Angel & 7 Days :: EunHae BunMin KyuWook WonYe HC KangTeuk

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER I :: คนใจดี กับ ปลาน้อย :: EUNHYUK x DONGHAE >> Part 1

[Angel & 7 Days] ปลาน้อย กับ คนใจดี

 

 

ณ เทวสถาน 

 

“ท่านยูชอนข้าอยากจะขอเข้าพบท่านเทวดาสูงสุด ไม่ทราบว่า ข้าจะเข้าพบได้หรือไม่”

เทวดาอีทึกถามท่านเทพยูชอน ผู้ที่เป็นเหมือนเลขา ของท่านเทวดาสูงสุด

 

“งั้นข้าขอเช็คข้อมูลก่อนว่ามีคิวใครเข้าพบท่านเทาวสูงสูดบ้าง”

ในขณะที่เทพยูชอนกำลังเช็คคิวอยู่นั้น เทพจุนซูก็ส่งเมสเซสออกมาพอดี

(ดูเป็นสวรรค์ที่ไฮเทคนิดนึง..55)

 

“ท่านอีทึก..มีคำสั่งด่วนให้ท่านเข้าพบ ท่านเข้าไปได้เลย เชิญ”

อีทึกจึงเดินเข้าไปอย่างงงๆ

 

“อ้าวมาไวดีนะอีทึก เองที่อยากถามน่ะข้าจะตอบให้เอง มาๆมานั่งนี่ก่อน”

เทวดาสูงสุดทักทายอย่างเป็นกันเอง

 

“ขอบคุณครับ”

 

“เอาหล่ะหน้าที่ของเจ้า คือ ทำให้คนที่เจ้าได้รับมอบหมายให้ดูแลนั้นได้มาซึ่งความสุข

โดยที่เจ้าสามารถใช้เวทมนต์ได้ 1 ครั้งเท่านั้น และเวทมนต์นั้นจะต้องไม่ขัดกับข้อห้ามของสวรรค์

หากเจ้าทำผิดกฎของสวรรค์เจ้าอาจจะถูกลงโทษ เพราะฉะนั้นจงใช้เวทมนต์อย่างระมัดระวัง

ที่สำคัญที่สุด คือ อย่าใช้เวทมนต์ต่อหน้ามนุษย์ และ อย่าแสดงตัวว่าเจ้าเป็นใคร

ทีนี้เจ้าเข้าใจแล้วใช่มั้ยอีทึก..”

ท่านชินดงอธิบายโดยละเอียด แล้วหันไปถามเมื่ออธิบายจบ

 

“ครับท่านเทวดาสูงสุด ข้าเข้าใจแล้ว งั้นข้าขอตัวไปทำหน้าที่ก่อน”

อีทึกทำความเคารพ แล้วออกจากห้องไป

 

“ท่านชินดง การส่งอีทึกไปโลกมนุษย์..ทำอย่างนี้ดีจะดีหรอท่าน”

เสียงของเทพระดับสูง ยุนโฮ ดังขึ้น

 

“นั้นมันเป็นโชคชะตาของอีทึกเอง ท่านน่าจะเข้าใจว่าข้ามีหน้าที่แค่ดูแลอีทึกเท่านั้นเอง

จะเกิดสิ่งใดขึ้นมันขึ้นอยู่กับตัวของอีทึกเอง เพราะอย่างไรซะเราคงเปลี่ยนโชคชะตาไม่ได้”

มองไปที่ภาพที่ฉายภาพของอีทึกที่กำลังลงไปสู่โลกมนุษย์เพื่อปฏิบัติงาน

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++.

 

CHAPTER  I :: คนใจดี กับ ปลาน้อย :: EUNHYUK x DONGHAE

 

Part I

 

สวัสดีครับ ผม ลีฮยอกแจ ตอนนี้กำลังเป็นนักศึกษาปี 3 อยู่ครับ

ชีวิตของผมก็เป็นเหมือนวันอื่นๆ ที่ผมต้องตื่นแต่เช้า แล้วก็ไปเรียน เรียนเสร็จก็กลับบ้าน

ซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้ทุกวัน ไม่ได้ไปเที่ยวอะไรกะใครหรอก เพราะเพื่อนๆผมมันก็ไปเที่ยวกะแฟนกันหมด

ผมมันคนไร้คู่ก็เลยกลับบ้านไปนอนดีกว่า

แต่วันนี้จะต่างไปนิดนึงก็ตรงที่วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย วันปิดภาคเรียนกำลังจะมาถึง...

