Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER II :: กระต่าย กับ บอม :: KIBUM x SUNGMIN >> Part 1

[Angel & 7 Days] กระต่าย กับ บอม 

 

ณ เทวสถาน

 

“เป็นยังไงบ้างเทวดาอีทึกหน้าที่..เนรมิตความสุขให้แก่มนุษย์ที่ตนดูแล..ของเจ้าเรียบร้อยดีหรือเปล่า

แต่เท่าที่ข้าได้ยินมา เจ้าเองก็ทำหน้าที่ได้ดี เก็บร่องรอยได้แนบเนียนทั้งๆที่เป็นเทวดาน้องใหม่แท้ๆ”

ท่านเทพสูงสุดชินดงชื่นชมผลงานของอีทึก

 

“ขอบคุณครับ”

อีทึกก้มลงขอบคุณ

 

“การปฏิบัติหน้าที่ถือว่าผ่านนะ แต่เจ้าต้องระวังการใช้เวทมนต์ต่างๆด้วยล่ะ

อย่าลืมว่าใช้เวทมนต์ได้แค่บทเดียวต่อครั้ง และที่สำคัญระวังอย่าให้มนุษย์เห็นล่ะ”

เทพขั้นสูงยุนโฮ ย้ำเตือนอีทึกอีกครั้ง

 

“ครับท่านยุนโฮ งั้นข้าของลงไปทำงานที่ 2 ก่อนนะครับ”

ก้มลงทำความเคารพแล้วเดินออกไปเพื่อทำหน้าที่ต่อ

 

หลังจากที่ทึกออกไปก็มีภาพฉากการลงไปปฏิบัติงานของทึก

 

“ท่านจะไม่บอกสักหน่อยหรอครับว่าอีกนานแค่ไหน อีทึกจะได้พบกับการเปลี่ยนแปลงในโชคชะตาตัวเอง”

ยุนโฮหันไปถามเทพชินดง

 

“ถ้าข้าบอกเจ้ามันก็ไม่ลุ้นน่ะซิ”

 

.........................................................................................

 

CHAPTER II :: กระต่าย กับ บอม :: KIBUM X SUNGMIN

 

Part I

 

บางครั้งชีวิตคนเราก็ต้องเจอกันเรื่องที่ไม่คาดฝัน หรือ มองข้ามเรื่องบางเรื่องไป

อย่างเช่นเรื่องของผม

 

ผม ลีซองมิน นักศึกษาปี 3 ครับ ผมเป็นนักศึกษาที่แสนจะธรรมดา แต่ผมก็ชอบมันนะมันไม่ค่อยวุ่นวายดี

วันนี้หลังจากที่ผมไปซื้อข้าวของมาแล้วผมก็แวะมาที่ร้าน “B-Bear”

เป็นร้านประจำที่ผมชอบมาซื้อเค้กเป็นประจำ

 

“สวัสดีครับ อ้าวพี่มินเองหรอครับ วันนี้จะรับอะไรดีครับ”

เสียงพนักงานของร้าน....อนยู....นั่นเอง 

 

“อนยู แล้วพี่คังกับพี่เย่ไปไหนแล้วล่ะ”

ผมถามอนยูขณะที่กำลังเลือกเค้กเพื่อไปฝากอุค

 

“นั่นไงครับ นั่งคุยกันอยู่นั่น”

ผมมองตามไปทางที่นิ้วชี้ก่อนหันมาสั่งเค้กแล้วเดินไปดู

 

พี่คัง พี่เย่ นั่งคุยกันอยู่แล้วฝั่งตรงข้ามมีฮยอกและด๊อง....แฟนของฮยอก

 

“อ้าวมินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มานั่งด้วยกันซิ”

ฮยอกทักทายอย่างเป็นกันเอง เพราะเราเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน และผม...แอบชอบฮยอกมานาน....

 

“กระต่าย...มานั่งกินไอติมกับด๊องมั้ย...อร่อยนะ”

ด๊องหันมายิ้มหวานให้ผม ผมเองก็ยิ้มกลับไป ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าด๊องเป็นคนน่ารัก

...ผมอิจฉาความน่ารักของด๊องจริงๆ...

 

“ไม่เป็นไรหรอกมินแค่แวะมาทักทาย เดี๋ยวมินต้องไปแล้วหล่ะ   ซื้อของมาเต็มเลย

แถมไม่มีใครอยู่บ้านด้วย   งั้นมินไปแล้วนะ พี่คังพี่เย่ ผมกลับนะครับ”

แล้วผมก็เดินไปจ่ายเงิน แล้วเดินออกจากร้านมา

ผมทนอยู่ที่นั่นนานๆไม่ได้หรอกครับ ผมทนเห็นฮยอกกับด๊องไม่ได้ ผมนี่มันขี้อิจฉาจริงๆ...

 

ผมเดินมาเรื่อยๆ มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านรักษาสัตว์ร้านเดิมที่ผมมักมาหยุดมองเจ้ากระต่ายทุกวัน

 

“ถ้าได้เป็นกระต่ายแบบพวกแกคงจะดี จะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวดแบบนี้”

ผมพูดกับเจ้ากระต่าย ผมรู้สึกแย่มากๆ และด้วยความไม่ระวังของผม ผมก็ลุกแล้วหันไปชนกับใครเข้า

 

“ขอโทษนะครับ”

ผมกล่าวขอโทษเค้า

 

“ไม่เป็นไรครับ”

แล้วผมก็เดินจากมา จนมาถึงบ้านของผมที่ห่างออกมาไม่ไกลเท่าไหร่ 

ผมจัดการเก็บข้าวของให้เรียบร้อย ตอนนี้บ้านไม่มีใครอยู่เลย ทั้งที่เย็นแล้ว

ทำไมวันนี้บ้านผมมันถึงได้เหงาขนาดนี้นะ ผมออกไปเดินข้างนอกดีกว่า

 

..........................................

