ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : RUN TO YOU - 00
RUN TO YOU
00
ุเื่อเรื่อรัแรพบมั้ยรับ? ผมนหนึ่แหละที่ิว่ามันไร้สาระ แ่แ่เพียเสี้ยววินาทีที่ผมไ้สบาเาโยผ่านอโทรศัพท์ ใอผมลับเ้นแรและสมอ็ถูใส่โปรแรมไว้ว่า ผมรัานยอล
มันอาะไร้สาระสำหรับบานแ่สำหรับผมมันเป็นวามทรำที่ยิ่ให่ วามรัรั้หนึ่อผม เรื่อราวอานยอลมันะอนและอยู่ลึลไปในหัวใอผม
ผมื่อแบฮยอน หรือื่อริ็ือ บยอน แบฮยอน อายุ 18 ปี อนนี้ผมอาศัยอยู่ับแม่ที่อเมริา ุอาะเอำถามมามายในหัวว่า แล้วพ่อล่ะ? แล้วทำไม้ออเมริา? เรื่ออเรื่อือพ่อับแม่อผมอย่าัน ผมเลยย้ายมาอยู่ับแม่ที่อเมริา เิมที่อนแม่แ่านทาบ้านฝั่แม่มีธุริมามายเรื่อที่ะอย่าับพ่อึไม่้อเ็บมาิให้หนัสมอเหมือนอนแ่ เพราะพ่อผมเป็นแ่นัร้อามร้านอาหารไม่ไ้มีอะไรเลิศหรู ไม่สามารถทำให้าและยายอผมพอใไ้
ที่สำัพ่อไม่ไ้อยู่ที่เาหลีนเียวหรอนะ ผมมีน้อายฝาแฝ ื่อ บยอน แบโฮ เราเิห่าันแ่วินาทีเียวอย่าถามถึเรื่อหน้าาเพราะเหมือนันอย่าับแะ มีแ่นิสัยและสมอที่แ่าันเท่านั้น
นิสัยอแบโฮน่ะเหรอ อืม...? ะว่าโลส่วนัวสูหรือยัไีล่ะ เอาเป็นว่าแบโฮอบอยู่แบบสบๆ ไม่ยุ่ับใร ่าาผมที่เวลาอยู่บ้านหรืออยู่นเียว็อยาะออไป้านอ แ่พอเอนเยอๆ ็อยาะ home alone อนนี้เี๋ยวนี้
ว่า้วยเรื่อสมอ แบโฮเป็นนที่ลามาและเรียนีมา ไม่เยทำให้พ่อผิหวัเลย้วย ส่วนผมสมออผมไม่ไ้มีอะไรีเท่าไหร่ ที่ผมเื่อว่าผมเ่และไม่มีใรเทียบผมไ้เลย็ือร้อเพล ผมร้อเพลเพราะนะและุยายไม่อบใเท่าไหร่ที่แม่เลือผมมาอยู่อเมริาแทนที่ะเป็นแบโฮเพราะารร้อเพลอผมะเอาไปบริหารบริษัทพันล้านอุาุยายไ้ยัไ
ในมือผมถือโทรศัพท์เรื่อหรูสีำ เ้าทวิแล้วเลื่อนหน้าอไปมาอย่าไรุ้หมาย ่อนะเสิร์หาแอเาท์อแบโฮ พูถึแบโฮแล้วพ่อ็แปล แทนที่ะส่แบโฮไปเรียนโรเรียนที่หลัสูรารสอนีๆ ให้มันไ้พันาสมอลับส่แบโฮเรียนโรเรียนนรีเยเลย
ผมเลื่อนส่อูทวิเอร์แบโฮไปเลื่อยๆ ่อนะสะุาับผู้ายนหนึ่ที่มาไล์ ไวเท่าวามินิ้วผมรีบไปที่รูปโปรฟายอเา ผมสบาเาผ่านอโทรศัพท์ เหมือนเวลาหยุหมุนโลทั้ใบอผมลายเป็นสีมพู แบบนี้รึเปล่า ที่ว่ารัแรพบเพียสบา...
