[FEEL : SAD : STORY] EunHyuk SungMin DongHae

ลำดับตอนที่ #5 : Forever more [ตลอดกาล] :: EunHyuk Part [4]

 Part IV


ผ่านมาหลายเดือนแล้ว....มินแข็งแรงมากๆ
แต่ทำไม..ผมรู้สึกว่า...จริงๆแล้วมินไม่ได้ดีขึ้นเลย...แต่เหมือนอาการจะแย่ลงด้วยซ้ำ
หลายครั้งที่มินพยายามทำให้ผมเห็นว่าไม่เป็นอะไร...แต่จริงๆแล้วมันกลับตรงข้าม..
มินยังคงปวดหัวบ่อยๆ...วันนี้ผมจึงมาที่โรงพยาบาล

“สวัสดีครับไม่ทราบว่า ถ้าผมอยากจะพบคุณหมออีทึกได้ที่ไหนครับ”
ฮยอกถามพยาบาลที่อยู่ตรงประชาสัมพันธ์

“สักครู่นะค่ะ เดี๋ยวจะเช็คให้ค่ะ”
พยาบาลสาวตอบ
สักพักนึงฮยอกก็ได้คำตอบ

“คุณหมออีทึกตอนนี้ไปต่างประเทศค่ะ ไปประมาณเดือนนึง มีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่าครับ”

“ผมอยากรู้ประวัติของคนไข้ของคุณหมออีทึกน่ะครับ”

“คงต้องรอให้คุณหมอกลับมาก่อนนะค่ะ”

“งั้น ถ้าคุณหมอกลับมาเมื่อไหร่รบกวนติดต่อผมด้วยนะครับ..นี่เบอร์ติดต่อขอผมครับ”
พูดพร้อมส่งนามบัตรให้คุณพยาบาลก่อนเดินออกมา

..มินนี่...มินนี่กำลังปิดอะไรผมอยู่หรือเปล่า....ผมต้องรู้ความจริงให้ได้..


........................................................


ที่บ้านซองมิน


กริ๊ง~  กรี๊ง~~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  มินจึงเดินมารับ

((สวัสดีครับ))

((มินนี่..มินนี่ใช่มั้ย...นี่ด๊องนะ..คิดถึงมินนี่จังเลย))

((ด๊องหรอ...มินก็ดีใจที่ด๊องโทรมา..มินนึกว่า............))

((นึกว่าอะไร..ด๊องรู้นะ...อย่าพูดถึงมันเลย...เออ..แล้วนี้เจ้าไก่ไปไหนล่ะ
ปล่อยให้กระต่ายอยู่คนเดียว))

((ฮยอกไปทำธุระน่ะ  เดี๋ยวก็กลับแล้วหล่ะ))

((แล้วไป..555..อืม..ด๊องมีข่าวจะบอกมินด้วยแหละ))

((อะไรหรอ...ข่าวดีหรือข่าวร้ายล่ะเนี่ย))

((อืม..ลองทายดูซิ..))

((ด๊องจะกลับมาอยู่กะพวกเราแล้วใช่ป่ะ))

((โอ้โห...มินรู้ได้ไง  ด๊องยังไม่ได้บอกใครเลยนะ))

((นี่ด๊องจะกลับมาจริงๆหรอ นี่ไม่ได้โกหกใช่มั้ย))

((จริงอ่ะดิ  อีก 2 สัปดาห์น่ะ))

((ดีใจจังเลย  มินต้องบอกฮยอกแล้วหล่ะ))

((ฮิฮิ...บอกเจ้าไก่ให้มาขนของด้วยนะ))

((ฮ่าๆ  ได้เลย))

((มินๆ ด๊องต้องไปแล้ว  ไว้คุยกันใหม่นะ))

ดีใจจังเลย  ด๊องจะกลับบ้านแล้ว  เมื่อไหร่ฮยอกจะกลับมานะ
แล้วฮยอกก็ได้ยินเสียงเปิดประตูที่หน้าบ้าน  ก็รู้ทันทีว่าฮยอกกลับแล้ว
จึงรีบลุกไปรับ แต่เป็นเพราะลุกเร็วเกินไป ทำให้เกิดอาการหน้ามืด

