[Fic B.A.P] DAELO BANGCHAN JAEUP UPLO DAEUP DAEJAE etc.

ลำดับตอนที่ #9 : [OS-DAEJAE] 'Cause I Love YOO

'ยองแจ' ไอ้มนุษย์ไอคิวสูงประจำกลุ่ม~ มนุษย์ที่ผมหมันไส้ อยากจะถีบหน้า อยากจะฆ่าทิ้ง แต่อีกด้านนึง มันก็เป็นมนุษย์ที่ผมอยากจับกด บอกรัก แล้วก็ขอแต่งงานด้วย -^-)! มีรูมเมทอย่างเขามันน่าโมโหมาก


    การที่เอาคนที่หุบปากไม่ได้อย่างผมกับเขามาอยู่ห้องเดียวกันเนี่ย ลีดแกคิดอะไรอยู่วะ!
    "ย๊าา ยองแจ! ยองแจอ๊า....นายทำแบบนี้ได้ไง นายเอาชีสเค้กฉันไปกินเนี่ยนะ! T^T)! ฉันซื้อมานะ!"

    "เออ! ก็เดี๋ยวซื้อคืนไง~ หิวมั่งไม่ได้เรอะ วันๆนายก็เหมือนกันแหละ ยัดอะไรนักหนา -*- จะอ้วนเอาน้า~" เจ้าหมอนี่ตวาดผมกลับ พลางมองหน้าผมอย่างยียวน แล้วก็หันหน้ากลับไปตักชีสเค้กเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ จนผมอยากจะกระโดดไปตะปบหัวมันแล้วกัดๆๆ แง่งงง~ ชีสเค้กลูกรักผม!! ผมจะไม่ให้อภัยไอ้ยูยองแจนี่แน่~

    "ฉันรักนายน่า~ ตกลงนายเห็นฉันเป็นคนอย่างไง" ยองแจเดินมาหยุดตรงหน้าผม พร้อมยื่นกล่องชีสเค้กที่เหลืออีกครึ่งชิ้นให้.....

    "ไอ้บ้า! จะอ้วก -^-" เขินจังงงง~ ไอ้นี่นี่ นายอย่ามาทำตัวน่ารักใส่สิ!

    "นายควรจะใจดีกับฉันมากๆ!! หน่อยนะ :)" ยองแจชิดตัวเข้ามาใกล้ พร้อมเงยหน้ามองผมด้วยสายตาแปลกๆ(เรายืนตรงพื้นที่ต่างระดับกันน่ะ ยองแจเลยดูเตี้ยกว่า) เขาพูดแล้วยิ้มยียวนเช่นเคย แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหน~ เขาวางชีสเค้กอีกครึ่งบนโต๊ะ แล้วยกมือมาจับไหล่ผมไว้
    "นายท..ทำอะไรของน...นายน่ะ. - -!!" ผมพูดด้วยอาการหวั่นๆ เพราะปกตินายต้องไม่เล่นอะไรแบบนี้แน่ มันน่ากลัวจะตายไป! นายไปกินยาผิดมาหรือไง!

    "ก็สกินชิพไง~ ^^)! ฉันเป็นผู้ชาย นายก็เหมือนกัน ไม่เห็นมีไรเสียหาย" ยองแจพูดพลางเลื่อนมือมาบีบแก้มผมไว้! ผมที่แรงเยอะกว่า ไม่โต้ตอบอะไรเขาทั้งนั้น ร่างกายมันข...ขยับไม่ได้... ;___;)

    "ถ้าแม่ผมรู้ แม่ผมตบคุณแน่ -*-" ผมแกล้งพูดประชดประชันใส่เขาไปจังๆ ทำเอายองแจหัวเราะหึๆในลำคอ

    ไอ้บ้าผีเข้าแล้วหรือ!! TT (กูอยากเมะนะ! ได้โปรด)

    "แม่นายมาก็ดีนะ~ ^^ จะได้เปิดตัวให้แม่รู้จัก หึๆๆๆ" ยองแจยิ้มร่า แล้วหัวเราะในลำคอ

