ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER I :: คนใจดี กับ ปลาน้อย :: EUNHYUK x DONGHAE >> Part 3
Part III
วันที่ 2
วันนี้เป็นวันแรกของการปิดภาคเรียนช่วง Summer ของฮยอก ….
และเป็นการเริ่มต้นใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์ของเจ้าปลาน้อย....
ฮยอกตื่นมาตอนสายๆก็พบว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆ ยังหลับอยู่
เค้าจึงไปทำธุระของตัวเองก่อน...
สักพักประตูห้องก็ถูกแง้มออก...
“ลูกชายยังไม่ตื่นอีกหรอ”
หญิงวัยกลางคนคว้าร่างที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มมากอดไว้
“แม่...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
ฮยอกตกใจที่อยู่ๆ แม่ของเค้าก็ปรากฏตัวขึ้นบนห้อง
“อ้าว...แล้วนี้แม่กอดใครอยู่ล่ะนี่”
เธอคลายอ้อมกอดออกให้คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มโผล่หัวงัวเงียออกมาจากผ้าห่ม
“อืม...ฮยอกปลุกด๊องทำไมอ่ะ..ด๊องง่วงๆ”
แต่ไม่ใช่ฮยอกที่ปลุกเค้า ด๊องนั่งมองหน้าคนที่มาปลุกเค้า
“หวัดดีครับ แล้วฮยอกไปไหนหรอครับ”
เธอไม่ตอบแต่หันไปมองหน้าลูกชายหน้าเครียด
“ฮยอกนี่หมายว่าว่าอะไร ทำไมแกไม่บอกแม่ว่าแกมีแฟนน่ารักขนาดนี้ ดูซิขนาดตื่นนอน ยังน่ารักน่าชัง
ปากนิดจมูกหน่อย หนูชื่ออะไรลูก” หันกลับมามด๊อง
“ทงเฮ แต่ฮยอกเรียกว่าด๊อง”
ทำไมคราวนี้พูดซะชัดเลย...
“ด๊องหรอ..น่ารักจังเลย นี่คุณแม่นะลูก ไหนลองเรียกซิ”
“คุณแม่”
ด๊องทำตามที่เธอบอก พร้อมส่งยิ้มให้
“น่ารัก..น่ารักที่สุดเลย”
แล้วเธอก็คว้าด๊องเข้ามากอดไว้แน่น...
“แม่..จะฆ่าด๊องให้ตายเลยหรือไง ปล่อยได้แล้ว”
ฮยอกเข้ามาดึงแม่ของตนออก ก่อนที่ด๊องจะหายไม่ออก
“แหมๆ แค่นี้ก็หวง แกนี่หวงแฟนจริงๆเลยนะ”
“ด๊องไม่ใช่..”
แล้วจู่ๆก็เงียบไป
...อืม...ถ้าเราบอกไปว่าด๊องไม่ใช่แฟน...แม่ก็ต้องถามนู้นถามนี้เยอะแยะ งั้นเนียนๆไปก่อนละกัน...
“โธ่แม่ก็..ก็ผมรักของผมอ่ะ”
แถมยังเดินมากอดด๊องไว้เพื่อความสมจริง
(ไรเตอร์ - โคตรเนียนเลยแก)
ความคิดด๊อง>> รัก ฮยอกพูดว่ารักหรอ..ฮยอกต้องรู้จักรักแน่ๆเลย...เดี๋ยวด๊องต้องแอบถามฮยอกซะแล้ว
“แล้วแม่มาทำไมเนี่ย”
หันมาถามแม่ด้วยเสียงเรียบๆ
“ทำไม ถ้าชั้นไม่มาชั้นก็ไม่รู้น่ะซิสิว่าแกมีลูกสะใภ้น่ารักๆ ให้ชั้นนะ”
“ตกลงแม่มาทำไมเนี่ย”
“ก็จะชวนแกไปบ้านพักอากาศชายทะเล เห็นว่าปิดเทอมแล้ว”
“จริงดิ ด๊องไปเที่ยวทะเลกันมั้ย”
หันไปถามด๊อง...
