LOVE on ice & LIFE with you [Yuri!!! On Ice fic]

ตอนที่ 1 : History Maker (end)

History Maker   ----------------------------------------

เขาคิดว่าตัวเองคงจะหนาวตายไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืนแน่นอน คืนที่ผ่านมาที่นิชิโกริโทรมาขอโทษเขาที่ฝาแฝดตัวป่วนไปก่อเรื่อง ว่ากันตามตรงเขาโกรธเด็กๆไม่ลงหรอก  พวกเธอเป็นเหมือนภาพพิมพ์เขียวขนาดย่อส่วนของยุจัง เขาจึงทำสิ่งเดียวที่ตัวเองคุ้นเคยที่สุด...หลับและหวังว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ซึ่งก็เปลี่ยนจริงๆ เปลี่ยนแบบกลับตาลปัตรเลยล่ะ

เขารักสเก็ตน้ำแข็งมากพอๆกับวิคจัง สุนัขที่เขาเลี้ยงไว้ตั้งแต่เด็กและมันเพิ่งตายไปโดยที่เขาไม่ได้อยู่ข้างมันจนวินาทีสุดท้าย เขารักสเก็ต แต่กลัวที่จะต้องถูกจับจ้องด้วยสายตาราวกับกำลังจ้องจับผิดและประเมินเขา สายตาของผู้ชมเหล่านั้น...สายตาของกูรูนักสเก็ตที่ทำให้เขาขยับขาไม่ออกเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น

ดังนั้น เมื่อได้ข่าวว่าวิคจังเสีย ยูริก็อดไม่ได้ที่จะโทษตัวเอง และงานแข่งสเก็ต และทุกๆอย่าง

ไม่น่ามาเลย จะมาเพื่อให้ตัวเองพ่ายแพ้ทำไม มาเพื่อให้คนอื่นดูถูกแบบนี้ สู้ใช้เวลานี้กับวิคจัง น่าจะคุ้มค่ากว่าแท้ๆ

เอาเถอะ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งปีนึงแล้ว...

พอนึกถึงวิคจังก็พาลน้ำตาจะไหลอีกรอบ เขาได้ยินเสียงแม่เรียกให้ไปกวาดหิมะ ยูริถือจอบ สวมชุดหนาเตอะปิดร่างกายอ้วนท้วมของตัวเอง เขาชักจะติดใจหุ่นตัวเองแบบนี้แล้วสิ ถ้าปล่อยตัวเองไปเรื่อยๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาเป็นคนอ้วนง่ายเหมือนแม่ เวลาจะเบิร์นก็ลำบากและใช้เวลานาน ไม่รู้จะลดความอ้วนไปทำไมด้วย เขาไม่มีแรงทำอะไรอีกแล้ว

เมื่อเปิดประตูออก เขาก็ได้เจอกับสุนัขพันธุ์พุดเดิ้ลสีน้ำตาลปุกปุยตัวใหญ่ แลบลิ้นร้องเสียงงื้ดๆออดอ้อน

“ วิค---!!!”

เจ้าตัวที่น่าจะเป็นวิคจังกระโจนใส่จนยูริล้มลงพื้น

ที่นี่คงจะเป็นสวรรค์แน่นอน เขาหนาวตายเมื่อคืนเพราะนอนที่พื้น ไม่ได้ห่มผ้าหรือเปิดแอร์ แล้วก็ได้เจอกับวิคจัง

แต่นี่มัน….ตัวใหญ่กว่าวิคจังอีกนะ

“ เหมือนวิคจังเลยเนอะ”

พ่อพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดชื่นด้านหลังเขา

“ มีแขกฝรั่งมาพร้อมกับมันที่นี่น่ะ ตอนนี้เค้าแช่น้ำร้อนอยู่---ยูริ!!”