    "นายเป็นอะไรเนี่ย ยูยองแจ!!! ย๊าาาา T^T ปล่อยนะเว้ยยย~" ผมเริ่มสะบัดหน้า แต่มือเขายิ่งจิกยิ่งเกาะหน้าผมแน่นขึ้น จนมือเขาแทบจะฟิวชั่นกับหน้าผม

    "ก็นายมันน่า......^ ^)" เขาพูดพลางกัดปากเบาๆ จนผมนึกภาพไปถึงเสือที่จะตะปบกวาง
    "อ๊าา ย๊าาา ยองแจ ไม่นะ ไม่ๆๆ!! ย๊าาา อย่าทำท่าน่ากลัวแบบนี้ ไม่เอา อ๊ายยยย~!!! T[]T)!!" ผมกรีดร้อง พลางดิ้นๆสุดฤทธิ์สุดเดช เมื่อเขาเขยิบหน้ามาใกล้ผมมากขึ้นๆๆ จนแทบจะชิดกัน เขาจ้องผมด้วยแววตาลึกซึ้งแต่ก็แอบแฝงความดุดัน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อผมให้ตายๆไป ยองแจผละตัวไปแล้วไปนอนขำ นอนกลิ้งอยู่กับพื้น หมายความว่าไงเนี่ยย!!!!

    "กร๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ!! หน้านาย!! เหวอมาก อึ้งมาก ช็อคม๊ากกก! นายคิดว่าฉันจะกล้าทำไรนายจริงๆเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ >O<)! กร๊ากกก จองแดฮยอน ตัวสั่นเป็นลูกนก คึๆๆๆๆ" ยองแจระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นห้อง ทำเอาผมปรับอารมณ์ไม่ทัน ที่ทำมาเขาแกล้งผมงั้นเหรอ! ฮึ่ยยย T^T)! เจ็บใจสุดๆ ลูกผู้ชายฆ่าได้ หยามไม่ได้.....ฮ่ะ(!) O.o)

    ผมปล่อยให้เจ้าตัวนอนขำพลางพูด อะไรมั่วๆซั่วๆอยู่คนเดียวในห้อง ส่วนตัวผมนั่น เดินหนีออกจากห้อง พร้อมเดินขึ้นบันไดไปชั้นสี่ ชั้นของมักเน่ไลน์ จงออบกับจุนฮงน่ะ ตอนนี้คนที่ผมอยากเจอคือจุนฮง อย่างน้อยเด็กนี่ก็รับฟังผมได้อย่างดี และมักมีความคิดดีๆผุดขึ้นมาเสมอๆ เขาก็แอบฉลาดเหมือนกันนะฮะ เพราะเขาเป็นเด็กน้อยน่ารัก ฮยองทุกคนในที่นี่เลยรักและเอ็นดูเขาสุดๆ

    หวังว่าจงออบจะออกไปข้างนอกกับฮิมชานฮยองนะ!

    ก๊อกๆๆๆ

    ผมทุบประตูห้องนอนเขารัวๆ เพียงไม่นานใบหน้าสดใสก็โผล่ออกมานอกประตู พร้อมอุทานด้วยความประหลาดใจ

    "แดฮยอนฮยอง? ขึ้นมาทำไมถึงห้องผมครับ"

    "ฉันมีเรื่องจะคุยน่ะ -^-" ผมทำหน้าเซ็งๆ พร้อมถือวิสาสะเข้าไปในห้องเขา จุนฮงทำหน้างงๆ พร้อมปิดประตูตามมา เขานั่งลงตรงโซฟา พลางหยิบขนมกินต่อ ดวงตาจับจ้องไปที่โทรทัศน์ที่ฉายรายการเกี่ยวกับเสก็ตบอร์ด เขาดูมันอย่างสนอกสนใจเลยล่ะ ตัวผมพอเดินเข้ามาก็ทำตัวชิลๆสุดๆ เพราะทุกห้องทุกชั้นในหอพักนี่ ต่อให้เขาไม่อนุญาตผมก็ไปป้วนเปี้ยนอยู่แล้วล่ะ อย่าห้ามเลย~ =w=