“ทะเลมันคืออะไรหรอ”
“ก็มันเป็นที่ๆ มีน้ำกว้างๆ สวยมากเลยนะ”
“มีน้ำหรอ..น้ำกว้างๆ ไปๆ ฮยอกไปไหนด๊องก็ไป”
หันมายเกาะแขนฮยอก แถมยิ้มหวานให้อีกตาหาก ตอนนี้ถ้าแม่ไม่อยู่ในห้อง ฮยอกคงจับด๊องกดไปแล้ว
อะไรจะน่ารักขนาดนี้เนี่ย...
“เอ่อ...งั้นแม่ไปตุนเสบียงดีกว่าเพราะเราจะเดินทางกันเย็นนี้”
แต่ก่อนที่เธอจะเดินไป ยังไม่ลืมกระซิบลูกชาย...
“นี่ๆ..แม่อยากมีหลานไวๆ อย่าลืมมีหลานให้แม่ไวๆล่ะ”
แล้วเธอก็รีบชิ่งออกจากห้องไป
ฮยอกก็ได้แต่หน้าแดง ก่อนสลัดสิ่งที่เพิ่งได้ยินออกจากหัว...
.......นี่ชั้นคิดอะไรเนี่ย...ด๊องเป็นผู้ชายนะ..จะมีลูกได้ไงเล่า...
(ไรเตอร์ – แกคิดอะไรอยู่ชั้นรู้นะ...คิดถึงวิธีทำลูกอยู่ใช่มั้ย...)
“ด๊อง ไปอาบน้ำนะ แล้วเดี๋ยวจะได้ลงไปกินข้าวกัน”
ฮยอกบอกด๊อง
“ฮยอกอาบน้ำให้หน่อย”
ทำอ้อนใส่ฮยอกแต่เช้าเลยด๊อง
“ได้...ปะไปอาบน้ำกัน”
แล้วฮยอกก็พาด๊องไปอาบน้ำเหมือนเมื่อคืน เมื่อจัดการแต่งตัวให้ด๊องจนเรียบร้อย
ก็มาจัดเตรียมเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้ทั้งเค้าและด๊อง เพื่อไปเที่ยว
แล้วก็ลงไปข้างล่างพร้อมกัน
“ทำไมลงมาช้าจังฮะลูกชาย ทำอะไรกันมาหรอ”
แม่แกล้งแซวฮยอกเล่นกะให้อายแต่
“อาบน้ำให้ด็องแล้วก็แต่งตัวให้ด๊อง ก็เลยลงมาช้า”
ไม่เพียงแค่ไม่อาย แต่กลับตอบมาแบบหน้าด้านๆ...
(ไรเตอร์ – ฮยอกมันเห็นด๊องแก้ผ้าจนชินแล้วมั้ง..)
“อืมไหนๆ เราก็เตรียมตัวเสร็จแล้ว แม่ว่าเราไปกันเลยดีมั้ยลูก ไม่ต้องรอให้เย็นแล้ว
ดีมั๊ยลูกด๊อง”
คุณแม่หันมาถามด๊อง แต่ด๊องหันไปมองหน้าฮยอกเชิงถามว่า...จะไปเลยมั๊ย...
ฮยอกเห็นหน้าตาที่อยากจะไปเต็มทีของด๊องก็เลยตกลง
“งั้นก็ไปกันเลยก็ได้แม่ ขับรถตอนกลางวันก็ดีนะ อีกอย่างด๊องคงอยากเห็นทะเลแล้วหล่ะ”
ตอบแม่ไปแล้วก็หันไปยิ้มให้ด๊อง
“งั้นไปกันเถอะลูกด๊อง ไอ้ลูกชายเอากระเป๋าขึ้นรถด้วยล่ะ”
น้ำเสียงที่พูดกับด๊องและลูกชายมันช่างแตกต่างจริงๆ....