 

มินเดินออกมาจนถึงสวนสาธารณะที่มีคนเหลือน้อย เลยมีมุมตรงชิงช้าให้มินได้ไปนั่งเงียบๆ

แต่อยู่ก็มีคนคนแปลกหน้ามาทัก

 

“เจ้าว่าการเป็นกระต่ายสักตัวมันดีมั้ย”

คนแปลกหน้าเดินมานั่งที่ชิงช้า พร้อมกับอุ้มกระต่ายไว้ในมือ

 

“คงดีมั้งครับเพราะอย่างน้อยก็ไม่ต้องมารับรู้อะไรอย่างที่คนเราเจอกัน”

ตอบไปน้ำเสียงเหงาๆ

 

“เจ้าอยากเป็นกระต่ายหรือ”

ชายแปลกหน้าถามอีกครั้ง มินก็พยักหน้าตอบ

 

แล้วจู่ๆก็มีแสงสว่างจ้า แล้วก็ดับไป

 

แล้วพอมินลืมตาชึ้น

 

.......ทำไมทุกอย่างมันถึงใหญ่ขึ้นล่ะ...........

 

“พรของเจ้าสมปรารถนาแล้ว”

ชายคนแปลกหน้าในชุดขาวหันมาพูดแล้วก็หายไปต่อหน้าต่อตามิน

มินตกใจมาก...นี่มันอะไรกันเนี่ย แล้วทำไมเค้าตัวเล็กลง เทวดาหรอหรือพ่อมด...นี่มันอะไรกัน...

 

มินเดินไปเดินมา ไม่รู้จะทำยังไง...กลับบ้าน ไปตั้งหลักที่บ้านดีกว่า....

มินตัดสินใจเดินกลับบ้านแต่เดินมาได้ไม่ไกลก็เจอ กับสุนัขตัวใหญ่เข้า 

ซึ่งดูท่าทางของสุนัขนั้นไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่เลย มินจึงจำต้องเดินถอยหลังไปอีกทางก่อนวิ่งให้เร็วที่สุด

มินวิ่งหนีจนสุดชีวิต ก่อนไปเจอกองถังขยะอยู่ข้างหน้าจึงวิ่งเข้าไปแอบในซอกเล็กๆนั้น

สุนัขนั้นพยายามคุ้ยเข้ามาในซอกนั้น ตอนนี้มินกลัวมากๆ ไม่เคยกลัวอะไรอย่างนี้เลย

 

“ไป มาคุ้ยอะไรเนี่ย..ไป...”

เสียงของใครบางคนไล่สุนัขตัวนั้นไป มินค่อยๆเดินออกมาดูว่าสุนัขนั้นไปแล้วหรือยัง

 

“เอ๊ะ..นี่..ของใครเนี่ย...”

มินตกใจที่อยู่ๆก๊มีคนตัวใหญ่มานั่งอยู่ตรงหน้า จึงเข้าไปแอบเหมือนเดิม

ยักษ์หรอ..ทำไมถึงตัวใหญ่อย่างนี้ล่ะ....

 

“ไม่เป็นไรหรอก ออกมาเร็ว มา..มานี่เร็ว...หมาเมื่อกี้คงตามแกซินะ”

ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับร่างของมินไว้ บังเอิญชายหนุ่มจับไปโดนขาหลังของมินเข้า เจ้าตัวน้อยจึงร้องออกมา

 

“อ้าว...เจ็บขาหรอ...แย่แล้วล่ะซิ...แล้วเจ้าของแกเป็นใครเนี่ย”

หันซ้ายหันขวาแต่ไม่เห็นใคร

 

“งั้น..ชั้นจะดูแลแกเองแล้วกัน...แต่ก่อนอื่นไปหาหมอกันเถอะ”

แล้วมินก็ถูกคนแปลกหน้าอุ้มเข้าบ้านไป แล้วเอามินใส่ลงในตะกร้า ก่อนจะพาไปสักที่หนึ่ง

 

…………………………………

 

“เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”

 

“อืม..คงแค่เคลื่อนน่ะครับ แล้วคิดว่าคงกล้ามเนื้อฉีก ไม่ได้โดนกัด หรือบาดเจ็บอะไร”

คุณหมอบอกอาการ ที่แท้พามินมาหาหมอนี่เอง

 

“หมอจะพันผ้าไว้นะครับคงให้เค้านอนพักเยอะๆ ยาก็เอาผสมในน้ำให้เค้ากินนะครับ

อาจจะบวมในช่วงแรก แต่หมอก็ฉีดยาให้แล้ว

ไม่น่าเป็นห่วงอะไรแล้วหล่ะครับ”

คุณหมอบอกอีกครั้งก่อนให้ชายหนุ่มพามินกลับบ้านได้

 

ชายหนุ่มพามินกลับมาที่บ้าน อาจเพราะฤทธิ์ยาทำให้มินหลับมาตลอดทางจนถึงบ้าน

 

ชายหนุ่มเอามินวางลงบนที่นอนนุ่ม

 

“นอนตรงนี้ก่อนนะเจ้ากระต่าย เดี๋ยวบอมมานะ”

..................................................

To Be Continue..........

...................................................