รักนี้มอบให้นายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

ตึงๆๆ โครม!!

“แม่ขา…” ฉันพูดเสียงอ่อย ก็พึ่งจะตกบันไดมาหนิ เจ็บสุดๆเลยT^Tส่วนแม่ก็ค่อยๆหันมามองเพราะมัวแต่วุ่นอยู่กับการทำอาหาร แต่พอแม่เห็นว่าฉันอยู่ในสภาพไหนแม่ก็รีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วง

“นี่ลูกวิ่งลงบันไดอีกแล้วใช่ไหม” แม่พูดพร้อมกับจับที่หัวเข่าแถวๆแผล เพื่อดูว่า

เป็นอะไรมากหรือเปล่า

“โอ๊ย! แม่หนูเจ็บนะ” ฮือTT น้ำตาแทบไหล เจ็บอะ แม่เงยหน้าขึ้นมามองแล้วพูดว่า

“ก็ใครสั่งให้ลูกวิ่งจนตกลงมาละ” แม่พูดแบบเซ็งๆ แต่ก็คงชินแล้วละ การที่ฉันวิ่งแล้วล้มมันคงเป็นเรื่องปกติสำหรับแม่ไปแล้ว ^ ^;

“ถ้าลูกยังวิ่งอย่างนี้ทุกวัน มันก็สมควรได้แผลแล้วละ” แม่พูดพร้อมกับเดินไปที่ตู้ยา

แล้วหยิบยามาทำแผลให้

โอ๊ย! แสบๆๆ ฉันคิดในใจและพยายามบอกให้แม่เบาๆหน่อย แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย

แม่ยังคงทำแผลให้ฉันต่อไป พอทำเสร็จแล้วฉันก็ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ

กรี๊ด… สายแล้วๆๆ จะไปโรงเรียนทันมั้ยเนี่ย ถ้าไปไม่ทันจะทำยังไงละ ฉันคิดพร้อมกับวิ่ง วิ่งไปให้เร็วที่สุด พอไปถึงก็พบว่า  …ประตูโรงเรียนปิดแล้ว!!…

ทำไงดีละ จะยอมโดนทำโทษ หรือว่าจะปีนกำแพงให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ฉันต้องใช้ความคิดอย่างหนัก เอาไงดีหว่า ถ้าปีนกำแพงแล้วโดนจับได้ขึ้นมาละ แต่ถ้ายอมโดนลงโทษก็… แหวะไม่อยากจะคิด -*- เฮ้อ เอาก็เอาวะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แค่ครั้งเดียว

ผลสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจว่า  ฉันจะปีนกำแพง!

ค่อยๆปีนนายอง~_~ ไม่มีใครรู้หรอก ไม่มีใครเห็นหรอก ฉันได้แต่คิดปลอบใจตัวเอง

ว่าแต่ การปีนกำแพงนี่ ยากสุดยอดเลย ทรมานมากเลยตอนปีนข้ามมาเนี่ย

แล้วความทรมานของฉันก็สิ้นสุดลงเมื่อฉันโดดข้ามกำแพง มาอยู่ในโรงเรียนแล้ว^ ^//

แต่ว่า o_o

ดันมีคนยืนอยู่นะสิ!! ตายแล้วเขาเห็นฉันหรือเปล่าเนี่ย คงไม่เห็นละมั้ง ฉันค่อยๆย่องผ่านเขาไป ท่าทางตานี่จะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ก็ฉันเห็นว่าเขาหลับตาแล้วยืนพิงต้นไม้

อยู่นี่นา ฉันเดินผ่านมาอย่างสบายใจ ^ ^ แต่ความคิดของฉันมันผิดไปหมด

เพราะฉันได้ยินเสียงตะโกนมาจากด้านหลัง o_o ดังมากด้วย

“นี่เธอ จะไปไหน” เขาตะโกนมา ฮือ   …เขาคงไม่เห็นฉัน เขาคงไม่ได้…

ฉันยังคงเดินต่อไป แล้วพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้

“เธอนั่นแหละ ยัยเซ่อ” ท่าทางเขาจะโมโหซะแล้ว รู้ได้จากน้ำเสียงของเขาเลย เขาคงไม่คิดจะฆ่าฉันใช่มั้ยT^T ฮือใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันได้แต่ภาวนาในใจแล้วค่อยๆ หันไปหาเขา

แล้วก็เจอกับผู้ชายตัวสูงมากๆ ผมของเขาสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเข้ากับใบหน้าอันคมของเขา

“นาย ระ เรียก ฉันเหรอ” บ้าเอ๊ย ติดอ่างซะแล้ว เขามองฉันแล้วพูด (ตะโกนใส่มากกว่า:BDJ)

“ฉันเรียกเธอตั้งหลายครั้งหูหนวกรึไง” ทำไมผู้ชายคนนี้น่ากลัวจัง แถมพูดเสียง

ดังสุดยอดเลย อยู่แค่นี้เองจะตะโกนทำไม สงสัยว่าฉันจะคิดนานไปหน่อย เพราะเขาตะโกนกลับมาอีกรอบทีนี้ดังกว่าเดิมอีก

“ฉันถามว่าเธอหูหนวกรึไง” เขาตะโกนดังมากเลย คอเขามีโทรโข่งติดอยู่รึไง บ้าจริง

“ปะ เปล่าค่ะ อะ เอ่อ ฉันไป ไปเรียนก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะ” รัวเสร็จฉันก็รีบชิ่งทันที จะอยู่ทำไมละ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้น่ากลัวยิ่งกว่าผีอีก เฮ้อ กว่าจะถึงห้องเรียนเล่นเอาซะหอบเลย

พอมองไปที่โต๊ะก็เห็นมิกินั่งอยู่ แล้วเหลือที่ว่างอีกสองที่ ฉันรีบตรงดิ่งไปนั่งทันที

“ไปทำอะไรมาน่ะนายอง มาสายเชียว” มิกิถามฉัน แต่ฉันไม่ตอบ ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้

แล้วเอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะทันทีที่ก้นถึงเก้าอี้ สักพักเสัยงนักเรียนที่คุยกันอยู่ก็เงียบลง

แปลได้ว่าอาจารย์มาแล้ว ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ แล้วก็ต้องชะงัก 0_o

เพราะคนที่เดินตามหลังอาจารย์สุมลมา!  ก็คือนายคนที่ตะโกนใส่ฉันเมื่อเช้า…