    "ว่าแต่มาวันนี้มีเรื่องอะไรเหรอฮะ? (' ' )" จุนฮงละสายตาจากทีวีมามองหน้าผม พลางกระพริบตาปริบๆอย่างที่เขาชอบทำประจำ ผมถอนหายใจเบาๆพลางเล่าเรื่องของผม ซึ่งพึ่งเกิดสดๆร้อนๆในห้องของผมกับยองแจเมื่อกี้ จุนฮงนั่งขำคิๆอยู่สักพัก พร้อมเริ่มบทสนทนาอย่างเห็นใจ
    "ยองแจฮยองแกก็ทำเกินไป~ แต่พี่น่ะ หวั่นไหวไปหรือเปล่า?" จุนฮงพูดพลางคลี่ยิ้มเบาๆ พร้อมมองหน้าผมอย่างคาดคั้นคำตอบ

    "หวั่นไหว? ฉันเนี่ยนะ! บ้าาาาาา~ -0-" ผมตอบปฏิเสธเสียงดังลั่นพลางเบ้ปากอย่างไม่พอใจ คนอย่างผมมันอ่อนไหวง่ายเหรอ? ฮะๆๆ?

    "แดฮยอนฮยองอาจจะเป็นคนหวั่นไหวกับอะไรง่ายๆ~ ฮยองแค่ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้นล่ะคึ ^^" จุนฮงขำคึๆเบาๆ พร้อมเดินมานั่งข้างผม ซึ่งเป็นที่ตั้งของเตียงเขา

    "ฉันว่าฉันเป็นคนเข้มแข็งนะ?"

    "เหรอ ฮยองแน่ใจอ่ะ?" เด็กเผือกนี่เขยิบมาจนไหล่ชนกับผม พร้อมก้มหน้าลงมาเหมือนจะจูบผม~ =[]=)! อ๊ากกก นายจะขโมยจูบฮยองไม่ได้นะ ไอ้เด็กเปรต!! ผมถลาตัวถอยห่างจากเขาจนแทบจะตกเตียง ไอ้เด็กตัวสูงนี่ยิ้มพลางหัวเราะเบาๆ

    "นั่นไง ฮยองหวั่นไหวกับผม!! >___<)! ฮยองกลัวววว!"

    "ฉันเข้าใจละ นายไม่ต่างอะไรกับยองแจเลย ชิส์ -*-"

    "โอ๋ๆๆ ผมล้อเล่นน่าาา.... แต่ถามจริง ใจฮยองตอนเมื่อกี้ เต้นแรงมั้ยฮะ?" อยู่ๆเขาถามขึ้นมา

    "สุดๆเลยล่ะ เหมือนจะระเบิดแน่ะ -0-"

    "นั่นก็เรียกว่าหวั่นไหวล่ะนะฮะ เป็นงี้กับทุกคนป๊ะเนี่ย??" เขาเริ่มซัดคำถามต่อมาเรื่อยๆจนผมเริ่มจะช็อคตาย กับแต่ละคำถาม ทำไมต้องมาปรึกษาอะไรกับคนที่อายุน้อยกว่าด้วยเนี่ย

    "ไม่รู้สิ!"

    "ต้องลองให้ครบ!" จุนฮงพูดพลางทำมือเป็นรูปปืนแล้วชี้มาทางหน้าผม

    "อะไรของนาย -0-)! ที่ผ่านมานายมีไอเดียดีๆมาแนะนำฉัน แต่คราวนี้ทำไมไอเดียนายมันน่าเขวี้ยงลงเหวงี้ล่ะ"

    จุนฮงส่ายหน้าพลางมองหน้าผม~

    "ฮยองไม่มีประสบการณ์อะไรแบบนี้เลยเหรอฮะ?" เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัย

    "ม..ไม่ นายหมายถึงอะไรกัน ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ -0-)! บ้าชิบ!"

    "ฮยองไม่เคยจริงด้วย จูบก็ไม่เคยเหรอฮะ?"


    "........"


    "หอมสักนิดก็ไม่มี"


    "........"


    "กอดล่ะ -0-"


    "........"


