LOVE on ice & LIFE with you [Yuri!!! On Ice fic]

ตอนที่ 10 : Ficlet: Yuri On Ice With...

Yuri on ice with...

ยูริเงยหน้ามองคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจยืนกลางลานสเกตผ่านจอทีวี รักเสมอ แม้ตอนนี้ก็ยังรัก ….ชายผู้ซึ่งอยู่ท่ามกลางแสงสีและผู้ชม นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่ได้มายืนบนเวทีนี้ สามแล้วแต่หัวใจก็ยังคงตื่นตระหนกทุกครั้งที่ต้องยืนตรงนี้ นึกว่าจะหายจากโรคตื่นสนามแล้วเสียอีก แต่อย่างน้อยเขาก็รู้จักที่จะซ่อนความกลัวนี้ในรูปแบบของความเงียบมากกว่าน้ำตา ครั้งแรกในสนามนั้นล่มไม่เป็นท่า พ่ายแพ้เต็มรูปแบบ หลายคนปลอบใจว่าได้เข้ารอบหกคนสุดท้ายก็ถือว่ายอดเยี่ยมแล้ว แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่อันดับ เขาอยากจะเจอกับวิคเตอร์ตัวต่อตัว อยากยืนอยู่บนสนามเดียวกับวิคเตอร์ เมื่อไม่สมดังหวังคำชมที่ได้มาก็เป็นเพียงลมปาก

ครั้งที่สองคือปีที่แล้ว ที่เขาเป็นแชมป์กีงด์ปรีซ์สมความตั้งใจของวิคเตอร์ ของวิคเตอร์...ไม่ใช่ของเขา ยูริปรารถนาแค่ไม่อยากให้ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับวิคเตอร์หมดไปเท่านั้น และมันเป็นคำขอที่เห็นแก่และไร้สาระที่สุด มันไม่มีทางเป็นจริง ทั้งสองรู้ดี อย่างน้อยก็ยังไม่มีทางเป็นจริงตอนนี้

และนี่คือครั้งที่สาม พวกเขาสองคนมาเจอกันอีกครั้ง บนลานสเกต... ยูริมองอีกฝ่ายร่ายรำ วิคเตอร์ในชุดรัดรูปสีขาวซึ่งมีลวดลายคล้ายเกล็ดน้ำแข็งสีฟ้า ไล่จากเอวที่เป็นสีฟ้าสดมาถึงหัวไหล่ที่ค่อยๆเปลี่ยนเฉดสีเป็นสีขาว ผ้าลูกไม้ปล่อยยาวตรงไหลปลิวตามทิศทาง วิคเตอร์ในตอนนี้ราวกับเป็นเกล็ดน้ำแข็ง เล่นล้อบินว่อนไปตามพื้นสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ เมื่อก่อนเขาอาจหาญแค่ไหนกันนะ ถึงคิดว่าจะเก็บชายคนนี้ไว้เป็นของตัวเองคนเดียวได้ ดูสิ วิคเตอร์สวยงามแค่ไหนยามได้เป็นอิสระ ราวกับนางเงือกที่ถูกปล่อยลงทะเลมากกว่าจะถูกเก็บไว้ในอ่าง ราวกับนางฟ้าที่ถูกเขาดึงลงมาจากสวรรค์ได้ถูกปลดปล่อยกลับขึ้นไป

“ ธีมของวิคเตอร์ในปีนี้คือ น้ำตา ครับ เป็นหัวข้อที่ดึงศักยภาพของอดีตแชมป์ห้าสมัยได้อย่างชัดเจน ไม่คิดเลยว่าเขาจะยังสามารถดึงสิ่งใหม่ๆมาให้พวกเราได้เห็นเสมอ”

