Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER I :: คนใจดี กับ ปลาน้อย :: EUNHYUK x DONGHAE >> Part 6

Part VI

 

ด๊องวิ่งออกมาจากห้องของฮยอก กดลิฟท์ลงมา อย่างที่เคยเห็นฮยอกทำ

พอลงมาข้างนอกก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี

ตอนนี้ที่เดียวที่นึกออก....ร้านของพี่แจ....

 

ด๊องเดินตรงผ่านร้านเค้กของคังอิน เดินตามถนนมาเรื่อยๆจนถึงร้านหมอ

ด๊องนั่งลงที่หน้าร้าน พอดีกับที่คนไข้ของแจออกจากร้านพอดี

ด๊องจึงเดินแทรกเข้าไปภายในร้าน

 

“เอ๊ะ นั่นด๊องนี่ วันนี้เป็นอะไรมาหรอ”

แจเดินเข้ามาใกล้ก็ตกใจ เมื่อเห็นว่าด๊องกำลังร้องไห้

 

“ด๊องเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม มานี่ๆ เดี๋ยวด๊องนั่งรอในห้องพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ดูคนไข้อีกคนเดียวก็เสร็จแล้ว”

แจพาด๊องมานั่งในห้องของตนก่อนที่จะเดินออกไปตรวจคนไข้อีกราย โชคดีที่วันนี้ไม่ค่อยมีคน แจเลยปิดร้านก่อน

 

“ด๊องไหนเล่าให้พี่ฟังซิว่าด๊องเป็นอะไร แล้วฮยอกไปไหนล่ะ”

 

“ฮยอกไม่ชอบด๊องแล้ว ฮยอกบอกว่าด๊องน่ารำคาญ ด๊องไม่อยู่กับฮยอกแล้ว”

พูดไปน้ำตาก็หยดลงมาจนอาบแก้ม

แจไม่รู้จะทำยังไงดี งอนฮยอกมาล่ะซิเนี่ย

 

“ฮยอกบอกด๊องหรอว่าไม่ชอบด๊องแล้ว”

ด๊องส่ายหัว

 

“ด๊องหนีมาอย่างนี้ไม่กลัวฮยอกเป็นห่วงหรอ”

ด๊องนิ่งหยุดคิดตามที่แจพูด

 

“ตอนนี้ฮยอกต้องตามหาด๊องอยู่แน่ๆ ฮยอกต้องกำลังเป็นห่วงด๊องมากๆแน่ๆเลย ด๊องไม่คิดอย่างนั้นหรอ”

แจพูดให้ด๊องคล้อยตาม

 

“งั้นด๊องนั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้กิน”

 

........................................................................

 

ทางด้านฮยอกก็วิ่งไปเรื่อย พยายามนึกว่าที่ไหนบ้างที่ด๊องจะไป

และที่แรกที่นึกออกคือ....ร้านของพี่คังอิน

 

“พี่คังอินเห็นด๊องบ้างหรือเปล่าครับ”

พอวิ่งมาถึงก็ไปหาคังอินทันที

 

“ด๊องหรอ ไม่เห็นนี่ ทำไมอ่ะ”

คังอินหันมาตอบ และถามกลับอย่างงงๆ

 

“ด๊องหายไปครับผมเลยคิดว่าอาจจะมาที่นี่”

สีหน้าของฮยอกผิดหวังพอสมควรที่ไม่เจอด๊อง

 

“ด๊องหรอ พี่เห็นเดินไปทางนู่นได้สักพักแล้วน่ะ”

เยซองเดินมาจากหลังร้านได้ยินบทสนทนาพอดี

 

“จริงหรอครับพี่เย่”

 

“อืม ไปทำอะไรด๊องหรอ พี่เห็นเค้าร้องไห้ไปด้วย”

พอได้ยินว่าด๊องร้องไห้ ฮยอกยิ่งใจฮวบหนักกว่าเดิม แล้วสักพักก็มีโทรศัพท์เข้ามา

…พี่แจจุง...

 

((ครับพี่แจ))

 

((ฮยอกตอนนี้ด๊องอยู่ที่ร้านกับพี่นะ))

 

((จริงหรอครับ..งั้นเดี๋ยวผมจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละครับ))

 

((อย่าเพิ่งเลย สักพักค่อยมาดีกว่า พี่อยากคุยอะไรกับด๊องหน่อย ไม่ต้องห่วงนะ เสร็จเมื่อไหร่พี่จะโทรมาบอกอีกที))

 

((ครับ...แต่พี่แจครับ..ผม...ทำด๊องร้องไห้ใช่มั้ยครับ))

 

((อืม...แต่หยุดแล้วหล่ะ...แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวด๊องจะสงสัย))

 

แจวางสายไปแล้ว ฮยอกถอนหายใจแรงๆ หนึ่งทีก่อนลากเก้าอี้มานั่ง

 

