only you

ข้อมูลเบื้องต้น

ฮันบิน : ฉันมีแต่นาย
 

ดงฮยอก : ผมมองแต่เขา

 

จุนฮเว : ผมมีแค่เขาคนเดียว







 

นี่เป็นเรื่องแรกของเรานะ อาจจะกากไปนิดนึง
วันนี้เอาแค่นี้ก่อนนะ 555

เนื้อเรื่อง

ฮันบิน : "ดงฮยอก วันนี้ฉันจองที่ไว้ให้"

ดงฮยอก : "ขอบคุณนะฮันบิน แต่จุนฮเวซื้อข้าวไว้รอแล้ว" โรงอาหารมีผู้คนตั้งมากมาย แต่สายตาของดงฮยอกก็ยังมองแค่จุนฮเว

ฮันบิน :"วันนี้กลับด้วยกันนะ"

ดงฮยอก : "ต้องรอจุนฮเวซ้อมบอล ฮันบินกลับก่อนเลยนะ"

รถประจำทางมีตั้งหลายคัน แต่ดงฮยอกก็ยังรอที่จะนั่งคันเดียวกับจุนฮเว

จุนฮเว : "จะทำอย่างนี้ทำไม มีตั้งหลายคนที่เหมาะกับมึง คนนี้เขาเป็นของกู"

ฮันบิน : "กู... ขอแค่มองก็ได้"

ขอแค่มอง จะไม่เข้าไปใกล้มากกว่านี้...

ผม ดงฮยอก จุนฮเวเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้ว เราสนิทกันมากมากจนผมคิดกับดงฮยอกเกินคำว่าเพื่อน แต่วันนึงผมก็ได้รับรู้บางสิ่ง สิ่งที่มันทำให้ผมเจ็บแต่ก็ยังไม่ไปไหน

3 เดือนก่อน

“ไอ้บิน กูเป็นแฟนกับดงฮยอกกแล้วนะเว้ยย” ผมแทบจะสำลักข้าวที่กำลังกินกับคำพูดของจุนฮเว

“ไอ้จุนฮเวมึงอย่าโกหกกูนะ”

“โกหกอะไร ไม่เชื่อมึงถามดงดงเลย เดินมานู่นแล้ว” จุนฮเวชี้ไปที่ดงฮยอกที่กำลังเดินมาทางพวกเรา

“ดงดงจ๋า บอกไอ้บินไปสิว่าเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม” ดงฮยอกหน้าแดงซึ่งมันคงเป็นการยืนยันคำตอบแล้วว่าสิ่งที่จุนฮเวพูดมันคือเรื่องจริง

“เห้ยไอ้บิน จะไปไหนวะ” ผมไม่อาจทนนั่งอยู่ตรงนั้นได้อีกผมเลือกที่จะเดินออกมาจากตรงนั้นจากเขาสองคนจากคนที่ผมรักและเพื่อนของผม

“ไอ้บิน นั่งเหม่ออะไรอีกล่ะมึง” จุนฮเวเดินมานั่งข้างผมที่กำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง

“แค่คิดอะไรนิดหน่อย ดงฮยอกไม่มาหรอ” ผมถามถึงดงฮยอกที่ปกติจะมาพร้อมจุนฮเวทุกวันตั้งแต่สองคนนั้นเป็นแฟนกัน แต่วันนี้กลับไม่เห็นแม่แต่เงา

“ดงฮยอกไม่สบายนอนอยู่ห้องว่ะ” จุนฮเวพูดพลางถอนหายใจ ให้เดาว่าดงฮยอกคงดื้อไม่ยอมกินยาอีกตามเคย ก็ดงฮยอกน่ะไม่ชอบกินยาจะตาย

ทำไมผมถึงรู้น่ะหรอ..

ก็เมื่อก่อนผมเป็นคนบังคับดงฮยอกกินยาเองไงครับ

“งั้นกูไปเยี่ยมดงฮยอกที่ห้องนะวันนี้ มึงจะไปป้ะ” ผมถามจุนฮเวในขณะที่มันกำลังฟุบหน้ากับโต๊ะ

“วันนี้กูมีซ้อมว่ะ คงไปไม่ได้ฝากมึงดูแลดงดงที”

“เออๆเดี๋ยวกูจะดูแลดงฮยอกให้” หลังจากรับปากจุนฮเวผมก็นั่งเรียนหนังสือต่อส่วยนจุนฮเวก็หลับอยู่โต๊ะข้างๆผม

ตกเย็นผมไปหาดงฮยอกที่ห้อง ไม่ลืมที่จะซื้อโจ๊กไปฝากด้วย ผมเดินมาเคาะที่หน้าห้องแต่กลับไม่มีใครมาเปิด สงสัยดงฮยอกจะหลับอยู่ผมเลยใช้กุญแจที่ดงฮยอกเคยให้ไขเข้าไป เมื่อเดินเข้าไปในห้องผมก็มองเห็นร่างเล็กนอนอยู่ในห้องนอนใต้ผ้าห่ม ผมจัดการวางโจ๊กไว้ที่โต๊ะข้างนอกแล้วเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่นอนอยู่