ผมล่ะมีความสุขนัก พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เข้า

แต่ตอนนี้ผมคงต้องรีบกลับบ้านแล้วหล่ะ..เพราะดูท่าทางเหมือนฝนจะตกนะ มืดมาเชียว

 

ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านนั้น ผมก็ไปเจอกับเด็ก 2 คน

ตอนแรกผมก็ไม่สนใจหรอก ถ้าผมไม่ได้ยินบทสนทนาของเด็ก 2 คนนั้นเข้า

 

“เฮ๊ย ดูดิท่าทางไอ้ปลาทองตัวนี้มันจะอึดว่ะ เขย่าขนาดนี้ยังว่ายน้ำไหว

ถ้าเอาเกลือใส่เข้าไปมันจะเป็นไงว่ะ”

เท่านั้นหล่ะครับผมหยุดกึก แล้วถอยหลังไปหาเด็ก 2 คนนั้นทันที

แล้วผมก็เห็นปลาทองตัวน้อยที่ดูท่าจะว่ายน้ำไม่ไหว อยู่รอมร่อ

(ไหนไอ้เด็กบ้ามันบอกว่ายังว่ายไหวไงว่ะ ว่ายหัวทิ่มขนาดนั้น มันยังว่าว่ายไหว ใช้อะไรมองว่ะ)

 

“เออ น้องครับน้องไปได้ปลานี่มาจากไหนหรอครับ”

ผมถามเจ้าเด็กนั่น

 

“ผมตักมันมาได้อ่ะครับ แต่ว่ามันไม่สวยหางก็กุด ทำไมอ่ะพี่อยากได้หรอ”

มันก็จริงอย่างที่เด็กมันว่า ปลาทองตัวนี้ไม่สวยจริงๆนั่นแหละ สีก็อ่อน ตัวเล็กนิดเดียว

แถมหางก็สั้นๆ ดูเหมือนปลาแคระยังไงไม่รู้

 

“เออ ใช่ พี่อยากได้ยังไงพี่ขอได้มั้ย อ่ะนี่ๆ เอาตังไปกินขนมด้วยอ่ะ”

เด็ก 2 คนมองหน้ากัน แล้วก็ส่งขวดที่ทีเจ้าปลาเคราะห์ร้ายอยู่ให้

 

“พี่เอาไปเหอะ ผมไม่เอาตังค์พี่หรอก ผมไปเล่นอย่างอื่นดีกว่า”

แล้วเด็กบ้า 2 คนนั้น ก็จากไป ..เออก็ดีไม่เปลือง..

ผมก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องช่วยเจ้าปลานี่ไว้ด้วย..สวยก็ไม่สวย

แต่เอาว่ะช่วยมาแล้ว แต่มันจะรอดมั้ยเนี่ย ดูดิ ว่ายน้ำหัวทิ่มอย่างนี้

รีบกลับบ้านดีกว่า ถ้าเอาอ๊อก*มาใส่อาจจะรอดก็ได้ (*ออกซิเจนอ่ะ เรียกสั้นๆว่าอ๊อก..)

 

แต่ฮยอกแจไม่รู้เลยว่า มีผู้เฝ้ามองการกระทำทั้งหมดของเขาอยู่

“นายนี่เป็นคนใจดีจิงๆเลยนะ ลี ฮยอกแจ ดูนายเป็นพวกขี้เหงานะ

งั้นชั้นจะหาเพื่อนให้ซักคนแล้วกัน..ฮิฮิ”

 

...................................................

 

เมื่อมาถึงบ้านฮยอกก็รีบเอาเจ้าปลาทองใส่โหลแล้วให้อ๊อก

“เกือบได้โดนหมักเป็นน้ำปลาแล้วไงแกน่ะ อย่าเพิ่งตายนะ ชั้นอุตส่าห์ช่วยมาทั้งที

ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วจะมาคุยกะนายใหม่”

เอ๊ะ..แล้วนี่ชั้นรู้ได้ไงว่านายเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย..

