คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : จองจีอึน
อนที่34
ลอระยะทาที่อยู่บนรถยน์ที่ำลัมุ่หน้าทะยานไปยัโรพยาบาล เสียร้อโอโอยออฮยอนทำเอายฮวาที่นัุ่มมือหิสาว้อเม้มปาแน่นเพื่อ่มวามเ็บปวอัวเอเอาไว้ เารู้ีว่าวามเ็บปวที่เารู้สึในอนนี้เทียบไม่ไ้เลยสันิับสิ่ที่อฮยอนำลัเผิอยู่
“อฮยอน อทนไว้นะ เราใล้ะถึโรพยาบาลแล้ว” ยฮวา้มลระิบ้าหูเสียแผ่ว น้ำเสียอเาสั่นเล็น้อย อฮยอนบีบมือเาแน่น วาลมโเ็มไป้วยหยาน้ำา
“นายอย่าทิ้ันไปไหนนะ” ยิ่พูน้ำา็ยิ่ไหล อนนี้เธอลัวเหลือเิน วามเ็บปวที่ถาโถมเ้ามาเหมือนะแยร่าอเธอออเป็นเสี่ยๆ
“ไม่หรอ ันะอยู่ับเธอ ันไม่ทิ้เธอไปไหน” ายหนุ่มยิ้มออไป พร้อมับยื่นมือ้านึปัปอยผมที่ื้นเหื่ออเธอออไป
ทั้ฮุนโและฮวาอนมอลูายและลูสะใภ้้วยสายาปลาบปลื้ม ปลื้มใที่เห็นลูายรัเ็สาวนนี้อย่าหมใ ไม่เยาิมา่อนว่ายฮวาะโเป็นผู้ให่ไ้นานี้
“ถึแล้วๆ”
นายให่อระูลอหันมาบอนที่อยู่เบาะหลั่อนะผลัประูรถทันทีที่รถยน์มาอหน้าห้อุเิน
ยฮวาอุ้มอฮยอนวาไว้บนเียในะที่มือ็ยัุมมือเล็อหิสาวไว้แน่น พยาบาลเร่วามเร็วอารเ็นเียเมื่อเห็นนไ้ร้อโอโอยไม่หยุ
“ันแ้ไปยัุหมออีโบยอแล้วนะ่ะ ุอฮยอนหายใเ้าลึๆนะ่ะ” ุหมออีโบยอเป็นุหมอที่รัษาอฮยอนเมื่อราวที่เธอเป็นลมเมื่อราว่อน และหลัานั้นอฮยอน็มาฝารรภ์ับเธออยู่เสมอ
อฮยอนเริ่มาปรือ วามเ็บปวทำให้เธอรับรู้ถึสรรพสิ่รอบัวไ้ลน้อยลทุที ยฮวา้ออยระุ้นเรียหิสาว เพราะลัวว่าเธอะสลบหมสิไป
ในที่สุ็มาถึหน้าห้อลอ พยาบาลำลัะเ็นเียเ้าไปในห้อรอลอเพื่อรอให้ปามลูเปิถึ10เนิเมรเสีย่อน แ่อฮยอนลับไม่ยอมปล่อยมือยฮวา แม้ะไม่มีเสียแ่น้ำา็ยัไหลอาบแ้มนวลไม่หยุ เธอปวนไม่รู้ะทำอย่าไร
“ผมเ้าไป้วยไ้มั้ยรับ”
“ไ้่ะ แุ่้อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อน ุอฮยอน้อปล่อยมือสามี่อนนะ่ะ อีเี่ยวเราะให้พยาบาลพาเาไปในห้อามหลั”
“ฮึ ันลัว”
ยฮวา้มลูบหน้าผาที่ื้นไป้วยหยาเหื่อออฮยอน มือให่ลูบแ้มอเธอ พร้อมับ้อลึลไปในวาลมโออีฝ่าย
“ไม่มีอะไร้อลัว เ้มแ็ไว้นะ อีไม่นานเรา็ะไ้เอีอึนแล้ว”