“ดงฮยอกครับ” ผมสะกิดคนป่วยที่กำลังนอนอยู่ ดงฮยอกขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมา

“คนป่วยขี้เซา” จัดการบีบจมูกรั้นไปหนึ่งที ผมนั่งมองดงฮยอกอยู่อย่างนั้น ใบหน้าหวานน่ารักกำลังหลับตาพริ้ม เพราะพิษไข้ทำให้ปากเล็กๆนั่นเห่อแดงมากกว่าปกติ เห็นแล้วมันน่าจูบจริงๆ

ผมสะบัดหัวสองสามทีไล่ความคิดที่มันผิดออกไป ฮันบินอย่าลืมสิดงฮยอกเป็นแฟนจุนฮเวนะ แฟนเพื่อนนายนะเว้ย เอื้อมมือไปลูบผมคนป่วย

“ทำไมไม่เป็นฉันล่ะดงฮยอก คนที่นายเลือกทำไมไม่เป็นฉันทำไมเป็นจุนฮเว” ผมพูดด้วยน้ำเสียงปนเศร้า

“ฮันบิน อย่าทำแบบนี้เลย” อยู่ดีๆคนป่วยที่ผมคิดว่าหลับอยู่ก็พูดขึ้นมา

“เราไม่เคยคิดกับฮันบินมากกว่าเพื่อนเลยนะ แล้วเราก็ไม่อยากจะเสียเพื่อนแบบฮันบินไป” ดงฮยอกลืมตามามองหน้าผม

“ฉันรู้ ว่าดงฮยอกรักจุนฮเวแต่ฉันขอดูแลดงฮยอกอยู่แบบนี้จะได้ไหม สัญญาจะไม่ทำให้เดือดร้อนจะคอยดูแลอยู่ห่างๆแบบนี้” ผมพูดพลางเอื้อมมือไปจับมือคนป่วยให้รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดมันคือความจริง ผมจะคอยมองคอยดูแลดงฮยอกห่างๆจะเป็นตัวแทนจุนฮเวในตอนที่จุนฮเวไม่ว่าง

“ไปกินข้าวกินยานะ เดี๋ยวจุนฮเวจะเป็นห่วงเอา” คนป่วยพยักหน้าแล้วลุกไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ผมเดินไปแกะถุงโจ๊กใส่ถ้วยเตรียมรอคนป่วยออกมาจากห้องน้ำ

ดงฮยอกเดินออกมาก็เห็นฮันบินนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวแล้ว ในใจก็รู้สึกผิด เขารู้มาตลอดว่าฮันบินคิดกับเขาเกินเพื่อนแต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รับรู้ความรู้สึกนั้นของฮันบินเพื่อที่ฮันบินจะได้ตัดใจจากเขาแล้วกลับมาคิดกับเขาแบบเพื่อนเหมือนเมื่อก่อน

“นึกว่าฮันบินจะกลับไปแล้วนะเนี่ย” ผมพูดพลางเดินมาหาฮันบินที่โต๊ะ

“รอดงฮยอกกินข้าวกินยาเสร็จก็จะไปแล้ว ตอนนั้นจุนฮเวคงมาพอดี” ผมเห็นแววตาที่เศร้าของฮันบินเวลาพูดถึงจุนฮเว

“อื้ม” ผมก้มหน้าก้มตากินโจ๊กในถ้วยจนหมด ต่อไปก็กินยาสินะ

“ดงฮยอกกินยาด้วย อย่าดื้อ” ฮันบินทำเสียงดุ ฮันบินรู้ว่าผมไม่ชอบกินยาและฮันบินก็รู้ว่าวิธีที่ทำให้ผมกินยาด้วย แต่ฮันบินคงจะไม่ทำมันใช่ไหม

“ทำไมไอ้จุนยังไม่มาวะ” ฮันบินบ่นขึ้นหลังจากมองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาสองทุ่มแล้ว

“ฮันบินกลับไปก่อนก็ได้นะเดี๋ยวจุนฮเวก็คงมาแหละ” ฮันบินมองหน้าผมก่อนจะเดินเข้ามาใกล้

“ดงฮยอกยังไม่ได้กินยาแล้วฉันจะกลับได้ยังไง” ตอนนี้เราอยู่ใกล้กันมาก มากจนถ้าฮันบินขยับเข้ามาอีกนิดปากเราก็จะแตะกัน

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้รู้ว่าเจ้าของตัวจริงของดงฮยอกมาแล้ว

“งั้นฉันกลับแล้วนะ หายป่วยไวไวด้วยล่ะ” แล้วฮันบินก็เดินสวนกับจุนฮเวออกจากห้องดงฮยอกไป

“ดงดงกินยาหรือยังครับ” จุนฮเวเดินมากอดผมพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง

ผมส่ายหน้า “รอคนมาป้อน” จุนฮเวยิ้ม จากนั้นจุนฮเวก็เดินไปหยิบยาใส่ปากคาบไว้ ผมยื่นหน้าไปคาบยาจากปากจุนฮเว จุนฮเวกดจูบมาหนึ่งทีก่อนจะยื่นน้ำให้ผมกินยา

“กินยาแล้วก็ไปนอนพักนะครับคนเก่ง” จุนฮเวพาผมไปนอนห่มผ้าให้ กดจูบเบาๆที่หน้าผากของผมก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้ผมฝันดี

“ฝันดีนะครับดงดงของผม หายไวไวด้วยนะ รักนะครับ” จากนั้นผมก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา

หลังจากที่ดงฮยอกหลับไปแล้วผมก็กดโทรหาคนที่มาหาดงฮยอกเมื่อเย็น….

….ฮันบิน….

“ฮัลโหลไอ้บิน ออกมาเจอกูหน่อยที่สวนสาธารณะแถวหอดงฮยอกกูมีเรื่องจะคุยด้วย”

ปลายสายรับรู้แล้วก็วางไป ผมหยิบเสื้อคลุมแล้วเดินออกจากห้องไปรออีกคน

จุนฮเวโทรหาผม สงสัยจะเคลียร์เรื่องดงฮยอกสินะ ผมเดินไปสวนสาธารณะที่เป็นจุดหมายก็เห็นจุนฮเวนั่งรออยู่แล้ว ผมเดินไปนั่งข้างๆ

“ไงมึง มีเรื่องอะไรจะคุยกับกู” จุนฮเวหันมามองหน้าผมก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมถึงกับจุก

“ดงฮยอกเป็นแฟนกูมึงรู้ใช่ไหม แล้วมึงก็เพื่อนกู แล้วทำไมมึงถึงยังชอบแฟนกูอีก”

ผมเงียบ ผมไม่คิดว่าจุนฮเวจะถามผมแบบนี้

“ไอ้บินมึงตอบกู ทำไมมึงไม่เลิกชอบดงฮยอก มึงรู้ไหมมึงเป็นแบบนี้ดงฮยอกไม่สบายใจเขาแคร์มึงเพราะมึงคือเพื่อนเขา แล้วดูมึงสิมึงทำเขาลำบากใจมึงรู้ไหม”

ผมยังคงเงียบอยู่อย่างนั้นจนจุนฮเวเริ่มโมโห “ฮันบินกูขอ อยู่ห่างจากดงฮยอกได้ไหมวะ..”

ผมมองหน้ามัน “จุนฮเว มึงให้กูเลิกชอบดงฮยอกน่ะกูทำไม่ได้หรอกนะ กูไม่คิดจะแย่งดงฮยอกมาจากมึงหรอกเพราะยังไงซะ ดงฮยอกเขาก็รักมึงไม่ใช่กู” ผมยืนขึ้น “มึงขอให้กูอยู่ห่างจากดงฮยอกใช่ไหม กูขอเวลาแค่หมดเดือนนี้ กูจะไปจากมึงและดงฮยอกเองมึงไม่ต้องห่วงนะ” แล้วผมก็เดินออกมาจากตรงนั้น แต่ผมก็ต้องหยุดชะงัก ดงฮยอกยืนอยู่ข้างหน้าผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
“ฮันบินจะไปไหน..” จุนฮเวซึ่งวิ่งตามฮันบินมาก็ตกใจเมื่อเห็นดงฮยอกอยู่ตรงนี้

“ดงดงออกมาทำไม ไม่สบายทำไมไม่นอนพัก” จุนฮเววิ่งไปหาคนตัวเล็กแล้วเอาเสื้อคลุมตัวอีกคน ฮันบินมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มบางออกมา “จุนฮเวเป็นคนดีนะดงฮยอก ต้องรักกันให้นานๆนะ จุนฮเวมึงดูแลดงฮยอกดีๆห้ามทำดงฮยอกเสียใจ ฝากดูแลดงฮยอกแทนส่วนของกูด้วยนะ” ประโยคแรกผมพูดกับดงฮยอก ส่วนประโยคหลังผมพูดกับจุนฮเว แล้วผมก็เดินจากไป ไม่มองกลับไปอีกแม้จะได้ยินเสียงร้องไห้ของดงฮยอกผมก็จะไม่กลับไป

ผมทำตามที่จุนฮเวบอกแล้ว ผมเดินจากหัวใจของผมมาแล้วเพื่อให้คนที่หัวใจของผมรักได้ดูแลเขาอย่างเต็มที่ ดงฮยอกจะอยู่ในใจของผมแม้เวลาจะนานเท่าไหร่มันจะไม่หายไป..



















จบแล้วมันอาจจะอ่านไม่ค่อยเข้าใจไปนิดแต่เราเพิ่งแต่งเรื่องแรก ยังต้องฝึกอีก