รักนี้มอบให้นายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : นายตัวร้าย

อาจารย์มองไปรอบๆห้อง แล้วมาหยุดที่ข้างๆฉัน ง่ะ อาจารย์คงไม่คิดให้นายนั่นมานั่งข้างๆฉันใช่มั้ย แล้วอาจารย์ก็หันไปพูดอะไรไม่รู้กับนายนั่น เขาก็มองตามมาแล้วก็หันไปพยักหน้าให้อาจารย์สุมล แล้วค่อยๆเดินมาที่ฉัน เขามองหน้าฉันแล้วทักทาย ให้เดานะฉันว่าเขาจำฉันได้ >_<

“ไงยัยเซ่อ” เขาพูดแล้วนั่งลงข้างๆ อย่างหน้าตาเฉย ^^

ฮะ อะไรนะ ยัยเซ่อเหรอ ฮึ่ม! แล้วนายละนายตัวร้าย แบร่ :P มันน่าโมโหมั้ยละ นายนั่นเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วยังกล้ามาว่าฉันยัยเซ่ออีก

ตลอดชั่วโมงเรียน ฉันเห็นเขาเอาแต่หลับ ไม่คิดจะเรียนบ้างเลยรึไง แล้วทำไมอาจารย์ไม่ดุ ทั้งๆที่ตอนนั้นฉันแค่เผลอหลับไป 5 นาทีเอง ยังโดนทำโทษเลย เหมือนกับอาจารย์ได้ยินความคิดฉันเพราะอาจารย์เรียกนายนั่นออกไปพบ ฉันก็ได้แต่นึกว่าอาจารย์จะทำโทษอะไรเขา

แค่คิดก็ตลกแล้ว ถ้านายนั่นจะโดนทำโทษตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียน^O^

สักพักเขาก็เดินกลับมา ฮ่าๆ ทำหน้าอย่างนั้นถูกลงโทษมาละสิ เขาเดินกลับมานั่งที่

ฉันเห็นอย่างนั้นก็ตัดสินใจถาม

“นี่นาย โดนทำโทษมารึไง ทำหน้าแบบนี้นะ”

“พูดอะไรนะยัยเซ่อ ใครถูกทำโทษกันฮะ” -_-;

“อ้าวก็นายไง เมื่อกี้อาจารย์เรียกไปพบไม่ใช่เหรอ” ปริบๆๆ ฉันกะพริบตาถี่ๆ งงอะ

เมื่อกี้ไม่ได้ถูกทำโทษมาเหรอ

“หน้าอย่างฉันเนี่ยนะจะถูกทำโทษ ยัยเซ่อ เธอบ้าหรือเปล่า” เขาพูด แล้วทำหน้าประมาณว่าเธอไอคิวเท่าไหร่เนี่ยถึงได้คิดว่าฉันจะถูกทำโทษ

“นี่เลิกเรียกฉันว่ายัยเซ่อสักที ฉันมีชื่อนะ ฉันชื่อ นายอง” ความอดทนของฉันมันสิ้นสุด

แล้วกับคำว่า ‘ยัยเซ่อ’ ที่เขาใช้เรียกฉัน

“ฉันก็มีชื่อเหมือนกัน ฉันชื่อจุนซอง”

“แล้วนายทำไมทำหน้าอย่างนี้ละ ถ้าไม่ถูกทำโทษมา” ฉันถามอย่างสงสัยคนที่ทำหน้าอย่างนี้ จะมีสักกี่คนกันที่ไม่ถูกอาจารย์ทำโทษ คงคิดออกนะว่าหน้าของเขาเหมือนเบื่อโลกมากเลย

“ฉันแค่เบื่อยัยพวกนั้น” เขาชี้ไปทางพวกผู้หญิงที่นั่งอยู่แถวถัดไป พอฉันมองตามนิ้ว

เขาไป หน้าและสายตาหวานเชื่อมของพวกนั้น ก็กลายเป็นสายตาอาฆาตทันทีที่มองมาที่ฉัน เห็นอย่างนั้นฉันก็รีบหันกลับมาที่เดิมทันที แล้วเอาการบ้านวิชาสังคมขึ้นมาทำแทน

ฉันเหลือบมองนายจุนซองอยู่เหมือนกัน เขาเอาแต่หลับอย่างเดียวเลย นี่มันจะพักเที่ยงแล้วนะ นายนี่หลับมาราธอนจริงๆเลย จะ 3 ช.ม. แล้วนะนอนตอนนี้ตอนกลางคืนจะ

หลับเหรอเนี่ย สักพักมิกิก็มาชวนฉันไปกินข้าว พอฉันหันไปมองจุนซอง O_o

เชื่อมั้ยเขายังไม่ตื่นเลย ฉันรีบดูนาฬิกาทันที นายจุนซองหลับ 3 ช.ม.ครึ่งรวด โอ้โห!

นับถือความเก่งมันจังไอ้หลับมาราธอนเนี่ย

“นี่ๆ” ฉันจิ้มแขนเขา “จุนซองตื่นได้แล้ว พักเที่ยงแล้วนะ นายจะหลับมาราธอนอีกนานไหม” พอฉันพูดเสร็จเขาก็ลืมตาแป๋วทันที ไม่มีรอยความง่วงอยู่ในดวงตาของเขาเลย

“นี่ยัยเซ่อ ใครเขาหลับกันนะฮะ” เขาจ้องฉัน

“นายไม่ได้หลับ แล้วจะหลับตาทำไมฮะ นายนี่… เฮอะ ช่างเถอะ ลงไปกินข้าวกัน”

ฉันชวนเขาให้ลงไปด้วยกัน แล้วเขาก็ยอมลงมาด้วย วันนี้เราสามคนกินข้าวด้วยกัน

มีฉัน มิกิ และ จุนซอง แต่พอลงไปถึงข้างล่างนี่สิ ที่โรงอาหาร…

ฉัน O_O

มิกิ O_o

จุนซอง -_-^