    "โอ๊ย ฮยองแม่ง!! อ่อนต่อโลกไปแล้วนะ ฮยองอายุมากกว่าผมตั้ง 3 ปีไม่ใช่เหรอ ไม่ได้เรื่องเลย ฮยองเป็นตุ๊ดแน่เลยยยย ตายแล้ว! TT ไม่น่าเลยแดฮยอนฮยอง...."

    "หยุดดดด!!! จุนฮง ไอ้เด็กบ้า =[]=)! อะไรของนายเนี่ย" ความจริงผมน่าจะหยุดเขาตั้งแต่คำว่า "ฮยองแม่ง" แล้วนะ ผมมานั่งฟังไอ้เด็กนี่บ่นใส่ผมเป็นชุดได้ไงเนี่ย แล้วนึกสภาพ ผมเถียงสู้แร็ปเปอร์ไม่ได้หรอก มันบ่นลากยาวออกมาที อย่างกับทำ LTE Rap -*-

    "ขอโทษฮะ ลืมตัว.... (. .)" เขาก้มหน้าสำนึกผิด พลางเอานิ้วไปเขี่ยเล่นแถวหัวเข่าเขา เหมือนเด็กน้อยจริงๆนะ

    "ก็เพราะฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยไง TT"

    "อย่างฮยองผมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ผมนึกว่าฮยองจะช่ำชอง!"

    "ช่ำชอง ช่ำชองอะไรของนายยยย!!"

    "ก็เรื่องอย่างว่า~ (' ')"

    "นายมันแก่แดดเกินไปละ -[]-)" ผมตวาดใส่หน้าเขาอย่างไม่ลังเล ก็ดูเขาสิ! โอ้ย ถ้าผมเป็นพ่อเขานะ ผมจะจับตีก้นซะให้เข็ด

    "เขาเรียกว่า ฉลาดเกินวัยต่างหาก -3-)" จุนฮงแถไปเรื่อยเปื่อยพลางเบ้ปากใส่ผมอีก

    "ไอ้เรื่องอย่างว่าน่ะนะ!!"

    "ไปให้ยองแจฮยองสอนไป วู้วววว~ ผมจะนอนแล้ว" เด็กนี่ลุกพลางดึงแขนผม เหมือนจะขับไล่ออกจากห้อง ผมฝืนตัวเอง จนเขาเลิกดึงแขนผม จุนฮงหันมาพลางซัดคำถามน่ากลัวใส่ผมอีก

    "พี่รักยองแจฮยองไหม?"

    "ร...รักสิ เขาเป็นเพื่อนสนิทพี่ไง!"

    "โกหก พี่รักเขามากกว่านั้น เขาเป็นคนที่พี่อยากจับกด บอกรัก แล้วก็ขอแต่งงานด้วย ไม่ใช่เหรอ?"

    "นายไปรู้มาจากไหนเนี่ยยย???" เด็กนี่มันน่ากลัวกว่ายองแจอีกนะ ย๊าาา! TT

    "ผมอ่านมาจากต้นเรื่องน่ะ" #แป่วว -*-

    "เออๆนั่นล่ะ! แม่ง นายรู้ดีไปทุกอย่าง ฉันยอมละ"

    "กลับไปกดยองแจฮยองนะครับ หรือไม่ก็ให้เขากด บายยยย ^_____^)!" จุนฮงพูดพลางส่งยิ้มหวานให้ แล้วปิดประตูใส่หน้าผมดัง ปัง!!! ไอ้จุนฮง มึ  ง! ไอ้ๆๆ ไอ้เด็กบ้าาา -[]- ย๊าาา ผมจะบ้าตาย......

    "เอ้อ!!! ถ้าฉันทำได้ ฉันจะมากดแกต่อ!!!" ผมตะโกนใส่ประตูห้องเขาดังลั่นอย่างหัวเสีย

    "งั้นผมจะนอนรอนะค้าบบบบบ~~" ไอ้ห่านนี่ -*-)! แก๊........ ไอ้จุนฮง ไอ้มักเน่ร้ายกาจ ไอ้เด็กปีนเกลียว! ผมอยากจะกรี๊ดล่ะ! -*-

    "ฉันต้องกลับห้องสินะ! TT" ต้องไปเจอยองแจอีกล่ะสิ!