ปาร์ านยอล ื่อรปเสื้อนัเรียน เอ๊ะ! ยูนิฟอร์มนี้มัน...โรเรียนที่แบโฮะย้ายไปนี้หน่า แบบนี้มัน้อทำอะไรหน่อยะแล้ว
ผมไม่รอ้ารีบโทรศัพท์โทรหาแบโฮ
[ว่าะ-] ปลายสายยัพูไม่ทันบผม็สวนึ้น
"แบโฮ พี่มีอะไระเสนอ" ผมพูใส่แบโฮอย่าื่นเ้น
[เรื่อ?]
"นายำลัะย้ายโรเรียนไปโรเรียนนรี พี่รู้ว่านายไม่อยาไป"
[แล้ว...?] ปลายสายูไม่สบอารม์ับผมเท่าไหร่ - -
"พี่็เลยะเสนอให้นายมาอเมริาแล้วพี่ะไปเาหลี"
[แบฮยอน...พี่้อบ้าไปแล้วแน่ๆ]
"นายมาอเมริา มาเรียนสิ่ที่นายอบ ส่วนพี่ะไปเรียนโรเรียนนรีนั้นเอไม่ีเหรอ วิน-วินไ"
[เห้อ...ะไม่ถามหรอนะว่าทำไม เพราะเป็นเหุผลปัาอ่อนแ่้อเสนอนี้น่าสนเลยะถามว่า้อทำยัไ] เยส!! ในที่สุ ใล้วามริแล้วววววว
"็ไม่มีอะไรมา.......ลมั้ย" ผมเล่าแผนารสุฟรุ้ฟริ้เผื่อามหารัแท้อผมให้แบโฮฟั
[ล] ผมัสาย อยาะร้อรี๊ัๆ แ่เรใหน้าหล่อๆ อัวเอ
หลัาีใับัวเอเสร็เรียบร้อย ผม็เินไปหาแม่ที่ห้อรัวเพื่อำัแผนลับสุยอั้น่อไป
"แม่รับ ่วยอไฟท์บินไปเาหลีพรุ่นี้ให้แบไ้มั้ย" แม่ที่ำลัทำอาหารหันมาเบิาว้า่อนะถามแบบๆ
"ไปทำไมลูแบ? ะเปิเทอมแล้วนะ อี 1 อาทิย์เอ"
"อะ เอ่อ...อ๋อ! แบะไปให้แบโฮิวให้่อนเปิเทอมฮะ" เือบๆ ลืมิเหุผล้อนี้มาะไ้
"อ่อแบฮยอนอแม่นี้ยันริๆ เลยลู" แผนารนี้มันีอะไรแบบนี้ แม่มว่าเป็นเ็ี บวับไ้ไปหาานยอลัวริ แถมถ้าแบโฮมาเรียนที่นี้แทน เรเรา็ีไปอี โห้ววววว "ั้นเรา็ื้อั๋วให้แบโฮมาหาแบฮยอนที่นี้ไม่ีว่าเหรอลู"
"อ๋ออออออ ือพรุ่นี้แบโฮเปิเทอมแล้วอ่ะรับ"
"อ้าว? แล้วแบโฮะมีเวลาิวให้แบเหรอ?" ทำไมแม่ี้สสัยแบบนี้เนี่ย วันอื่นๆ ยัไม่เห็นถามอะไรเลย
"มีสิรับ เวลาแบโฮลับบ้านไ อนเย็นอ่ะรับ"
"อ๋อ ั้นไ้เลยเี๋ยวแม่อให้ แล้วแบะไปี่วันลู" สำเร็! สำเร็! ใล้วามริแล้วแบฮยอน
"สั 5 วัน็พอรับ" ทำไม้อ 5 วันน่ะเหรอ เพราะว่าพ่อไม่อยู่บ้านหนึ่อาทิย์น่ะสิ เวลาผมไปโรเรียนแบโฮ็้ออยู่บ้านไป่อน เพื่อไม่ให้แม่สสัย 5 วัน็ำลัพอีับารไปิว
