[FEEL : SAD : STORY] EunHyuk SungMin DongHae

ลำดับตอนที่ #3 : Forever more [ตลอดกาล] :: EunHyuk Part [2]

 Part II 


[December 25, 2007] 


((..ฮัลโหล...ฮยอกกกกกกกกกกก...ด๊องคิดถึงฮยอกจังเลย)) 

((ฮยอกก็คิดถึงด๊องเหมือนกัน...อืมตอนนี้ที่นู้นวันที่ 24 ใช่มั้ย...)) 

((อืมใช่...จะโทรมาถามแค่นี้อ่ะหรอ..)) 

((ฮยอกมีเรื่องจะสารภาพกับด๊องนะ....)) 

((สารภาพ...ทำไมอ่ะฮยอกไปทำอะไรมาอ่ะ...บอกมาเดี๋ยวนี้นะ..)) 

((เอ่อ...คือ..)) 

((คือ...คืออะไรอ่ะ..บอกมาซิ..)+ 

((คือด๊องฮยอกขอโทษนะ...ความจริงแล้ว....คือความจริง.... 
ฮยอกรักมินนี่มาตลอด...แต่..แต่ไม่ได้หมายความว่าฮยอกไม่ได้รักด๊องนะ..เพียงแต่ว่า...)) 

((55++...เรื่องแค่นี้เองหรอ)) 

((ด๊องมันไม่ใช่นะ..ฮยอกไม่ได้รักมินนี่แบบเพื่อน...แต่รักมินนี่แบบ..)) 

((คนรัก..)) 

((...)) 

((ถ้าฮยอกจะบอกด๊องแบบนั้นน่ะ...ด๊องรู้แล้วหล่ะ...ทำไมด๊องจะดูไม่ออก...เพียงแค่ด๊องไม่พูดเท่านั้นเอง...)) 

((ด๊อง..)) 

((ด๊องคิดไว้แล้วหล่ะว่าต้องมาถึงสักวันไม่ช้าก็เร็ว...ด็องทำใจไว้แล้วหล่ะ)) 

((ด๊องโกรธฮยอกหรือเปล่า)) 

((ไม่หรอก...ด๊องโกรธฮยอกไม่ลงหรอก...ถ้าจะพูดไปด๊องตาหากที่มาทีหลัง...)) 

((ขอบใจนะด๊อง...ที่ไม่โกรธฮยอก)) 

((โกรธซิ...โกรธแน่ๆ...ถ้าฮยอกนะดูแลมินนี่ไม่ดี...รู้มั้ยนอกจากด๊องจะดูออกว่าฮยอกชอบมินนี่น่ะ... 
ด๊องก็ยังดูออกอีกว่า...มินนี่ก็ชอบฮยอกเหมือนกัน)) 

((อะไรนะ...มินนี่เนี่ยนะ)) 

((ก็ใช่นะซิ...ฮยอกต้องรีบไปบอกความในใจให้มินนี่รู้นะ..แล้วอย่าลืมบอกด้วยล่ะ..ว่าด๊องน่ะเชียร์เต็มที่เลย)) 

((อืม..)) 

((ด๊องเชื่อว่ามินนี่ดูแลฮยอกได้ดีที่สุด..แค่นี้ด๊องก็ไม่ห่วงแล้วหล่ะ... 
อืม..ฮยอกงั้นแค่นี้นะไว้คุยกันใหม่นะ..เมอร์รี่คริสต์มาสนะ..บาย)) 

((เมอร์รี่คริสต์มาส..ด๊อง)) 


ตอนนี้ผมรู้สึกโล่งไปหมด...อย่างน้อยทงเฮก็ไม่โกรธผม...ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมต้องไปบอกความในใจให้มินนี่รู้ซะที... 

ผมมาถึงหน้าบ้านของมินนี่..ตอนนี้ผมตื่นเต้นไปหมด...ผมยืนสงบสติอารมณ์อยู่สักพักแล้ว.... 

“ฮยอก...มายืนทำอะไรอยู่น่ะ...ทำไมมาแล้วไม่เข้าบ้านมาล่ะ...ยืนอยู่ได้” 
..แล้วมินนี่ก็เดินมาเปิดประตูบ้านให้ผมเข้าไป... 

