คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02 :: ซื่อบื้อกวนตีน
02 :: ื่อบื้อวนีน
ในยามเ้าอวันถัมา ร่าอใรสันำลัเินบนฟุปาธ้าถนน ที่มโพไม่่อยมีรถมาเหมือนในเมือ มัน่อน้าะเียบสบ อาาศบริสุทธิ์ถูมูรั้นสูเ้าไป่อนะ้มลหยิบอห้า้าทามาถือไว้ มุ่รไปยัโรเรียนที่อยู่ไลาบ้านัวเอ 1 ิโลเมร
บยอนแบฮยอนนนี้ำลัเินไปโรเรียน ออาบ้านั้แ่เ็โมรทุวัน เพราะลัวะไปสาย
ระหว่าเินไปเรื่อยๆ็มีรถันสีำออมาาประูรั้วบ้านหลัให่ มือเล็ยึ้นมายับแว่น ปรับโฟัสาให้มอไปในรถันนั้น ็เห็นใบหน้าอนหนึ่ที่เท้าามอมาทานี้พอี
ใ่ นๆนั้นือปาร์านยอล เพื่อนนใหม่อเานั่นเอ แบฮยอนยมือึ้นสุแน่อนะโบมือไปมาให้ับนที่อยู่ในรถ แ่็ไ้แ่สายาเย็นาลับมาเท่านั้น เพียเสี้ยววินาที รถันนั้น็เลี้ยวและแล่นไปามถนน
“หูว านยอลรวยั” แบฮยอนเินมาหยุอยู่หน้าบ้านหลัให่สอั้น ้าหน้าบ้านมีน้ำพุและสวนอไม้ ทำให้ร่าเล็เินเ้าไปเาะลูรอประูรั้ว
“ว้าว สวย อสมอนั่นสีสวยั” นัย์าเรียวเพ่มอไปยัอหอนไ่สีแมพูส รู้สึเย็นๆที่าึ้มลมอ
“แฮะๆๆ หือๆ” แบฮยอน้มลลูบหัวเ้าหมาบีเิลัวน้อยน่ารัที่ลอหัวออมาเลียาเา มือเล็สอมือับหน้าหมาให้เยึ้น่อนะยับมือไปมาอย่าหมั่นเี้ยว
“ไเ้าัวน้อย ื่อไรเราอ่ะ” พูับเ้าหมาบีเิลทั้ๆที่มันไม่อบลับมา เสียราหิๆ่อนหัวเล็ๆะถูาแบฮยอนไปมา
“อะ ั๊ี้น่า เราะเรียนายว่าานยอลแล้วันนะ” หมาัวนี้มันน่ารัริๆ อยู่ในบ้านานยอล็้อเป็นอานยอล เสเลยเรียมันว่าานยอลไปะเลย
“สายแล้วนี่นา เราไป่อนนะานยอล บ๊ายบาย” โบมือบ๊ายบายหมาน้อย่อนะรีบสาว้าวเิน ไว้่อยมาเล่นันใหม่นะานยอล
แบฮยอนเินเ้ามาในโรเรียน อย่าแรือมอหานัวสูเพื่อนเา่อนีว่า ในหัวอนนี้ือ เาะ้อไปห้อประำ เพราะานยอลอาะไปไม่มีที่ไป าสั้นรีบเินไปที่ห้อประำทันที
“เฮ้ ! ลืมผูเือรอเท้า” เสียอใร็ไม่รู้ะโนไล่หลัมา อนที่ำลัะึ้นบันไ แบฮยอนหันไปทั้ัว มอนัวสูว่า่อนะมวิ้ว ใรน่ะ ทำไมไม่เยเห็นเลย
“อ่าหรอรับ” แบฮยอน้มลผูเือรอเท้า่อนะยืนรและโ้ให้นรหน้า
“อบุรับ นายื่อไรหรอ แล้วทำไมใส่าเวอร์มับเสื้อยืละ”
“หืม” นัวสูเลิิ้วเ็นัเรียนที่ใส่แว่นนนี้ เมื่อวานเาพึ่บรรุมาเป็นรูพละสอนบาสนใหม่ ถึะอายุแ่ 20 ็เถอะ แ่เ็นนี้ไม่รู้ริๆน่ะหรอว่าเาเป็นรู หน้าเ็นานั้นเลยหรอเนี่ย
“...”