“อย่าห่วเลยนะ้ะ เี่ยวพ่อะส่นไปรับแม่ับพี่สาวหนูมาที่นี่”
ฮุนโและฮวาอนเ้ามาับมือลูสะใภ้ อฮยอนพยัหน้าให้ับพวเา านั้นพยาบาล็เ็นเียเ้าไปในห้อรอลอ
“แำลัะลายเป็นพ่อน อย่าเพิ่เสียสิอนนี้สิ”
ผู้เป็นพ่อเ้ามาบบ่าลูาย้วยวามเป็นห่ว เพราะท่าทาเหมือนะร้อไห้อยฮวาทำเอานเป็นพ่อเป็นแม่ถึับรู้สึเห็นใ
“ผม...อฮยอน...” ยฮวาไม่รู้ะอธิบายวามรู้สึอนนี้อย่าไรี ใ่ เาีใที่ำลัะไ้เห็นหน้าลู แ่สีหน้าเ็บปวออฮยอนำลัะทำให้เาหายใไม่ออ
“ทุอย่าะ้อปลอภัย ทั้อฮยอน ทั้หลานอแม่ะ้อปลอภัย” หิสูวัยเ้าไปอปลอลูาย
“เิุยฮวามาเปลี่ยนเสื้อผ้าทานี้่ะ”
หลัาอฮยอนและยฮวาเ้าไปในห้อรอลอไม่ถึหนึ่ั่วโม ยูฮยอน ็มาถึโรพยาบาลพร้อมับเฮยอน ยอนอ และอีุน ทั้สี่นวิ่หน้าื่นมาสมทบรอหน้าห้อลอ
“มาแล้วเหรอรับ” ฮุนโเอ่ยทัเฮวอน หิสูวัย้มหัวทัทาย ่อนะเหล่มอผู้เป็นแม่สามีอลูสาว ที่อนนี้หน้าาูเร่เรียไม่แพ้ฮุนโเลย
“มีอะไรืบหน้าบ้ามั้ย่ะ” เฮยอนถามอย่าใเย็น แม้้าในใลึๆะเป็นห่วอฮยอนมาแ่ไหน แ่็ไม่อยาีโพยีพายอะไร เพราะารลอเป็นเรื่ออธรรมาิอยู่แล้ว
“ยัเลย นี่ ็เ้าไปั้ั่วโมหนึ่แล้ว”
“ปามลูยัไม่เปินะรับ” ยูฮยอนบอเสียเรียบ เพราะว่าะรอให้ปามลูเปิถึสิบเน์็้อใ้เวลาพอสมวร ็ึ้นอยู่ับลไารทำานอร่าายแ่ละนไป
“ุแม่ เอ้ย ุป้าไปนั่่อนีว่านะรับ” อีุนรีบแ้สรรพนามเมื่อเห็นสายา้อนวัอยอนอ ่อนะเ้าไปประอให้เฮยอนนั่ลบนเ้าอี้้าๆมาราอเพื่อน
ในะที่ทุน่ารอวามเลื่อนไหวาน้าใน ินเฮที่สวมเสื้อาวน์็วิ่ระหืระหอบมาหา เธอเพิ่ออาห้อผ่าัหลัาเ้าไปเป็นผู้่วยผ่าัไส้ิ่ร่วมับหมอประำบ้านทีู่แลเธออยู่ในะึ้นฝึที่โรพยาบาลนี้ เธอะัเท้าเล็น้อยเมื่อเห็นร่าสูอยูฮยอนยืนพิผนัใล้ับประูห้อ
“สวัสี่ะ” เธอ้มหัวทัทายทุนยเว้นยูฮยอน หลัาออมาาห้อผ่าั ็เห็น้อวามาฮวาอนที่ส่มาว่าอฮยอนอยู่ที่โรพยาบาลำลัรอลอ
“หนูเพิ่เห็น้อวามนะ่ะ เสร็ผ่าั็รีบมาที่นี่เลย”
“อโทษนะ้ะที่รบวนหนู”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ยฮวาับหนูเป็นเพื่อนัน หนู็อยามาูหน้าหลานเหมือนัน” ินเฮส่ยิ้มไปให้ ยูฮยอนทำเสียหึในลำอ นหิสาว้อหันไปมอเาาวาว ทำไมถึ้อมาทำเสียวนประสาทใส่เธอ้วย