 

หลังจากที่ฮยอกแจเดินเข้าห้องน้ำไป

ภายในห้องก็เกิดแสงสว่างระยิบระยับขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของเทวดาอีทึก

 

“เจ้าปลาน้อย เจ้าคงอยากตอบแทนผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเจ้าไว้

ตอนนี้ได้เวลาที่เจ้าจะตอบแทนผู้มีพระคุณของเจ้าแล้ว เจ้าจงมาอยู่เป็นเพื่อนของผู้มีพระคุณของเจ้า

อยู่กับเค้าด้วยความจริงใจ แต่เจ้ามีเวลาแค่ 7 วันเท่านั้น จงใช้เวลาให้คุ้มค่า

ข้าจะคอยตามดูเจ้าทั้งสองห่างๆ เอาหล่ะ ข้าขอดลบันดาลให้พรของข้าเป็นจริง ณ บัดนี้”

เมื่ออีทึกพูดจบแสงสว่างจ้าก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ภายในห้องกลับมืดลงเช่นเดิม

 

ตอนนี้ภายนอกนั้น ฝนกระหน่ำตกมาอย่างหนัก ลมพัดแรง

ฮยอกแจที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อเห็นว่าฝนตกลมพัดแรงก็รีบไปปิดหน้าต่างเป็นการด่วน

แล้วขณะที่กำลังจะเดินไปปิดประตูที่ริมระเบียง เค้าก็ต้องตกใจ

เมื่อมีอะไรบางอย่างวางขวางทางอยู่ แต่ดูไปดูมาเหมือนใครมานอนอยู่มากกว่า

แต่ว่าเค้าอยู่คนเดียวนี้ เพราะความมืดทำฮยอกแจมองอะไรไม่เห็น

เค้าจึงเดินไปเปิดไฟทันทีที่นึกได้

 

...คน..คนจริงๆด้วย...แต่คนจริงหรือเปล่าว่ะ...

 

คนที่นอนคุดคู้อยู่กันพื้นเริ่มขยับตัว ผ้าขาวเพียงผืนเดียวที่ปกปิดร่างกายอยู่ไหลลงตามไหล่เนียน

เผยให้เห็นผิวขาวของร่างบางที่ลุกขึ้นมานั่งอยู่ที่เดิม ตากลมที่กระพริบปรับให้เข้ากลับแสงไป

มองไปทั่วห้อง จมูกเล็กๆ แก้มใสๆ เข้ากับริมฝีปากบางสีชมพู มันช่างดูเข้ากันไปซะหมด

บนเรีอนร่างที่ดูขาวบริสุทธิ์นี้ ฮยอกแจกำลังตกอยู่ในภวังค์

แต่เมื่อร่างบนนั้นจ้องมา เค้าก็ได้สติ

 

“นี่นายเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง ที่นี่มันบ้านชั้นนะ”

 

“ผู้มีพระคุณ พามา ในนี้”

คนแปลกหน้าพูดแล้วชี้ไปที่โหลใส่ปลาที่ฮยอกแจใส่ปลาทองน้อยไว้

 

“ผู้มีพระคุณอะไร แล้วปลาทองไปไหนแล้วอ่ะ”

ฮยอกเห็นเพียงความว่างเปล่าในโหลปลา

 

“ปลาทองอยู่นี่ ผู้มีพระคุณช่วยไว้ เทวดาให้มาอยู่เป็นเพื่อนผู้มีพระคุณ”

ประโยคที่ฮยอกฟังแล้วยังงงๆ แต่พอจะจับใจความได้ว่า

เค้าคือผู้มีพระคุณ ส่วนคนแปลกหน้าคือปลาทอง แล้วไอ้เทวดาให้มาอยู่เป็นเพื่อนหมายความว่าไรว่ะ

อย่าบอกนะว่า คนแปลกหน้าคนนี้คือปลาทองที่เค้าช่วยมา แล้วเทวดาเสกให้เป็นคน...

