.::-ฝากรักพักใจนายเทวดา-::.

ลำดับตอนที่ #4 : คือบทเรียน...

เจ..  เจงั้นหรอ  ใช่พี่เจหรือเปล่า  คงไม่ใช่หรอกมั้ง  ฉันคงจะคิดฟุ้งซ่านไปเอง  คนชื่อเจในโลกนี้ไม่ได้มีแค่คนเดียวหรอก

“เดี๋ยวไปรับเดียแล้วจะกลับแล้วละ“

เขาพูดถึงนาเดีย  ใช่พี่เจแน่ๆ  ฉันจำเสียงเขาได้  ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไง  ฉันพยายามจะไม่หันไปมองหน้าพี่เจ  ขอแค่ไม่ต้องเห็นหน้าเขา  ฉันไม่อยากร้องไห้..

“แฟนแกหรอวิน”

“เปล่าหรอก  รุ่นน้องน่ะ”

“ไปละ  ดูแลแฟนแกดีๆนะวิน”

“ไม่ใช่แฟนเว้ย - -^”

เขากำลังจะไป  เขาไม่เห็นฉัน  มันคงจะดีแล้วละ  ดีที่เราไม่ต้องเจอกัน  ดีที่ฉันไม่ต้องเสียใจ  ดีที่เธอจะเดินจากไป  ดีที่อะไรๆมันจะจบลง

..โชคดีนะป่าน..

เสียงเย็นๆของพี่เจดังแผ่วที่ข้างหูฉัน  พี่เจรู้  รู้ว่าเป็นฉัน  เขาทำแบบนี้กับฉันทำไม..

“ป่าน!  ร้องไห้ทำไม 0 0”

เอาอีกแล้ว  ฉันร้องไห้  แต่มันเกินจะกลั้นเอาไว้จริงๆ

“ป่าน....  เป็นอะไรไป....”

ฉันจะเก็บเขาไว้ให้มันปวดใจทำไม  เขาก็แค่คนเลวๆคนหนึ่งที่ทิ้งฉันไป  ฉันอยากจะลืมเขา  ทำไมฉันถึงทำไม่ได้

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ  ฝุ่นเข้าตาน่ะ”

“=_=ล”

ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดตาน้ำแล้วยิ้มให้พี่วิน  เหมือนจะบอกให้เขารู้ว่า  ฉันไม่เป็นอะไร  ทั้งที่ภายในใจมันสุดแสนจะเจ็บปวด

“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็คุยกับพี่ได้นะ^_^”

“ค่ะ  ขอบคุณพี่วินมากนะคะ”

“เอ่อ....-////-“

พี่วินพูดอ้ำๆอึ้งๆแล้วหน้าแดงเล็กน้อย  ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นอะไรไป  แต่ที่ฉันรู้  พอมองหน้าเขาแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

“อะไรหรอคะ?”

“เอ่อ..  พี่ขอเบอร์ป่านไว้ได้ไหม -////-“

“อ่า......”

“ได้ไหม?”

พี่วินถามซ้ำอีกครั้ง  เขามองฉันด้วยสายตาอ้อนวอนจนฉันไม่กล้าจะปฏิเสธเขา  ฉันหยิบเศษกระดาษเปล่าในกระเป๋าขึ้นมาแล้วจดเบอร์โทรศัพท์ของฉันแล้วส่งให้เขา  บางทีมันอาจจะเป็นการดีที่ฉันให้เบอร์เขา  การคุยกับพี่วินอาจจะทำให้ฉันสบายใจขึ้นได้  อาจจะช่วยให้ฉันลืมเรื่องเก่าๆได้

“ป่าน!  กลับกันเหอะ”

นิวที่ยืนอยู่ที่หน้าอาคารตะโกนเรียกฉัน

“ป่านกลับก่อนนะคะพี่วิน”

“แล้วพี่จะโทรไปหานะ^_^”

“ค่ะ”

พี่วินโบกมือลาฉันอย่างร่าเริง  ฉันยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป

- @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ -

..แค่เพราะหัวใจมันบอก..อาจไม่ค่อยพอ..แต่ฉันก็ยังมั่นใจ..ว่าต้องใช่เธอ..เสียงหัวใจเรี...........

“ฮัลโหล  ป่านค่ะ”

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วกดรับเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย

‘นี่พี่วินเองนะ’

เสียงนุ่มๆของพี่วินดังผ่านโทรศัพท์มา  ทำให้ฉันตกใจนิดหน่อย  ฉันคิดถามอยู่ในใจว่าเค้ารู้เบอร์ฉันได้ยังไง  แต่สงสัยฉันจะเจอโชคร้ายมากจนเพี้ยนซะละมัง  ก็ฉันให้เบอร์เค้าเองนี่นา - -ล

‘ป่านทำอะไรอยู่หรอ’

“คุยโทรศัพท์ค่ะ ^-^ “

‘กวนนะเรา  ถ้าเจอหน้าจะหยิกแก้มให้หลุดเลย’

“อ๊ายยย  พี่วินใจร้ายอะ  เดี๋ยวแก้มสวยๆของป่านก็ช้ำหมดสิ”

‘ฮ่าๆๆๆๆ  อยากกวนเองนี่”

การที่ได้คุยกับพี่วินมันทำให้ฉันร่าเริงขึ้นเยอะ  ฉันกับพี่วินพูดกวนกันไปกวนกันมา  เวลามันผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ฉันไม่ได้รู้สึกเบื่อเลยแม้แต่น้อย  เราคุยกันนานจนฉันรู้สึกว่าโทรศัพท์มือถือที่แนบหูมันร้อนจนแทบจะระเบิด(เว่อร์นิดหน่อย)

‘ป่าน  ตังค์พี่จะหมดแล้วละ=_=’