“ไหนๆ็มาแล้ว ่วยเ้าไปู้าในหน่อยว่าภรรยาเพื่อนอเธอเป็นอย่าไรบ้า”
ยูฮยอนเหมือนะเน้นำว่าภรรยาเพื่อนมาเป็นพิเศษ ินเฮไ้แ่่มวามโมโหอัวเอเอาไว้
“นี่ แพูับหนูินเฮแบบนั้นไ้ไ” เป็นฮุนโที่รู้สึไม่พอใับำพูอลูาย น้อเอ็อย่าเสียไม่ไ้ ินเฮแอบลอบยิ้มสมน้ำหน้าอีฝ่าย
“ูุยูฮยอนะห่วภรรยาน้อายมาเหลือเินนะ่ะ” ินเฮหันไปยิ้มใหู้่หมั้นัวเออย่าเป็น่อ “หนูเ้าไปูอฮยอน่อนนะ่ะ แล้วเี่ยวะออมาบอทุน” หิสาวผลัประูระเ้าไป ไม่วายที่ะแล้ระแทส้นเท้าลบนเท้าอยูฮยอนอย่าหมั่นไส้นร่าสูถึับร้อโอ๊ยออมา
“เป็นอะไรไปลู”
“สสัยเส้นระุนะรับ”
พูอบมาราออไป แ่ในใไ้แ่าโทษู่หมั้นอมแสบอัวเอ ถึแม้ินเฮะูเียบๆนิ่ๆ แ่เวลาโรธึ้นมา็ไม่เยปราีเาเหมือนัน
ินเฮเินเ้าไปในห้อรอลอ ็เห็นยฮวาำลัเ็เหื่อบนหน้าผาออฮยอนอย่าอ่อนโยน ในะที่มือ้าหนึ่็ุมมืออเธอไว้แน่น ร่าบาที่อยู่บนเียใบหน้าูีเียวไร้ึ่สีเลือ
“เป็นยัไบ้า” ยฮวาหันไปมอ ็เห็นินเฮำลัเินเ้ามาที่เีย
“สวัสี่ะุินเฮ” อฮยอนเอ่ยทัอีฝ่ายออไปอย่าระท่อนระแท่น ัหวะารหายใเริ่มอ่อนลมาึ้นเรื่อยๆ
“เธอ่วยทำอะไรสัอย่าไ้มั้ย” ายหนุ่มเอ็มีสภาพไม่่าาอฮยอนเท่าไหร่นั เาำลัะเป็นบ้า ทั้ๆที่อฮยอนำลัเผิับวามเ็บปวนานี้ แ่เา็เป็นไ้แ่ไอ้ั่ที่ทำไ้แ่มอหิสาวทุรนทุรายอยู่รนี้
พยาบาลเินเ้ามาระิบอะไรบาอย่าับินเฮ หิสาวพยัหน้า ่อนะเลื่อนอมพิวเอร์แล้วเ้าไปูแฟ้มบันทึารรัษาออฮยอน
“เรายัทำอะไรอนนี้ไม่ไ้ ปามลูออฮยอนเพิ่เปิไ้แ่4เน์เท่านั้น”
“แล้วะให้เรารอไปถึเมื่อไหร่ เธอไม่เห็นหรือไว่าอฮยอนำลัเ็บ”
เหื่อมุโผุพรายึ้นามไรผมออฮยอน หิสาวพยายามบีบมือให้ยฮวาใเย็น เาโวยวายใส่พยาบาลไม่รู้ี่รอบแล้ว อาเพราะพวพยาบาลรู้ว่าเาเป็นลูายออฮุนโึไม่มีใรล้าว่าอะไร
“ยัไหวหรือเปล่า่ะ” ินเฮเลิสนใยฮวา แล้วหันมาพูับอฮยอนแทน
“่ะ” หิสาวพยัหน้า วามเ็บปวมันทวีรุนแรึ้นเรื่อยๆ แ่อนนี้เธอรู้สึเหนื่อยเหลือเิน