ฮยอกขนกระเป๋ายัดใส่ท้ายรถเรียบร้อยแล้วก็ไปนั่งที่เบาะหลังที่ด๊องนั่งรออยู่
“อ้าว นี่ไม่มีใครมานั่งหน้าเป็นเพื่อนแม่เลยหรอเนี่ย”
แม่พูดขึ้น ฮยอกก็กำลังจะไปนั่งแต่ด๊องพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อยๆ
“คุณแม่ครับ ด๊องอยากนั่งกับฮยอกได้มั้ยครับ”
ไม่ใช่แต่ทำเสียงหน้าสงสาร ยังทำหน้าหงอยๆอีกตาหาก...ใจมันจะใจร้ายกะด๊องได้
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิลูก ฮยอกนั่งหลังข้างกับด๊องก็ได้นะ แม่นั่งคนเดียวได้สบายมาก
งั้นเราไปกับเลยนะ”
เจอด๊องอ้อนคุณแม่ก็กลับท่าทีทันที (ไรเตอร์ – เออ ด๊องมันเข้าใจอ้อนเนอะ)
คุณแม่ขับรถไปเรื่อยๆ สักพักเมื่อหันมามองกระจกหลังเธอก็ต้องยิ้มออกมา
เมื่อเห็นเด็กน้อยซบไหล่ลูกชายของเธอ แล้วหลับไป ขณะที่มือยังคล้องแขนลูกชายเธอไว้ตลอดเวลา
เธอยิ้มกับภาพนั้น ก่อนที่จะไปสนใจกับทางข้างหน้าต่อไป
................................................................................
“ด๊อง...ตื่นได้แล้ว..เราถึงทะเลแล้วนะ”
เสียงของฮยอก เขย่าด๊องเบาๆ งเล็กยังคงกอดแขนฮยอกแน่น ประหนึ่งกับแขนของฮยอกเป็นหมอนข้าง
“ด๊อง...ตื่นเถอะ..ไปอาบน้ำกัน”
เพียงแค่ได้ยินว่าอาบน้ำน้ำก็ตื่นทันที
“อาบน้ำด๊องชอบอาบน้ำ”
ปฏิกิริยาดังกล่าวทำให้ฮยอกขำ
“ฮยอกหัวเราะอะไรอ่ะ หัวเราะด๊องหรอ”
ด๊องงอนซะแล้ว...เออ..ปลางอนเป็นด้วยแฮะ
“โอ๋ๆ ไม่งอนนะมานี่ซิ ฮยอกจะพาไปดูอะไร”
ฮยอกจูงมือด๊องออกจากรถ แล้วชี้ไปข้างหน้า
ด๊องมองตามมือของฮยอกไปก็ตาโต ยิ้มกว้างทันที
“นั่นไงด๊องทะเล”
ด๊องหันมายิ้ม ท่าทางดูตื่นเต้นมากๆ
“ทะเล ใหญ่จังเลย สวยด้วย”
มันควรจะเรียกว่ากว้างมากกว่าหรือเปล่าด๊อง..
“อยากลงไปมั้ย”
หันไปถามด๊อง
คำตอบคือการพยักหน้าจากคนตัวเล็ก
ฮยอกจึงจูงมือด๊องลงไปที่ชายหาด ด๊องดูสนอกสนใจกับน้ำทะเลมากๆ
โดยเฉพาะรสชาติของน้ำทะเล
“ฮยอก~ ทำไมน้ำมันถึงไม่อร่อยเลยล่ะ”
ด๊องกวักน้ำขึ้นมาชิมพร้อมกับทำหน้าเหยเก
“ฮ่าๆ..น้ำทะเลมันก็เค็มทั้งนั้นแหละด๊อง แต่ด๊องอ่ะเป็นปลานั้นจืด เลยไม่ได้อยู่ในน้ำเค็มๆอย่างนี้อ่ะ”
ด๊องทำหน้าตั้งใจฟัง แล้วจู่ๆก็สาดน้ำฮยอกซะเปียกแล้วก็วิ่งหนีไป
ทิ้งให้ฮยอกยืนขำอยู่...น่ารักจริงๆเลยนะเจ้าปลาน้อย....