    เอิ่ม.... ผมควรจะเมะสินะๆๆๆ ไม่ได้ล่ะ อย่างไงผมก็รักเขา ผมจะกลัวความรักของตัวเองทำไมเนี่ย!

    ปังง......

    ผมเปิดประตูห้องเข้าไป มองไปที่โซฟาก็ไม่มีใคร มองไปทางห้องครัวก็เงียบกริบ มีที่เดียวนั่นล่ะ 'ห้องนอน' เวลานี้เขาคงเปิดแอร์นอนสบายแน่ๆ = =? แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันไม่ได้เงียบนักล่ะ

    ผมเดินตามทางไปหยุดตรงหน้าห้องนอน.... มันไม่ได้เงียบเหมือนเช่นเคย มันไม่ได้มียองแจอยู่แค่คนเดียว แล้วนั่น เขา อยู่ กับ ใคร!!! -*- ผมที่ยืนอยู่หน้าห้อง ค่อยๆเอาหูแนบไปที่ประตูช้าๆ ผมพยายามแยกแยะเสียงต่างๆในห้อง แต่ละอย่างมันทำเอาผมช็อค อึ้ง พูดไม่ออก O____O

    "ยองแจอ่า..."

    "หืมม ว่าไงครับฮยอง"

    "ฉันเขินว่ะ TT ทำไมเราต้องมาทำไรแบบนี้ด้วย"

    "ก็รอก่อนสิ คิดซะว่านอนกับยงกุกฮยอง ถ้าเขารู้มีหวังเราตายแน่"

    มันอะไรกันเนี่ยยยย!! ผมไม่ไหวแล้วววว~ =[]=)!!!

    ปังงงง!!!!

    "อะไรกันวะเนี่ย! ฮ...ฮิมชานฮยอง??? O___o" ที่ผมต้องช็อคเข้าไปอีกยกกำลังสองคือ ทำไมฮิมชานฮยองมาอยู่ในห้องผมกับยองแจ แล้วทำไมสองคนนี้ต้องเปลือยบนด้วย ท่อนล่างถูกคลุมด้วยผ้าห่ม แต่แค่นี้ผมก็พอรู้ละว่าเกิดอะไรขึ้น

    "ด...แดฮยอน O_O" สองคนที่นอนกันอยู่บนเตียงมองหน้าผมอย่างเลิ่กลั่ก! ฮิมชานฮยองรีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งผ่านตัวผมออกนอกห้องไปเลย ไวเหลือเกินนะ -*- ผมจะฟ้องยงกุกฮยอง

    ปัญหาคือ ไอ้คนที่หลบตาผมอยู่นี่ไง ผมไม่รอช้า เดินไปล็อกประตูห้อง แล้วก้าวฉับๆไปตรงขอบเตียง

    "หมายความว่าไง ยองแจ?"

    "ฉ..ฉัน...แค่... (. .)" สีหน้าสำนึกผิดของเขาตอนนี้ไม่ช่วยอะไรผมเลย ผมที่ทั้งโกรธทั้งฉุน ทั้งหึงทั้งหวง อารมณ์ทุกอย่างที่อยู่ในตัวประทุออกมาจนหมดสิ้น เขากล้าดีอย่างไงถึงทำอย่างนี้กับผม! แล้วนี่มันห้องนอนของผมกับเขา! แล้วเขาเป็นใครกันถึงกล้า ลากคนอื่นมาทำอะไรถึงที่!!!

    ผมไม่รอช้า กระโดดชึ้นเตียงแล้วปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก! ผมจู่โจมใส่ยองแจโดยที่ไร้ความปราณีใดๆ ถ้าคนอื่นทำได้ ทำไมผมจะทำไม่ได้

    "ด...แดฮยอน! นายจะท..ทำอะไรน่ะ TT อย่านะเว้ยย!!"

