Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #27 : CHAPTER IV :: สาวแก้มป่อง กับ หนุ่มจอมตื้อ :: SIWON x YESUNG >> Part 7

Part VII


วันที่ 4


วันนี้เป็นวันจันทร์ซึ่งเป็นวันที่ร้านปิด
เฮแวะเช้ามาแต่เช้าเพื่อมาดูว่าเค้าจะต้องซื้ออะไรเข้าร้านบ้าง  ก่อนจะออกไปซื้อของคนเดียว
เนื่องจากตอนนี้พี่หมีของเรายังไม่ตื่น ส่วนอนก็ยังไม่มา
เฮก็เลยต้องไปคนเดียวตามระเบียบ

เฮนั่งรถเมล์จนมาถึงตลาด ระหว่างกำลังยืนดูว่าควรจะไปซื้ออะไรก่อน
ก็มีคนมาสะกิดจากด้านหลัง จึงหันไปมอง

“อ้าว ซีวอน..มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย”
ไม่ใช่ใครที่มาสะกิด แต่เป็นซีวอนนั่นเอง

“ก็พอดีผมแวะไปที่ร้านเมื่อเช้า แล้วเจอกับอนเข้า อนก็บอกว่าคุณน่าจะมาที่ตลาด ผมก็เลยตามมา
โชคดีที่มาเจอ ไม่งั้นมาเสียเที่ยวแย่เลย”
วอนพูดอย่างอารมณ์ดี
(ไรท์เตอร์  -  แหมก็ลองถ้ามาแล้วคลาดกันดิ  อยากรู้นักจะอารมณ์ดีมั้ย)

“แล้วคุณตามมาทำไม ว่างหรือไง”
เฮถามกลับ

“ก็บังเอิญวันนี้ผมว่างทั้งวัน แล้วก้บังเอิญรู้ว่า คุณมาซื้อของ
ผมก้เลยกะจะมาช่วย ยังไงซะ..ผมก็มีรถ มีแรงไว้ขนของ อย่าเพิ่งไล่ผมกลับเลยนะ
คิดซะว่าผมมาช่วยก็แล้วกันนะครับ”
วอนตอบกลับอย่างรู้ทัน

“คุณจะไปไหนแล้วชั้นห้ามคุณได้หรือไง จะทำอะไรก็ทำแล้วกัน”
พอพูดจบเอก็เดินนำหน้าโดยมีวอนเดินตามไปติดๆ

...แต่ทำไมจะต้องยิ้มด้วยนะ  แค่เค้ามาช่วยแค่นั้นเอง ยังไงนะเฮซอง....

เฮเดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างคล่องแคล่ว เดินไปได้ไม่นานของก็เริ่มเต็มมือวอน

“ปกติคุณมาซื้อของเยอะขนาดนี้เลยหรอ”
วอนถามด้วยความสงสัย เพราะเห็นว่าเป็นผู้หญิง ตัวเล็กๆคนเดียว หิ้วของได้เยอะขนาดนี้เลยหรอ

“ก็ปกติจะมีอนมาด้วยนี่หน่า แต่วันนี้เห็นคุณอยากช่วย ก็เลยซื้อให้มันเต็มที่ไปเลย”
เฮตอบ แถมยังแอบขำ  ก็ขอแกล้งวอนเล็กๆน้อยๆ คงไม่ว่ากันหรอกเนอะ

“แต่ ปกติหน้าที่นี้น่าจะเป็นของเยซอง พี่คุณไม่ใช่หรอครับ คุณพูดเหมือนกับว่า....”
วอนรู้สึกผิดสังเกต

“ก็...ก็พี่เย่เล่าให้ฟังไง  ก็เมื่อวานยังโทรมาบอกเลยว่าให้ซื้ออะไรบ้าง”
เฮแก้ตัวอย่างทันควัน

“อ๋อ...แต่เมื่อกี้นี้คุณพูดเหมือนเคยมาเองเลยนะครับ ฮ่าๆ “
พูดจบวอนก็เดินต่อ ปล่อยให้เฮยืนหายใจไม่ทั่วท้อง...เกือบไปแล้วไง...