ตลอดบ่ายฮยอกก็จัดเสื้อผ้าเข้าตู้โดยมีด๊องนั่งดูอยู่บนเตียง
แต่จัดไปจัดมาหันไปอีกที เจ้าปลาก็สลบไปซะแล้ว...
ฮยอกยิ้มกับภาพนั้น..เดินมาจัดท่านอนของเจ้าปลาให้อยู่ในท่าที่สบาย
คงเป็นเพราะเดินทางมาไกลบวกกันลมพัดของชายทะเลที่ทำให้น่าพักผ่อน..เลยทำให้ด๊องหลับง่ายเหลือเกิน
“เจ้าปลาถ้าเราได้อยู่ด้วยกันไปตลอดอย่างนี้ก็ดีซินะ”
พูดทั้งๆที่อีกคนคงไม่ได้รับรู้...
ก่อนที่ฮยอกจะกลับไปจัดการข้าวของต่อ..
.................................................
วันที่ 2 เวลาประมาณ16.00 น.
เจ้าปลาขยับตัวบิดขี้เกียจ..แต่ตื่นมาก็ไม่เห็นใครในห้อง
“ฮยอกไปไหนอ่ะ”
ตื่นมาก็เรียกหาฮยอกเลย ด๊องเดินออกมาข้างนอกก็เจอฮยอกขนของเข้าบ้านมาพอดี
“ฮยอกไปไหนมา ด๊องตื่นมาไม่เห็นฮยอกอยู่ในห้อง”
ยังอยู่ในอาการงัวเงีย
“ขอโทษนะ ที่ไม่ได้อยู่ด้วย เอางี้แล้วกันงั้นฮยอกยกของพวกนี้ให้ด๊องหมดเลย”
ส่งถุง 4-5 ถุงให้ด๊อง ด๊องก็หยิบมาเปิดดู ปรากฏว่าในถุงเต็มไปด้วย เสื้อผ้าสวยๆหลายชุด
แถมยังมีขนมอีกด้วย ด๊องยิ้มจนหน้าบาน
“ฮยอกให้ด๊องหรอ”
“อืม ของด๊องหมดเลยนะ ชอบหรือเปล่า”
“ชอบ...ชอบที่สุดเลย..ชอบฮยอกด้วย”
แล้วด๊องก็กระโดดกอดฮยอกจนแน่น ส่วนฮยอกก็หัวเราะใหญ่แก้เขิน
(ไรท์เตอร์ - หัวเราะกลบเกลื่อนนะแก)
ตลอดช่วงเย็นด๊องใช้เวลาหมดไปกับการลองชุดและการกินขนมที่ฮยอกซื้อมาให้
ส่วนฮยอกก็นั่งมองแล้วก็ขำท่าทางน่ารักๆของด๊อง
สัก 6 โมงกว่าๆ...คุณแม่ก็เดินมาเรียก
“ลูกชาย ด๊อง มากินข้าวกันดีกว่า มาดูซิแม่ทำไว้เยอะแยะเลย”
“ค๊าบ...ฮยอกกินข้าวกันด๊องหิวแล้ว”
ไม่พูดเปล่าเดินไปคว้าแขนฮยอกให้ไปกินข้าวด้วยกัน
วันนี้บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารทะเล ฮยอกเดินมานั่งที่โต๊ะ แต่พอหันกลับไปก็เจอด๊องยืนตั้งหลักอยู่ใกล้ๆ
มองอะไรบางอย่าง ที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร
“อ้าวด๊องมานั่งนี่เร็ว ไหนบอกว่าหิวยังไงล่ะ”
แต่ด๊องยังเฉย ฮยอกเลยสงสัยมองไปบนโต๊ะอาหาร เลยถึงกับอ๋อ
....สาเหตุที่ด๊องไม่ยอมมานั่งคือมาจากเจ้าปลาตัวโตที่นอนอยู่ในจานนี่เอง...
