[FEEL : SAD : STORY] EunHyuk SungMin DongHae

ลำดับตอนที่ #2 : Forever more [ตลอดกาล] :: EunHyuk Part [1]

 FEEL : SAD : STORY 2 :: Forever more [ ตลอดกาล ] 


Part 1 


[December 25, 2008] 


คืนนี้เป็นคืนคริสต์มาส...มองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยสีขาวบริสุทธิ์ของหิมะ... 
บ้านเรือนร้านค้าถูกประดับประดาด้วยไฟสีสวย... 
ผู้คนมากมายออกมาชมความสวยงามของต้นคริสต์มาสที่ถูกจัดแต่ง... คนรอบข้างส่วนใหญ่มักมากันเป็นคู่... 
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ออกมาชื่นชมความสวยงามนั้นมัน... 
กับคนๆนึงที่เค้าจะคอยอยู่ใกล้ๆผมทุกเวลา...เค้าคนนั้นจะคอยดูแลผมไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหนก็ตาม... 
และเป็นคนเดียวที่ผมอยากจะบอกว่า...ผมรักเค้ามากแค่ไหน... 

. 
. 
. 

[1997] 


“นี่ๆ...เราชื่อฮยอกแจ...เธอชื่ออะไรหรอ” 
เด็กหนุ่มถามเด็กอีกคนที่นั่งข้างๆเค้าทันทีที่นั่งลงตรงที่ว่างข้างเด็กคนนั้น 

“ซองมิน...เราชื่อซองมิน” 
เด็กน้อยตากลมโต หน้าตาน่ารัก หันมาตอบ 

“นี่นายเป็นผู้ชายหรอเนี่ย...55..ชั้นนึกว่าเป็นผู้หญิง...นายน่ะน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก...ยินดีที่ได้รู้จักนะ... 
เราเรียกนายว่ามินนี่ได้มั้ยอ่ะ...มันเหมาะกับนายดีนะ..555” 
ฮยอกแจพูดเองเออเอง ก่อนจัดการรื้อข้าวขอออกจากกระเป๋านักเรียน ทำทีว่าไม่สนใจคู่สนทนาเมื่อครู่ 

แต่ใครจะรู้..ใช่ว่าจะไม่เคยเจอกับคนน่ารัก...แต่ทำไมกับคนๆนี้...มันถึงทำให้หัวใจของเค้าเต้นโครมคราม… 
จนถึงขั้นทำอะไรไม่ถูก..จึงแก้เขินโดยการรื้อข้าวของซะอย่างนั้น 


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 


นั่นคือครั้งแรกที่ผมกับมินนี่ได้พบกัน...ผมกับมินนี่เราเป็นเพื่อนกันมานาน.... 
นานมากซะจนผมไม่กล้า...ไม่กล้าที่จะคิดชอบเพื่อนตัวเอง...เพราะเราสนิทกันมาก... 
ผมจึงกลัว...กลัวว่าถ้าบอกความรู้สึกกับมินนี่ไปแล้ว...ผมอาจจะต้องเสียมิตรภาพที่ดีกับมินนี่ไป... 
ผมจึงคิดตัดใจซะเอง...โดยการไปคบคนอื่น...แต่ผมก็คบใครไม่ได้นาน... 
จนผมได้พบกับ...ลี ทงเฮ...คนที่น่ารักและนิสัยดีไม่ต่างจากมินนี่นัก...ถึงทงเฮจะไม่รู้ใจผมเท่ามินนี่.. 
หรือจะใจดีไม่เท่า..แถมยังขี้งอน...แต่สิ่งนึงที่ผมชอบในทงเฮ...คือ...ทงเฮเข้ากับมินนี่ได้ดี... 

เพราะทงเฮไว้ใจผม....เชื่อใจผม...บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกแย่...เพราะไม่สามารถคิดกับมินนี่ได้อย่างเพื่อนธรรมดาซะที 

เพราะมินนี่เป็นรักแรกของผม...แต่เพราะผมไม่กล้าบอก...แต่ใครต่อใครมักบอกว่า..รักแรกมักผิดหวัง... 
ผมเชื่อว่ามันจริง...เหมือนอย่างมี่ผมเป็นอยู่ตอนนี้... 


............................................... 


