.::-ฝากรักพักใจนายเทวดา-::.

ลำดับตอนที่ #3 : นายเทวดา 0 0

"โอ๊ยยยยยย!  เบาๆดิคะอาจารย์  หนูเจ็บน้า TOT"

"ทนเจ็บตอนนี้  จะได้หายไวๆไง"

"TTOTT"

อาจารย์แพนนวดข้อเท้าให้ฉันด้วยยาสมุนไพรกลิ่นแสบจมูกอย่างแรง  ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากจะร้องแหกปากด้วยความปวดขั้นรุนแรง T-T

"เสร็จแล้วจ้ะ  ตอนนี้อาจจะยังปวดอยู่อีกนิดหน่อย  ยังไงเย็นนี้ก็ไปหาครีมทาแก้ปวดมานวดๆเอาหน่อยนะ"

อาจารย์แพนพูดหลังจากที่ปิดพลาสเตอร์บรรเทาปวดให้ฉันแล้ว

"ค่ะ  ขอบคุณค่ะอาจารย์"

อาจารย์แพนเดินออกจากห้องพยาบาลไป  ท่าทางจะยุ่งๆอยู่  น่าซึ้งใจจริงๆที่ยังอุตส่าห์มาช่วยฉัน  ไว้คราวหน้าคงต้องซื้อของมาตอบแทนอาจารย์ซะละมั้ง

ว่าแต่..  ขายังปวดอยู่แบบนี้จะไปกินข้าวยังไงอะ?

ฉันเริ่มมองสอดส่องสายตาหาอะไรที่มันจะช่วยพยุงตัวฉันได้

อืม... แจกันหรอ  บ้าน่า  จะเอามาใช้ทำอะไร  ...กล่องยา  มันช่วยได้ซะที่ไหนอะ  ...เครื่องชั่งน้ำหนัก  จะเอามาทำอาร๊าย  ...ไม้เท้าหรอ  อืม..  เอ่.............  เออใช่  ไม้เท้า!  แต่ฉันจะหยิบมันได้ยังไงอะ  อยู่ซะไกลเชียว  เฮ้อออ...  เอาน่า  เขย่งไปก็ได้เนอะ

ฉันก้าวลงจากเตียงแล้วค่อยๆ  เขย่งไปหาไม้เท้า  ไม้เท้าจ๋า  รอป่านแปปนึงน้า  จะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ TOT

ขออภัย  เวรกรรมของฉันมันยังไม่จบแค่นั้น  ลองนึกสภาพดูละกันนะ  ถุงเท้าเรียบๆ + กระเบื้องลื่นๆ  มันจะเป็นยังไง  =_=  (คนแต่งใจร้ายเนอะ  สงสารป่านไหมเนี่ย)

ฉันเริ่มเสียการทรงตัว  และฉันกำลังจะล้ม  สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ตอนนี้คือ..

"กรี๊ดดดด!"

"ระวัง!"

...........................

ฉันไม่ล้มหรอ  ทำไมอะ  แล้ว  เมื่อตะกี้เสียงใครอะ?

ฉันพึ่งจะรู้สึกตัวว่าฉันอยู่ในอ้อมกอดของใครซักคน  ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ไม่เคยได้สัมผัส  มันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  แต่เขาอะใครล่ะ  ฉันเงยหน้าขึ้นมองเทวดาผู้มาช่วยให้ฉันรอดพ้นจากการซ่อมหน้าราคาแพง  และฉันก็คงจะต้องช็อคอีกทีซะละมั้ง  เขาเองแหละ  คนที่อุ้มฉันมาที่นี่  เขาออกไปแล้วไม่ใช่หรอ  แล้วเขามาที่นี่อีกทำไมอะ

"ปวดขาอยู่แล้วลุกออกมาทำไม - -+"

เขามองฉันด้วยสายตาดุเล็กน้อย  พี่ขา  หนูกลัวนะ TOT

"คือว่า  ป่านจะเอาไม้เท้าอะค่ะ  พี่ช่วยหยิบให้หน่อยนะคะ  พลีส T^T"

"พี่ชื่อวินนะ  เรียกพี่วินก็ได้"

พี่วินพูดเหมือนจะแนะนำตัวแล้วเดินไปหยิบไม้เท้ามาส่งให้ฉันอย่างสุภาพ

"เธอน่ะ.."