ยูริได้ยินเพียงแค่นั้น ดวงตาเบิกกว้าง ลุกขึ้นยืนจนแว่นเอียงกะเท่เร่ ก่อนจะเริ่มวิ่ง มุ่งหน้าไปตามทางเดิน เร็วซะยิ่งกว่าตอนเขาวิ่งออกกำลังซะอีก เขาเปิดประตูห้องอาบน้ำชายทุกห้องจนแขกหันมามองกันเป็นตาเดียว เขาคิดว่าได้ยินเสียงของพ่อว่ากล่าวจากข้างหลังแต่ไม่มีอะไรเข้าหัวเขาอีกแล้ว ยูริเปิดมายังห้องที่มีออนเซ็น เดินทะลุผ่านห้องอาบน้ำโดยไม่แม้แต่จะเปลี่ยนรองเท้า เปิดประตูที่เชื่อมกับบ่อน้ำพุร้อน

วิคเตอร์อยู่ตรงนั้น วิคเตอร์ นิคโฟโรฟ แชมป์ไอซ์สเก็ตกรังด์ปรีซ์ ไอดอลของนักสเก็ตทั่วโลก ไอดอลของยูริ….

“ อะ….อะ….วิค….วิคเตอร์...ท…..ทำไมถึงอยู่ที่นี่?...”

วิคเตอร์หันมาทางเขา และยืนขึ้น เผยให้เห็นเรือนร่างมีมัดกล้ามสมส่วน สวยงามเหมือนหลุดมาจากเทพนิยาย ยูรินิ่งค้าง และจ้องร่างนั้นไม่กะพริบตา เขาต้องมนตร์กับร่างที่ราวกับถูกรังสรรค์ปั้นแต่งโดยนักปั้นมืออาชีพ ใช่ คนตรงหน้าต้องไม่ใช่คนแน่นอน แต่เป็นรูปปั้นชั้นดี ผิวหนังหินอ่อน เส้นผมไหมละเอียด ดวงตาแก้วใสสีฟ้าเจียระไนจากโทพาซ หัวนม----

“ ยูริ...”

ยูริสะดุ้งเหมือนถูกจับได้ว่าทำผิด จึงรีบเลื่อนสายตาขึ้นมามองอีกฝ่ายตามเดิม เขาคิดว่าตัวเองคงกำลังหน้าแดงอยู่แน่ ก็ได้แต่หวังว่าควันจากบ่อน้ำร้อนจะช่วยบดบังได้บ้าง

วิคเตอร์ยกมือเสยผมที่เปียกน้ำ ยูริพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่กลืนน้ำลายเมื่อเห็นน้ำไหลลงตามใบหน้า คอ หน้าอก หัวน--

“ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันคือโค้ชของเธอ”

ยูริหันกลับมามองอีกฝ่ายทันที สมองกำลังประมวลความหมายของคำพูดอีกฝ่าย ยูริไม่คิดว่าตัวเองจะโง่ และภาษาญี่ปุ่นของวิคเตอร์ก็พูดชัดเจนทีเดียวหากมองว่าวิคเตอร์เป็นชาวต่างชาติ แต่เขาไม่คิดว่าเขาจะสามารถเข้าใจสิ่งที่วิคเตอร์พูดตอนนี้ได้

“ ฉันจะทำให้เธอเข้ารอบไฟนอลของกรังด์ปรีซ์เอง”

เดี๋ยวนะ วิคเตอร์พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?

เขาอาจจะใช้ภาษาญี่ปุ่นผิดก็ได้ ยูริได้แต่อ้าปาก

“ เอ๋?? เอ๋!!!?????????”

และยิ่งอ้ากว้างขึ้นเมื่อวิคเตอร์เดินเข้ามาใกล้เขา ใกล้จนเขาต้องหันหน้าไปทางอื่น

“ ด….เดี๋ยว!!! เดี๋ยวนะครับ!!! ชะ...ช่วยใส่เสื้อก่อนจะได้มั้ย!??”

วิคเตอร์เอียงคอสงสัย “ แต่ฉันอยู่ในออนเซ็นนะ” เส้นผมที่เปียกปอนนั้นแนบติดกับใบหน้าของวิคเตอร์ ยูริอดจะหันมามองไม่ได้ “ แล้วอีกอย่าง เสื้อผ้าของฉันก็ต้องออกไปเอาข้างนอกด้วย”

ยูริแทบจะอยากเอาหัวตัวเองโขกกับก้อนหินแถวนั้น “ งั้นผมไปเอาให้เองครับ!”

วิคเตอร์เดินเข้ามาอีกก้าวหนึ่ง

“ หยุด!! หยุดตรงนั้นก่อน!! อย่าขึ้นมา!! ผมไปเอาให้เอง!!!”

