คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สวรรค์กลั่นแกล้ง T^T
..เราเลิกกันเถอะ..
..เราเลิกกันเถอะ..
..เราเลิกกันเถอะ..
'พี่เจ อย่าทิ้งป่านไปนะ'
"พี่เจ!"
"ป่าน ตื่นแล้วหรอ^O^"
นิว เพื่อนรักของฉันถามฉันด้วยความร่าเริง
"นิว.."
ฉันเรียกชื่อเพื่อนรักของฉันที่ฉันเองก็ไม่รู้หมือนกันว่าเธอเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง
"ป่าน เป็นอะไรไปอะ ร้องไห้ทำไม?"
สีหน้าของนิว จากร่าเริงเปลี่ยนไป กลายเป็นสีหน้าที่แสดงถึงความเป็นห่วงฉันอย่างชัดเจน
"นิว... พี่เจ.. พี่เจเค้าทิ้งเรา พี่เจเค้าทิ้งเรา..."
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
"ป่าน ใจเย็นๆ ตอนนี้อย่าไปนึกถึงเรื่องของพี่เจเลยนะ เดี๋ยวเราหาผ้าเย็นๆมาเช็ดหน้าให้ จะได้สดชื่นนะ"
นิวพูดแล้วเดินออกไปหยิบผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดหน้าให้ฉัน ฉันซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนคนนี้จริงๆ
"เรามาฟังเพลงกันแก้เซ็งดีกว่าเนอะ เราไปเปิดแปปนะ^O^"
'เพลงต่อไปนะครับ ปฏิทิน ลาบานูน จาก ตา...'
"ดีเจห่วยแตก ขอเปลี่ยนคลื่นแปปนึงนะ - -" "
'อยู่อย่างเหงาๆคนเดียวจะ....'
"ไม่ไหวๆ คลื่นบ้าอะไรเนี่ย เปิดเพลงซะ - -^"
'....ก่อนเขา แต่เขาดีกว่าฉัน เป็นเหมือนคนที่เธอฝันเล...'
"พอเหอะ อย่าไปฟังมันเลยนะ - -^"
"คิก...คิก... อุ๊บ.."
ฉันอดหัวเราะไม่ได้ที่นิวทำท่าเหมือนอยากจะฆ่าวิทยุ(ถ้ามันมีชีวิตน่ะนะ)
"ป่านยิ้มแล้ว ดีแล้วล่ะ เรื่องเก่าๆน่ะลืมไปซะนะ เรามาหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า แล้วก็อย่าร้องไห้มากจนเป็นลมฟุบอยู่หน้าห้องอีกละ"
"จ้า ซ้อนิว ^-^"
ฉันปาดน้ำตาแล้วพูดแซวเพื่อนรัก
"แกเรียกฉันว่าอะไรนะห๊า! - -^ "
"หึหึ แกไปเปิดซีดีให้เราดูเลยนะ ไม่งั้นจะร้องไห้ต่อจริงๆด้วย -3-"
นิวทำให้ฉันสบายใจขึ้นเยอะเลย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากที่จะให้ลืมเรื่องของคนที่ฉันรัก แต่ยังไงฉันก็จะพยายาม พยายามเพื่อซ้อนิวจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน พยายามเข้านะ ยัยป่าน TvT
- @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ -
ตุ้บๆๆๆๆ!
"ไอ้ป่าน! ตื่นนนนน ตื่นโว้ยยยยยยยยยย!"
"......"
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก - -
"ไอ้ป่านโว้ยยยย! ตื่นดิวะ!"
"......."
ก็ยังไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก - -
"ตื่นได้แล้วยัยจิ้งจกโว้ย! มาเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะไอ้ตุ๊กแก! ไปโรงเรียนกันเร็วไอ้ซาลาแมนเดอร์!"
"เออ!"