ยูริเคยนึกเจ็บใจ โทษตัวเอง แม้กระทั่งอ้อนวอนต่อพระเจ้าให้ย้อนเวลากลับไป จะเป็นยังไงนะถ้าวันนั้นเขาไม่ได้เป็นแชมป์ด้วยคะแนนสูงเป็นประวัติศาสตร์ ทำลายสถิติสูงสุดที่วิคเตอร์ทำ สูงจนมันทำให้ไฟที่ดับมอดของวิคเตอร์ลุกโชนโหมรุนแรง พวกเขาไม่ได้คุยเรื่องแยกทางกันทันทีทันใดที่เป็นแชมป์ แต่เมื่อยูริประกาศออกสื่อว่าจะเล่นสเกตเป็นปีสุดท้ายเท่านั้นแหละ วิคเตอร์กลับบอกกับเขาภายหลังว่าจะลงแข่ง

แต่เราไม่ได้จบที่การแยกทาง วิคเตอร์และเขาไม่เคยบอกว่าจะจากกันตลอดไป กลับกัน ในวันที่วิคเตอร์จะกลับรัสเซีย เขาได้มอบจุดหมายใหม่ให้กับยูริ และนั่นทำให้ยูริมีความสุขพอๆกับที่เจ็บปวด

จุดมุ่งหมายที่ทั้งคู่จะได้อยู่ร่วมกันบนลานน้ำแข็ง แม้จะต้องแยกจากกันก็ตาม

สเตปของวิคเตอร์บางครั้งก็รุนแรง ถาโถม บางครั้งก็อ่อนไหวดั่งกิ่งไผ่ แต่ทุกอย่างล้วนรวมกันเป็นวิคเตอร์ ในยามนี้ เขากำลังมีชีวิตอยู่บนลาน มีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆ ทุกคนก็รู้สึกได้ เขายังสัมผัสได้ สเกตของวิคเตอร์ครั้งนี้แตกต่างไปจากที่ผ่านมา ราวกับเขาเผาผลาญชีวิตตัวเองเพื่อถ่ายทอดโปรแกรมนี้ให้ดีที่สุด โปรแกรมที่ได้รับแรงบันดาลจากการอยู่ร่วมกับเขา ใช้ชีวิตกับเขา และรักกับเขา

“ ฉันจะลงแข่งกรังด์ปรีซ์รอบต่อไป” วิคเตอร์เอ่ยกับเขา

“ ทำไมล่ะ?” แต่คำถามนี้ของยูริไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการคำตอบ ยูริจับแขนของวิคเตอร์และบีบแน่น “ เพราะผมบอกว่าจะรีไทร์ใช่มั้ย? หรือเพราะผมไม่ใช่นักสเกตอีกแล้ว” วิคเตอร์ไม่ตอบเขา ไม่แม้แต่สบตา เส้นผมสีเงินที่ปรกตาอีกฝ่ายมาตลอดไม่เคยสร้างความรำคาญให้เขามากเท่าวันนี้ “ วิคเตอร์!!”

ยูริจับไหล่สองข้างของอีกฝ่าย ก้มหน้าลงซับกับอกของวิคเตอร์ราวกับต้องการที่พึ่งพิง และปรารถนาจะเหนี่ยวรั้งสมบัติของเขาชิ้นนี้ที่อุตส่าห์แย่งมาจากคนทั้งโลกได้ แต่มันกำลังจะหนีไปจากเขาเอง หรือเป็นเขาเองกันแน่นะที่ตัดสินใจปล่อยมือ “ นายก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับนาย!? ผมรู้ว่านายรู้สึกยังไงกับผมด้วยซ้ำ!!! นายเป็นมากกว่าโค้ชสำหรับผมนะวิคเตอร์” เสียงของยูริเริ่มสั่นไหว

“ ฉันอยากให้เธอมองสเกตของฉันในกรังด์ปรีซ์” วิคเตอร์บอกห้วนๆ

“ นายพยายามกระตุ้นให้ผมลงแข่งใช่มั้ย!? นายไม่คิดว่าเรามีพันธะอะไรกันเลยนอกจากเรื่องสเกตงั้นรึ!!??”