วิคเตอร์หยุดทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนงกๆเงิ่นๆของยูริ ตั้งแต่เมื่อครู่แล้วที่ยูริพูดภาษาอังกฤษกับเขา “ แต่เขาห้ามใส่ผ้าในออนเซ็นไม่ใช่รึ?”

“ ท---ที่นี่บ้านผม ผมอนุญาต ค...ค...แค่..อย่าขึ้นมา”

วิคเตอร์ยืนนิ่งตรงทางขึ้นบ่อ ยูริพยายามอย่างมากที่จะไม่มองอีกฝ่ายตั้งแต่ช่วงคอลงไป ใบหน้างดงามยิ้มอ่อน “ งั้นขอใส่ชุดนั้นหน่อยสิ ที่เจแปนนิสใส่กันน่ะ ที่เหมือนชุดอาบน้ำ”

“ ครับ!!” ยูริก้มหัว เกือบจะคลานออกจากออนเซ็นไป เขารู้สึกแข้งขาตัวเองอ่อนระทวย อ่อนจนคนแก่ข้างนอกแซวเขาเลยว่าในออนเซ็นมีผีและเขาโดนผีหลอก ยูริเกือบจะตอบแล้วว่าเจอผีจริงๆ แต่เป็นผีที่สวยสุดๆ ผีที่สว่างเจิดจ้าจนเขาต้องหยีตามอง

วิคเตอร์ นิคโฟโรฟ อัจฉริยะที่ไม่เคยทำให้เขาหยุดตื่นตาตื่นใจเลยสักครั้ง

ยูริดึงชุดฮากามะสีเขียวแก่ตัวบนสุดจากตะกร้ามา เขาหยิบมาทั้งตะกร้าเลย และเลื่อนมันเข้าไปในออนเซ็นโดยไม่เปิดออกทั้งหมด  “ ใส่ก่อนนะครับ” และเลื่อนประตูปิดทันที แต่ไม่ทันไรมันก็เลื่อนออก วิคเตอร์ยื่นหน้าออกมา แค่หน้าที่อยู่ใกล้เขาจนยูริสะดุ้งถอยกรูดจนเกือบจะชนกับลุงที่นั่งขัดตัวอยู่

“ วะ...วะ วิคเตอร์….!!!”

“ ฉันใส่ไม่เป็นน่ะ”

วิคเตอร์กำลังจะเลื่อนประตูออกให้กว้างขึ้น และยูริคิดว่าเขาคงจนมุม ไม่มีที่ให้หลบอีก วิคเตอร์ ไอดอลของเขาที่เปลือยอยู่กำลังเดินออกมา กำลังเข้ามาใกล้เขา มันคือระยะห่างที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังห่างไกลจนเอื้อมไม่ถึง แต่วินาทีนี้ใกล้เพียงแค่นิ้วปัดผ่าน ถ้าเขายืนตอนนี้ เขาต้องกระโจนเข้าไปโผกอดวิคเตอร์แน่ เขาจะทนไม่ได้ จะต้องทำในสิ่งที่ตนต้องเสียใจเมื่อมันผ่านไป สิ่งเดียวที่ยูริจะทำได้ในตอนนี้คือนั่งลง หรือหลับไป นี่คือสวรรค์หรือความฝัน เมื่อตื่นมาอีกทีเขาจะกลับเข้าสู่โลกแห่งความจริง

ลุงที่ขัดหลังอยู่ยืนขึ้น บดบังทัศนียภาพของยูริจนหมด และแทนที่ด้วยก้นเหี่ยวๆแทน “ ยูคาตะใช่มั้ย? ฉันสอนให้ก็ได้นะไอ้หนุ่ม”

ยูริได้ยินเสียงของวิคเตอร์กล่าวอย่างร่าเริง “ จริงหรือลุง!? เอาสิๆ!!”