    "ทำไม!! รังเกียจฉันมากขนาดนั้นเลยใช่ไหม!! ยูยองแจ!" ผมรวบข้อมือสองข้างของเขาไว้ด้วยมือข้างเดียว อีกมือก็บีบคางเขาไว้ไม่ให้สะบัดหน้าหนีไปไหนได้ ผมบดขยี้ริมฝีปากร้อนๆนี่ลงไปบนริมฝีปากของเขา ผมรู้สึกถึงของเหลวใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเขา มันไหลออกมาอาบแก้มเขา เขายังคงพยายามขัดขืน แต่ตอนนี้ไม่มีใครจะสู้แรงผมได้หรอก.... ผ...ผมรักเขามากแค่ไหน ทำไมเขาไปโง่เลย!


    สักพักนึงยองแจก็นิ่งไป ไม่ตอบโต้อะไรอีก มีเพียงน้ำตาของเขาที่ยังคงไหลรินออกมา ผมคลายมือผมที่รวบข้อมือเขาไว้ พร้อมทั้งถอนจูบที่แฝงไปด้วยโทสะ ปล่อยมือที่บีบคางเขาไว้ตลอด ผมที่คร่อมตัวเขาไว้ในตอนแรก ขยับตัวไปนอนข้างๆเขาบนเตียง ภายใต้ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง มีเพียงเสียงสะอื้นเล็กๆของคนที่ผมรักที่สุด 'ยู ยองแจ' ผ...ผมทำให้เขาร้องไห้เหรอ....

    "ยองแจ......"

    "......"

    "ฉัน.... ยองแจ ฉันขอโทษ..."

    ".....ฮึก.. นายไม่เคยคิดบ้างเหรอ ว่าฉันจะเจ็บปวดมั่งไหม?"

    "แล้วฉันล่ะ นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร ทำไมนายกับฮิมชานฮยองถึง....."

    "น....นายคิดว่าเราทำอะไรกัน"

    "ยังจะมาถามอีกเหรอ หลักฐานเห็นอยู่ตำตา!! -*-" ผมพยายามเค้นความจริงกับยองแจจอมแถนี่ เขายังทำท่าเหมือนจะปฏิเสธผมอีก คิดว่าผมโง่มากนักเรอะ?

    "นายฟัง! ฮิมชานฮยองมาที่ห้องเรา เพราะฮยองเขาเอาเสื้อตัวโปรดของยงกุกฮยองมาใส่ แล้วทำมันเปื้อนเลยหนีมาหลบห้องเรา แล้วถอดเสื้อซัก...."

    "แล้วทำไมเขาต้องนอนเปลือยบนกับนายด้วย เสื้อนายคงไม่ซักพร้อมกันใช่มะ?"

    "นายก็รู้ว่าอยู่ในห้อง อากาศร้อนๆแบบนี้ ฉันชอบถอดเสื้อนอนตากแอร์ในห้องคนเดียว! จำไม่ได้เรอะ"

    "แล้วฮยองเขาล่ะ ทำไมไม่หาเสื้อให้ใส่"

    "วันนี้วันอาทิตย์! เสื้อผ้าเราส่งซักไว้ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้ไปเอา... ว่าจะรอนายไปเอาที่ร้านตอนเย็นๆ -*- นี่ชุดสุดท้ายฉันแล้วด้วย~"

    "เอ่อ.... แล้วทำไมพวกนายต้องทำท่าทีเลิ่กลั่กด้วย! แล้วทำไมไม่บอกอะไรฉันเลย"

    "ที่ทำเลิ่กลั่ก เพราะฉันกลัวนายเข้าใจผิด แล้วก็เป็นงั้นจริงด้วย แล้วที่ไม่ได้บอกอะไร เพราะนายไม่ให้ฉันมีโอกาสบอกเลยเว้ย!! นายฟังฉันมากเลยใช่ไหม ฮึกๆ T^T มาถึงก็......" เหมือนตัวผมหดเล็กลงทันที TT ผมหน้าซีดด้วยความตกใจ ไม่นะ แล้วผมทำอะไรเขาลงไปขนาดนี้! ผมทำร้ายยองแจ ผมทำร้ายคนที่ผมรัก! ผมมันบ้าจริงๆ! อ๊ากกกกกก บ้าๆๆๆๆๆที่สุด ผมมันโง่ที่ไม่ฟังอะไร ผมปล่อยให้ความโกรธครอบงำ ถ้าตอนนั้นผมฉุนกึกแล้วเผลอไปต่อยฮิมชานฮยองเขาล่อ ยงกุกฮยองจับผมลงหลุมแน่!!