“อะอ๋อ ื่อเฮุนรับ พึ่ย้ายมาใหม่” ัอยาแล้เ็นนี้ะแล้วสิ่
“อ๋อรับ นายมีเพื่อนหรือยั ถ้ายัมาอยู่ลุ่มับเราไ้นะ เี๋ยวเราพาไปบอสถานที่ เอ้อ เราไป่อนนะ ไว้เอันนะ” ร่าสูระุยิ้ม และมอนัวเล็ๆนั่นเินึ้นบันไไป เล่นบทเป็นเ็นัเรียนนี่เรา็ีบทแเหมือนันนะเนี่ย
“านยอลมาเร็วั” แบฮยอนวาระเป๋าไว้บนเ้าอี้่อนะนั่ลไป หันหน้าไปทาานยอลที่เอาแ่หมุนลูบิอีแล้ว
“านยอลิน้าวยั”
“. . .”
“านยอล.. ิน้าวเ้ามายั”
“ห้ะ เออๆ” สายาอนัวโยัไม่ละไปไหน ไม่สนใ้วย้ำว่าไอ้เพื่อน้าๆนี่มันะพูว่าอะไร
“านยอลอบเราไม่ร” แบฮยอนเอื้อมมือไปหยิบรูบิในมือานยอลมา่อนะบิเล่นไปมา
“เห้ย ไอ้เี้ย ูะทำเสร็อยู่ละ โอ้ย ยุ่วะ” านยอลทุบโ๊ะ ุมมับัวเอ ไอ้เี้ยนีุ่้น้านัวะ
“ลูบิมันสนุหรอ ทำไมานยอลอบสนใมันมาว่าเพื่อนละ” ้า ไอ้นน่าสนใ - - ไม่อยาะบอนะว่า ถึแม้รูบิหรือลูบิมึเนี่ย ะไม่มีีวิ แ่มัน็ไม่น่ารำาเหมือนมึหรอ
“สีสวยอ่ะานยอล เวลามันอยู่ปนันูิ ” านยอลหรี่ามอเพื่อนัวเอ ไม่สิ... ูเรียมันว่า เพื่อน หรอ
“ถ้าบิลมาแบบนี้...” มือเล็บิรูบิในมือล่อนะลือมือไปบิอีฝั่ “แล้วบิอันนี้ึ้น..”
“สวยอ่ะ ูิานยอล สีเหลือ สีาว สีเหลือ แถวนี้ๆ” านยอลรอาไปมา่อนะถอนใเอาสิ่ที่ิว่าไอ้เี้ยปัาอ่อนออมาทา๊าาร์บอนไออไน์ ่อนะหยิบรูบิที่ไอ้เี้ยมันถืออยู่มา
“มึูนะ ูะทำอะไรลาๆใหู้” านยอลหันไปหาแบฮยอนที่นั่หน้ามาทาเา พู่ายๆืออนนี้ ทั้สอหันหน้าเ้าหาัน านยอลท้าวศอลับา่อนะลมือบิไปมา
แบฮยอน้มมอและ้อไปที่ลูบิที่บิไปมา เหลือาึ้นไปมอนที่บิ ิ้วเ้มมวันวุ่น ไล่สายาไปมอที่าโๆอานยอล านยอลที่รู้สึเหมือนมีใรมออยู่็เยหน้าึ้นมา
ปึ่
เพร้
หน้าผาอานยอลระทุ้แว่นาหนาๆอแบฮยอน ทำให้แว่นหล่นลมา แ่โีที่มือหนาว้าไว้ไ้ทัน แ่ไอ้ที่ล่วลไปนั้นือรูบิอานยอล ทำให้มันแระายไปนละิ้น แบฮยอนยมือึ้นมาปิหน้าไว้ทั้สอ้า ่อนะฟุบหน้าล
แบฮยอนะไม่มีวันถอแว่นให้ใรเห็นเ็า
“โอ้ย รูบิูววววว” านยอลวาแว่นไว้รหน้า ่อนะ้มลมอลูรัที่แม่แเป็นลูบาศ์สี่เหลี่ยมเล็ๆ
“เพราะมึ เ็บเี๋ยวนี้เลย” านยอลับไหล่บา่อนะออแรึให้แบฮยอนเลิฟุบหน้าลับโ๊ะไ้แล้ว
และมึะเอามือปิหน้าทำเี้ยไร
“เวาแว่นวา” แบฮยอนพลิหน้าหันเ้าผนั ยื่นมือไปอแว่นาานยอล มือหนาับแว่นมา่อนะวาไปบนมือาว วาระแทและย้ำลไป ทำให้แบฮยอนรู้สึเ็บ แ่็รีบเอามาใส่เหมือนเิม
“ านยอลทำไม้อแว่นลับมือเรา้วย เราเ็บ”
“มึ้มลู่อนไหม ” แบฮยอน้มลมอลูสี่เหลี่ยมสีหลาสีไปมา ่อนะยิ้มาหยีให้านยอล
“.?????????”