ฮยอกแจเดินเข้ามาในบ้านก็ตกใจเห็นซองมินล้มพับอยู่กับโซฟา

“มิน...มิน..มินได้ยินฮยอกมั้ย”
ฮยอกพยายามเรียกมิน  โชคดีที่ดูเหมือนมินจะมีสติขึ้นมาเล็กน้อย
ฮยอกพยุงมินขึ้นมาก่อนอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมา

“มิน มินเวียนหัวอีกแล้วหรอ ฮยอกว่าอาการของมินมันแปลกๆนะ เหมือนไม่ดีขึ้นเลย”
ฮยอกตั้งใจพูดเพื่อที่จะจับผิดซองมิน

“มันก็ไม่ได้เป็นบ่อยเหมือนเมื่อก่อนนะฮยอก”

“มิน...ฮยอกถามมินจริงๆนะ มินห้ามโกหก ฮยอกนะ”
ฮยอกหันไปถามมินอย่างจริงๆจัง

“มินกินยาที่หมอให้มาหรือเปล่า “

“กินซิฮยอกก็เห็นนี่”

“แล้วไปหาหมอบ้างหรือเปล่า”

“ก็หมอนัดก็ไปนะ”

“ไม่ได้โกหกนะ”

“มินจะโกหกฮยอกทำไมล่ะ”
เมื่อมินยืนยันฮยอกก็ขี้คร้านจะต่อความ...รอให้คุณหมอกลับมาก่อนแล้วกันมิน...

“แล้ววันนี้มีอะไรหรือเปล่า”

“วันนี้ด๊องโทรมาบอกว่า จะกลับมาอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้าหล่ะ”
ดูท่าทางมินดีใจมากๆ..

“อืม งั้นพอด๊องกลับมาเราไปรับด๊องด้วยกันดีมั้ย”
มินยิ้มหวานกอดแขนฮยอกไว้แน่น  มินมีความสุขฮยอกก็พลอยยิ้มไปด้วย..

..แต่ความกังวลที่อยู่ภายใน...หวังว่ามินคงจะไม่โกหกนะ...


...................................................


2 อาทิตย์ต่อมา..

สนามบินอินชอน...

“เมื่อไหร่ด๊องจะมาสักทีล่ะฮยอก”
มินชะเง้อชะแง้ดู

“ใจเย็นน่ามิน  นั่งก่อนเร็วเดี๋ยวเป็นลมไป”
คำตอบที่ฮยอกได้รับคือ  ค้อน...มินค้อนขวับเข้าให้..

แล้วไม่นานคนที่ทั้ง 2 กำลังเฝ้ารอก็มาถึง

“ด๊อง~”
คนน่ารัก 2 คนวิ่งเข้ากอดกันกลม ปล่อยโฮออกมาทั้งคู่

“ฮือ..มินด๊องคิดถึงมินจังเลย”

“มินก็คิดถึงด๊องที่สุดเลย”
พูดไปเช็ดน้ำตากันไป

“อ้าว นี่ไม่มีใครสนใจฮยอกแล้วใช่มั้ยเนี่ย”
สองหนุ่ม(สาว) หันมามองอีกคน แล้วแกล้งทำไม่สนใจ แถมยังชี้กระเป๋าของด๊องให้ฮยอกขนไปอีก
ฮยอกก็ได้แต่ยิ้มกับชะตากรรมตัวเอง แล้วเดินตาม 2 คนไปแต่โดยดี

ตลอดทางที่ขับรถลับบ้าน ดูท่าทางด๊องกับมินจะมีเรื่องคุยเยอะ
เลยคุยกันไม่หยุดเลยทีเดียว..ส่วนฮยอกก็ได้แต่ฟัง ฟังไปแล้วก็ยิ้มไปตลอดทาง

“ฮยอกทำไมไม่คุยกะด๊องมั่งอ่ะ”
ด๊องยื่นหน้ามาถาม

“ก็ด๊องกะมินคุยกันไฟแลบ  ให้ฮยอกแทรกตรงไหนล่ะ”
ฟังแล้วก็หัวเราะกันร่วน แต่มินสังเกตอะไรผิดปกติบางอย่าง