    "ยองแจ...ฉันขอโทษ ฉัน..... โอ้ยยยย โธ่เว้ย!! ฉันน่าจะฆ่าตัวตายนะเนี่ย! TT[]TT)!" ผมน้ำตาไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตกด้วยความที่โมโหตัวเองสุดขีดแล้ว ผมลุกขึ้นนั่งลงตรงขอบเตียง พร้อมปล่อยความอ่อนแอในใจ ความโง่ในหัว ไหลออกมาพร้อมน้ำตาให้หมด....

    สักพักก็มีสัมผัสนึงแนบเขาที่ตัวผม มือที่คุ้นเคยโอบผมเอาไว้จากข้างหลัง หน้าของเขาซบหลงที่ไหล่กว้างของผม ผมที่แอบตกใจเล็กน้อย มือผมเลื่อนมาจับมือสองข้างของยองแจไว้

    "นายไม่....เกลียดฉันเหรอ?"

    "ฮึก.... ถ้างั้นฉันคงบ้าน่าดูเลยสิเนอะ!"

    "ท...ทำไมล่ะ"

    "ก็ใครจะเกลียดคนที่ตัวเอง 'รัก' ได้ล่ะ?"

    "ย....ยองแจ นายพูดอะไรออกมา"

    "อย่างที่นายได้ยิน.... ฉันบอกแล้วไง...." ยองแจพูดเหมือนเขอะเขิน เขาซุกหน้าลงที่ไหล่ผมอีกครั้ง ผมกลับหันหลังมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

    "มันคงไม่ยุติธรรมแน่ เพราะฉันรักนายมากกว่า!" เหมือนรอยยิ้มจะผุดขึ้นมาบนหน้าของเราทั้งสองสักที ยองแจหัวเราะเบาๆในลำคอ พร้อมตีที่หน้าผมอย่างแรง...

    ผวัวะ!!

    "นายจะแสดงให้ฉันเห็นได้ไง ชองแด? เมื่อกี้นายยังทำฉันร้องไห้เลย ถ้าปากฉันเจ่อเป็นกันสาดเหมือนปากนายล่ะ! TT" ยองแจโอดครวญพลางทำปากเจ่อเยาะเย้ย

    "หนอย!! นายว่าฉันปากเจ่อเรอะ เดี๋ยวจะจูบให้หายใจไม่ออกตายซะดีไหม!!!"

    "คึ... ถ้าตายแบบนี้มันน่าสนอยู่นะ ^^"

    "ยองแจนายอย่าแรดได้มะ!! TT^TT อย่าไปอ่อยใครเขาด้วย!!"

    "นายน่ะ! คราวหน้าอย่าทำกับฉันอย่างนี้ ฉันยังเจ็บปากอยู่เลย!"

    "อื้ออ...รู้ล่ะน่า คราวหน้าจะเอาให้หวานลืมโลกไปเลย~ สัญญา...."

    "คราวหน้ามันเมื่อไหร่กัน (' ')"

    "เดี๋ยวนี้เลยไหมมม? ^ ^) หึๆๆๆๆ"

    "ด...แดฮยอน ไม่เอาๆๆ!! แดฮยอน! อุ๊บบบ อื้อ......."

    ผมบีบแก้มของเขาไว้ทั้งสองข้าง แล้วประกบปากจูบลงไปอย่างนุ่มนวล อ่อนหวานต่างจากจูบนั้นอย่างลิบลับ ริมฝีปากนั้นก็ตอบรับผมกลับมาอย่างนุ่มนวลเช่นกัน เชื่อสิ! ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้จริงๆนะ~ ผมแค่ปล่อยมันไปตามความรู้สึกน่ะนะ~




เอ้อออ TT ยุ่งอิรุงตุงนัง~ รอบนี้ ขอลงOne shot ไปก่อนละกันนะคะ TT เงียบไปไหมน้อ~
ไรเตอร์ขอโทษนะคะ~ ขอบคุณทุกวิว ทุกคอมเม้นท์ค่ะ จุ๊บบ ♥


:)  Shalunla