คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : แต่มันก็แสนไกล
นิยามรับทที่ 1 นิยามรัระหว่าเพื่อนสนิท (อบหมายบับที่1)
นิยามรับทที่ 2 นิยามรั่าวัย (อบหมายบับที่2)
นิยามรับทที่ 3 นิยามรัอวามหลาหลายทาเพศ (อบหมายบับที่3)
นิยามรับทที่ 4 นิยามรัอนที่แอบอบ - ารย้ายมาอยู่้วยันระหว่ารวินเ้านายสุเนี๊ยบและไหมแ้ว -รุ่นพี่ที่แอบอบ - ารายอบิารวิน - วามเ็บปวในอีอรวิน - วามลับอรวินและไหมแ้ว
นิยามรับทที่ 5 นิยามรัอไหมแ้ว - ารลับมาอนรัในอีอรวิน - ู่หมั้นหลอๆ - วามหวั่นไหวในใอรวินและไหมแ้ว - ู่หลอลับลายเป็นู่ริ - วามริาวามเ็บปว
นิยามบทที่ 6 นิยามรัอรวิน และหมายบับสุท้าย - ารปราัวอผู้ทำลายีวิัวริ -อยู่เีย้าัน -ผู้ายที่รัไหมแ้ว - ผู้ายที่ถูทำร้ายและผู้ายที่เธอรั -ลายปมปริศนาและวามเ็บปว -หมายบับสุท้าย
………………..
“เียนเสื้อหน่อยิ” ๊อพยัหน้าไปที่เสื้ออเธอที่ถูีเียนำล่ำลาไว้หลาหลายสี หล่อน้าวมาหยุรหน้า พร้อมับเอียปแนให้
“อ๊ะ”
๊อ้มลเียนลยิๆ พลาเยหน้าึ้น “เสร็แล้ว” เ้าหล่อนเอียหน้ามอำอวยพรที่เียนไว้ว่า “โียายหมีบ๊อ” ็พลอยยิ้มอย่าำันเล็น้อย
“อไม้เยอะนะเรา หนุ่มๆ ให้มาเหรอ” ๊อยัิ้วแล้วเหลือบมออไม้เ็มอ้อมแนอหล่อน
“หนุ่มไร ็เพื่อนๆ นี่แหละ ว่าแ่แเหอะไม่มีอให้ันเหรอไ” เธอหรี่าล แบมือออ ๊อยื่นหน้าเ้ามาใล้ับเธอแล้วทำปาู๋
“ไม่ใ่แฟนนี่หว่า ให้ทำไม” เาแลบลิ้นหยอล้อ หล่อน้อนเ้าวับ ยมือึ้นออแน่น
“เอะ”
"อนไปไ้นะยายหมีฟู"
“ันื่อหนิย่ะ ไม่ใ่หมี” เ้าหล่อนยมือึ้นเท้าสะเอว ๊อหัวเราะอย่าเปิเผย แล้วเยิบถอนห่า
“็ทำไมอ่ะ ็เธอเป็นยายหมีฟูอันนี่ น่ารัีออ” เายมือึ้นลูบผมอเธอเบาๆ เมื่อสัมผัสไ้ถึไรผมที่หลุลบนปเสื้อ เ้าหล่อนปัมือเาออแล้วทำหน้ายู่
“ไอ้บ้า๊อ”
“ถ้าไปเรียนมหาลัยแล้วไม่รู้ะไ้แล้แแบบนี้หรือเปล่าเน๊าะ”
“็ีแล้วไพ่อหนุ่มถาปัย์” หล่อนแยเี้ยวใส่ล้อเลียน ๊อเลิิ้วระแะเ้า้าน้า
“แหม เธอ็แม่สาวบริหาร ไ้โวานแรๆ อรุ่นเลย ลอยลำไป่อนแล้วเหอะ”
“แ็เ่เหอะ เอนท์ิถาปัเป็นหนุ่มิสท์ ว่าๆ วารูปให้หน่อยิ” หนิยิ้มว้าอย่าเ้าเล่ห์ หนุ่มแว่นหน้าวนแบะปาออ
“เฮ้ย! ถาปันะไม่ใ่วิิร”
“อ้าว! ็้อวารูปเ่ไม่ใ่เหรอ” หล่อนมอาลมวาวนเาไม่อาะละสายาไปไ้
“ใระวาเธอัน เ็บไว้วาสาวๆ สวยๆ ีว่า” เาปิท้ายไ้ิล แ่หล่อน็้อนเ้าให้นปลายผมสะบั
“ใรไ้้อ”
๊ออ้อมเ้า้านหลั แล้วยแนึ้นพาบนบ่าอเธอ
“ระวัอเล็นะ้ะนสวย” เาเอียหน้าเ้ามาใล้เือบนับปลายมูอเธอ นเ้าหล่อน้อผละออ
“ไปละ ี้เียุยับแว่นวน” หิสาวหน้าแแ๋ แล้ววิ่ออไป่อนะหันลับมาพร้อมับรอยยิ้มว้าพร้อมับโน้มัวมาแลบลิ้นเ้าให้
“แบร่” เธอสะบัผมหนา พลิ้วสวยออไปทิ้ไว้แ่สายาอเาที่หยุมอในห้ววินาทีนั้นอย่าเื่อ้า
“ผมำรอยยิ้มนั้นไ้แม่นยำ่อนที่เธอะหันหลัให้ับผม อนนั้นไม่รู้หรอว่าวามรู้สึีๆ นั้นเรียว่าอะไร แ่ผม็ลับมาวารูปอเธอเ็บไว้โยที่ไม่เยมีโอาสที่ะให้เธอ...และเรา็แยย้ายันไปเรียนะที่เราเลือ และเรา็เริ่มห่าัน ผมเรียนสถาปั มีเพื่อนใหม่ สัมใหม่ และ็มีแฟนเป็นาว เพราะวามวนอผมนี่แหละ ที่ทำให้าวสวยๆ มาอบอแปล (เฮ้ย!ลละ) แ่็เรื่อริ เธอบอว่ายอมบผมเพราะผมวน เลยอยาลอ แล้วเรา็บันนเราเรียนอยู่ปี 2 วามรั็โอเรับไม่มีอะไรหวือหวา นระทั่ที่ผมไ้เลือเรียนวิาภาษาอัฤษเพื่อารสนทนา รหัส 11000 (ละเอียไปไหน) และนั่น็ทำให้ผมลับมาเอับหนิ หรือยายหมีฟูนั่นเอ
ความคิดเห็น