ลุงอีกคนตะโกน “ ไอ้มะกันนี่พูดญี่ปุ่นชัดดีว่ะ เมื่อกี้เห็นเดินเข้ามาคนเดียวก็นึกว่าจะพูดญี่ปุ่นไม่ได้ซะอีก”

“ เรียกฉันว่าวิคเตอร์ก็ได้นะลุง”

เสียงเจื้อยแจ้วนั้นดังมากขึ้นเมื่อชายวัยกลางคนคนอื่นในห้องเห็นว่าวิคเตอร์พูดญี่ปุ่นได้ ก็ยิ่งพูดกับวิคเตอร์มากขึ้นจนหนุ่มรัสเซียกลายเป็นศูนย์กลางห้องอาบน้ำ  วิคเตอร์อยู่ในชุดยูคาตะสีเขียวแก่ เดินมายังยูริที่เงยหน้ามองเขาตาไม่กะพริบ ยูริคิดว่าเขาอาจจะยังตกใจไม่หายที่คนคนนี้มายืนอยู่ตรงหน้า ในออนเซ็น ในบ้านเขา กำลังมองเขา ยื่นมือมาที่เขา

“ มาเถอะ ยูริ”

ยูริคิดว่าตัวเองยื่นไปจับมือนั้น วิคเตอร์อาจจะทำมาจากหินอ่อนก็ได้ เพราะมืออีกฝ่ายช่างนุ่ม หากไม่จับให้มั่นก็อาจจะเผลอลื่นทำหลุดไป

ยูริสูงแค่จมูกของวิคเตอร์ อีกทั้งยังท้วมกว่า วิคเตอร์ในชุดยูคาตะทำให้มองเหมือนกับว่าเป็นคนรูปร่างผอมบาง ผมสีบลอนด์ซีดเปียกหมาดๆ ยูริมั่นใจว่าเขาได้กลิ่นหอมจากตัวของอีกฝ่าย มันไม่ใช่กลิ่นสบู่หรือแชมพู มันแปลกจมูกแต่ไม่ได้ระคายเคือง กลับกันน่าดึงดูดมากยิ่งขึ้น ยูริส่ายหัวแรงๆ ก่อนจะเดินนำวิคเตอร์ไปที่ห้องอาหาร วิคเตอร์สั่งกับข้าวที่แม่ของเขาโฆษณานักหนาว่าเป็นอาหารจานโปรดของเขา อันที่แปะเป็นเมนูขึ้นชื่อโดยมียูริเป็นพรีเซนเตอร์นั่นแหละ ที่ขึ้นหัวตัวโตๆว่า” ข้าวหน้าหมูทอดสูตรยูริ“ (จริงๆมันเป็นฝีมือของแม่เขา แต่แม่ใช้ชื่อเขาขายมากกว่า ก็ใช่ว่าเขาจะบ่นอะไรหรอกนะเพราะมันอร่อยดี)

พอเห็นวิคเตอร์กินอย่างเอร็ดอร่อยด้วยช้อนส้อม(วิคเตอร์ใช้ตะเกียบไม่เก่ง) ก็ทำเอายูริดีใจจนเกือบจะออกนอกหน้า เขาพยายามกลั้นยิ้มสุดชีวิต มันไม่ใช่กับข้าวฝีมือเขาก็จริง แต่พอเห็นวิคเตอร์สวาปามจนหมดและต่อด้วยของหวานอีกสองจาน และสาเกอีกขวด แน่นอนว่ายูริก็รู้สึกภูมิใจลึกๆ

“ นี่ ยูริ เธอสเก็ตได้เก่งมากเลยนะ” ทั้งคู่นั่งข้างๆกัน แต่เหมือนวิคเตอร์จะเอียงใกล้เขาขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด และนั่นทำให้ยูริไม่สบายใจ กลิ่นสาเกชโลมตามตัวของวิคเตอร์

“ อ่ะ...ขอบคุณ...ครับ”

“ แบบว่า ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีใครที่สามารถเลียนแบบสเต็ปของคนอื่นได้เนี้ยบขนาดนี้ ทั้งโทลูป ฟลิป ลุตซ์ ซาลคาว ใช่ๆๆ!! โดยเฉพาะซาลคาว! ฉันไม่คิดว่าจะมีใครทำได้ แถมทำทรีเทิร์นด้วย!! เธอสุดยอดมาก!!”

“ ผมก็แค่ลอกสเต็ปของคุณ”

วิคเตอร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ยูริเริ่มถอย แต่หน้าของเขาก็ถูกมือของวิคเตอร์จับไว้ให้เงยขึ้น ยูริเงื่อนสายตาลงไปก็เห็นชุดยูคาตะของวิคเตอร์หลุดลุ่ย โอ้โห คราวนี้เขาเห็นหน้าอกของอีกฝ่ายในระยะเผาขนเลยล่ะ เมื่อลองชั่งน้ำหนักระหว่างมองบนกับมองล่าง ยูริกลืนน้ำลายและมองขึ้นไปที่ดวงตาสีฟ้า

“ ผม...ไม่เข้าใจว่าคุณมาที่นี่ทำไม?”