“ทำไมว่ะ เจอด๊องแล้วไม่ใช่หรอ แล้วแกจะถอนอีกทำไมว่ะ”

คังอินถาม

 

“ผมไม่น่าพูดอย่างนั้นกับด๊อง ผมน่าคิดก่อนว่าด๊องจะเสียใจ”

 

“เอาเถอะน่า เราแก้ไขอะไรไม่ได้นี่หว่า เอาไว้เจอกันแล้วปรับเข้าใจกันก็ได้นี่หว่า

เป็นอย่างนี้ไม่สมเป็นแกเลยนะเว๊ย”

ฮยอกก็ยิ้มให้คังอินเย่เล็กน้อย นั่นซิ...อย่างน้อยก็หาด๊องเจอแล้วนี่..

 

...................................................

 

ร้านหมอ(แจ)

 

“มาแล้วด็อง น้ำหวานกับขนม”

แจวางลงที่โต๊ะ

 

“ด๊องไม่อยากกินอ่ะครับ”

แล้วก็นั่งซึมเหมือนเดิม

 

“พี่ถามด๊องหน่อยได้มั้ยว่าทำไมฮยอกถึงบอกว่ารำคาญด๊องล่ะ”

เมื่อแจพูดขึ้นด๊องกทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ ก่อนพูดขึ้น

 

“ด๊องก็แค่ถามฮยอกว่า รักคืออะไร แต่ฮยอกไม่ยอมตอบ แล้วฮยอกก็บอกว่ารำคาญด๊อง ฮือๆ”

 

“อย่างนี้นี่เอง ทำไมด๊องถึงอยากรู้ล่ะ แล้วฮยอกไม่บอกอะไรเลยหรอ”

 

“ฮยอก..ฮึก..เคย..บอก ฮึก แต่ด๊อง..ไม่เข้าใจ”

ด๊องพูดไปสะอื้นไป

 

“งั้นพี่จะบอกให้เอามั้ย”

ด๊องพยักหน้าหงึบๆ

 

“ความรักน่ะมันอาจไม่แสดงออกมาจากคำพูด การกระทำได้ทั้งหมดหรอกนะ

แต่เราสามารถรับรู้มันได้ด้วยความรู้สึกได้ดีที่สุด”

 

“ด๊องอยากอยู่ใกล้ๆฮยอกหรือเปล่า”

เจ้าปลาพยักหน้า

 

“เวลาที่ฮยอกจับมือ หรือกอด ด๊องรู้สึกยังไง”

 

“เวลาฮยอกจับมือด๊องจะรู้สึก...ใจมันเต้นแรง เวลาที่ฮยอกกอดด๊องรู้สึกอบอุ่น

แล้วเวลาอยู่กับฮยอก ด๊องจะชอบยิ้มออกมา ไม่รู้ว่าทำไม”

 

“เวลาที่ฮยอกคุยกับคนอื่นที่น่ารักๆ ด๊องรู้สึกยังไง”

 

“ด๊องไม่อยากให้ฮยอกคุยกับใคร อยากให้ฮยอกคุยกับด๊องคนเดียว”

 

“แล้วเวลาที่ฮยอกบอกว่ารำคาญ ด๊องเสียใจใช่มั้ย”

ด๊องพยักหน้าอีกครั้ง

 

“ถ้าให้ด๊องอยู่กับฮยอกตลอดไป ด๊องจะอยู่มั้ย”

 

“ด๊องอยู่ที่ไหนก็ได้ที่มีฮยอก”

 

“แล้วถ้าด๊องทำให้ฮยอกมีความสุขได้ ด๊องจะทำหรือเปล่า”

 

“อะไรที่ทำให้ฮยอกมีความสุข ด๊องจะทำทุกอย่างเลย”

ไม่ใช่แค่น้ำเสียง ท่าทาง เท่านั้นที่แสดงถึงความจริงใจ แววตาของด๊องก็เช่นกัน

แจยิ้มกับอาการที่ด๊องแสดงออกมา

 

“งั้นถ้าฮยอกหายไปด๊องจะทำยังไง”

ด๊องฟังแล้วก็คิดตามที่แจพูด

 

“ด๊องจะกลับบ้านไปหาฮยอก”

แจยิ้มอีกครั้ง

 

“ทีนี้ด๊องคงไม่ต้องกลับไปถามฮยอกแล้วใช่มั้ยว่ารักคืออะไร”

แจพูดทิ้งท้าย

 

“ครับ ด๊องพอจะเข้าใจแล้ว”

พูดจบก็ด๊องก็ลาแจ เพื่อจะกลับไปหาฮยอก

 

“ส่วนที่เหลือด๊องต้องรับรู้จากฮยอกเอาเองแล้วหล่ะ”

 

...............................................................

