
“ครับ อะไรหรอครับ”
มืออีกข้างเอื้อมมากุมมือเล็กไว้จนมิด ก่อนที่เฮจะทำวอนอึ้งกับคำถามในรอบนี้
“คุณชอบชั้นใช่มั้ย”
เฮถามออกมาตรงๆ
“เอ่อ...ใช่ครับ..ผมชอบคุณ”
“คุณเลยพยายามจีบชั้น”
เฮพูดต่อทันที
“ใช่ครับ”
“คุณรู้ใช่มั้ยว่าชั้นจะอยู่ที่นี่วันนี้เป็นวันสุดท้าย”
เฮถามต่อ
“ครับผมรู้ แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่”
ใช่..วอนคิดว่ามันคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่โต
“งั้น...คุณรู้สึกยังไง...กับ...คนที่ชื่อ..เยซอง...”
.............................................
To Be Continue.......
..............................................
กลับมาแล้วจ๊ะ หลังจากหายไป นานมากๆๆ
ไรเตอร์ก็หนีไปปิดเทอมบ้าง ฮ่าๆๆ
แบบว่ายอมรับว่าขี้เกียจมาก...
ช่วงนั้นนอยด์ที่รักด้วย
แต่หลังจาก เราได้เจอกับเย่เมื่องาน PD ทำให้อารมณ์ของไรเตอร์มาทันที
คริๆ ไม่รู้ใครเห็นป่าวนะ แบบว่าไรเตอร์มองแต่เย่
เลยได้เห็นวอนเย่หลาย shot คริๆ มีความสุข ฮ่าๆๆ
เลยมาเขียนต่อให้นะ
ตอนนี้จบแล้วหล่ะ...เขียนบทจบแระ เหลือแต่พิมพ์
แล้วพอจะลงก็ลงไม่ได้ ทำไมที่บ้านไรท์เตอร์ถึงเข้าเด็กดีไม่ได้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาจบตอนเกือบสุดท้ายนะจ๊ะ
ยังไงติดตามผลงานของไรเตอร์คนนี้ต่อไปนะจ๊ะ รักคนอ่านทุกคน
ใครอ่านแล้วไม่เม้นท์ SJ ไม่รักจริงๆนะ ฮ่าๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น