มุมอับของดวงดาว

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อความเหน็บหนาวย่างก้าวเข้ามาในหัวใจฉัน....

ฉันไม่ใช่คนเหงา ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอ ฉันเป็นคนเข้มแข็ง ทุกครั้งที่เจอเรื่องร้ายๆฉันมักจะบอกกับใจตัวเองเสมอ ฉันบอกกับตัวเองเมื่อไดรับรู้ว่าว่าหัวใจที่เต้นอยู่ในอกตอนนี้กำลังเผชิญในสิ่งตรงกันข้าม และฉันไม่สามารถทำใจยอมรับมันได้ เมื่อความเดียวดายมาเยือน เป็นธรรมดาที่ปุถุชนจะโหยหาความรัก ความอบอุ่น แต่เมื่อไม่มี มันจึงเป็นการดีที่สุดที่จะเคยชินกับความเจ็บปวดและเดียวดาย ซื่งไม่ง่ายเอาเสียเลย เหมือนเวลาเราตกต้นไม้ ตกเมื่อไหร้ก็เจ็บเมื่อนั้น จะตกกี่ครั้งก็ยังเจ็บเหมือนเดิม  ฉันก้าวน้อยๆเดินทอดน่องไปตามทางลูกรังอันมืดมิด หัวใจที่เย็นยะเยือกไม่นึกสะท้านต่อเสียงคำรามของท้องฟ้า หรือแม้แต่ลมหายใจอันแผ่วเบาของฉันจะหมดไป ฉันรู้แต่เพียงว่าเธอจะเดิน เดิน แล้วก็เดินไปข้างหน้า ไม่มีวันที่ฉันจะหันหลังกลับไปหาความเจ็บปวดที่สัมผัสมาตลอดหลายสิบปีตั้งแต่ฉันจำความได้  ฉันไม่รูหรอกว่าทางที่เธอกำลังก้าวต่อไปนี้จะไปสิ้นสุด ณ ที่ใด ฉันจะเดินไปถึงปลายทางหรือไม่ ฉันไม่รู้ ไม่เคยรู้ และไม่มีใครรู้ แต่ที่ฉันรู้คือมีเสียงกระซิบเลือนลางอยู่ข้างๆ บอกให้ฉันต่อสู้ สู้แล้วชัยชนะก็จะกลายมาเป็นของฉันเอง....