คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เกิดมาเพื่อเหวี่ยง(อย่างมีเหตุผล หรือไม่?)
เฮ้อ...เหนื่อย!
ควอนจียงคิดอย่างหงุดหงิดใจ พอล้มตัวลงบนเตียงก็ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมา
ว่างชะมัด
สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดยิกๆ
“นายอยู่ไหน”
“....”
“มารับชั้นหน่อย”
“....”
“ห้องเสื้อของพี่เฮยุน”
“....”
“น่านะ นายก็ว่างอยู่นี่”
“....”
“Thanks! งั้นก็รีบมาได้แล้ว!”
“....”ปลายสายนึกเสียใจ ไม่รู้เค้าคบเพื่อนคนนี้มาได้ยังไงตั้งนาน...
“เอาคู่นั้น อ๊ะ!นั่นๆ เอาเซ็ตนั้นด้วย นี่บัตร” ร่างบางเจ้าของเสื้อคอกว้านลึกหมุนซ้ายทีขวาทีสั่งนู้นนี่ให้วุ่นวาย
ข้างๆยังมี ‘ทงยองเบ’ เพื่อนสนิทร่างเล็กยืนตาหมุนอยู่ด้วยอีกคน
ทั้งสองอยู่ในห้องเสื้อมีชื่อBrandหนึ่งของประเทศ
“สวัสดีครับ ให้ผมช่วยนะครับ” เสียงที่ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้จียงละจากเสื้อลายประหลาดในมือเงยหน้าขึ้นมอง
ผู้ที่จะให้ความช่วยเหลือยิ้มก่อนจะถามต่อ
“ให้ผมช่วยนะครับถ้าคุณอยากได้กางเกง ทางร้านมีกางเกงที่Matchกับเสื้อตัวนี้”ก่อนจะผายมือไปอีกด้าน
จียงแปลกใจ ทั้งๆที่เค้าก็มาร้านนี้ประจำแต่ทำไมถึงไม่รู้มาก่อนว่ามีมุมนี้อยู่ในร้านด้วย
“โซนนี้เป็นของใหม่ที่เพิ่งส่งมา ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเข้ามาได้” แล้วทำไม... “แต่ผมเห็นคุณถูกใจ‘เจ้านั้น’ผมเลยให้คุณเข้ามาดู” พูดอย่างกับมันง่ายที่จะเข้ามา ยองเบตั้งข้อสังเกตแล้วหันไปมองเพื่อนอย่างจะขอคำปรึกษา
แต่คนอย่างจียงหรือจะสน แค่ได้ยินคำว่า‘เพิ่งส่งมา’เจ้าตัวก็หันไปสนกับสิ่งที่ตัวเองจะได้ก่อนใคร
“คุณไม่ต้องการอะไรบ้างหรือครับ” ยองเบที่ยืน(คิด)เรื่อยเปื่อยอยู่สะดุ้ง หันมาตอบคนถามอย่างตะกุกตะกัก
“เอ่อ..ผมแค่มาเป็นเพื่อนมัน เอ้ย! จียงนะครับ” คนถามหลุดหัวเราะคิกเมื่ออีกฝ่ายเรียกเพื่อนอย่างเคยตัว
“ทางร้านมีเสื้อสบายๆทีสามารถขับเน้นรูปร่างคุณด้วย....ไปทางด้านนู้นด้วยกันมั้ยครับ” อีกฝ่ายเดินนำไปแล้ว ยองเบยังคงยืนอยู่กับที่แต่ในที่สุดก็เดินตามไปเมื่ออีกฝ่ายพูดคำที่‘ดึงดูด’เค้าไว้
“คุณชอบอะไรเป็นพิเศษรึป่าวครับ”
“เสื้อผ้าส่วนใหญ่ผมเป็นสีดำน่ะครับ เรียบๆ ไม่ฉูดฉาด” จียงที่พึ่งเดินตามออกมาถึงกับแหวเสียงแหลม
“อย่ามาแขวะชั้นนะยองเบ!”
“งั้นลองนี่ดูมั้ยครับ” ยองเบตาวาวทันทีที่เห็น ก็ในเมื่อมัน...