“วันนี้มินนี่ไม่ออกไปไหนหรอ...” 
ผมลองถามหยั่งเชิงดู 

“ไม่อ่ะ..ทำไมหรอ” 
มินนี่หันมาทำตาแป๋วใส่ผม... 

“ก็วันนี้อ่ะ..เค้าต้องออกไปกะคนรักหรือแฟนอะไรอย่างนี้..มินนี่ไม่ไปหรอ”... 

“ถามอย่างกะเรามีงั้นแหละ...ก็รู้อยู่ว่าไม่มียังถามอีก...ว่าแต่ฮยอกเถอะ..ไม่โทรหาด๊องหรอ” 

“โทรแล้ว...” 

“หรอ...” 
มินนี่ทำเหมือนไม่สนใจ...มันจะจริงหรอที่ด๊องบอกว่ามินนี่นี่ก็ชอบผม 

“อืม..ด๊องบอกว่าให้มาหามินนี่อ่ะ” 

“ทำไมอ่ะ...มาหาเราทำไมอ่ะ” 
ผมลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งลงที่โซฟาเดียวกับมินนี่ก่อนที่จะนอนหนุนตักอย่างที่ทำปกติ 

“ก็ด๊องบอกว่าให้รีบมาหามินนี่...แล้วก็บอกกับมินนี่ว่า ฮยอกรักมินนี่น่ะซิ” 
หลังจากที่ผมได้พูดคำนั้นออกไป บ้านก็เงียบจนผิดปกติ... 
ผมเลยลุกขึ้นมามองหน้ามินนี่...มินนี่เองก็มองผมอย่างไม่วางตา..นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย.. 

“ฮยอกอย่ามาล้อเล่นนะ...ถ้าด๊องรู้ด๊องต้องโกรธแน่ๆ...ถึงด๊องไม่โกรธ...แต่เราโกรธฮยอกแล้วด้วย...” 
มินนี่จะลุกหนีผม...แต่ผมไม่ยอมหรอก... 

“มินเด๋วซิ...มาโกรธฮยอกที่ฮยอกรักมินนะหรอ” 

“ฮยอกหยุดนะ...ฮยอกพูดแบบนี้ไม่ได้...ฮยอกมีด๊องแล้วนะ...ฮยอก...” 
ผมคว้ามินนี่มากอดไว้... 

“มินนี่...ฟังฮยอกก่อนนะ...ก่อนที่ฮยอกจะมาบอกมินนี่...ฮยอกคุยกับด๊องแล้ว.. 
แล้วก็เป็นด๊องเองที่บอกให้ฮยอกมาบอกความรู้สึกให้มินนี่รู้...ฮยอกก็แค่ไม่อยากเก็บมันไว้... 
แต่ถ้ามินนี่ไม่ชอบฮยอกก็ต้องขอโทษ...แต่มินนี่อย่าโกรธฮยอกเลยนะ... 
มินนี่รู้มั้ย...ว่าฮยอกชอบมินนี่ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน...ฮยอกเก็บความรู้สึกนั้นมาตลอด... 
ถ้าจะโทษมินนี่ก็โทษที่มินนี่น่ารักจนฮยอกข่มใจไม่ไหวแล้วกันนะ” 
...ผมยังคงพูดติดตลก..เพื่อหวังแค่ว่า..บรรยากาศอึมครึมจะดีขึ้น... 
แต่มินนี่ยังคงไม่ตอบ..ผมคลายกอดจากมินนี่..ก่อนที่จะออกห่างเมื่อที่จะมองหน้าของมินนี่... 
แต่ผมก็ต้องตกใจเมื่อมินนี่กำลังร้องไห้..นี่ผมทำอะไรลงไป... 

