คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lesson One
Lesson One …
ห้อพยาบาล โรเรียนมัธยมปลายื่อัในโล
“อาารย์ยอลรับ ผมปวหัวอนอนพัหน่อยนะรับ” อีอ เลาประธานนัเรียนเอ่ยเสียใสัับำพูหลัาเปิประูเ้ามาแล้วเินรไปยัเียนอนในห้อพยาบาลอย่าล่อแล่ว ร่าสูที่ำลันั่เียนรายานประำวันอยู่ที่โ๊ะทำานเหลียวลับมามอ แล้วยิ้มให้ลูศิษย์าประำ
“นอนพัแล้ว่อยลุึ้นมาื่มาับอาารย์แล้วันนะ” อยอลบอแล้วหันลับไปสนใรายานประำวันรหน้า ในเมื่ออีอเป็นแประำที่มาทุวัน ทั้ๆ ที่เารู้ว่านัเรียนนนี้ไม่ไ้มีอาารปวหัวอย่าที่บอ ็แ่อยาหลบมาพัหายใบ้าเท่านั้น...
“อาารย์รับ วันนี้อาาราเมลนะรับ ราวที่แล้วอร่อยมาเลย” อยอลยิ้มรับับำร้อออลูศิษย์
“แ่นมไม่้อนะรับ ผมเรียมมาแล้ว” อที่นั่อยู่บนเียหันหน้ามาุยับอาารย์ประำห้อพยาบาล พลาูถุนมใหู้ “นี่ไรับ ุี้อโแลผมทำเอเลยนะรับ”
รื...เสียเปิประูทำให้ทั้สอนหันไปมอพร้อมัน อรีบล้มัวลนอน่อนะึผ้าห่มึ้นมาลุมไว้แทบมิหัว ะที่อาารย์อยอลลุึ้นาที่นั่เินเ้ามาหา
“อีออยู่ที่นี่หรือเปล่ารับ” เสียเรียบิะห้วนอประธานนัเรียนิมอยูเอ่ยถาม ทั้ๆ ที่เห็นอยู่แล้วว่าไอ้นที่เพิ่ถามหาำลัุัว่อนอยู่ที่ไหน ิหรอว่าะหลบสายาเียบาอเาไ้ ไม่มีทา!
“อปวหัว อาารย์เพิ่ให้ินยา ้อให้พัสั2-3ั่วโม” อยอลบอ้วยรอยยิ้ม
“แ่านอผมมันรอไม่ไ้นะรับอาารย์ ถ้าอยาะไม่สบายทำไมไม่ทำานให้เสร็่อน หลัานั้นะป่วยนเ้าโรพยาบาลผม็ไม่สน!” ประธานยูยัน้ำเสียเรียบเย ทั้ที่วาส่อแววไม่พอใายั
“เอ่อ...อาารย์ว่าใเย็นๆ ีไหม อาารป่วยมันห้ามันไม่ไ้หรอนะ”
“มันห้ามไม่ไ้แ่็ป้อันไ้ไม่ใ่หรอรับ...เอาเถอะ ถ้าเา 'หาย' ป่วยแล้วอาารย์่วยบอให้เาไปหาผมที่ห้อรรมารนัเรียน้วยแล้วัน” ประธานยูเน้นำว่า หาย อย่ารู้ทัน่อนะเินลับไป
“ฮู้ววว อยูนี่ น่าลัวริๆ” อยอลถอนหายใยาวแล้วเินลับมานั่ที่เิม สายาเหลือบแลไปยัเียที่มีอนอนอยู่
“อบุนะรับ” อยอลยิ้มรับำอบุเสียแผ่วที่ัมาานบนเีย
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
มัธยมปลายปีที่ 2 ห้อ 7
รื....เสียเปิประูห้อัึ้นแทรบทเรียนออาารย์วิาประวัิศาสร์ ิมมยอูเินเ้าห้ออย่าไม่สะทสะท้านมานั่ที่อนเอ