จะบ้าตาย พึ่งถูกบอกเลิกมาแท้ๆ ดันต้องไปโรงเรียน ไปเจอพี่เค้าอีก ทำไมมันช่างโหดร้ายแบบนี้นะ สวรรค์กลั่นแกล้งลูกทำไม ลูกทำอะไรผิดงั้นหรอ ทำไมต้องลงโทษลูกด้วย แงๆๆๆ T^T
30นาทีต่อมา ฉันและยัยนิวเพื่อนรักที่พึ่งจะไปถล่มห้องฉันก็มาถึงโรงเรียน
บ่อน้ำใสสะอาด เงาไม้ร่มรื่น ดอกไม้สีสันสดใส อาคารเรียนสูงตระหง่าน ทางเดินที่ทอดยาว ทุกอย่างมันก็เป็นสิ่งเดิมๆที่เจออยู่ทุกวัน แต่ทำไมวันนี้ฉันถึงมองเห็นมันเป็นสีเทาๆทั้งหมดเลยนะ ฉันและนิวเดินไปที่ห้องโฮมรูมของพวกเรา ไม่รู้อาจารย์คนไหนใจร้ายกับ4/4นัก จัดห้องโฮมรูมให้มาอยู่ตั้งชั้น6แน่ะ ทำไมอาจารย์ไม่ให้ใช้ลิฟท์น้า กว่าจะมาถึงนี่มันเหนื่อยเป็นบ้าเลย - -"
"ป่าน นิว มาดูนี่เร็ว"
นัท ตัวป่วนประจำห้องเรียกพวกเราที่พึ่งมาถึงให้ไปดูอะไรซักอย่างที่โต๊ะของมัน
"นี่ๆ พี่เจ6/2 1ใน3หนุ่มดาวโรงเรียนควงนาเดีย ดาวประจำชมรมเชียร์ฯไปเดทกันสองต่อสอง*0* "
นัทอ่านข้อความจากหนังสือพิมพ์โรงเรียนรายสัปดาห์ให้ฉันและนิวฟัง
"เฮ้! นิว เอาหนังสือพิมพ์เราไปทำไม เอาคืนมะนะเฟ้ย - -^"
นิวคงจะรู้ดี ว่าฉันในตอนนี้ไม่ควรจะได้ยินได้ฟังเรื่องแบบนี้ แต่ฉันก็ได้ยินไปแล้วล่ะ T-T
"นัท ถ้านายไม่อยากตายละก็ เก็บหนังสือพิมพ์นี่ไปทิ้งให้ไกลๆ แล้วไม่ต้องเอามาอีกนะ!"
นิวพูดพร้อมกับโยนหนังสือพิมพ์ใส่นัทพร้อมกับส่งสายตาข่มขู่ชนิดที่ว่า ไม่กลัวก็ให้มันรู้ไปดิ - -"
"ครับๆ อาซ้อ ผมผิดไปแล้ว TOT "
"แกอยากตายมากใช่ไหม - -^"
"ไม่คร้าบ ผมขอโทษคร้าบ TOT"
นิวลากฉันที่ดูเหมือนร่างไร้วิญญาณไปนั่งที่โต๊ะ
"เมื่อกี้แกได้ยินอะไรไปก็ลืมๆมันไปซะนะ อย่าไปจำให้มันรกสมองเลย เก็บสมองไว้เรียนวันนี้นะ"
"อือ จ้า Y-Y"
ออดดดดดดดด..........
ฮ้า~ มาแล้วเสียงสวรรค์ สิ่งที่ฉันคิดอยู่ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
"หิวข้าววววววววว"
"แกจะไปกินข้าวตอนนี้ไม่ได้นะ อย่าลืมดิ แกเป็นเวรเก็บสมุดส่งอาจารย์นะ - -"
ฉันพึ่งจะนึกได้ วันนี้เวรฉันจริงๆ ทำไมดวงมันซวยอย่างนี้น้า T-T
"งั้น นิว ไปก่อนเลยนะเดี๋ยวเราตามไป ซื้อบะหมี่เกี๊ยวเผื่อด้วยนะ อิอิ^^"
"ได้ แต่เอาตังค์มาดิ - -"
"เลี้ยงหน่อยก็ไม่ได้ อะ เอาพิเศษเลยนะ เพิ่มปูกับหมูแดงด้วย"
"- -^^^"
นิวเดินไปด้วยสีหน้าเซ็งเต็มพิกัด ส่วนฉันก็เซ็งไม่แพ้กันที่ต้องมายกสมุดกองมหึมาไปส่งที่ห้องพักอาจารย์ ห้องฉันอยู่ติดบันไดด้านขวา ห้องพักอาจารย์ต้องไปทางซ้ายสุดของอาคารแล้วผ่านทางเชื่อมระหว่างอาคารแล้วไปทางขวาเดินไปด้านในสุด ทางมันใกล้ๆซะที่ไหนล่ะ =_="
อึบบบ.....