[December 25, 2006] 


วันนี้เรา 3 คน มาฉลองกันที่ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง...บรรยากาศเป็นไปอย่างสนุกสนาน... 
วันนี้ผมมีความสุขจัง...ผมมีทงเฮและมินนี่อยู่ข้างๆ... 
ผมชอบเสียงหัวเราะที่มีความสุขของทงเฮ...ชอบรอยยิ้มหวานๆของมินนี่... 
อาจเป็นเพราะเสียงหัวเราะและรอยยิ้มนี้ที่ทำให้ผมอยากมีทงเฮและมินนี่ข้างๆอย่างนี้ตลอดไป... 

เราเดินออกมาจากร้านนั้น...สู่สวนสาธารณแห่งหนึ่ง...ที่นั่นทงเฮมอบของขวัญที่เค้าอุตส่าห์ไปซื้อกับมินนี่มาให้ผม... 
ผมเองก็มีของขวัญให้ทงเฮกับมินนี่เหมือนกัน...แต่เมื่อผมมองหามินนี่...มินนี่ไม่ได้ยืนอยู่ที่ตรงนั้น… 
บางทีเค้าอาจจะมีนัดกับใคร...เพราะผมเห็นมินนี่ถือถุงกระดาษสีฟ้าที่ข้างในมีกล่องของขวัญสีชมพูอยู่... 
เค้าอาจจะเอาของนั้นไปให้ใคร 

ผมเดินไปส่งทงเฮที่บ้าน...ก่อนที่ผมจะเดินเรื่อยเปื่อยต่อไป... 
รู้ตัวอีกที..ผมก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของมินนี่...มินนี่อาจเข้านอนไปแล้ว... 
ผมยืนมองไปที่หน้าต่าง...ห้องที่ผมรู้ว่าเจ้าของนั้นเป็นใคร...ผมหยิบมือถือขึ้นมาโทรไปหามินนี่.. 

((ฮัลโหล..ฮยอก..มีอะไรหรอ)) 

((มินนี่..กลับถึงบ้านรึยัง)) 

((อืม..ถึงแล้ว..)) 

((งั้น..ฝันดีนะ..มินนี่)) 

((เอ่อ...ฮยอก..คือ..เราขอโทษนะที่กลับมาโดยไม่บอก...คือ..เรา)) 

((ไม่เป็นไรหรอก...ฝันดีล่ะกระต่ายน้อย)) 

((จ๊ะ..เจ้าไก่..)) 

บทสนทนาของเราจบลงก่อนที่ผมจะแวะไปที่ประตูบ้านเพื่อแขวนของขวัญที่ผมตั้งใจมอบให้มินนี่ไว้กับประตูบ้าน.. 
ก่อนที่ผมจะเดินจากมา.. 


........................................................ 


[January 1, 2007] 


วันนี้เป็นวันปีใหม่และวันพิเศษของมินนี่...ทุกๆปี...ดูเหมือนว่าผมจะตื่นเต้นกับวันเกิดมินนี่จนลืมวันปีใหม่ไปซะแล้ว.. 
และปีนี้ก็เช่นกัน...ผมกับทงเฮช่วยกันจัดปาร์ตี้เล็กๆ...สำหรับวันเกิดของมินนี่... 

วันนี้มินนี่ก็น่ารักเหมือนทุกๆวัน...แต่ที่ทำให้น่ารักยิ่งขิ้นคือ...ผ้าพันคอสีชมพู...ที่ผมแอบมาวางให้เมื่อวันคริสต์มาส... 
มินนี่ก็คงรู้ว่าผมดีใจแค่ไหน..เลยทำท่ากอดผ้าพันคอนั้นไว้แน่น... 
งานนี้ผมก็เลยหน้าบานยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว...เรา 3 คนก็เป่าเต้กกันเหมือนปีก่อนๆ 

แต่ปีนี้มันต่างจากปีก่อนๆ...เพราะทงเฮมาบอกข่าวกับเราว่า..ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ 2 ปี..หรืออาจจะเร็วกว่านั้น 

“ทงเฮจะเดินทางเมื่อไหร่หรอ...” 
มินนี่ถามทงเฮ 

“ก็อาทิตย์หน้าเราก็ต้องไปแล้ว...” 