“อะ เอิ่ม! ิมมยอู เธอมาสายนะ” เสียอาารย์สาวสั่นนิๆ มยอูยเท้าึ้นวาพาบนโ๊ะ พลาเลิิ้วึ้นแล้วเอียหน้าถาม ้วยรอยยิ้มมุมปาที่ทำให้อาารย์สาวถึับเสียวสันหลัวูบ
“อาารย์พูว่าอะไรนะรับ”
“อะ ...” อาารย์สาวส่ายหน้าเร็วๆ เป็นำอบหันหลัลับไปั้หน้าั้าสอน ภาวนาในใให้รีบหมาบเสียที ร้อยวันพันปีเ้าเ็เเรนี่เ้าเรียนวิาเธอแ่ไม่ี่รั้ มาี่ที็เห็นหลับลอ แล้วทำไมวันนี้ะ้อมาสาย้วยนะ โถ หมาบเสียทีสิ
ริ๊.... เสียริ่บอเวลาหมาบเรียนัึ้น อาารย์สาวรีบเอ่ยบบทเรียนสั่รายานแล้วรีบเินออาห้อ นัเรียนในห้อ่าหันมาุยันส่เสียั บาลุ่มหนัหน่อย็ว้าปาระาษัน
ปึ...! ้อนระาษที่ถูปั้นนลมถูว้าไประทบผมสีน้ำาลทอที่ฟุบอยู่บนโ๊ะเรียน นัเรียนายร่าเล็ที่เป็นเ้าอระาษยืนหน้าี ะที่เหยื่อผู้เราะห์ร้ายสะลึมสะลือื่นึ้นมา หัน้ายหันวาแล้ว้มลเ็บระาษ้อนนั้นึ้นมาถือไว้เยหน้าึ้นมอรอบๆ สลับับมอ้อนระาษเ้าปัหาในมือราวับะถามหาเ้าอ นสายาเหลือบไปเห็นเพื่อนายร่วมห้อที่ยืนหน้าีัวสั่นอยู่
“...อนาย?” เสียเ้มถาม เอียหน้าเล็น้อย นัเรียนายนเิมพยัหน้าสั่นๆ เร็วๆ เาโยนระาษในมือไปมาสอสามรั้ แล้วว้าใส่หน้านัเรียนายร่วมห้อที่้มหน้าหลบอย่ารวเร็ว
“ื่นมา็อย่าอารม์เสียิ๊ โฮย่า! อยานอน็ไปห้อพยาบาลเ่ะ” เสียมยอูบอ มือพับเรื่อบินระาษแล้วว้าใส่หัวโฮย่า
“เออ!” รับำเสียระแทพร้อมับยำเรื่อร่อนนยับแล้วปาืน มยอูรับพลาส่ายหน้าหัวเราะอบใ โฮย่าวัสายามอเพื่อนร่วมห้อนเิมที่ยัยืน้มหน้านิ่ แล้วเินระแทไหล่ออาห้อไป ทิ้ให้เพื่อนร่วมห้อถอนหายใอย่า โล่อ
รื...เสียประูห้อพยาบาลเปิออ อยอลที่ำลัรินาาราเมลใส่ถ้วยาสีรีมส่ให้อะั ่อนะพาันถอนใอย่าโล่อเมื่อเห็นว่าเป็นโฮย่าเินหน้ามุ่ยเ้ามา
“นึว่าผมเป็นไอ้ประธานผีิบหรือไ” โฮย่าพึมพำ รู้ีว่านที่อบมาหลบในห้อพยาบาลเรและลัวประธานนัเรียนนาไหน แ่นาลัวยัไม่ยอมลาออาำแหน่เลาไอ้หมอนั่นอี เาละไม่เ้าใริๆ
“โธ่ อย่าพูเสียัสิรับฮยอ เี๋ยวใรไ้ยินเ้า” อรีบยนิ้วี้ึ้นแนบปาบาๆ อัวเอ ส่สัาให้โฮย่าเบาเสียลบ้า
“มาพอีเลยโฮวอน เราำลัะิบาอนบ่ายัน” อยอลเอ่ยพลาเินไปหยิบถ้วยาสีม่วอ่อนอีใบออมารินาส่ให้โฮย่าที่รีบนั่ล้าๆ อ แล้วยื่นมือรับถ้วยามาิบอย่ายินี