“ ฉันมาเจอเธอเพื่อรื้อฟื้นแรงบันดาลใจที่จะสเกตต่อ ยูริ และฉันได้มันมาแล้ว ฉัน--ฉันจะมาหาเธอเพื่ออะไรเมื่อท้ายที่สุดฉันจะไม่ได้แสดงในสิ่งที่เก็บเกี่ยวมาตลอดหนึ่งปี และ--”

“ นายบอกว่าจะไม่ทิ้งผม”

วิคเตอร์เม้มปาก

ถ้าเขาไม่ชนะ ถ้าไม่ได้เป็นแชมป์ด้วยคะแนนที่สูงกว่าวิคเตอร์ คะแนนที่สูงเป็นประวัติศาสตร์ วิคเตอร์ก็จะยังอยู่กับเขา “ ผมไม่น่าเป็นแชมป์เลย”

เขาได้ยินเสียงคนที่ตัวสูงกว่าถอนหายใจ  “ อย่าพูดแบบนั้นได้มั้ย?” น้ำเสียงของวิคเตอร์ฟังดูเหนื่อยหน่าย และนั่นทำให้ยูริเริ่มเหลืออด

“ ทำไมนายจะต้องฝังความคิดที่ว่านายเป็นของผมให้ผมด้วย”

“ เพื่อที่เธอจะได้สเกตได้อย่างไร้ที่ติไง”

“ แค่นั้นจริงๆรึ?” ยูริปล่อยวิคเตอร์จากอ้อมกอดของตัวเอง แรงที่จะเหนี่ยวรั้งชายตรงหน้าเริ่มเหือดหาย “ แค่นั้นรึ วิคเตอร์ นายแค่อยากปั้นนักสเกตสักคนเท่านั้นรึ?”

“ ไม่ใช่”

“ นายจูบผม!! นายบอกว่าผมพิเศษกว่าคนอื่น! นายให้ผมเห็นด้านที่อ่อนแอของนายด้วยซ้ำ!! แล้วนายก็บอกว่านายจะไม่ทิ้งผมไปไหน!! แล้วมาตอนนี้ล่ะ!!?? นายทำให้ผมดูเหมือนเป็นไอ้โง่!!”

“ ใช่ เพราะฉันเห็นแก่ตัวไง!!”

เสียงตะคอกของวิคเตอร์ทำให้ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ ซึ่งมันทรมานราวกับกำลังบีบพวกเขาให้ตายคามือ ยิ่งเงียบนานยิ่งเหมือนมีฉมวกแทงใส่ยูริมากขึ้น มันคือความเงียบในยามที่นักโทษกำลังถูกล่ามไปที่ลานประหาร เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง เขาต้องเป็นบ้าแน่ๆ ถ้าไม่มีคนพูดขึ้นก่อนละก็-

“ ฉัน….ถ้าไม่มีสเกตก็เป็นแค่คนธรรมดา ฉันทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นหรอกยูริ เธอคิดถูกแล้วที่รีไทร์ เธอยังเป็นอะไรอย่างอื่นได้อีก เธอยังมีโอกาสเจอคนอื่นที่เหมาะที่จะเดินไปกับเธอ”

อย่าพูดแบบนั้นได้มั้ย?

อย่าพูดเหมือนนายยินดีกับผม ทั้งๆที่นายทำหน้าแบบนั้น

ทำไมครั้งสุดท้ายที่คุยกันถึงต้องจบลงโดยที่เขาทำให้วิคเตอร์ร้องไห้ด้วย วิคเตอร์เห็นเขาร้องไห้หลายต่อหลายครั้ง ช่างปะไร เพราะเขาร้องจนเป็นเรื่องปกติ แต่เขาไม่อยากให้วิคเตอร์ร้องไห้เพราะเขา

“ เอาล่ะครับ จังหวะหลังจากสเตปคือ ทริปเปิ้ลแอคเซล”

ตึง!!

