KOOKMIN [MY MEMORIES]

MEMORIES

เราจำพี่ไม่ได้ เราไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพี่หลงเหลืออยู่เลย

แต่ในความทรงจำของพี่มันมีแต่เรานะ จีมิน

'พี่คิดถึงเรามากๆนะ'

'พี่จะไม่ไปไหนแล้ว'

'พี่จะอยู่กับเรา พี่จะทำให้เราจำพี่ให้ได้'

'พี่รักเรานะ'

มินเห็นหน้าพี่ตอนที่มินลืมตาขึ้นที่โรงพยาบาลมินจำหน้าพี่ได้ดีเลย

พี่ต้องอยู่กับมินนะอย่าให้มินต้องอยู่คนเดียว อย่ารู้สึกดีกับคนอื่นด้วยนะ

'พี่คนนี้เป็นใคร ทำไมเค้าทำตัวสนิทกับมินขนาดนี้'

'มินไม่รู้จักเค้า'

'มินไม่อยากอยู่กับเค้า'

'แต่ทำไมมินถึงรู้สึกอบอุ่นเวลาเค้าอยู่ใกล้ๆมินล่ะ'

------------------------------------------------------

INTRO

              เครื่องบินลำใหญ่พุ่งทะยานไปบนท้องฟ้าที่มีกลุ่มเมฆมากมายลอยผ่านไปพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆที่ส่องเล็ดลอดเข้ามายังบานหน้าต่างบานเล็กของเครื่องบิน ใบหน้าคมมองออกไปด้านนอกพร้อมกับสายหูฟังที่เปิดเพลงเสียงดังเสียบไว้ที่หูทั้งสองข้างเพื่อไล่ความเหนื่อยล้าจากการเรียนออกไปและต้อนรับการกลับบ้านที่เกาหลีด้วยความสุข

              อยากกลับไปกอดก้อนกลมๆ




              รอพี่อีกนิดนะคะตัวเล็ก:)




-------------- 14:30 @สนามบินอินชอน--------------




              Rrrrrrrrrrr
              เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มสั่นเครือก่อนที่มือหนาจะล้วงแล้วหยิบขึ้นมาดูชื่อปลายสาย




              'แม่' นิ้วโป้งเรียวยาวกดรับทันทีก่อนจะนำมาแนบหู




              [จองกุก มาถึงรึยังลูก?]


              "ถึงแล้วครับแม่ นี่ผมกำลังรอแท็กซี่กลับบ้านพอดี"


              [รีบๆมาเลยนะลูกมีเพื่อนมารอจัดงานเลี้ยงเต็มบ้านเลย ดูมีความสุขกันจริงๆ55]


              "พวกนั้นมันไม่ทำบ้านวุ่นวายใช่มั้ยครับ?"


              [สีสันน่ะลูกแม่ไม่ซีเรียสหรอก]


              "เอ่อ แม่ครับ"


              [ครับลูก?]


              "จีมินเป็นยังไงบ้างครับแม่"


              [อืมมม แม่ไม่เจอน้องเค้าสักพักแล้วนะ แถมทั้งบ้านก็ปิดมืด เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่เลย]


              "แล้วแม่จีมินไม่ได้บอกอะไรแม่เลยหรอครับ?"


              [ไม่บอกเลย หายไปได้สามวันแล้วเนี่ย]


              "หายไปไหนของเค้ากัน..."


              [อะไรนะลูก?]


              "ปล่าวครับๆ แท็กซี่มาแล้วเดี๋ยวผมรีบกลับไปนะแม่"


              [จ้า]




              เมื่อบทสนทนาจบลงแท็กซี่คันหนึ่งก็จอดเทียบที่ด้านหน้าของร่างสูงพอดีเขารีบยัดสัมภาระเข้าไปในรถแล้วบอกทางโชเฟอร์ให้ไปส่งทันที




              "จอดตรงนี้ก็ได้ครับลุงเดี๋ยวผมเดินเข้าไปต่อเอง" เขาเอ่ยบอกโชเฟอร์ก่อนที่รถแท็กซี่จะค่อยๆจอดลงแบบนิ่มๆ มือหนายื่นเงินให้ก่อนจะขนสัมภาระตนลงมาแล้วเดินเข้าบ้าน




              ปั้ก! "อ๊ะ! ขอโทษครับลุงเป็นอะไรมากรึป่าว" ด้วยความเหม่อลอยของจองกุกเขาจึงเดินไปชนเข้ากับลุงแก่คนหนึ่งทำให้ถุงแอปเปิ้ลของลุงหล่นลงกับพื้น เขาช่วยพยุงคุณลุงคนนั้นให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะช่วยเก็บแอปเปิ้ลให้คุณลุง




              เขาก้มหัวให้คุณลุงหนึ่งที่ก่อนจะลากกระเป๋าแล้วเดินกลับบ้านต่อ แต่ไม่ทันที่จะก้าวขาไปไหนได้ไกล เสียงของลุงคนนั้นก็ดังขึ้นเรียกให้เขาหยุดเดิน




              "พ่อหนุ่ม..."




              "ครับ?"




              "ระวังของรักเอาไว้นะ ดูแลให้ดี ไม่งั้นมันจะถูกขโมยไปเสียก่อน" เมื่อคุณลุงเอ่ยจบก็เดินไปทันที ทิ้งให้ร่างสูงยืนขมวดคิ้วเป็นปม งงกับคำพูดของลุงเค้าอยู่อย่างงั้น




              ของรักอะไรวะ....

--------------------------------------

TALK WITH WRITER

ฮั่นแน่~ ! งงกับฟิคหล่ะซี๊! ถ้างงก็ติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆแล้วจะหายงงเน้อ คิคิ