"ป่านค่ะ"

"อืม..  ป่าน  หิวข้าวหรือยังละ"

"หิวมาตั้งแต่คาบที่แล้ว  แล้วค่ะT-T"

"เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวเอาไหม  เป็นการไถ่โทษที่ชนป่านน่ะ =_=ล"

โห  เป็นคนดีมากเลยค่ะพี่  แต่ว่า  ยัยนิวกับบะหมี่เกี๊ยวเพิ่มปูกับหมูแดงมันรอหนูอยู่อะ

"ป่านฝากเพื่อนซื้อไว้แล้วอะค่ะ"

"งั้นพี่พาไปส่งละกันนะ  ไว้วันหลังพี่จะเลี้ยงข้าวเอง"

"ค่ะพี่วิน ^O^"

- @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ -

แซ่ดดดดด....แซ่ดดดดดดด.....

เสียงนักเรียนมากมายพูดคุยกันดังไปทั่วโรงอาหาร  กลิ่นหอมๆลอยมาเตะจมูกฉัน  ส่งผลให้กระเพราะมันเริ่มปั่นป่วน  หิวจะตายอยู่แล้วววววววววว  แล้วยัยนิวไปนั่งอยู่ตรงไหนเนี่ย  ฉันเริ่มสอดส่องสายตาหาเพื่อนรักและชามบะหมี่เกี๊ยว -0- (ไม่ค่อยเห็นแก่กินเลยนะแก)

"เจอแล้ว  โต๊ะที่3จากหน้าร้านบะหมี่อะค่ะพี่วิน"

"อืม..  ไปที่โต๊ะกัน"

พี่วินพยุงฉันเดินมาตามทางเดินด้านหน้า  ฉันรู้สึกถึงสายตาแปลกๆของคนในโรงอาหารที่มองฉันกับพี่วินเป็นตาเดียว  ตอนล้ม  สมุดก็ไม่ได้กระแทกหน้าฉันนี่นา  แล้วจะมองกันทำไม  ไม่เข้าใจเลยแหะ - -ล

"ซ้อนิวจ๋า  เค้ามาหาแล้ววววววว"

ฉันพูดทักเพื่อนรักทั้งๆที่สายตาจับจ้องไปที่ชามบะหมี่

"กว่าจะมาได้นะ  แกมัวไปทำอะไรอยู่ห๊ะยัยจิ้ง..."

นิวหันมา  พอเห็นฉันที่เดินกะเพลกๆมากับพี่วิน  คำพูดของนิวก็หยุดชะงัก  แบบนี้มันทำให้ฉันยิ่งงงมากกว่าเดิม  นิวทำไมถึงมีท่าทางแปลกๆงั้นอะ

"พี่ไปก่อนนะ  มีธุระนิดหน่อย  แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะป่าน ^_^"

พี่วินพูดแล้วยิ้ม  น่ารักเป็นบ้าเลย  เขาส่งฉันให้นั่งที่เก้าอี้แล้วเดินจากไป  ตอนนี้สิ่งฉันสนใจที่สุดคือ

บะหมี่เกี๊ยว!

ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว  ฉันก้มหน้าก้มตาโซ้ยบะหมี่ด้วยความหิวโหยในทันที

"ไอ้ป่าน!"

"หงับๆ หงุบๆ  ไรอะนิว  หงับๆ"

"แกมากับพี่วินเค้าได้ยังไง"

เอ่..  จะถามไปทำไมหว่า =_=

"อึกๆๆ"

ฉันกลืนเส้นบะหมี่คำสุดท้ายพร้อมน้ำอีกหนึ่งแก้วลงคออย่างสบายอารมณ์

"ก็ตอนที่เราไปส่งสมุดอะ  พี่เค้าวิ่งมาชนเรา  สมุดมันหล่นใส่ขาเรา  แบบว่าปวดมากๆ  พี่เค้าก็เลยพาไปห้องพยาบาลแล้วก็พามานี่อะ  ว่าแต่  แกรู้จักพี่เค้าด้วยหรอ =_=ล"

"- -+"

นิวทำสายตาแปลกๆใส่ฉัน  เหมือนจะบอกว่าฉันไม่ค่อยฉลาด(โง่นั่นแหละ)ยังไงยังงั้น

"แกไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่"

นั่นไง  ว่าฉันโง่จริงๆด้วย

"รู้เรื่องอะไรอะ? ๐_๐"

"พี่วินเค้าดังจะตาย  เป็นหนึ่งใน3ดาวโรงเรียนเลยนะแก"

เอ๋  ทำไมฉันไม่เคยรู้เลยอะ  ว่าแต่  ฉันเคยรู้อะไรมั่ง -_-?