ทุกคนร้อง...รวมถึงยูริด้วย เมื่อเห็นวิคเตอร์หมุนตัวกระโดดแอคเซลแล้วล้มกลิ้ง กรรมการถึงกับอุทานไม่เป็นเสียงราวกับลืมว่าตัวเองต้องพากย์กีฬาต่อ แม้กระทั่งยาคอบซึ่งมองอยู่ข้างเวทีก็อ้าปากค้าง ทุกคนมองวิคเตอร์ที่ใช้แขนยันลุกขึ้นและสเกตต่อด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยความไม่น่าเชื่อ วิคเตอร์ทำหน้านิ่ง สเกตไปตามเพลง..ตามเพลงจริงๆ เหมือนมีหน้าที่เต้นก็เต้น เขาเหมือนตุ๊กตาไขลานที่ระบำตามจังหวะ แต่เนื้อในกลวงโบ๋ กรรมการยังไม่พากย์อะไร ยูริขมวดคิ้ว เหงื่อเม็ดโตไหลเมื่อเห็นภาพที่ตำนานมีชีวิตกำลังค่อยๆตาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ในการแข่งรอบคัดเลือกก็สเกตได้ไร้ที่ติแท้ๆ

ไม่หรอก เพราะมันไร้ที่ตินั่นแหละ ถึงได้ไร้ชีวิต เพราะมันสมบูรณ์แบบเกินไป

ในเวลานี้ วิคเตอร์ที่ล้มลุกคลุกคลานต่างหาก ถึงเป็นมนุษย์ วิคเตอร์ไม่ใช่นางฟ้าจากสวรรค์ หรือของขวัญจากพระเจ้าอีกแล้ว แล้วใครกันล่ะที่ทำให้วิคเตอร์เป็นแบบนี้ ไม่ใช่เขา ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นตัววิคเตอร์เอง วิคเตอร์ยื่นมือมาให้เขาจับเอง และโผเข้าสู่อ้อมกอดของยูริด้วยตนเอง มอบกายและใจ เลือดเนื้อ จิตวิญญาณให้เขาเอง

ยามที่ลุกขึ้นจากการล้ม วิคเตอร์ได้เผยรอยยิ้ม…แค่ครั้งเดียว เสี้ยววินาทีเดียว...

ซึ่งสร้างความฉงนให้กับผู้ชมและกรรมการเป็นอย่างมาก ไม่มีใครยิ้มได้จริงใจขนาดนั้นหลังจากการล้ม แต่ยูริรู้คำตอบดี...

วิคเตอร์ไม่เคยเสียใจเลย ที่เลือกยูริ...

ยูริกำหมัดแน่น จ้องมองคนในจอตาไม่กะพริบ ถามโค้ชคนปัจจุบันของเขาที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน

“ เซเลสติโน่ ช่วยฟังคำขอร้องของผมได้มั้ย?”

---------

เขายืนอยู่ตรงขอบลาน มองเซเลสติโน่ที่ทำสีหน้าไม่สู้ดีนัก ใช่ว่ายูริจะไม่เข้าใจอีกฝ่าย การตัดสินใจบุ่มบ่ามของเขานี้ เป็นใครก็คงใจไม่ดีทั้งนั้นแหละ

“ นายแน่ใจนะยูริ?”

“ พูดตามตรงนะ ไม่” ยูริหยิบกระดาษทิชชู่ซับเหงื่อที่เกิดจากความตื่นเต้น ชุดสีดำขลับดั่งอีกามีเลื่อมประดับเล็กน้อยชื้นเหงื่อ “ แต่ผมอยากแสดงมันออกมา”

“ เพื่อวิคเตอร์รึ?”

ยูริพยักหน้า “ ผมรู้ว่ามันฟังดูเห็นแก่ตัว ถ้านักสเกตคนอื่นรู้เข้าอาจจะเกลียดผมก็ได้….แต่ผมไม่เคยสนใจรางวัลหรือตำแหน่งแชมป์เลย” ทั้งๆที่คนอื่นที่มาเข้าแข่งเต็มไปด้วยปณิธานแรงกล้าที่จะได้ชื่อเสียงและความมั่งคั่งกลับไปแท้ๆ เขาไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นแม้แต่น้อย เขามาเพราะวิคเตอร์ผลักดันให้มา และเขาจะกลับก็ต่อเมื่อวิคเตอร์กลับกับเขาเท่านั้น

“ เออ ฟังแล้วก็น่าชกชิบหายเลย”

ยูริหัวเราะ “ ผมจะยืนให้คุณชกเลยหลังจากนี้”