“ ก็บอกไปแล้วนี่ ฉันจะทำให้เธอชนะสเกตลีลากรังด์ปรีซ์”

“ เอ่อ...ผมไม่ได้บอกเลยนะครับว่าจะลงแข่ง”

“ งั้นก็ไปลงสมัครเข้าแข่งสิ”

“ คือ ผมไม่อยาก...”

“ ฉันไม่ได้มาเพื่อฟังเธอปฏิเสธ” วิคเตอร์ยกแขนขึ้นกอดคอเขาทั้งสองข้าง ยูริถูกจับกุมเรียบร้อย เขาคิดว่ามันจะโรแมนติคมากเลยถ้ามือข้างหนึ่งของวิคเตอร์ถือปากขวดสาเกอยู่ “ ไปแข่งสิยูริ น้า….”

“ ค...คือ….ไม่ใช่ว่าไม่อยาก..” ยูริกล่าวจนลิ้นพัน ขณะเดียวกันก็ค่อยๆแกะแขนออกจากคอตัวเอง “ แค่...ผมสับสนมาก คุณมาที่นี่หาผมเพื่อเทรนด์ผม คุณที่ผมจำได้ว่าเมื่อวานกำลังออกรายการที่รัสเซีย แล้ววันนี้ก็มาที่บ้าน เอ่อ...มันกะทันหัน…..แต่ใจจริงแล้วผมก็...”

ยูริเงียบลงเมื่อได้ยินเสียงกรนจากคนข้างๆ วิคเตอร์ก้มหน้า ผมสีบลอนด์ซีดลู่ตกจนไม่เห็ยใบหน้า ยูริสังเกตว่าขวดสาเกที่อีกฝ่ายถืออยู่ค่อยๆหลุดจากการจับกุม เขารีบคว้ามันไว้ทันที มือสองข้างกอดขวดแน่น ทำให้วิคเตอร์ที่เขาเพิ่งจับแขนเมื่อครู่ล้มนอนลงบนเสื่อตาตามิ ไหล่ขาวโผล่แพลมๆ ยูริวางขวาบนโต๊ะ จัดเสื้อผ้าของวิคเตอร์ให้เรียบร้อย เขาเดินไปถามแม่เรื่องห้องพักเพราะวิคเตอร์คงจะลุกไปไหนไม่ได้ตอนนี้ ยูริแปลกใจเล็กน้อยที่แม่บอกว่าวิคเตอร์จ่ายค่าห้องพักแล้ว ราวกับวางแผนว่าจะมาพักยังไงยังงั้น

ยูริมองคนที่นอนตะแคงหลับสบายบนเสื่อ ถอนหายใจหนักหน่วง “ คุณเอาจริงใช่มั้ยเนี่ย?”

เขาค่อยๆหิ้วปีกคนเมาขึ้นมา กึ่งลากกึ่งเดินไปยังห้องที่วิคเตอร์จองไว้ ซึ่งเป็นห้องที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวและไกลจากแหล่งสังสรรค์ มันเป็นห้องติดสวนญี่ปุ่น และถูกตกแต่งแบบญี่ปุ่นมากที่สุด ในขณะที่ห้องราคาอื่นจะเป็นแบบโมเดิร์นมากกว่า ห้องแบบนี้เอาไว้รับรองแขกต่างชาติโดยเฉพาะ ยูริวางวิคเตอร์นอนหงาย และจัดแจงปูที่นอน ลากคนชายรัสเซียมานอนกลางผ้าปูสีขาวสะอาด ก่อนจะห่มผ้าให้ เสียงกรนเบาๆทำให้ยูริรู้สึกสงบลง หลังจากเกิดเรื่องที่ทำเอาเขาใจเต้นแรงหลายต่อหลายรอบ