"ถึงว่าสิ  ตอนเดินเข้ามามีแต่คนมองเราแปลกๆอะ"

"ใช่สิ  แกต้องระวังตัวไว้ด้วยนะ  พวกแฟนคลับพี่เค้าคงไม่ปล่อยแกไว้หรอก"

"แต่เราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา =_="

"พวกมันไม่คิดแบบนั้นน่ะสิ  ระวังหน่อยละกัน"

"อือจ้า - -ล"

"คาบต่อไปเคมี  ต้องเตรียมอุปกรณ์  รีบไปกันเหอะ"

"อือๆ"

ฉันจะถูกปองร้ายจริงๆหรอ  มันเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่นะที่ฉันต้องมาเจอพี่วินอะ

ฉันกับซ้อนิวเดินออกจากโรงอาหารไปโดยไม่ได้รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองฉันอยู่

- @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ -

ออดดดดดดดดดดดดด.........

"ป่าน  กลับบ้านกันเหอะ"

"เค้าเรียกว่าอพาร์ตเม้นท์ไม่ใช่หรอ ^-^"

ฉันพูดอย่างกวนๆ  นิวทำสายตาเหมือนอยากจะฆ่าฉันเต็มแก่

"อพาร์ตเม้นท์มันยาว  บ้านก็พอแล้ว - -^"

"หุๆ ^3^"

พวกเราเดินลงมาที่ชั้นล่าง  แล้วอยู่ๆนิวก็ทำหน้าแปลกๆขึ้นมา

"นิว  เป็นไรไปอะ 0 0"

"โอยยยยย  สงสัยส้มตำจะทำพิษ  เราไปเข้าห้องน้ำก่อนน้า T.T"

"คิกๆ  จ้า ^O^"

ฉันอดขำไม่ได้กับท่าทางของนิว  ลองนึกดูสภาพของเจ๊ถึกมายืนบิดไปบิดมาแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำดิ  ^O^

ฉันนั่งเล่นที่ม้าหินริมน้ำอย่างสบายอารมณ์  ลมเย๊นเย็น  อากาศก็ดี  โรงเรียนนี้มองยังไงก็สวยนะ  ฉันชื่นชมกับบรรยากาศของโรงเรียนแล้วเริ่มฮัมเพลงออกมา

"จะมีไหม..ซักคนมาเปลี่ยนชีวิต..ของฉัน..เธอคือใคร..ที่จะรักจริงไม่ทอดทิ้งกัน..อยากจะรู้"

"ร้องเพราะดีนี่"

ฉันหยุดร้องแล้วหันมามองเจ้าของเสียง  ที่แท้ก็พี่วินนั่นเอง  ฉันยิ้มให้เค้าเล็กน้อยเหมือนเป็นการทักทาย  แล้วพี่วินก็มานั่งอยู่ตรงข้ามกับฉัน

"ป่านร้องเพลงเพราะดีนะ  พี่ตั้งวงดนตรีกับเพื่อนๆอยู่  อยากจะเป็นนักร้องไหม ^_^"

พี่วินชมแบบนี้ป่านเขินนะเนี่ย  เวลาร้องเพลงให้นิวฟังทีไร  นิวบอกให้ตายแล้วเกิดใหม่ค่อยมาร้องทุกทีเลย T^T (เล่นกันแร๊งแรง - -")

"ไม่ไหวหรอกค่ะ  ป่านร้องเพลงไม่เก่งหรอก  ร้องทีไรเพื่อนไล่ให้ไปร้องที่อื่นตลอดเลยอะ T^T"

"หรอ  แต่พี่ว่าร้องเพราะดีออก  ยังไงถ้าสนใจก็บอกพี่ได้นะ  พี่ยินดีรับเสมอ ^_^"

"ค่ะ  อิอิ  พี่วินทั้งใจดีทั้งน่ารักเลยนะคะ ^-^"

"-////-"

พี่วินเบือนหน้าไปทางอื่น  แต่ฉันเห็นนะว่าพี่วินอะหน้าแดง  อ๊ายยยย  น่ารักเป็นบ้าเลย >_<

"แน่ะๆ  พี่วินหน้าแดงเชียว  ไม่เคยถูกสาวชมหรอคะ^O^"

"เปล่านะ..ไม่ได้หน้าแดงซะหน่อย -////-"

"คิกๆ......"

"ขำอะไรของเธอน่ะ -////-^"

"พี่วินหน้าแดงแล้วน่ารักดีนะคะ  อิอิ ^^"

"............ -////-"

ฉันอดยิ้มกับท่าทางของพี่วินไม่ได้  ฉันยังไม่เคยเห็นผู้ชายหน้าแดงมาก่อนเลย

"เฮ้!  ว่าไง"

พี่วินทักทายใครสักคนที่อยู่ข้างหลังฉัน  ก็คงจะเป็นเพื่อนของเขาแหละมั้ง

"ยังไม่กลับบ้านอีกหรอวะเจ"