“เอาน่า 2 ปี แป๊บเดียวเองนะ..ทงเฮ..ฮยอก..” 
มินนี่พยายามปลอบผมกับทงเฮ... 


.................................................... 


[January 7, 2007] 


ผมและมินนี่ไปส่งทงเฮที่สนามบิน...ทงเฮอำลาพวกเราทั้งน้ำตา...และสัญญาว่าจะโทรมาหาผมบ่อยๆ... 
คิดๆแล้วก็ใจหาย...ผมกับทงเฮคบกันมาหลายปี...ผมรักทงเฮไม่ต่างจากรักมินนี่... 
ผมจะทำยังไงเมื่อไม่มีทงเฮข้างกาย...แต่ทงเฮไปแล้ว...ผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น... 
อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ...ผมนั่งทอดอารมณ์ไปเรื่อยๆ.. 
จนหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...พอตื่นมาอีกทีก็เย็นมากแล้ว 

“ตื่นแล้วหรอ...หิวหรือยัง..เดี๋ยวเราหาอะไรให้กินนะ” 
มินนี่ลุกไปเพื่อจะไปหาอะไรให้ผมกิน...แต่ผมดึงมือของมินนี่ไว้ก่อน 

“ไม่ต้องหรอก..ฮยอกยังไม่หิว” 
มินนี่จึงนั่งลงข้างๆผม...ผมจึงนอนลงบนตักของมินนี่และกอดไว้หลวมๆ...อย่างที่ผมเคยทำเวลาอ้อนมินนี่บ่อยๆ... 

“ฮยอกขออยู่อย่างนี้ซักพักนะ” 
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ...ผมไม่ลังเลที่จะร้องไห้ออกมากับมินนี่ 

“ไม่เป็นไรนะ..เราจะดูแลฮยอกเอง...เพราะเราสัญญากับทงเฮไว้แล้วนี่” 

หลังจากที่ทงเฮไปเรียนต่อแล้วมินนี่ก็มาดูแลผมเป็นอย่างดี...มินนี่จะมาหาผมทุกๆวัน...จนบางครั้งมินนี่ถามผมว่า 

“ฮยอกรำคาญเราหรือเปล่า..ที่เรามาทุกวัน..ถ้าฮยอกรำคาญฮยอกต้องบอกเรานะ”... 
ใครจะไปรำคาญลงล่ะครับ...ก็มินนี่ออกจะน่ารักเสมอต้นเสมอปลายซะขนาดนี้... 


.................................................. 


[Febuary 14, 2007] 


ตู๊ด~ 

วันนี้เป็นวันที่ผมเบื่อที่สุด....ทั้งๆที่เป็นวันแห่งความรักแท้ๆ...แต่ผมกลับต้องห่างจากคนรัก... 
แถมด๊องยังไม่รับโทรศัพท์..บางทีด๊องอาจจะติดธุระ..จนรับโทรศัพท์ไม่ได้... 

ผมนอนอยู่เฉยๆ ตั้งแต่เช้า...จนตอนนี้ 5 โมงเย็นแล้ว...ผมได้ยินใครบางคนเปิดประตู.... 
ก็คงจะเป็นซองมิน...ทุกๆเย็นซองมินต้องมาหาผมพร้อมกับอาหารเย็น...แต่วันนี้ผมไม่มีอารมณ์จะกินอะไรทั้งนั้น... 

“ฮยอกกินข้าวกันเถอะ...” 

“ไม่อ่ะฮยอกไม่หิว” 

“ทำไมอ่ะ...กินกันเถอะเราซื้อของโปรดของฮยอกมาด้วยนะ” 

“ก็บอกว่าไม่หิวไงล่ะ……..” 
...ความเงียบเกิดขึ้นให้ห้อง 

“เอ่อ...ฮยอกขอโทษนะ...เราแค่เบื่อๆน่ะ” 
...ผมไม่ได้อยากทำให้ซองมินเสียใจ...แต่เมื่อกี้ผมเผลอไปจริงๆ.. 

“มินนี่...ไปกินข้าวกันเถอะ...มินนี่ซื้อของโปรดเรามาด้วยใช่มั้ยล่ะ...ไปกินกัน.เถอะ...” 

“ฮยอก” 
ผมหันไปมองมินนี่... 