บ้าน่า..นั้นมันมีแต่ในเทพนิยาย ไม่มีทางเป็นจริงหรอกน่า

(ก็มันเป็นไปแล้วอ่ะ)

 

“นี่นายอย่ามาตลกน่า ผมไม่เชื่อหรอก คุณออกไปจากบ้านผมดีกว่า ไม่งั้นผมเรียกตำรวจนะ”

ต่อให้หน้าตาดีก็เหอะ แต่คนแปลกหน้าไว้ใจไม่ได้หรอก

แล้วจู่คนแปลกหน้าคนนั้นก็ทำท่าจะร้องไห้..จริงๆผมก็สงสารนะแต่ผมไว้ใจใครไม่ได้อ่ะ

 

ฮยอกเดินเข้าใกล้ๆ ดึงแขนให้อีกคนลุกขึ้น แต่ก็ต้องตกใจที่ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

 

“นี่ใครทำคุณแบบนี้ ทำไมถึงช้ำไปทั้งตัวแบบนี้ล่ะ”

ฮยอกลงมานั่งใกล้ๆ

 

“เด็ก 2 คนนั้น เอาผมใส่บ้านนั้น เขย่าผมจนมึนไปหมด ตัวกระแทกไปมา ผมเจ็บไปหมด ผมว่ายไปไหนไม่ได้

ไม่มีบ้านอื่นให้ผมอยู่”

บ้านหมายถึงขวดนั้นหรอ นี่นายเป็นปลาทองตัวนั้นจริงๆหรอ

 

“นายเป็นปลาทองตัวนั้นจริงๆหรอ”

ถามอีกทีเพื่อความชัวร์

 

“ผู้มีพระคุณช่วยผมมา บอกกับผมว่า อย่าเพิ่งตายนะ ผู้มีพระคุณอุตส่าห์ช่วยมาทั้งที

เทวดาเลยให้ผมเหมือนผู้มีพระคุณ บอกให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนผู้มีพระคุณ”

เจ้าปลาน้อยพูดไปเท่าที่ตนรู้

 

“งั้นนายก็ไม่ทีบ้านล่ะซิ”

ปลาน้อยส่ายหน้า

 

“แล้วนายชื่ออะไร”

ก็ส่ายหน้าเหมือนเดิม

 

“งั้นเดี๋ยวชั้นตั้งให้ แต่นายไปนั่งบนนู้นไปเด๋วชั้นขอปิดประตูนี่ก่อน”

แล้วฮยอกก็เดินไปปิดประตูระเบียงพอหันกลับมาก็ปิดตาแทบไม่ทัน

ก็ที่เค้าให้เจ้าปลาทองไปนั่งข้างบนน่ะ แต่ดูเจ้าปลาทองน้อยจะไม่เข้าใจเลยยืนเก้ๆกังๆอยู่ที่เดิม

แต่นั่นมันไม่ใช่ปัญหาหรอก เพราะปัญหามันคือ

....เจ้าปลาทองไม่ได้ใส่อะไรเลย!!!!!....

 

“เฮ๊ย!!!....”

ฮยอกรีบดึงผ้าห่มมาปิดร่างบางไว้ ตอนนี้หูตาฮยอกแดงไปหมดแล้ว

ก็อยู่ๆคนน่ารักมาแก้ผ้าให้ดู...แต่เจ้าตัวนี่ซิไม่รู้เรื่องอะไรเลย

แต่ปกติปลามันไม่ใส่เสื้อผ้านี่หว่า???

 

“นี่นายตอนนี้นายเป็นคนแล้วอย่างนึงที่นายจะต้องทำคือต้องใส่เสื้อผ้าเข้าใจมั้ย”

ฮยอกพาอีกคนไปหยุดอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า

 

“แล้วมันใส่ยังไงหรอฮะ ผู้มีพระคุณ”

หันไปทำหน้าปลาสงสัยใส่ฮยอก ตอนนี้ฮยอกชักจะเริ่มปวดหัว

 

“โอเค งั้นเดี๋ยวชั้นจะใส่ให้นายก่อนนะแล้วนายก็จำนะว่ามันใส่ยังไง”

ฮยอกค่อยใส่เสื้อให้เจ้าปลาทองก็ไม่มีปัญหาอะไร แล้วถ้าใส่กางเกงล่ะ..

(ไรเตอร์ – มันใส่เสื้อก่อนกางเกงเว๊ย...)