“มินนี่...ฮยอกขอโทษ...มินนี่อย่าร้องไห้นะ...ฮยอก..ฮยอกสัญญาว่าจะไม่พูดแบบนี้อีกถ้ามินนี่ไม่ชอบ....” 
มินนี่เอาแต่ส่ายหน้าไปมา...ผมจึงจำเดินไปหยิบผ้ามาเช็ดหน้าให้มินนี่...แต่ 

“ฮยอกใจร้าย...ใจร้ายที่สุด...ปล่อยให้เราคิดว่า...เราแอบรักข้างเดียวอยู่ตั้งนาน...” 
..พูดจบมินนี่ก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม..ส่วนผมก็ถึงขั้นเอ๋อ...เมื่อกี้มินนี่พูดว่า...แอบรักข้างเดียว...หมายถึงรักผมใช่มั้ย... 

“เมื่อกี้มินนี่พูดว่า...เอ่อ...” 

“เรารักฮยอก..รักมาตั้งนานแล้ว...ไม่ได้ยินหรือไงเล่า” 
...จริงอย่างที่ด๊องพูด..มินนี่ก็รักผมจริงๆด้วย...ผมคว้ามินนี่มากอดไว้...ผมดีใจ..ดีใจที่สุดที่ผมกับมินนี่ ใจตรงกัน 


คืนนั้น...ในคืนวันคริสต์มาส...ผมกับมินนี่...เพียงแค่เดินไปตามถนนที่ประดับไฟ... 
ดูแล้วมันก็ไม่พิเศษอะไรไปจากที่คู่อื่นๆเค้าทำกัน... 
แต่สิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุด...คือการที่มือของผมได้กุมมือของมินนี่... 
ผมไม่เคยคิดว่าวันนึง...ผมจะได้เดินอยู่เคียงข้างคนที่ผมเฝ้ามองมานาน...และในตอนนั้น 

“ฮยอกดูซิหิมะตก...” 
มินนี่ดูจะตื่นเต้นกับหิมะแรกของปี 

“ทำไมล่ะ...ก็หิมะน่ะซิ” 

“ฮยอกรู้มั้ยมีคนเคยบอกว่า...ถ้าเราได้ดูหิมะแรกกับคนที่เรารัก...เราจะได้อยู่กับคนนั้นตลอดไป”... 

“อะไรกัน..มินนี่ชอบเรื่องพวกนี้ด้วยหรอ...หิมะแรกหรอ...อยู่ด้วยกันตลอดไปหรอ...ถ้างั้น..” 
ผมหันให้มินนี่มองสบตามที่ผมก่อนที่ผมจะพูดอะไรบางอย่าง.. 

“ตอนนี้ฮยอกได้ดูหิมะแรกกับคนที่ฮยอกรักที่สุด...เพราะฉะนั้นมินนี่ต้องอยู่กับฮยอกตลอดไปนะ... 
แล้วปีหน้าเราก็จะมาดูหิมะแรกด้วยกันอีกนะ..” 
ผมกอดมินนี่ไว้แน่น..เพื่อให้ความอบอุ่นในใจของผมถ่ายเทไปถึงมินนี่... 

“เรารักฮยอกนะ” 
..คำพูดเบา..แต่มันกลับดังก้องกังวาลอยู่ในโสตประสาทของผม... 

“ฮยอกก็รักมิน” 

เราสองคนเดินจูงมือกันมาจนถึงบ้านของมินนี่... 
ก่อนที่มินนี่จะเข้าบ้านผมคว้ามือซองมินให้ล้วงเข้ามาที่กระเป๋าเสื้อโค้ตของผม... 
ซองมินมองผมอย่างสงสัยก่อนที่จะล้วงอะไรบางอย่างออกมา... 

“เราให้มินนี่นะ...แต่ว่ามินนี่ยังเปิดไม่ได้นะ...จนกว่าจะปีใหม่” 

“แล้วทำไมไม่เก็บไว้ให้ตอนปีใหม่เล่า...” มินนี่ทำท่างอนๆ... 