ยูรินั่งมองสวนญี่ปุ่น ที่หิมะทับถมเป็นกอง เขายังไม่ได้เก็บกวาดหิมะเลยนี่นะ ดวงตาหันไปที่นาฬิกาแขวนผนัง พบว่ามันเป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ยูริลุกขึ้น เดินไปที่หน้าบ้าน หยิบจอบมากวาดหิมะที่กองเกือบจะถมรถทั้งคัน เขาขุดหิมะออกจากรั้ว ประตูเข้าร้าน และตู้ไปรษณีย์ ก่อนจะกลับไปที่ห้องตัวเอง มันอยู่เกือบตรงข้ามกับห้องของวิคเตอร์และอยู่คนละชั้น อากาศหนาวจนเขาไม่อยากอาบน้ำจึงนอนไปทั้งอย่างนั้น ห่มผ้าหน้า มือวางบนพุงตัวเอง และหลับตาลง

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะให้วิคเตอร์เป็นโค้ชของเขาหรอกนะ มันเป็นปาฏิหาริย์ด้วยซ้ำที่วิคเตอร์หันมามองเขา วิคเตอร์เชียวนะ…..

แต่เขากลัวสายตาของผู้ชม กลัวจนรู้ตัวอีกทีเขาก็เสียคะแนน กลัวว่าพวกเขาจะดูออกว่าเขา ‘ลอก’ วิคเตอร์ แต่พอยูริอยากคิดสเต็ปตัวเอง มันก็เหมือนกับความมั่นใจที่สั่งสมมาหายไปหมด ขาเขาไร้น้ำหนัก อ่อนยวบยาบ และล้มลง

ยูริคิดว่าตัวเองอ่อนแอ

น่าสมเพช พอเจอเวทีจริงก็กลัวหัวหด

อย่างตอนนี้ที่วิคเตอร์ตัวเป็นๆคุยกับเขา เขาก็ได้แต่อ้ำอึ้ง เป็นพวกห่วยแตกชอบปล่อยโอกาสให้หายไป

พรุ่งนี้วิคเตอร์ก็คงจะได้รู้ ว่ายุ่งกับเขาก็เสียเวลาเปล่า และคงจะกลับไป เขาจะได้กลับไปใช้ชีวิตปกติตามเดิม

ไม่ว่าจะเพราะอะไร เขาไม่อยากให้พรุ่งนี้มาถึงเลย

ยูริรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างที่เย็นและชื้นแฉะเปียกเต็มหน้าเขา ความเฉอะแฉะและกลิ่นรุนแรงขับให้ยูริต้องตื่นขึ้น

“ วิคจัง”

เจ้าพุดเดิ้ลสีน้ำตาลขนหยิกหย็อยลิ้นห้อยอยู่หน้าเขา ยูริขยี้ตาก่อนจะนอนตะแคงหันไปอีกด้าน “ ไม่เอาน่า ขอนอนแป๊บนะ”

อย่างไรก็ตาม วิคจังเหมือนจะไม่ยอมง่าย มันกระโดดอ้อมมาที่ด้านหน้าและเลียหน้าผากของเขาจนเปียก จมูกดันเขาจนยูริต้องหันมานอนหงายอย่างรำคาญ ตาที่สะลึมสะลือนั้นเห็นใครบางคนกำลังนั่งมองเขาอยู่ข้างเตียง

“ หวา!!!!” ยูริสะดุ้งและลุกขึ้นนั่ง มือสาละวนหาแว่นตาเมื่อหยิบมาสวม เมื่อสามารถมองเห็นได้ชัดก็พบว่าวิคเตอร์นั่งมองเขาอยู่ที่ข้างเตียง “ วะ….วะ…..วิ...”

“ ซดราฟส์ วุย ดี” พร้อมกับโบกมือทักทาย เอียงคอยิ้มสดใสจนรอยยิ้มนั้นเปล่งปลั่งเสียจนเขาต้องหาแว่นกันแดดมาสวม ถ้าเขามีสักอันนะ “ ฉันถามคุณแม่ของเธอว่าจะไปปลุกเธอที่ห้องได้มั้ย? เพราะฉันเป็นโค้ชของเธอ คุณนายก็บอกว่าให้มาได้เลย เมื่อคืนคงจะรบกวนให้เธอพาไปนอนสินะ ขอโทษจริงๆ”

“ ไม่เป็นไรครับ” เมื่อตั้งสติได้ ยูริก็ใจเย็นลง “ เอ่อ แล้วคุณมาปลุกผมทำไมหรือครับ?”