“ถ้าฮยอกไม่อยากกินก็ไม่ต้องฝืนกินหรอก...เราขอโทษที่มาวุ่นวาย...งั้นเรากลับบ้านดีกว่า... 
ฮยอกคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า..” 
...ผมจับความรู้สึกของมินนี่ได้...เสียงที่สั่น...แถมยังไม่ยอมสบตากับผม...ผมทำให้มินนี่เสียใจจนได้ 

“มินนี่...ฮยอกขอโทษฮยอกไม่ได้ตั้งใจ...ฮยอกอารมณ์ไม่ดีน่ะ...ติดต่อด๊องไม่ได้... 
มินนี่หายโกรธแล้วกินข้าวกับฮยอกนะ...” 
ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่มันหยดลงมาให้มินนี่...ก่อนที่มินนี่จะยอมกินข้าวกับผม... 


วันนี้หิมะข้างนอกตกค่อนข้างหนัก...ผมเลยหาเรื่องให้มินนี่อยู่ที่นี่ซะเลย 
“มินนี่ข้างนอกหิมะตกหนักนะ...มินนี่อยู่นี่แล้วกันนะ..” 
ผมเดินไปเกยคางที่ไหล่ของมินนี่...มินนี่เองก็มองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะตอบผม 

“ก็ไม่เห็นหนักมากเลย...เรากลับได้” 

“ไม่ได้ฮยอกเป็นห่วง..” 

“เป็นห่วงอะไรล่ะ...พายุไม่ได้มาซะหน่อย” 

“ก็...ก็มันหนาวนะ...ไม่มีใครให้กอดอ่ะ...ไม่สงสารฮยอกหรอ” 
...ผมทำท่าว่าหนาวสุดๆเผื่อมินนี่จะเห็นใจ 

“เราไม่มีชุดเปลี่ยนอ่ะ” 

“ใส่ชุดฮยอกก่อนก็ได้” 

“แล้วจะให้นอนตรงไหนอ่ะ” 

“ก็นอนที่เดิมไง...เตียงเดิม..ห้องเดิม..กะคนเดิม” 
ผมคิดว่าตอนนี้หน้าตาผมมันคงน่าหมันไส้สุดๆจนมินนี่แลบลิ้นใส้ผมก่อนจะลุกขึ้น 

“ไปอาบน้ำดีกว่า..แบร่”.... 

คืนนี้เป็นคืนหิมะตก...แค่เป็นคืนที่ผมรู้สึกอบอุ่น...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมนอนกอดมินนี่อย่างนี้... 
แต่ความรู้สึกมันต่างกัน...เป็นเพราะอะไร...เหมือนความรู้สึกในครั้งแรกที่เจอกันมันกลับมาอีกครั้ง... 
และเหมือนจะมากมายจนทำให้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ... 
บางทีถ้าผมจะปล่อยใจตัวเองไป...ลองทำลายเส้นของคำว่าเพื่อนที่ผมขีดไว้เอง... 
มันอาจจะทำให้ผมเข้าใจตัวเองมากกว่านี้ก็เป็นได้ 

วันเวลาผ่านไป...วันแล้ววันเล่า...ผมได้ทำลายกำแพงที่ปิดกั้นตัวเองไปแล้ว... 
มินนี่จากที่เคยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม...ได้เข้ามาเป็นสิ่งสำคัญ...และขาดไม่ได้ในชีวิตผม... 

ตอนนี้ผมตัดสินใจได้แล้วหล่ะ...ผมคงเก็บมันเป็นความลับไม่ได้อีกต่อไป... 
คงจะต้องเสี่ยงบอกความรู้สึกของผมให้มินนี่รู้ซะที...และคงต้องบอกเรื่องนี้กับทงเฮด้วย 

.................................. 

To Be Continue.... 

................................... 

::Talk:: 

มาแล้วสำหรับพาร์ทของฮยอกจ้า..... 

ตอนนี้ไรเตอร์เองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะจบยังไง (อ้าว..ไหงเป็นงั้น) 

แต่จะรีบต่อให้จบนะจ๊ะ... 

เพราะไรเตอร์อยากลงพาร์ทด๊อง..555 

เป็นแบบว่าเรื่องเดียว 3 อารมณ์..เหอะๆ... 

เจอกันตอนหน้าจ้า..