“สวยอ่ะ” พูพรา้มลไล่เ็บทุเม็และแนอรูบิึ้นมาอไว้ที่โ๊ะัวเอ
“สวยพ่อ”
“สวยพ่อือไรหรอานยอล มันแปลว่าสวยมาใ่ไหม..”
“หึ เออ อะไรที่มันมาที่สุ เาะเิมำว่าพ่อามหลั มึำไว้” แบฮยอนพยัหน้าเ้า อ่า.. วันนี้ไ้ศัพท์ใหม่อนเมือแล้ว ะ้อำเอาไปใ้บ้า
“านยอลเราอนะ”
“มึเอาไปเถอะ” ูเอาไป็ทำเี้ยไรไม่ไ้แล้ว เ่ยว่อยไปหาื้อใหม่แล้วัน หวัว่าที่มโพะมี
“านยอลใีอ่ะ ใีพ่อ” แบฮยอนอบิ้นส่วนนั้นใส่ระเป๋า ่อนะหันไปมอานยอลและพู ‘ใีพ่อ’ อย่าัถ้อยัำ
“อ่าว ไอ้สั” านยอลยมือึ้นเรียมะ่อยไอ้แว่นนี่
“อะไรหรอานยอล”
“ป่าว” ำหมัแน่น่อนะเอาล เย็นไว้ เย็นไว้ ูเป็นนสอนมันเอ เย็นไว้
“เมื่อี้านยอลบอว่าสัว์ เรา็นึว่ามีสัว์มาะอี เล่นมุหรอานยอล 555”
-_-* ้ะ ูอยู่ับมึู้อทำใสินะ นี่ถ้าไม่ิว่าพ่อมาทำานที่นี่นะ ูไม่ย้ายมาหรอ
าบแรและาบสอผ่านไป้วยี ่อมา็าบที่สาม าบนี้เป็นวิาิศาสร์อีแล้วึ่วันนี้ท้ายาบุรูะเ็บะแนน เป็นที่ื่นเ้นอแบฮยอนมาเพราะเมื่อืน็ทบทวนอยู่หลายั่วโมึ่แ่าาานยอลที่ิว่ามันเบๆสำหรับเามา ็แ่สอบเ็บะแนนท้ายบท
หลัาที่สอนเสร็ุรูเินมาแใบ้อสอบให้ มีำนวน 10 ้อ แบฮยอนมอ้อสอบ่อนะอึ้ ห้ะ.. สอบสมารหรอหรอเนี่ย... เมื่อืนแบฮยอนทบทวนเรื่อราฟมาอย่าเียวแุ่รูให้สอบท้ายบทที่เรียน นั่น็ือบทสมารนั่นเอ
“นี่รับรู”
“O_o”
“-O-”
ไม่ถึสามนาที านยอลลุึ้นเินเอาระาษำอบไปส่ ่อนะเินลับมาเ็บระเป๋า มอแบฮยอนที่ำลัพยายามหาำอบในเศษระาษ เี๋ยวนะ....
‘สอบสมาร มึะวาราฟทำเี้ยไรวะนั่น ’
านยอลยับปาโยไม่ออเสียว่า ‘สอบสมาร มึวาราฟทำไม’ แบฮยอนมอานยอลที่ยับปาพู แ่ไม่เ้าใ เลยเอ่ยออมาท่ามลาวามเียบ . .