“ ได้ แต่ต้องหลังจากที่นายเป็นแชมป์นะ เอ้า!! ไปๆๆ” เซเลสติโน่ยิ้ม เชคแฮนด์กับยูริและดุนหลังให้ยูริลื่นไปยังกลางสนาม ซึ่งไม่ต้องทำเขาก็พร้อมไปอยู่แล้ว แต่ก่อนหน้านั้น วิคเตอร์ที่กำลังจะเดินไปยังคิสแอนด์ครายโซนนั้นก็สะดุดตาเขา ยูริเม้มปาก พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันตั้งแต่แยกทาง ซึ่งนั่นนับเวลาก็เกือบปี เมื่อได้มองตัวจริงแม้จะเป็นเพียงด้านข้าง หัวใจที่เต้นอยู่ก็หยุดลงราวกับถูกอีกฝ่ายแช่แข็ง วิคเตอร์ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก ยังคงงดงามหมดจด และอาจจะสวยกว่าเดิมด้วยผมที่ยาวขึ้นเล็กน้อย ผมด้านข้างที่เคยยาวแค่แก้ม มาตอนนี้กลับยาวถึงปลายคาง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคอสตูมที่สีขาวสะอาดหรือเปล่า แต่วิคเตอร์ในเวลานี้แม้จะสเกตพลาด ความงามก็ยังคงตราตรึงผู้ชมจนกระทั่งเจ้าตัวใกล้จะจากไปจนลับตาก็ตาม

ยูริไม่ได้สเกตไปที่กลางลาน แต่ชิดขอบใกล้วิคเตอร์มากขึ้น “ วิคเตอร์!! มองผมนะ!!”

แผ่นหลังของคนถูกเรียกหยุด และหันหลังกลับ ทั้งสองมองกันและกัน ยูริมั่นใจว่าเขาได้ส่งยิ้มที่ดีที่สุดให้วิคเตอร์ไปแล้ว เหมือนเมื่อตอนที่ทั้งคู่ยังเป็นโค้ช วิคเตอร์อึ้งไปพักใหญ่ และยูริไม่มีเวลาพอที่จะมองปฏิกิริยาของอีกฝ่ายเมื่อได้ยินเสียงผู้ประกาศสาวเรียกเขาเป็นครั้งที่สอง เขาจึงหันหลังพุ่งไปที่กลางลาน อยู่ในท่าเตรียม หลับตาลง

มันมีอะไรบางอย่างที่ขาดไปในโปรแกรมของนาย วิคเตอร์ และผมจะดึงมันออกมาเอง

เพราะผมรู้ดียิ่งกว่าใคร ว่าการร้องไห้มันไม่ได้เลวร้ายอะไร

“ เอ่อ นักกีฬา ยูริ คัตสึกิได้ขอยื่นเปลี่ยงเพลงที่จะใช้แข่งในรอบนี้นะครับ” ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่เสี่ยงมาก ได้ยินเสียงฮือฮาอื้ออึงไปทั้งสนาม ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีการเปลี่ยนเพลงที่จะใช้ในการแข่งในรอบไฟนอล และกรรมการไม่ค่อยจะชอบใจนักกับการเปลี่ยนกะทันหันโดยไม่แจ้งก่อน แต่ยูริไม่ได้สนใจคนเหล่านั้น ไม่เลยในเมื่อตอนนี้คนที่เขาอยากให้มองกำลังมองอยู่

“ ชื่อเพลงคือ Yuri on ice with...”