“คิกๆ..  อะค่ะ  งั้นก็แค่นี้นะคะ”

‘จ้าป่าน  นอนหลับฝันดีนะ’

“ค่ะ  พี่วินก็ฝันดีเช่นกันนะคะ”

‘คร้าบ  บายนะ’

“บะบายค่าาาาา”

และแล้วสัญญาณก็ถูกตัดไป  ฉันมองโทรศัพท์แล้วสะดุ้ง

โหยยยยย  3 ชม.  ฉันไม่เคยคุยกับใครนานขนาดนี้เลย  1 ทุ่ม ถึง 4 ทุ่ม  นานสุดก็แค่ตอนถามการบ้านเพื่อน45นาที  ฉันก็ว่านานแล้วนะ  แล้วฉันทำไปได้ยังไงเนี่ย  =_=”

ตี๊ดดดดดด ตี๊ดดดดดด

ฉันเสียบสายชาร์ทเข้ากับโทรศัพท์แล้ววางไว้ที่โต๊ะหนังสือ  ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆของฉันแล้วมองผ่านกำแพงกระจกใสออกไปที่นอกระเบียง  ที่นี่มันดูเหมือนคอนโดซะมากกว่าจะเป็นอพาร์ตเม้นท์  ห้องก็กว้างขวาง  มีระเบียงสวยๆให้นั่งเล่น  มองเห็นทิวทัศน์ได้ดี  เหมือนกับคอนโดราคาแพงๆ  แต่มันก็คืออพาร์ตเม้นอยู่ดีแหละ

วันนี้ดาวเต็มฟ้าเลยนะ  ปกติฉันจะไม่ค่อยได้เห็นดาวมากมายขนาดนี้หรอก  หลังจากเจอแต่เรื่องร้ายๆมามากมาย  นี่คงเป็นสิ่งดีๆที่จะมาช่วยปลอบใจฉันละมัง

“อย่าไปใส่ใจเรื่องเก่าๆเลย  คิดซะว่ามันคือบทเรียนละกันนะ ^-^”

ฉันพูดพึมพำอยู่กับตัวเอง  หนังตาฉันมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ  ไม่นานนักฉันก็หลับไปภายใต้แสงดาวส่องประกาย...

- @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ - @ -

“วิน  ยังไม่นอนอีกหรอลูก”

คุณหญิงดวงฤดีถามลูกชายที่นั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง

“ครับแม่  ผมดูดาวอยู่น่ะ”

“วันนี้ดาวเยอะกว่าทุกวันเลยนะ”

“ครับ  มันสวยกว่าทุกวันจริงๆ^_^”

“ท่าทางลูกแปลกๆนะ”

“แปลกยังไงหรอครับ 0 0”

“ดูลูกมีความสุขมากกว่าทุกวันน่ะสิ  แล้วที่มานั่งตรงนี้เนี่ย  คืดถึงใครอยู่หรือเปล่า ^^”

คนเป็นแม่ย่อมรู้เกี่ยวกับลูกของตัวเองดี  วินไม่ใช่คนที่จะมานั่งดูดาวแบบนี้หรอก  ทุกทีก็เห็นเอาแต่ฟังเพลง  เล่นเกม  หรืออ่านหนังสือ  แต่ที่เป็นแบบนี้  คงเพราะมีใครที่มาทำให้วินเปลี่ยนไปแน่ๆ

“เอ่อ... ไม่หรอกครับ -////-“

คุณหญิงหัวเราะน้อยๆกับท่าทางของลูกชายที่แสดงออกมาราวกับว่ารู้ทัน

“อย่านอนดึกมากนะจ๊ะ  แล้วหาโอกาสพาแฟนมาให้แม่ดูด้วยละ^^”

คุณหญิงพูดพร้อมกับลูบไหล่ลูกชายเบาๆแล้วเดินจากไป  ปล่อยให้วินนั่งหน้าแดงอยู่ที่ริมระเบียง

บ้าน่า  เราอายอะไรนะ  ป่านไม่ใช่แฟนเราซักหน่อย  คนน่ารักแบบป่าน  มีหรอจะไม่มีแฟน

เฮ้อออออ.....

เลิกคิดฟุ้งซ่านซะทีเถอะ  ผมพยายามปัดความคิดต่างๆออกไปจากสมองแล้วเริ่มฮัมเพลงออกมาเบาๆ

“อยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้ว  ไม่เห็นจะมีแววต้องการใคร
เพราะรู้ว่ามันยากเกินไป  ที่จะรับใครอีกคนมาร่วมทาง
อยู่คนเดียวบางเวลาก็เหงา  แต่มันไม่ต้องเศร้าอยู่กับความไม่เข้าใจ
เพราะฉันยังไม่พบใคร  ที่จะมาอยู่ในใจที่ว่างเปล่า
แต่พอวันนึงที่ได้พบเธอ  รู้สึกอะไรนั้นมันเปลี่ยนไป
พึ่งรู้ว่าชีวิตที่ผ่านไป  ฉันนั้นเสียเวลา
ตลอดมาคือความเหงา  ต่างจากวันนี้
อยากมีความรักขึ้นมาทันใด  อยากจะให้รักเธอไปทั้งหัวใจ
ที่ยังว่างอยู่  ก็ไม่รู้ทำไมฉันห้ามไม่ไหว
อยากมีความรักขึ้นมาทันที  ก็พึ่งจะรู้ว่ารักนั้นแสนดี
ตั่งแต่วันที่ฉันได้พบเธอ
เธอทำให้ฉันได้รู้ความจริง  ว่าฉันอยู่กับความเหงามาเนิ่นนาน
และในวันนี้ในใจฉันมีดอกไม้บาน  ช่างสดใส….”