ฉันเริ่มยกกองสมุดกองโตเดินไปตามทางอย่างทุลักทุเล ไม่แปลกที่ไม่มีใครมาช่วยฉันยกสมุด ก็ทุกคนในอาคารนี้เค้าลงไปกันหมดแล้วน่ะสิ เหลือเพียงฉัน สาวน้อยผู้น่าสงสารต้องรับชะตากรรมที่แสนจะโหดร้ายอย่างเดียวดาย TOT
อีกนิดเดียวเอง นิดเดียวเท่านั้น เลี้ยวขวาๆ จะหมดกรรมแล้ว เย้ๆ T^T
แต่สวรรค์ยังไม่เลิกกลั่นแกล้งฉันอยู่ดี โชคร้าย มีผู้ชายคนหนึ่งเดินอย่างเร็ว(หรือวิ่งนั่นแหล่ะ) มาจากทางไปห้องพักอาจารย์ และก็แน่นอน
โครมมมมม....
ฉันและเขาปะทะกันอย่างจัง กองสมุดหล่นกระจายระเนระนาด ฉันและเขาล้มลงไปกองกับพื้น ฉันนึกโมโหคนที่วิ่งมาชนฉัน ทำไมแกต้องมาชนช้านนนนนนนนนนนนนนนนน TOT
"ขอโทษนะครับ เธอ เจ็บมากไหม =_=" "
ดีนะยังมีความเป็นสุภาพบุรุษ ถ้านายไม่ขอโทษฉันละก็ มีเรื่องแน่ๆ - -^
"อืม ไม่เป็นไรค่ะ โอ๊ย!"
ฉันพยายามจะลุกขึ้น แต่คงเพราะกองสมุดบ้าๆนั่นมันหล่นมาใส่ขาฉัน มันปวดไปหมดเลย อะไรจะซวยปานนี้ T-T
"ไม่เป็นไรแล้วร้องโอ๊ยเนี่ยนะ - -"
เขาพยุงฉันลุกขึ้นแล้วพาไปนั่งที่ที่นั่งริมระเบียง
"ม.4นี่ มาส่งสมุดอาจารย์ตันหยงใช่ไหม เดี๋ยวผมยกไปส่งให้ นั่งรอที่นี่นะ"
เขาเก็บรวบรวมสมุดที่กองอยู่บนพื้นแล้วเดินเข้าไปในห้องพักอาจารย์ ไม่นานนัก เขาก็เดินกลับออกมา ฉันพึ่งจะเห็นว่าเขาน่ะหน้าตาดีไม่ใช่เล่น ดูจากเสื้อของเขาแล้ว ปัก 3 ดาว ม.6ทับอะไรนะ ถ้าพี่เจก็6/2 ....
ฉันเริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมฉันต้องมานึกถึงพี่เค้าด้วยนะ ถูกทิ้งแล้วจะไปนึกถึงเค้าทำไม
ฉันรู้สึกตัวอีกทีน้ำตามันก็ไหลอาบแก้มซะแล้ว
"ทะ..เธอ.. เป็นอะไรไป! เจ็บขาหรอ"
เขามองฉันด้วยสีหน้าตกใจ หนูไม่ได้เจ็บขาหรอกค่ะพี่ แต่มันเจ็บตรงนี้ค่ะ ตรงหัวใจนี่ T-T
"TTT_TTT"
แล้วฉันก็ต้องถึงกับหยุดร้อง เพราะเขาช้อนตัวของฉันขึ้นมาโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว
"ผมพาไปห้องพยาบาลนะ อย่าดิ้นล่ะ เดี๋ยวร่วง"
ความคิดเห็น