จังหวะเปียโนเริ่มขึ้น  ยูริเริ่มผายมือออก กอดตัวเอง ก่อนจะค่อยๆไถลตัวไปช้าๆราวกับคนเพิ่งตื่นนอน เชื่องช้า ยืดยาด

มันเป็นคนละเพลงกับยูริออนไอซ์ที่ใช้ปีที่แล้ว แต่ยังใช้เครื่องดนตรีเหมือนเดิม เว้นเสียแต่สิ่งที่เขาต้องการจะสื่อกับวิคเตอร์ ว่านี่คือเพลงสำหรับความรักของคนสองคน ไม่ใช่ของใครคนหนึ่ง เปียโนที่ใช้เล่นมีสองตัว ไวโอลิน เบส เครื่องสายอื่นๆใช้สองตัวทั้งหมด เขาขอร้องเพื่อนให้แต่งเพลงทุกตัวโน้ตในไมเนอร์สเกลเพื่อให้ดนตรีคงไว้ซึ่งความเศร้า

มันช่างเป็นตลกร้ายเหลือเกิน ที่ความรักเกี่ยวกับคนสองคนนั้นเศร้าสร้อยและทรมานยิ่งกว่าการรักตัวเอง เราสุขก็จะสุขด้วยกันเป็นเท่าตัว แต่เมื่อใดที่ทุกข์ รอยแผลจะบาดลึกใหญ่กว่าเดิมเท่าตัวเช่นกัน

ยูริไม่รังเกียจที่จะมีบาดแผลไปพร้อมๆกับวิคเตอร์

เพราะงั้น ขอร้องล่ะวิคเตอร์ ร่วมเดินไปกับผมเถอะ

ไม่ว่าจะบนน้ำแข็งหรือผืนดิน ผมก็อยากจะอยู่กับนาย ผมไม่สนว่านายจะไม่เหลืออะไรหรือทำอะไรไม่ได้ ผมเจออุปสรรคที่หนักหนากว่านี้มาแล้ว และผมเป็นคนที่ชื่นชอบบทสอบเอามากๆด้วย นายก็น่าจะรู้ไม่ใช่รึ

ผมขอโทษ ทั้งที่นายลงมาจากปราสาทน้ำแข็ง ลุกขึ้นมาจากบัลลังก์น้ำแข็งเพื่อมาหาผม เฝ้าดูแลการเติบโตของผม กระนั้นเมื่อผมกลายเป็นเจ้าชายอย่างที่นายหวัง ผมกลับผลักไสนาย ผมทิ้งทุกอย่างที่เราสร้างขึ้นมาราวกับจะปฏิเสธนาย นายที่ไม่มีที่ไปจึงได้ซมซานกลับมายังปราสาทน้ำแข็ง และนายก็รู้ดีว่านายไม่ได้ยืนอยู่บนน้ำแข็งได้อย่างสง่างามอีกแล้ว นายล้ม ลื่นไถล ทรมาน เจ็บปวด

ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าจะสามารถปัดเป่าความเจ็บปวดนั้นได้ แต่ผมแบ่งปันความเจ็บไปพร้อมกับนายได้

ดังนั้นผมจะยืนอยู่บนผืนน้ำแข็งนี้...กับ…..

ยูริจบด้วยท่าผายมือออกไปทางวิคเตอร์แทนที่จะเป็นกรรมการ มืออีกข้างประกบลงตรงกลางหน้าอก ตำแหน่งของหัวใจพอดี มันคือท่าจบของเพลงเก่า เว้นเสียแต่เขาไม่ได้ชี้ไปทางวิคเตอร์ แต่หงายฝ่ามือขึ้นผายไปที่วิคเตอร์ อยู่ในลักษณะเชื้อเชิญ เกือบๆจะอ้อนวอนให้ผู้เป็นเจ้าของหัวใจมาหาเขา

เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมเสียงกรีดร้องของผู้ชมและโฆษกซึ่งพูดอะไรสักอย่างที่มีคำว่า ‘ประวัติศาสตร์’ ‘งดงาม’ ‘เปี่ยมไปด้วยพลัง’

วิคเตอร์ที่เกาะขอบอยู่ เดินลงมา วิ่งมาที่เขาด้วยรองเท้าสเกตใบมีดทอง อ้าแขนกว้างกอดคอเขาทันที ยูริที่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรก็ลงน้ำหนักไว้ที่เท้าทันทำให้ไม่ล้มลงไปทั้งคู่ มือสองข้างโอบเอว ซุกใบหน้าลงในกลุ่มไรผมสีเงินสะอาดตา ผ้าลูกไม้ของอีกฝ่ายทำให้รู้สึกจั๊กจี้ที่ต้นคอ น้ำตาของวิคเตอร์ก็ทำให้ใบหน้าของเขาชื้นแฉะไปด้วยเช่นกัน