“มันจะกระชับรูปร่างของคุณ โปร่งๆไม่อึดอัด ยังมีอีกหลายแบบคุณเลือกได้เลย”
“ผมชอบตัวนี้” ไม่เรียบเกินไปมีลูกเล่นพอดีไม่มากจนเกินไป
โน้มน้าวใจ...ยองเบพึ่งเข้าใจถ่องแท้เข้าวันนี้เอง ทั้งที่แค่เจอกันแค่ครั้งเดียวแต่อีกฝ่ายก็จับจุดเค้าได้ซะอยู่หมัด
ถ้าคนคนนี้อยู่ด้วยทุกครั้งที่เค้ามาที่นี่ สักวันเค้าคงได้หมดตัว
“ซึงฮยอน นี่! เห็นซึงฮยอนึป่าว” เสียงแหลมๆของหญิงสาวหน้าสวยถามหาคนจากพนักงานในร้านเรียกความคนใจให้ทั้งสามหันไปมอง
“อ๊ะ! อยู่นี่นี่เอง ทำไมมาอยู่ตรงนี้ห๊ะ!” เธอว่าพร้อมเดินมาทางทั้งสาม
“พี่เฮยุนทำไมวันนี้เข้าร้านสายจังครับ”
“จียง! เข้ามาร้านก็ไม่บอกพี่ก่อนพี่จะได้มาเร็วๆ”
“แล้วพี่หาใครอยู่หรอครับ”
“เฮ-ยุน พี่เอาเสื้อผ้าผมมาใส่อีกแล้วนะ” ซึงฮยอน น้องชายของชายของเฮยุนหรือพนักงานในสายตาของจียงและยองเบพูดแล้วมองเสื้อนอกที่อยู่บนตัวของพี่สาว
“พี่เหรอ?” เฮยุนคิ้วขมวดเมื่อเห็นทั้งสองถาม ก่อนหันไปเอาเรื่องน้องชาย
“ซึงอยอน? นายแกล้งอะไรน้องเนี่ย จียงนี่ซึงฮยอนไงนายจำไม่ได้เหรอ”เฮยุนถาม มองหน้าน้องที่ยืนยิ้มๆกับจียงที่ตาเบิกขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่..จริง” จียงค้านเสียงแผ่ว ในเมื่อความทรงจำของเขา‘ซึงฮยอน’คือพี่ชายข้างบ้านที่อ้วนเป็นหมู ไม่ใช่หนุ่มรูปงานที่ใครเห็นเป็นต้องเหลียวหลัง
“จำได้รึป่าว?” ซึงฮยอนถามเจือเสียงหัวเราะเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้ามึนๆ
“พี่แกล้งผมเหรอ” จียงมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ
“ป่าว ชั้นแค่มาบริการนาย”
“.....” จียงจ้องเขม็งให้อีกฝ่ายพูดความจริง
“ถึงชั้นจะแกล้ง นายก็ไม่รู้หรอก จำชั้นไม่ได้นี่” ซึงฮยอนพูดจบก็เงียบไปเฉย แต่จียงตาเหลือกกับคำพูดที่อีกฝ่ายสื่อ
“พี่งอนเหรอเนี่ย” ซึงฮยอนหน้าบูดทั้งๆที่เกือบกลั้นยิ้มไม่อยู่
“.....”
“อย่างอนดิ” จียงพูดง่ายๆอย่างเคยตัว
“.....”
“ผมง้อแล้วนะ” นั่นนายง้อแล้วเหรอจียง ซึงอยอนคิด
“.....”
“เชอะ! ไม่สนแล้ว ของผมได้ยัง...ไปยองเบ กลับ!” ก่อนออกจากร้านก็หันมาถลึงตาใส่ซึงฮยอนอย่างเคืองๆ
ส่วนยองเบก็ต้องโอดครวญอยู่นใจ เสื้อโผมT^T แต่ก็นึกแปลกใจกับอารมณ์ของเพื่อนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เสื้อ...ถ้าอยากได้ตัวนี้เดี๋ยวผมเก็บไว้ให้ครับ แล้วผมจะดูแบบใหม่ๆไว้ให้นะ” ซึงฮยอนพูดกับยองเบเมืออีกฝ่ายทำตาลห้อยใส่เสื้อ
“ขอบคุณครับ” ยองเบโค้งปลกก่อจะตามเพื่อนออกไป
“.....”
“ไงซึงฮยอน เลิกนิ่งได้แล้ว” ซึงฮยอนหันไปมองคนพูดที่ท่าทางรู้ดีซะทุกเรื่อง
“เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน...ลูกค้ามาแล้วไปทำงานไป”
“ถ้าคนเค้ารู้ว่าเจ้าของBrandดังชอบเอาชุดของคนอื่นมาใส่จะเป็นไงน้า” คนเป็นน้องพูดลอยๆ แต่ทำให้พี่หันควับแล้วถลึงตาใส่
“อยากได้อะไรก็ค้น แล้วรีบกลับบ้านไปซะ!”
“ขอบคุณครับพี่” ไอ้น้องเ-ร
=============================================================================
มาแล้วววววว
ในที่สุดตอนที่ 1 ก็ได้ฤกษ์ลงสักที
ตอนหน้าของเรา
เตรียมพบกับ เชวเทมโป ของเรา 'ผู้ชายขี้แกล้ง'
ที่ทำการค้าหวังผลกำไร มาดูซิ ว่าเค้าจะได้อะไรไปบ้าง
^^
ความคิดเห็น