“านยอลพูอะไร เราไม่ไ้ยิน” แบฮยอนพูออมา่อนะเอียอมอ
“. . . . . . . ” ทุนหันมามอเป็นาเียวัน ... านยอลแุไปเือบ 30 วิ ่อนะัปาัวเออย่าอารม์เสีย มอาวาใส่แบฮยอนที่เอาแ่เาหัว
“นัเรียนสอนนั้น มานี่สิ” ุรูที่นั่อยู่้าหน้าั้นเรียน วัมือเรียานยอลับแบฮยอนอย่าาโทษ และทั้สอ็เินไปหาอย่าโยี
“ะไปาบไม้บรรทัหน้าห้อหรือให้รูหัะแนน”
“าบไม้บรรทัรับ” …. เป็นแบฮยอนที่พูออไป อันที่ริ านยอละะอบว่าให้หัะแนนเลยีว่า แ่าบไม้บรรทันี่หน้าห้อใ่ไหม..
ี ูะไ้่อยมันสะวๆหน่อย ไอ้สั
“มึะพูเสียัทำไมห้ะ” านยอลที่ยืนระ่ายาเียว หยิบไม้บรรทัออมาาปาและโบหัวไอ้เี้ย้าๆไปหนึ่ที
“เอาอิไออ่ะ อ่อเอาไอ่ไอ้อินอานออนอู” (เราผิอะไรอ่ะ ็เราไม่ไ้ยินานยอลพู :แปลโย Google)
“มึ็วระรู้หน่อยป่ะว่าห้ามเสียั แล้วมึะวาราฟทำไม เ้าสอบสมาร โว๊ะ” ยมือหนามาโบหัวทุยๆอแบฮยอนอีรั้ านยอลเอาาล่อนะออมอไอ้โ่นี่
“อ่อเอาอบอวนอาบอา เอาเอยอออำเอื่ออะไอ้”(็เราทบทวนราฟมา เราเลยลอทำเผื่อะไ้ :แปลโย Google) แบฮยอนยืนอ้าแน ยา ับไม้บรรทัและมอานยอลที่ ุมมับัวเอ
“มึนี่โ่ัานัวะ อยู่ม.1หรืออนุบาลวะ ูนี่อยาะแะสมอมึออมาูว่าให่เท่าไหร่”
“อะอำอิๆอ่ออานออน อ่าอะเอาอัว” (ะทำริๆหรอานยอล เราลัว :แปลโย Google)
“มึนี่เที่ยรั เอาาลไ้แล้ว รูแม่ไม่มาูหรอ”
!!!!!!!
“ปาร์านยอล ! ทำไมไม่ทำะ”
“....”
“ั้นเธอไม่้อไปิน้าว ยืนแบบนี้นหมาบพัเที่ย” ุเินเ้าไปในห้อ สั่เ็บระาษำาบ่อนะปล่อยนัเรียนให้ออ แบฮยอนเินเอาไม้บรรทัไปืนรู่อนะเินมารหน้าานยอล
“านยอล เี๋ยวเราลไปื้ออะไรมาให้ินนะ” แบฮยอนบอ่อนะหยิบระเป๋าและวิ่ออ านยอลไ้แ่มอร่าเล็ๆนั่น ระุปา่อนะัไม้บรรทัแน่น
เี้ยเอ้ย เพราะมึนเียว
...
แบฮยอนำลัเินเ้าในสหร์อโรเรียน ่อนะหยิบนมปัมา 4 ห่อ ่อนะไป่ายัและเินออมา
“เอ ้อื้อน้ำไป้วย เี๋ยวานยอลิอ”
ร่าเล็หันลับไป่อนะหยุะั ้มลมอมือนเอที่เ็มไป้วยนมปั ไม่มีมือที่ะถือวน้ำแล้ว หันไปมอนรอบ้า่อนะหยุสายาอยู่ที่นๆนึที่ำลันั่ิน้าว
“นาย”
“ห้ะ อ่ะเอ่อ รับ”
“่วยเราหน่อย ถืออันนี้ไปที่ห้อเราหน่อย นะๆ” แบฮยอนำลัเินไปอวาม่วยเหลือาเฮุน ทำให้เ็นัเรียนันไปเป็นแถบ
แบฮยอนำลัใ้สรรพนามเป็นันเอับรูสอนบาส
. . .