“ การร้องไห้มันไม่ได้เลวร้ายอะไรใช่มั้ย วิคเตอร์”

วิคเตอร์ตอบกลับเป็นเสียงสะอื้น โปรแกรมของวิคเตอร์เมื่อครู่ยังขาดอะไรไปบางอย่าง และยูริคิดว่ามันคือน้ำตาของผู้ที่ถ่ายทอดนั่นเอง วิคเตอร์สเกตธีมน้ำตาด้วยสีหน้าเฉยเมยติดจะเบื่อหน่ายและชินชา และนี่คือสิ่งที่ยูริอยากเห็น….โปรแกรมที่สมบูรณ์แบบของวิคเตอร์ แต่เขาไม่อยากให้วิคเตอร์ร้องไห้ด้วยความเสียใจ ดังนั้นจึงเต้นเพลงที่เลิกซ้อมไปเมื่อนานมาแล้วเพราะคิดว่าคนตรงหน้าคงไม่ต้องการเห็นมัน เพลงที่สื่อถึงความในใจของเขาที่มีต่อวิคเตอร์ เขาจะทำให้วิคเตอร์ร้องไห้ด้วยความเปรมปรีดิ์

จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าตั้งแต่ปีที่แล้วเขาดื้อรั้น พยายามที่จะแสดงความรักของเขาให้วิคเตอร์รู้ให้ได้ พวกเขาคงจะไม่ต้องแยกห่างกันนานเป็นปีแบบนี้ คงจะเข้าใจกันมากกว่านี้ แต่ยูริกลับถอยห่างเมื่อเห็นน้ำตาของวิคเตอร์ตอนนั้น คิดว่าตัวเองผิด โทษตัวเอง เข้าใจว่าไม่คู่ควรกับวิคเตอร์ ปล่อยวิคเตอร์ออกจากอ้อมกอด

นายไม่ได้ตีจากผมเพราะผมทำอะไรผิดหรอก

แต่เพราะผมไม่ได้ทำอะไรเลยต่างหาก

นอกจากเขาจะทำให้โปรแกรมของวิคเตอร์สมบูรณ์แล้ว ยังทำให้โปรแกรมของตัวเองสมบูรณ์อีกด้วย….เขาไม่ได้ยืนบนน้ำแข็งเพียงลำพังอีกต่อไป

ยูริกระซิบข้างหูของวิคเตอร์ “ ผมอยากกินคัตสึดงกับนายตลอดไปวิคเตอร์ แม้ในวันที่เราจะไม่ได้สเกตกันแล้วก็ตาม”

“ Really?” วิคเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงเล่นลิ้น แต่ยังกอดเขาแน่นจนยูริคิดว่าหลังเสื้อคงยับยู่ยี่หมดแล้ว “ เธอก็รู้ว่านอกจากเรื่องสเกตแล้ว ฉันไม่มีอะไรเลย”

“ ผมเคยรักนายเพราะนายเป็นคนที่สมบูรณ์แบบนะวิทย่า” ยูริหอมแก้มอีกฝ่ายแล้วผละออก ต้องให้แรงเยอะเอาเรื่องกว่าจะจะแกะมือคนที่ตัวสูงกว่าที่เกาะแน่นเป็นหมีโคอาล่าได้ เขาได้ยินเสียงโห่จากผู้ชม สงสัยว่าคงจะโดนเรื่องที่ทำวิคเตอร์ร้องไห้แหงๆ ว่าแต่….คะแนนของเขาออกรึยังนะ ไม่ได้ดูเลย ดูท่าโฆษกคงอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับบรรยากาศที่เหมือนกับงานแต่งงานแบบนี้ ยูริก็อยากจะหันไปแย่งไมค์แล้วตะโกนก้องว่าวิคเตอร์เป็นของเขา และเขาจะไม่มีวันทำให้อีกฝ่ายเสียใจอีกอยู่หรอก แต่เวลานี้...ต้องจัดการคนตรงหน้าก่อน  มือที่มีแขนเสื้อสีดำจับเข้ากับแขนเสื้อสีขาว