“าอาารย์อร่อยที่สุใ่มั้ย ฮยอ” อรีบเอ่ยเอาใ พลายิ้มหวานหันไปหาแนวร่วมที่ยาึ้นื่ม้วยสีหน้าผ่อนลาย โฮย่าพยัหน้ารับอย่าเห็น้วยอาารย์อยอลอมยิ้มปลื้ม ับำมอลูศิษย์ทั้สอนที่มัมานั่เล่นนอนเล่นที่ห้อพยาบาลเป็นประำ อีอเ็หนุ่มหน้าหวานเรียบร้อย ที่เาไม่มั่นใว่าอบหนีานหรือหนีประธานนัเรียนันแน่มาหลบที่ห้อพยาบาลบ่อยๆ ส่วนโฮวอนนัเรียนหัวโที่อบมีเรื่อ่อย แ่เามั่นใว่านั่นไม่ใ่สิ่ที่โฮวอน้อารและื่นอบเป็นแน่ เ็สอนนี้อบหลบเ้ามานอนอยู่ในห้อพยาบาลแรๆ เา็ายามบ่ายินอยู่แล้วนเียว พอเ็ๆ มาบ่อยๆ เ้า็ลายเป็นมรมน้ำายามบ่ายไปโยปริยาย หน้าที่าเป็นอเาส่วนนมหรืออว่าอ็เป็นนัารโยโฮวอนมีหน้าที่ิมและมอย่าเียว (มไ้อย่าเียวแม้ว่าะไม่อร่อย) ทั้อาารย์และลูศิษย์พาันพูุยไปเรื่อยเปื่อยนริ่บอเวลาหมาบพัเที่ยัึ้น โฮวอนเยหน้าามเสียแล้วถอนหายใออมานำถ้วยาัวเอไปล้าว่ำไว้แล้วเินไปล้มัวลนอนเียที่อับอเมื่อเ้า
“ฮยอนี่ินแล้ว็นอน ัวถึไ้ันไล่ะ” อพึมพำไล่หลั หันมายิ้มให้อาารย์สอมือเ็บถ้วยาและานนมไปล้า
“ั้นผมไปเรียน่อนนะฮะอาารย์ พรุ่นี้ินเ้ีไหมฮะ”
“ามใเธอสิ ไม่ั้น็ถามโฮวอน อาารย์อะไร็ไ้” อทำหน้ายู่แล้วหันไปทาเียที่โฮวอนนอนอยู่
“ฮยอฮะ พรุ่นี้ินเ้นะฮะ”
“ทำอะไรมา็ินหมนั่นแหละ ทำๆ มาเถอะ” อ้อนวับเมื่อไ้ยินำอบแบบอไปที หันมายิ้มให้อาารย์อีรั้่อนะเินลับห้อเรียน
“อ้ะ...อลืมหรือเปล่านะว่า้อไปหาอยูที่ห้อรรมารนัเรียน...” อยอลพึมพำอย่าไม่สบายใ
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“อ่ะ...เฮ้ยยย!!!” อร้อเสียัเมื่อมีมือปริศนาระาแนึเาเ้าไปในห้อระหว่าทาเินลับห้อเรียน
“ปะ ประธานยู!!”
“ทำไม? เห็นหน้าันแล้วใเลยหรอ? อีอ...” ประธานนัเรียนถามเสียเย็น อรู้สึถึลาร้ายทันทีที่ไ้ยินื่อเ็มอนาอีฝ่าย ใบหน้าหวานีเผือเมื่อประธานนัเรียนเอื้อมมือไปล็อประูห้อ
“ปะ ประธานมีอะ...ไรหรือเปล่าฮะ” เสียใสถามอย่าหวาหวั่น ไม่ เหุาร์นั้นมัน้อไม่เิึ้นอี เาะไม่ยอมอีแล้ว อพยายามบอัวเอทั้ๆ ที่มันไม่เยไ้ผล
“นายยัทำานให้ันไม่เสร็” ประธานยูบอสายาไล่่ำลนอ้อยมือึ้นุมเนไทัวเอไว้แน่น พลาส่ายหน้าวาู่สวยเริ่มมีน้ำเอ่อลอ
NC CUT
B B วันนี้แ้เเ่สอธีมพอ = = // โนถีบ... ็ปวหัวนี่นา ุิๆ !! โ้ิบ B B
ความคิดเห็น