“ิน้าวเสร็พอี มาสิ เี๋ยวัน่วย” รูเฮุน็ูเหมือนะเล่น้วย ทำให้เ็แถวนั้นแุันไปามๆัน
“เอาี้ีว่า นาย่วยไปื้อน้ำให้หน่อยนะ เี๋ยวเรารอ้าหน้า” แบฮยอนมอนัวสูที่ใสุ่พละอโรเรียนเินเ้าไปื้อให้ ามที่นเอบอ ่อนะยิ้มให้เมื่อเฮุนเินลับมา
“นายนี่นิสัยีั แล้ววันนี้เรียนพละหรอ เอ๊ะ มีนหวี้วย” ระหว่าที่แบฮยอนเินนำไปที่ห้อ เ้าัว็วนุยแบบเป็นันเอ เพราะอยาทำวามรู้ัับเ็ใหม่นนี้
แ่นัเรียนทุน ไม่ว่าะเินสวน นั่ันเป็นลุ่มๆ ็้อหันมอนอหัน
“อ๋อ รูให้ผมเป็นรรมารรับ เพื่อนะแ่บาส”
“บาสหรอ ั้นนาย็ ม.2 สิ รุ่นพี่นี่นา ” แบฮยอนหันมาโ้ให้เฮุน่อนะยิ้มาหยี
เ็นนี้ื่อบื่อแบบน่ารัๆยัไ็ไม่รู้แหะ
“เนี่ย านยอลน่าะินอิ่มนะ ื้อมาั้สี่ห่อ” เฮุนมวิ้วมอป้ายื่ออนัวเล็ ‘บยอน แบฮยอน’ อ่าว ไม่ไ้ื้อไปินเอหรอหรอ
“เพื่อนหรอรับ”
“ใ่แล้วละ านยอลัวโ ินเยอะแน่ๆ ” เฮุนเริ่มรู้สึอิาเ็ที่ื่อานยอละแล้ว ที่มีเพื่อนอย่าแบฮยอน
“อะ นั่นไ มาเร็วๆ านยอลหิวแล้ววว” ร่าเล็วิ่นำหน้าเฮุน วิ่รไปหาานยอลหาหลัาึ้นบันไมาเสร็ านยอลมวิ้วมอนอีนที่เินามหลัมา้วย
“นี่ไพี่ านยอลเพื่อนเรา อะเอ้ย เพื่อนผม” มือเล็วานมปัอไว้รระเบียและี้ให้เฮุนู
“เรียเหมือนเิมน่ะ ีแล้วรับ” เฮุนเินมาวาวน้ำและนั่ลรระเบีย านยอลมอเฮุนที่ใสุ่รูพละ ่อนะหันไปมอแบฮยอนที่ำลัแะห่อนมปั
ไอ้เี้ยนี่ไปสนิทับรูนนี้ั้แ่เมื่อไหร่.....
“นาย แะให้หน่อยิ เราแะไม่ออ” ยื่นห่อนมไปให้เฮุน ึ่เฮุน็แ่ึออนิเียว แบฮยอนทำปาู๋ส่เสีย ‘หูว’ ทำให้ านยอลเบะปา ‘แหม่ แ่นีู้็แะไ้ ถ้าไม่ิมายืนาเียนอยู่อย่านี้’
“านยอลินหน่อย” มือเล็หยิบไม้บรรทัออให้ ่อนนัวเล็ะ่อยๆป้อน ึ่านยอล็อ้าปาิน แ่สีหน้านีู่ะโรไม่พอใ
“ไม่อบหรอานยอล ทำไมทำหน้าแบบนี้หล่ะ” แบฮยอนยับแว่นัวเอและป้อนนัวสูว่าไปอีำโๆ
ไม่มีารอบรับาานยอลสัำเียว มีแ่สายาอานยอล มอไปเฮุนที่ำลัมอไอ้เี้ยรหน้าที่ป้อนนมปัให้เาอยู่
สายาไอ้รูนั่นทำไมแปลๆแบบนั้นวะ
อมเม้นและิแท็ #านแบมอ้น ในทวิน้า
อบุที่อ่านมาถึรนี้
อบุทุอมเม้นและทุนที่ิแท็น้า
ความคิดเห็น