คำตอบก็คือเครื่องแต่งกายของวิคเตอร์ตอนนี้ อีกฝ่ายอยู่ในชุดจั๊มป์สูทสีขาวมีลวดลายสีแดง กางเกงขายาว ผ้าพันคอสีเทา

“ วิ่งไง เธอต้องวิ่งกับฉัน” วิคเตอร์กล่าวอย่างแจ่มใส มีเสียงเห่าของวิคจังตามหลัง มันกระโดดโลดเต้นเมื่อเห็นว่ามีคนจะวิ่งกับมันถึงสองคน “ หมายถึง เธอต้องมาวิ่งกับพวกเราน่ะ”

“ เอ๋!!??” ยูริรีบหยิบมือถือออกมาดูเวลา ตีสี่เนี่ยนะ!!!??

“ เธอไม่ได้ฝึกเป็นชิ้นเป็นอัน แต่ก็ยังลอกสเตปของฉันได้” วิคเตอร์จ้องยูริจนชายผมดำก้มหน้า

“ ผมก็ทำได้แค่นั้นแหละครับ”

วิคเตอร์ลุกขึ้นจากเตียง เดินอ้อมมาหลังเขา  “ เธอเป็นได้มากกว่านั้นต่างหาก เธอไปได้ไกลกว่า..”

ยูริคิดว่าเขาได้ยินเสียงแว่วว่า ‘ฉัน’ จากวิคเตอร์ แต่ตัวเองคงจะหูฝาดไปเอง ใครจะไปมีพรสวรรค์กว่าอัจฉริยะวิคเตอร์ นิคโฟโรฟกันล่ะ “ ฉันนึกไม่ออกเลยว่า ถ้าเธอได้รับการฝึกที่เข้มข้นและร่างกายฟิต สเตปของเธอจะเป็นแบบไหน ฉันว่ามันอาจจะเป็น----แบบนี้!”

ทันใดนั้น มือของวิคเตอร์ นิ้วขาวๆทั้งห้าโกยผมสีดำด้านหน้าของยูริขึ้นจนยูริเห็นหน้าผากของตัวเองในกระจกเงาที่มืดสลัว ยูริรู้ว่ามันหมายถึงอะไร นี่คือทรงผมของนักสเกตที่นิยมทำกัน รวบให้เรียบร้อย เปิดเผยใบหน้า เปิดเผยตัวตนให้ทุกคนเห็น และเขากลัวสิ่งเหล่านี้

“ อย่ากลัว”

เสียงของวิคเตอร์ดังข้างหู เรียบลื่น นุ่มนวลเหมือนเสียงของใบไม้เสียดสีกัน

“ รู้มั้ยว่าเธอพูดอะไรออกมา? เธอบอกว่าเธอไม่เก่ง เธอทำได้แค่ลอกสเตปฉัน” วิคเตอร์หัวเราะ “ เธอลอกฉันได้เชียวนะ นั่นรึไม่เก่ง?”

ยูริหน้าแดงก่ำไปจนถึงหู เขาไม่เข้าใจชายด้านหลังเลย อะไรที่ทำให้เขายึดติดกับยูริขนาดนี้ คนที่ก็อปสเตปของวิคเตอร์ได้มีเกลื่อนอินเตอร์เน็ท ทั้งอย่างนั้น… “ ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะดังเท่าคุณล่ะครับ? แค่คลิปนั้นรึ?”

วิคเตอร์กอดไหล่ของยูริอยู่ข้างหลังทำเสียงอืม “ อาจจะเพราะเธอเป็นแฟนพันธ์แท้ของฉันก็ได้ อย่างห้องเธอเนี่ย...”

“ ห้อง?? อ๊าาาาา!!!!!!!” ยูริร้องก่อนจะก้มหน้าจมลงไปบนผ้าห่ม หน้าแดงเสียจนวิคเตอร์กังวลว่ายูริอาจจะระเบิดออกมา ยูริลืมนึกไปเสียสนิทว่าห้องของเขาเต็มไปด้วยรูปและข่าวของวิคเตอร์ “ ลืมมันไปเถอะครับ ลืมไปว่าห้องนี้มีตัวตนอยู่!!”