“อ้าว..ทำไมไม่มานั่งล่ะลูก มีอะไรหรอ”
คุณแม่สงสัย
“เออ...แม่ครับเดี๋ยวผมกับด๊องมานะครับ แป๊บนึง”
แล้วฮยอกก็พาด๊องมาที่อีกห้องนึงของบ้าน
“ด๊อง เป็นอะไรหรือเปล่า”
ฮยอกถามด้วยความเป็นห่วง
“...”
ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงน้ำตาที่คลออยู่ตากลม
“ปลาตัวนั้นมันตายแล้ว แล้วทำไมมันถึงอยู่ตรงนั้นล่ะ”
ถามไปน้ำตาก็จะไหล ก็ปกติฮยอกไม่เคยเอาปลาให้ด๊องกินนี่เนอะ
“ไม่มีอะไรหรอกด๊อง มันเป็นเรื่องปกติน่ะ ปลาตัวเมื่อกี้น่ะเป็นอาหารของคน
แต่ถ้าด๊องไม่อยากกินก็ไม่ต้องกินหรอกนะ”
ฮยอกไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ก็การกินพวกเดียวกันมันคงรู้สึกแปลกๆ
(ไรท์เตอร์ - ไรท์เตอร์ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง)
“คนกินปลาหรอ แล้วด๊องจะโดนกินมั้ย ด๊องกลัว”
น้ำตาหยดลงจากตากลมๆ ฮยอกเอนหัวด๊องให้มาซบตน แล้วกอดไว้
“เออ..ยังไงดีล่ะ คนน่ะกินปลานะ แต่ไม่ได้กินทุกพันธุ์ อย่างปลาทองเนี่ยคนไม่กินหรอก”
“พันธุ์คืออะไรหรอ”
ด๊องสงสัย
“พันธุ์ก็คือ แบบ เอ่อ..ด๊องเป็นปลาทอง แต่ปลาตัวเมื่อกี้เป็น ปลาซาบะ มันไม่เหมือนกันอ่ะ”
เหมือนจะงงๆ แต่ด๊องพยักหน้าซะงั้น
“ด๊องไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
ปลาน้อยพยักหน้าหงึบๆ
“งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ แม่รอแล้ว”
แต่ก่อนที่ฮยอกจะได้ไป ด๊องก็ถามคำถามนึงขึ้นมา
“ฮยอก...แล้วฮยอกจะกินด๊องมั้ย”
ฮยอก...อึ้งไปสักพัก...คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ยฮยอก
(ไรท์เตอร์ - แต่ไรท์เตอร์คิดไปไกลแล้ว....)
“เออ..ไม่กินหรอก”
“แล้วฮยอกกินปลาตัวอื่นหรือเปล่า”
“เอ่อ...ก็กิน”
“แล้วทำไมไม่กินด๊องอ่ะ ด๊องไม่อร่อยหรอ”
ถามหน้าตาใสซื่อ...
(ไรท์เตอร์ – แต่ฮยอก ไรท์เตอรฺและคนอ่านคิดไกลข้ามเขาไปแล้ว)
“ เออ....ไม่เอาแล้วไปกินข้าวกันดีกว่า ฮยอกหิวแล้วนะด๊องนะ”
เปลี่ยนเรื่องซะงั้น แล้วก็ลากด๊องไปกินข้าว
...ใครจะไปกล้าตอบ...ว่าอยากกินอยู่หรอก....แต่เกรงใจ...ท่าทางปลาตัวนี้จะอร่อยซะด้วยซิ...
…นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย....
(ไรท์เตอร์ - ชั้นก็คิดเหมือนแกนั่นแหละ)
To Be Continue..............
..............................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น