ทั้งสองคนเดินซื้อของกันจนเกือบ 2 ชั่วโมง ก็ซื้อจนครบทุกอย่างที่ต้องการ

“ครบซักที มาชั้นช่วยถือ”
เมื่อดูว่าซื้อของครบทุกอย่างแล้ว เฮก็หันมาช่วยวอนถือของบ้าง

“ไม่เป็นไรครับผมถือได้”
วอนปฏิเสธ

“เอามาน่าจะได้เบาลง”
เฮเอื้อมมือไปแย่งถุงของในมือวอน แต่วอนกลับจับมือเล็กไว้

“จับมือได้มั้ย”
อยู่วอนก็ถามขึ้น

“จับถุงไปเถอะของเยอะแยะ”
วอนดึงมือของตัวเองออกมาพร้อมถุงของจำนวนหนึ่ง แล้วรีบเดินนำไปที่รถ

..จับมือไรเล่าตาบ้า...คนเยอะแยะ....

เมื่อเดินมาถึงรถ วอนก้จัดการจัดของใส่หลังรถ ก่อนเดินมาเปิดประตูข้างหน้าให้เฮ

“เชิญครับ”
วอนทำทะเล้นใส่

“ขอบคุณค่ะ”
เฮตอบ
ซึ่งนั่นทำให้วอนแปลกใจ เพราะปกติอย่าว่าจะเล่นตอบกันเลย  พูดดีๆกันยังถือว่ายาก
แล้วเมื่อกี้พูดเพราะ เสียงหวาน แถมยิ้มซะ  วันนี้วอนคงยิ้มหน้าบานทั้งวันแน่ๆ

“หิวมั้ยครับ”
วอนถามเมื่อเข้ามานั่งในรถแล้ว

“นิดหน่อย คุณล่ะ”
เฮตอบก่อนถามกลับ

“หิวครับ งั้นเราไปหาอะไรกินกันมั้ย”
วอนชวนเฮไปกินข้าว

“ตามใจคุณล่ะกัน อุตส่าห์มาช่วยนิ”
วันนี้ดูเฮใจดีผิดปกติ ในความคิดของวอน

“วันนี้คุณใจดีจัง”
วอนพูดพร้อมกับยิ้มให้

“ไม่ดีหรือไงล่ะ ก็วันนี้ชั้นขี้เกียจทะเลาะกับคุณนี่”
วันนี้ดูเหมือนว่า ไม่ว่าเฮจะพูดอะไรก็ทำให้วอนยิ้มออกมาได้ซะทุกคำ

วอนขับรถมาเรื่อยจนมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง
วอนบอกว่าเป็นร้านประจำของเค้า เลยอยากให้เฮลองมาชิม
เมื่อมาถึง ไม่ทันที่เฮจะเปิดประตู วอนก็วิ่งมาชิงเปิดให้ซะก่อน

ทั้งสองเดินเข้ามาในร้าน ดูเหมือนว่าที่นี่คงจะเป็นร้านประจำของวอนจริงๆ
เพราะดูเหมือนพนักงานทุกคนจะรู้จักวอน
วอนเดินนำมาจนถึงมุมประจำของเค้า  เฮยกหน้าที่สั่งอาหารให้วอน
หลังจากที่พนักงานรับออเดอร์ไปแล้ว วอนก็เริ่มชวนเฮคุย

“ปกติคุณอยู่ที่ไหนหรอครับ ตอนที่ไม่ได้มาทำงานที่นี่”
วอนเริ่มคำถามแรก

“ก็อยู่บ้านน่ะ ไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก”
เฮตอบไป

“คุณเป็นลูกพี่ลูกน้องของเยซองก็แปลวว่าต้องรู้จักเค้ามาตั้งแต่เด็กใช่มั้ยครับ
เค้าเป็นคนยังไงหรอ”
คำถามของวอนทำให้เฮสงสัย...อยู่ๆ ทำไมถามถึงเย่ล่ะ...