“ ทำไมล่ะ? เธอมีรูปของฉันแปะเต็มไปหมด ฉันดีใจจะตาย” วิคเตอร์ปีนขึ้นมาบนเตียง คลานสี่ขาอ้อมไปข้างหน้ายูริ เช่นเดียวกับวิคจังของวิคเตอร์ที่กระดิกหางคลานมาตามเจ้าของ วิคเตอร์นั่งลงหน้าเขา ขาแยกออกนั่งทับบนขาของยูริ “ ฉันยังหวังเลยว่าสักวันจะมีรูปของเธอแปะไว้”

วิคเตอร์ยื่นมือสองข้างออกมา แล้วเขาเป็นใครกันล่ะ? ไอ้ขี้แพ้ที่ไม่กล้าจับมือนั้นรึ? วิคเตอร์เปิดทางให้เขาขนาดนี้ เชิญชวนเขาขนาดนี้ มั่นใจในตัวเขาอย่างที่ไม่มีใครทำขนาดนี้

“ เรามาสร้างตำนานของเธอกันเถอะ คัตสึกิ ยูริ”

ยูริเงยหน้า จับมือทั้งสองนั้นไว้อย่างกล้าๆกลัวๆ เขาไม่มั่นใจเลยว่าจะทำได้อย่างที่วิคเตอร์หวัง เขามีโอกาสทำให้วิคเตอร์ผิดหวังมากกว่าด้วยซ้ำ หลักประกันเดียวที่ทำให้เขายังอยากจะเดินต่อไปในทางสเกตมีเพียงแค่มือคู่นี้เท่านั้น มันไม่พอหรอก เขายังสั่นอยู่

ยูริหวังอยู่ลึกๆว่าเขาจะได้มากกว่ามือคู่นี้

แต่ถ้านี่คือทั้งหมดแล้วที่วิคเตอร์จะไว้ใจให้เขากอบกุมได้ เขาก็จะไม่โลภมาก

เขาหวังว่าสักวัน ถ้าเขาไต่ระดับไปได้เรื่อยๆ เข้าใกล้ตัวเขาที่วิคเตอร์หวังจะให้เป็น เมื่อเวลานั้นมาถึง ถ้าเขาจะขอมากกว่าแค่จับมือคงจะมีโอกาสมากกว่านี้ก็ได้

“ หลังจากที่ผมจัดการพุงตัวเองก่อนนะ”

วิคเตอร์นิ่งไป สีหน้างุนงง ก่อนจะก้มลงมองท้องของยูริ เสื้อที่พองออกและกลิมดิ๊กเหมือนมีลูกบอลยัดอยู่ในนั้น วิคเตอร์ปล่อยมือออกจากการกุมและเลิกเสื้อของยูริขึ้น พุงล้มหลามเด้งออกมา “ อ๊ะ!! จริงด้วย เมื่อวานไม่ทันเห็น เรามีเรื่องต้องจัดการกันยาวแล้วล่ะ ยูริ”

ยูริไม่รู้ว่าเขาร้องเสียงดังเพราะอะไร อับอายหรือเพราะวิคจังกำลังเลียพุงเขา อย่างไรก็ตาม พวกเขาใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ยูริกับวิคเตอร์ก็ยืนหน้าออนเซ็นยูโธเปีย วิคจัง(ภายหลังยูริเพิ่งรู้ว่ามันก็มีชื่อเหมือนกัน) วิ่งวนวิคเตอร์เป็นวงกลม ทั้งสามออกวิ่ง โดยมีวิคเตอร์นำหน้า ตามด้วยวิคจัง และยูริที่วิ่งไปได้เพียงไม่ถึงสองกิโลก็หอบเหนื่อย ชายหนุ่มมองโค้ชและสุนัขพันธ์พุดเดิ้ลที่วิ่งเหยาะๆอยู่กับที่ วิคเตอร์ถามว่าเขาไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย  และยูริก็คิดว่าช่วงเวลาในตอนนี้มันก็ไม่ได้แย่นัก

HISTORY MAKER -------------------------

END

จำฉากใน ED ที่วิคเตอร์หวีผมให้ยูริได้มั้ยครับ ผมขอมโนว่าวิคเตอร์กำลังจัดผมยูริให้เป็นทรงเล่นสเกต โอ้โฮ มีความหวาน มีความเลิฟเวอร์ส ก็เลยยกฉากนั้นขึ้นมา

ปล.ผมชอบยูริที่อ้วนๆนะ