"โอเ้ะ เี๋ยวแม่อั๋วให้นะ บินไ้เลยพรุ่นี้" ทายสิว่าโีอผมอีอย่าืออะไร? โรเรียนนั้นเป็นโรเรียนประำไล่ะ ถ้าผมอยู่ับพ่อแล้วเิหลุพูมาึ้นมา พ่ออาะสสัยไ้
"อบุรับ" อยาะยิ้มนปาีแ่อนนี้็ทำไ้แ่ยิ้มมุมปา
ทายสิอนนี้ผมอยู่ที่ไหน ไม่อยาะอวเลยว่าผมอยู่เาหลีแหละ อนนี้ผมอยู่ที่สนามบินอินอน ส่วนอนนี้ำลัทำอะไร ็ำลัามหาัวน้อายฝาแฝสุที่รัอยู่ แบโฮบอผมว่าะมารับแ่อนนี้ผมยัไม่เห็นแม้แ่เหาอมัน
"พี่!" ะที่ผมำลัยืนบ่นับัวเอในใอยู่ีๆ แบโฮ็เินมาแะไหลา้านหลั
"อ้าว! นายมา้า" ผมบ่น
"เอาเถอะ รีบไปโรเรียนันพี่้อเอาอไปเ็บที่หอ" แบโฮบอ
ผมเินามแบโฮออมาหน้าสนามบิน แบโฮุแรถปลล็ออัโนมัิ แล้วึ้นไปนั่ ผม็เปิประูรถแล้วึ้นไปนั่
"นี้แบโฮ พ่อให้นายับรถแล้วเหรอ?"
"ไม่อ่ะ" อ่ะอ้าว ละละแล้วที่มันทำอยู่นี้ือ...? "นั้นนี้รถอป้า้าบ้านยืมมารับพี่นั้นแหละ"
"เาให้่ายนานั้นเียว...?"
"บอว่าพี่ายาย้อรีบไปที่โรพยาบาล" เอ่อ...
"..." ูพูไม่อออ่ะแบโฮ
"ถึแล้ว" แบโฮอรถหน้าโรเรียน"ลไปสิพี่"
"ะ ันื่นเ้นอ่ะ ันูเหมือนนายรึยั" ผมหันไปถามน้าๆ
"พี่เหมือนผมั้แ่เิ" แบโฮทำหน้าเอือมๆ
"โอเ โอเ" ผมหายใเ้าออ
"พี่ไม่้อัวลที่นี้ไม่มีใรรู้ัผม"
"ันไปล่ะ" โอเ! พร้อม!
หลัาผมแลพาสปอร์อสำัและเอาพาสบอร์ิ้ไฟท์บินไปอเมริาให้แบโฮ็เินลมาารถ ่อนอื่นเรา้อหาหอสินะ...ะไ้รูมเมทเป็นนยัไ็ไม่รู้
เี๋ยว! นนั้น! รนั้น!!!! ไวว่าวามิผมวิ่ไปหาเป้าหมาย ไม่! ไม่! อย่าเพิ่เินไปสิ นเยอะริโรเรียนนี้ผมะเินไปรไหน็้อฝ่าฟันนไป เป้าหมายเินห่าออไปเลื่อยๆ เลื่อยๆ ไม่นะ...ทำยัไให้เาหยุ
"ปะ ปะ ปาร์านยอล!!!" ผมะโนออไป และูเหมือนะไ้ผล เสียอผมลอยผ่านผู้นรหน้าไปเะหูานยอล ร่าสูหน้ามาทำหน้า รู้ัวอีทีอนนี้็ยืนอยู่หน้าเาะแล้ว
"เรารู้ััน้วยเหรอ" ะะะิบหา-แล้ว สายามอมาที่ป้ายื่อบนหน้าอผม "บยอน แบโฮ" -///-
- - - - - - - - -
เปิเรื่อใหม่
โอ้ยยยยเิน่ะเิน
ปล. ยัไม่ไ้แ้ำผินะ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น