“ แต่เมื่อรู้ว่า นายไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ ผมก็รักนายมากกว่าเดิม”

“ awwww...” วิคเตอร์จับแก้มที่ขึ้นสีทั้งสองข้างของตัวเอง ใบหน้ายิ้มแย้มทั้งน้ำตา  ก่อนจะก้มตัวลงเล็กน้อย ประคองใบหน้าของยูริไว้ด้วยสองมือและกระกบจูบมาที่ริมฝีปากของเขา ยูริประคองและดันสะโพกของคนรักมาแนบชิดเพื่อให้ระยะห่างเป็นศูนย์ ก่อนจะเริ่มบุกโจมตีอีกฝ่ายจนได้ยินเสียงครางสลับกับเสียงหัวเราะในลำคอ

ตั้งแต่วันนั้น ตำนานมีชีวิตบนพื้นน้ำแข็งก็หายไปตลาดกาล

----------------------END------------------------

จริงๆแล้วก็ไม่ได้หายไปไหนหรอก แต่ไปอยู่กับเจ้าชายอสูรแล้ว

**ตามกติกาจริง สามารถเปลี่ยนเพลงที่จะใช้สเกตได้ครับ แต่ส่วนใหญ่ไม่ทำกันเพราะแค่สองโปรแกรม(SP กับ FS) ก็ฝึกแทบตายแล้ว และการเปลี่ยนกะทันหันยังทำลาย identity ของนักสเกตด้วย คือสเกตเพลงนั้นมาตลอด คนก็จะติดตาว่าเราสเกตเพลงนั้น เราใช้ธีมนั้น แล้วจู่ๆมาเปลี่ยน บางครั้งสุนทรีย์ของผู้ชมและกรรมการก็ลดลง

ไอเดียนี้ได้จากตอน 8 ที่วิคเตอร์ให้สัมภาษณ์ แล้วนักข่าวถามว่า วิคเตอร์คือคนที่อยากจะแข่งกับยูริมากที่สุดไม่ใช่หรือ? และวิคก็เงียบ เฉไฉไปเรื่องยูริโอะ ประกอบกับยูริกับวิคเตอร์ต้องแยกกัน ผมคิดว่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าทั้งสองคนซึ่งแยกกันแล้วยูริสเกตได้ดีมากๆล่ะ? มากกว่าเดิมแบบก้าวกระโดด วิคเตอร์จะรู้สึกยังไง ภูมิใจหรือ? แน่นอน แต่เขาจะรู้สึกมั้ยว่าถ้ายูริอยู่กับยาคอบ ยูริคงไปได้ไกลกว่านี้ จะคิดว่าตัวเองฉุดยูริให้ต่ำรึเปล่า? ซึ่ง...เอาจริงๆนะ ผมว่ามันผิดคาร์ของวิคมากที่จะเสียความมั่นใจแบบนั้น

แต่....แล้วคาร์ของวิคเป็นยังไงกันแน่ล่ะ?

ที่รู้แน่ๆเพราะวิคเตอร์เป็นคนพูดออกมาด้วยตัวเองคือ เขาขี้ลืม และเขาจัดการเวลามีคนร้องไห้ตรงหน้าไม่ถูกนอกจากวิธีจูบ เขาชอบการเซอร์ไพรส์ผู้ชม กังวลนิดหน่อยที่ตัวเองจะแก่ตัวลง และเขารักยูริมาก

ผมไม่ค่อยเชื่อนิสัยที่วิคแสดงออกมาให้เราเห็นหรือนิสัยจากปากคำของคนอื่นเท่าไหร่ เท่าที่มั่นใจรวมๆแล้วนิสัยวิคก็น่าจะประมาณที่กล่าวไปแล้วข้างบน และทำให้ผมรู้ได้เลยว่า เรารู้เกี่ยวกับวิคเตอร์น้อยมากทั้งที่ผ่านมา 8 ตอนแล้ว