 

“เอ่อ...นายต้องใส่กางเกงชั้นในนี่ก่อนนะ แล้วค่อยใส่กางเกงอีกที ลองใส่ดูนะ”

แล้วก็หันหลังให้ในทันที ผมไม่อยากดูคนโป๊นะ(ไรเตอร์ - แต่จริงๆแล้วแกอยากจะดูอ่ะดิ)

 

ปลาทองน้อยสะกิดแขนฮยอก เมื่อฮยอกหันมาก็แหกปากลั่น

“ย๊ากกกกกกกก......นี่นายยังไม่ใส่กางเกงอีกหรอ”

(ไรเตอร์ - ในที่สุดแกก็ต้องเห็นอยู่ดีแหละ)

 

“ใส่ไม่เป็น”

แล้วหน้าตาก็เศร้าลงทันที ฮยอกก็ใจอ่อนที่เห็นอีกคนดูเศร้า

เอาว่ะ ผู้ชายเหมือนกันไม่เห็นเป็นไรเลย นิดๆหน่อยๆ (ไรเตอร์ - เฮอะๆเดี๋ยวแกได้เห็นอีกบ่อยเลยหล่ะฮยอก)

ฮยอกก็เลยต้องใส่กางเกงให้มนุษย์ฝึกหัด พอแต่งตัวเสร็จก็จูงมานั่งคุยกันที่เตียง

 

“เมื่อกี้นายบอกว่านายไม่มีชื่อ”

เจ้าปลาก็ส่ายหน้า..

 

“งั้นชั้นตั้งให้ ปลาทอง..ทอง...ทง...ทง..ทงเฮ เออๆ นายชื่อทงเฮแล้วกัน”

ชื่ออันไพเราะที่กลั่นกรองมาจากสมอง(ไก่)ฮยอก เป็นที่ถูกใจของเจ้าปลาทอง แต่

 

“ดอง ดอง”

เหมือนเจ้าปลาจะออกเสียงไม่ได้

 

“ดอง ด๊อง อะไรล่ะ ทงเฮ ออกเสียงซิ ทง-เฮ”

ฮยอกแกเสียงช้าๆชัดๆให้เจ้าปลาฟัง

 

“ทง...เฮ ทงเฮ ชอบๆ ผู้มีพระคุณใจดี ตั้งชื่อให้ด๊องเฮ”

ปรบมือดีอกดีใจ เหมือนเด็กได้ขนม แต่ฮยอกละเหนื่อยใจ..

 

“ชั้นชื่อฮยอกแจ ไหนเรียกซิ”

 

“ฮยอกแจ”

ทงเฮเรียกเสียงดังชัดเจน

 

“ดีมาก แต่อืม..ชั้นว่านายควรมีชื่อเล่นนะ ด๊อง ชั้นจะเรียกนายว่าด๊อง โอเคนะ”

เจ้าปลาพยักหน้าหัวแทบหลุด

 

“แล้วจากนี้นายคงต้องอยู่กับชั้นนี่แหละ ไม่มีทางอื่นแล้วนี้”

 

“ฮยอกแจกับด๊อง จะอยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกัน”

ฟังแล้วมันเขินๆยังไงไม่รู้ซิ อยู่ด้วยกัน เหอๆ...

 

“ข้างนอกฝนคงหยุดตกแล้วหล่ะ ชั้นว่าไปซื้อยามาทาตัวนายดีว่า เขียวไปหมดอย่างนี้”

 

“ไม่เอา ข้างนอกหน้ากลัว”

 

“ไม่ได้ ที่บ้านไม่มียาแก้ฟกช้ำเลย แล้วอีกอย่างชั้นปล่อยนายอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก

ไปน่า ไปด้วยกันนะ”

แล้วฮยอกก็ดึงกึ่งลากด๊องให้ไปด้วยกัน แต่ด๊องไม่ไปลูกเดียว

 

“ไม่เอา ด๊องกลัว ข้างนอกน่ากลัว”

 

“อ่ะ ถ้านายไม่ไปชั้นทิ้งนายจริงๆนะ”

ใช้ไม้แข็ง

 

“ไม่เอา”

ด๊องงอแงเป็นเด็ก

 

“งั้นจะไปมั้ย”

 

“ไปก็ได้”

 

“ไม่เอาน่า ไปกับชั้นจะกลัวอะไรล่ะ”

แล้วฮยอกก็ยื่นมือให้ด๊อง ด๊องลังเลเล็กน้อย แต่ก็อมยื่นมือไปจับมือที่ฮยอกหยิบยื่นมา

...ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดนี้คืออะไรนะ…

 

.................................................................

To Be Continue....

.................................................................