 

เมื่อด๊องเปิดประตูออกมาจากร้านของแจ

ก็เจอฮยอกยืนอยู่หน้าร้าน

 

“ฮยอก”

เพียงเสียงแผ่วเบาที่เรียกชื่อของอีกคน

 

“ด๊อง....ฮยอกขอโทษ”

เพียงแค่ได้ยินคำพูดแรกของฮยอกด๊องก็น้ำตาร่วง วิ่งเข้ามากอดอีกคน

 

“ฮยอก...ด๊องขอโทษ ด๊องจะไม่ไปไหนแล้ว ด๊องจะไม่ถามฮยอกอีก ด๊องอย่ารำคาญด๊องนะ”

 

“ฮยอกไม่รำคาญด๊องหรอก เรากลับบ้านกันนะ”

เช็ดหน้าให้อีกคน ก่อนจูงมืออีกคนกลับบ้าน

 

........................................................................

 

ตอนนี้เย็นมากแล้ว ทั้งสองใช้เวลาไม่นานก็เดินกลับมาถึงบ้าน

ตลอดทางไม่มีใครพูดสักคำ ไม่ใช่ว่ากำลังโกรธกันหรืออย่างไร

แต่เป็นเพราะไม่รู้จะพูดอะไรกันมากกว่า....เพราะเหมือนต่างรู้ความรู้สึกของกันของตัวเอง

ความรู้สึกที่อยู่ภายในของทั้ง 2 คน...แต่จะสื่อสารให้ต่างฝ่ายต่างรู้ได้อย่างไร

 

“ด๊องหิวมั้ย เดี๋ยวฮยอกไปหาอะให้กินนะ”

แล้วฮยอกหายไปในครัว แล้วกลับมาพร้อมอาหารเย็น

ฮยอกนั่งมองด๊องกินข้าวไปก็ยิ้มไป จนด๊องเริ่มทำตัวไม่ถูก

 

“ฮยอกไม่กินข้าวกับด๊องหรอ”

ไม่รู้จะถามอะไรแล้วจริงๆ

 

“ไม่อยากกินข้าว อยากกินอย่างอื่นมากกว่า”

ตอบไปยิ้มๆ

 

“แล้วทำไมฮยอกไม่กินล่ะ”

 

“ยังกินไม่ได้ ยังไม่ถึงเวลา”

 

“แล้วเมื่อไหร่จะถึงเวลาล่ะ”

 

“ก็เมื่อฮยอกหิวมากๆไง ถึงตอนนั้นต่อให้ห้ามยังไงฮยอกก็จะกินให้ได้ คอยดูซิ”

พูดไปไม่คิดว่าคนที่ฟังอยู่จะเข้าใจ แต่ผิดแล้วหล่ะฮยอก

..เพราะถึงด๊องจะเป็นปลาทอง...แต่ก็เป็นปลาทองที่หัวไวมากๆทีเดียว....

 

......................................................................

 

วันที่ 7 

วันนี้ฮยอกพาด๊องเดินเล่นที่สวนสาธารณะทิ่อยู่ริมแม่น้ำ

แต่ดูเหมือนอาการของเมื่อวานยังคงหลงเหลืออยู่

เพราะวันนี้ทั้งสองคนพูดกันน้อยมาก...น้อยมากจนผิดสังเกต

 

ในขณะทั้งสองเดินเล่นอยู่นั้น สายตาของฮยอกก็มองเป็นเห็นเด็กเล็กคนหนึ่งกำลังลากรถเล่นใกล้ๆท่าน้ำ

จึงรีบวิ่งเข้าไปจับไว้เพราะกลัวจะตกน้ำไป ด๊องยืนมองความใจดีที่ฮยอกมันมีให้ใครต่อใครเสมอ

เค้าเองก็เคยได้รับเช่นกัน หากไม่มีฮยอกเค้าคงตายไปแล้ว

แล้วจู่ๆด๊องก็ต้องตกใจ เมื่ออยู่ๆ ฮยอกตกน้ำไป

 

ด๊องวิ่งมาที่ท่าน้ำมองหาฮยอก แต่ก็ไร้วี่แวว จึงตัดสินใจกระโดดลงไป

ด้วยความที่เป็นปลา การอยู่ใต้น้ำนานๆจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับด๊อง

แต่เพราะร่างเป็นมนุษย์จึงมีข้อจำกัดของการหายใจเข้ามา

ด๊องดำน้ำจนเจอฮยอกแล้วจึงดึงฮยอกขึ้นฝั่งที่ใกล้ที่สุด

ฮยอกถูกลากขึ้นมาจากน้ำ ด๊องเขย่าเรียกแต่ฮยอกก็นอนนิ่ง

ตอนนี้ด๊องชักเริ่มกลัว

 

“ฮยอก...ฮยอกตื่นซิ...ฮยอกได้ยินด๊องมั้ย...ฮยอก”

...............................................................................

To Be Continue...............

...............................................................................