“ก็เป๋นเด็กธรรมดาแหละ ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก ทำไมถึงอยากรู้เรื่องของพี่เย่ล่ะ”

“ผมก็แค่อยากรู้ว่าจริงๆพี่คุณเป็นคนยังไงเท่านั้นเอง”
วอนตอบพร้อมยิ้มกลับมา

“อ๋อ”

สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ ทั้งสองชักคุยกันถูกคอ แต่ที่น่าสังเกตคือ
เรื่องที่คุยกันจะเป็นเรื่องของเย่ซะส่วนใหญ่  อยู่ๆ วอนก็พูดคำพูดนึงขึ้นมา
ซึ่งเฮจะได้ว่า วอนเคยพูดแบบนี้มาแล้วครั้งนึง

“ถ้าเกิดเยซองเป็นผู้หญิง ผมว่า...ก็คงเหมือนๆคุณนี่แหละ”

หลังจากที่ทานข้าวตอนสายเสร็จแล้ว ทั้งสองก็กลับมาที่ร้าน

วอนช่วยขนของเข้าร้าน  แถมยังช่วยจัดของให้อีก
ตอนแรกอนที่มาช่วยขนของก็ไม่ได้คิดอะไร  แต่พอเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน
ก็ทำเป็นไปทำงานตรงอื่นปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน

ในตอนนั้นเฮปีนขึ้นไปเอาของใส่ตู้ โดยมีวอนช่วยส่งของให้
แต่คงด้วยความไม่ระวัง ทำให้เฮเหยียบพลาด เซลงมา
โชคดีที่วอนรับไว้ได้พอดี  ในตอนแรกเพราะเฮล้มลงมาทับวอนจึงรับไว้
แต่สักพักกลับเปลี่ยนเป็นกอดอีกคน

ตอนนี้เฮตกอยู่ในสถาณการณ์ที่ทำอะไรไม่ถูก
..ก็เพราะตอนนี้เค้ากำลังอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม...
แต่เมื่อสติกลับมา เฮก็ลุกขึ้นทันที

“เอ่อ..ขอโทษนะ  แล้วก็ขอคุณที่ช่วยรับเอาไว้ด้วย”
พูดจบเฮก็เดินเข้าห้องน้ำไป
วอนมองตามพร้อมกับยิ้มออกมา

...คุณจะรู้ตัวมั้ยว่า คุณน่ารักแค่ไหน...


ทางด้านเฮที่เข้ามาในห้องน้ำ

“โอ๊ย  ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้นะเฮ แล้วทำไมจะต้องหน้าแดงด้วยเล่า
จะอายจะเขินอะไรเนี่ย”
เฮบ่นกับตัวเอง

...ดูท่าทางเฮของเราจะหวั่นไหวซะแล้ว..


พอตกบ่าย

คังก็ชวนทุกคนมาทำหยูย่างกินกัน
อนจัดการเตรียมจานชามเครื่องมือทั้งหมด
ในขณะที่พี่หมีของเราของจัดการกับเนื้อหมู
เฮก็เลยไปจัดการเรื่องผัก  โดยมรผู้ช่วยอย่างซีวอนอยู่ใกล้ๆ

“นี่นายจะมานั่งมองชั้นทำไมเนี่ย ผักก็ล้างไปซิ มองอยู่ได้”
เฮบ่น

“ก็คนล้างผักน่ามองกว่าผีกนี่”
วอนพูดไปไม่แคร์ใครทั้งสิ้น  ซึ่งคำพูดนั้นทำเอา คังกันอนแทบลงไปดิ้นกับพื้น

“พี่คังครับ ถ้าทำน้ำจิ้มไม่ต้องใส่น้ำตาลนะครับ  เดี๋ยวมันจะหวานจนเกินไป”
อนแซว ทำให้เฮหันมาเหวี่ยงค้อนใส่ทันที
ในขณะที่วอนหัวเราะร่า เพราะชอบใจ

ทั้งสี่ลงมือกินหมูย่างกันอย่างตั้งใจโดยเฉพาะ อนกับคัง เรียกว่า
แข่งกันกินเลยก็ว่าได้
ส่วนวอนก็มัวแต่ ย่างหมูให้เฮ จนตอนนี้พูนจานไปหมด