“ฮยอก นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่”
มินถาม

“ใช่เพราะเราจะไปโรงพยาบาลกัน”
เพียงได้ยินแค่นั้นมินก็เริ่มเหงื่อตก

“ไปทำไมอ่ะฮยอก ใครเป็นอะไรหรอ”
ด๊องถามอย่างสงสัย

“เดี๋ยวก็รู้“
ฮยอกขับรถเลี้ยวเข้ามาในโรงพยาบาลพอดี จัดการจอดรถเรียบร้อยก้ลงมาเปิดประตูให้คนข้างหลัง
ด๊องลงจากรถเรียบร้อย  แต่มินยังคงนั่งอยู่

“มินลงมาได้แล้วครับ”

“ไม่เอามินจะกลับบ้าน”

“มินลงมาเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่ลงมินบอกแล้วไงว่ามินไม่เป็นอะไรแล้ว  ฮยอกไม่เชื่อมินใช่มั้ย”

“แล้วมินเข้าใจฮยอกบ้างหรือเปล่า ที่มินดื้อไม่ยอมหาหมออย่างเนี้ย ถ้ามินเป็นอะไรไปฮยอกจะทำยังไง
มินเข้าใจฮยอกบ้างหรือเปล่า  ว่าฮยอกห่วงมินแค่ไหน”
เสียงของฮยอกสั่นเครือ 

“...”

“ก็ได้ ถ้ามินไม่อยากหาหมอ ฮยอกก็จะไม่บังคับ”
ตอนนี้เหมือนฮยอกจะโกรธซะแล้ว เลยเป็นหน้าที่ของคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต้องยื่นมือเข้าช่วย

“ฮยอกใจเย็นก่อนนะ  เดี๋ยวด๊องพูดกับมินเองนะ”
แล้วด๊องก็หันไปคุยกับอีกคน

“มิน ทำไมมินไม่ไปหาหมอล่ะ”

“ก็มินไม่เป็นอะไรนี่ด๊อง”

“อย่างน้อยให้คุณหมอดูอาการสักหน่อยก็ดีนะฮยอกจะได้สบายใจ”
แต่อยู่ๆสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่ออยู่ๆ มินก็มีอาการแน่นหน้าอก และเริ่มหายใจไม่ออก

“มิน..มินเป็นอะไรอ่ะ  ฮยอกมินเป็นอะไรไม่รู้”
ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก ฮยอกก็รีบวิ่งมาทันที
ไม่รังเลอันใดอุ้มมินออกจากรถแล้วส่งให้ถึงมือหมอทันที

ซองมินถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน
ฮยอกไม่สามารถนั่งอยู่เฉยได้  ถึงแม้ด๊องจะบอกให้ใจเย็น แต่มครจะไปเย็นได้

“ฮยอกไปน่าพูดอย่างนั้นกับมินเลย”

“ฮยอกอย่าคิดมากซิ ที่ฮยอกพูดไปเพราะว่าหวังดีไม่ใช่หรอ มินจะต้องปลอดภัยนะ”
และตอนนั้นคุณหมอก็ออกมาพอดี

“คุณหมอครับ  มินเป็นไงบ้างครับ”

“คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ”

“ผมเป็นแฟนเค้าครับ / เพื่อนเค้าครับ”

“งั้นหมอขอเชิญพวกคุณที่ห้องสักครู่นะครับ”


.........................................................................

To Be Continue...

........................................................................


::Talk::

มาลงให้แล้วตามสัญญาจ้า

ตอนหน้าจะตัดจบแระนะ

ไม่ว่าจะยาวหรือจะสั้นก็จะให้จบในตอน 5 นะ..

แต่ขอเวลาเขียนก่อนอ่ะ.....

เรื่องราวของทั้ง 3 คนจะเป็นอย่างไร ติดตามกันต่อไปนะ....

ขอบคุณที่ตั้งใจรอคอยนะ...

(ไรเตอร์รู้สึกฝีมือตกยังไงพิกล...หรือเราคิดมากไปเองป่าวหว่า..ง่า)