“งั้นก็แล้วแต่มินนี่แล้วกัน..จะเปิดเลยก็ได้..ฮยอกไม่ว่าหรอก” 
..มินนี่เดินมาจับมือผมไว้..ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า 

“ของขวัญชิ้นนี้เราจะคิดว่าเป็นของขวัญปีใหม่แล้วกันนะ..เพราะว่าวันนี้น่ะเราได้ของขวัญที่พิเศษสุดแล้วหล่ะ...” 
ผมยิ้มกับท่าทางเขินๆของมินนี่...ทำไมวันนี้ผมรู้สึกไม่อยากจะกลับบ้านเลยนะ... 
แต่ถ้าผมอยู่ใกล้มินนี่นานกว่านี้...ผมต้องเผลอใจทำอะไรลงไปแน่ๆ 

“ฮยอก...เข้าไปในบ้านเถอะ...ข้างนอกหนาวจะตาย” 
มินนี่พูดจบก็จูงมือผมให้เข้าบ้าน...เมื่อเข้าในบ้านแล้วมินนี่หายเข้าไปในห้องสักพักเมื่อออกมาผมจึงลากลับ....แต่ 

“เอ่อ...มินนี่เดี๋ยวเรากลับเลยดีกว่า” 

“อ้าว...ทำไมรีบกลับจังล่ะ” 
มินนี่หน้างอใส่ผม 

“ก็...ฮยอก..เอ่อ...” 
ผมเดินไปกระซิบที่ข้างหูมินนี่ แล้วมินนี่ก็ก้มหน้าก้มตาเขินทันทีที่ผมพูดจบ.. 

“ไม่เห็นเป็นไรเลย...อยากทำอะไรก็ทำซิ” 
ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง...ก่อนที่มินนี่จะทำให้ผมตกใจอีกครั้ง... 

....... 

ซองมินเดินเข้ามาหาฮยอกแจก่อนใช้แขนโอบคอชายหนุ่มลงมาเพื่อมอบจุมพิตอันแผ่วเบา.. 
ก่อนที่จะละออกในทันที 

“ให้เรา...เป็นของฮยอกได้มั้ย..” 
ซองมินถามออกไปแบบอายๆ  ฮยอกแจโอบเอวร่างบางมาใกล้ตัว...มองลึกลงไปในดวงตาใส...ของคนรัก 

“ฮยอกให้โอกาสมินนี่คิดอีกครั้ง...มินนี่อาจจะต้องเสียใจ...เพราะถ้าหลังจากนี้หมดสิทธิ์แก้ตัวนะขอเตือนไว้ก่อน” 
ฮยอกแจเปิดโอกาสให้ซองมินคิดอีกครั้ง...เพราะเค้าไม่อยากทำให้ซองมินเสียใจ... 
หากถึงตอนนั้น...เค้าคงไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกต่อไป 

“เราไม่มีวันเสียใจ...เพราะตอนนี้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเรา..คือ..ลีฮยอกแจ...คนที่เรารักที่สุด... 
เพราะฉะนั้นเรามั่นใจว่าเราจะไม่เสียใจ” 

เมื่อสิ้นเสียงของซองมิน...ซองมินก็ถูกอีกคนอุ้มเข้าห้อง...ฮยอกแจค่อยๆวางซองมินลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ.... 
แล้วบรรจงจูบที่หน้าผากของคนรัก...ก่อนค่อยๆไล่ลงมาหยุดที่รับฝีปากบาง... 
มอบจูบหวานให้คนข้างล่างก่อนแทรกลิ้นหนาเข้าไปลิ้มรสความหวานภายใน...ซองมินเองก็ตอบรับสัมผัสนั้นอย่างดี.... 

ในค่ำคืนอันแสนเหน็บหนาว หัวใจสองดวงได้ใกล้กันและหล่อหลอมเป็นใจดวงเดียวกัน... 
จากนี้ไปทุกค่ำคืนคงไม่เหน็บหนาว...จากนี้ไปทุกค่ำคืนคงไม่อ้างว้างอีกต่อไป... 
เพราะจากนี้จะมีเพียงเรา...เราสองคนตลอดไป.. 

................................................ 

To Be Continue.... 

................................................. 


::Talk:: 


พาร์ทฮยอก ตอน 2 จ้า.... 

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนนานมากๆ แต่มั่นใจได้ว่าจบแน่ๆ

เพราะต้นฉบับจบแล้วนะจ๊ะ  ยังไงติดตามกันต่อไปนะ ^ ^