“นี่ๆ พอได้แล้วกินเองซะบ้างซิ เต็มจานแล้วนะ  
เอ้ากินเข้าไป”
เฮจัดการยัดหมูคำโตเข้าปากวอนจนวอนเคี้ยวตุ้ยๆ ด้วยความหมันไส้
คังที่เห็นแบบนั้น เลยแกล้งยัดหมูเข้าปากอนบ้าง

“อั้ม นี่กินเข้าไปซิ  ยัดให้เต็มแล้วก็เคี้ยวช้าๆนะ  จะได้กินตามพี่ไม่ทัน”

“อี้อังอ่ะ แอ้อี้อันอ้อเอ็มอากอ๋มอดแอ้วอ้ะอับ”
(พี่คังอ่ะ แค่นี้มันก็เต็มปากผมไปหมดแล้วนะครับ)
ทุกคนขำกับอนที่ตอนนี้มีอะไรต่ออะไรเต็มปาก แล้วยังจะพูดอีก
วอนนั่งมองเฮหัวเราะจนน้ำตาไหล ก็ยิ้มตาม

...เมื่อไหร่รอยยิ้มนั้น จะมีให้ผมบ้างนะ...

วันนี้วอนอยู่ที่ร้านจนมืด  จะเรียกว่า รอเฮจนมืดก็ได้

หลังจากที่ออกจากร้านมา เฮก็บอกให้วอนกลับบ้านซะ แต่..

“ผมขอไปส่งได้มั้ย มันดึกแล้ว”
วอนบอก

“ไม่ต้องหรอกน่า ชั้นกลับอยู่ทุกวัน”
เฮปฏิเสธ

“ผมไปส่งดีกว่า นี่ก็มืดแล้ว ผู้หญิงกลับคนเดียยวมันอันตรายจะตายไป ให้ผมไปส่งนะ”

"นายนี่จะตื้อะไรนักหนานะ"
เฮเจอเหตุผลของวอนก็เลยต้องยอมให้อีกคนไปส่งโดยดี

วอนมาส่งจนถึงอาคารห้องพักที่เป็นห้องของเย่

“กลับไปได้แล้ว ถึงแล้ว”
เฮแกล้งทำเป็นไล่  แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อยู่ วอนเดินเข้ามาดึงเค้าเข้าไปกอด

“ผมชอบเฮนะ คืนนี้หลับฝันดีนะครับ”
วอนปล่อยอีกคนก่อนจะเดินกลับ  ปล่อยให้อีกคนยืนอึ้ง กับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
พอนึกได้อีกคนก็ไปไกลแล้ว  เฮจึงรีบเดินเข้าห้องไป

ตอนนี้เสียงหัวใจของเฮมันดังตูมตาม

...ตาบ้าจอมตื้อนั่นชอบเราหรอ...

เฮล้มตัวลงไปกับที่นอนนุ่ม ก่อนจะนึกอะไรได้

“คนที่นายนั่นชอบคือ เฮซองนี่ ไม่ใช่เยซองสักหน่อย
แล้วที่นายนั่นชอบคือผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย  ถ้าครบ 7 วันเมื่อไหร่ ทุกอย่างก็จะหายไป
เฮซองก็จะหายไปเหมือนกัน ถึงตอนนั้น ก็จะมีแค่เยซองที่ทะเลาะกับนายนั่นประจำ
โอ๊ย...ชั้นจะทำยังไงดี  นายชอบเฮซองไม่ได้นะซีวอน”
เฮกลิ้งเกลือกกับที่นอน จนในที่สุดก็หลับไป
โดยไม่ได้รู้เลยว่า เทวดาเจ้าวางแผนนั่งสักเกตการมาตั้งแต่แรก

“คริๆ หวั่นไหวแล้วล่ะซิ  แต่ทำไมมนุษย์นี่เข้าใจยากจังเลยนะ ”


........................................................................

To Be Continue....

.......................................................................

หายหัวไปนาน  มาต่อตอน 7 ให้แล้วนะจ๊ะ  งืมๆๆ

ไรท์เตอร์นอกจากจะงานเยอะแล้ว  

มันยังขี้เกียจอีก  เหอๆๆ

ไปแระ พิมพ์ต่อดีกว่า  เจอกันตอนหน้านะ