“ไหวบ้าอะไรอเธอนะ ถ้าเ็บ็ร้อออมาสิ ะลั้นมันไว้ทำไม” ยฮวาเริ่มเสียสิ ทั้ๆที่อนอยู่บนรถหิสาวเอาแ่ร้อโอโอย แ่พอมาอนนี้อฮยอนลับไม่ร้อออมาสัแอะ ทั้ๆที่เารู้ว่าเธอเ็บ เพราะแรบีบมืออเธอบ่บอถึวามเ็บปวอเธอไ้เป็นอย่าี
“ยฮวา ถ้านายยัไม่สบสิอารม์ละ็ ันะไล่นายออไป้านอเี่ยวนี้”
“เธอว่าไนะ”
“ที่อฮยอนทำนะถูแล้ว ถ้าหาเธอร้อโวยวายออมา พอถึเวลาลอริๆเธอ็อาะเหนื่อยเสีย่อน ถ้าเธอเหนื่อยเพราะมัวแ่โวยวายเหมือนอย่าที่นายเป็นอนนี้ เธอ็ะไม่มีแรเบ่ลูอนายออมานะ” ินเฮพยายามยิ่ที่ะไม่ะอวามใร้อนออีนรัออไป ยฮวาไ้ยินันั้น็หน้าเื่อนไปเหมือนัน อฮยอนระบายยิ้มออมาเล็น้อย รู้ว่ายฮวาเป็นห่วเธอ แ่เธอเอ็ัรำาอีฝ่ายบ้าเหมือนัน โีแ่ไหนแล้ว ที่พยาบาลยัูแลเธอเป็นอย่าี ทั้ๆที่ถูายหนุ่มโมโหใส่ไม่รู้่อี่รั้
“โร้ายหน่อยนะ ที่สามีเธอี่เ่าแบบนี้ อนลูเธอลอออมา ็่วยสอนลูหน่อยนะว่าอย่าเอานิสัยี่เ่าอพ่อเามาใ้” ินเฮพยายามสร้าวามผ่อนลายให้ับอฮยอน
“อทนหน่อยนะ ถึยัไเรา็้อรอให้ปามลูเปิถึสิบเน์่อน มันอาะเ็บ แ่เราไม่อยาียาเร่ลอ ยัไ็ทำใให้สบายๆนะ โีมาที่วามันอเธอลลแล้ว ถ้าวามันสูเพราะรรภ์เป็นพิษ ุหมออาะ้อผ่าลอ”
ินเฮหันมาอธิบายให้อฮยอน พร้อมับับมืออีฝ่ายเป็นารให้ำลัใ
“อนนี้ทุนำลัรอฟั่าวอยู่หน้าห้อลอ ุแม่ับพี่สาวเธอ็อยู่้วย ัน้อออไปแล้ว ไม่้อเป็นห่วนะ อาารย์หมออีโบยอะทำลอให้เธอเอับมือเลย”
“อบุนะ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอ” เธอยิ้มให้อฮยอนอีรั้ ่อนะหันไปพูับยฮวาเสียเ้ม “ถ้าพยาบาลมาฟ้อันว่าถูนายโวยวายใส่ละ็ ันะลาัวนายออไปริๆ้วย”
“รู้แล้วนา” ยฮวาอบเสียอ่อย ินเฮเินออไปแล้ว อฮยอนเผลอยิ้มออมาเมื่อพยาบาลมาวัวามันเธออีรั้แล้วยฮวา้มหัวอโทษอีฝ่ายอย่าสำนึผิ
“ยิ้มอะไร” ายหนุ่มถามเสียเ้อ
“เปล่าสัหน่อย” อฮยอนอบออไปเสียแผ่ว พยายามไม่นึถึวามเ็บปวที่ยัไม่าหายไปไหน
“เ็บเหรอ” เามวิ้ว มือให่ับมือนุ่มออฮยอนแน่น อยาะแบ่เบาวามเ็บปวอเธอ แ่็รู้ว่าเาทำอะไรไม่ไ้เลย
อฮยอนฝืนยิ้มออไป แล้วพยัหน้าน้อยๆให้เา
“อยาัไหล่ันมั้ย”
หิสาวทำหน้าับำพูอเา ่อนะนึถึเหุาร์ที่เธอเหยียบเศษแ้วอนอยู่ภูเ็ แล้วยฮวาให้เธอัไหล่อเาในะที่เาพยายามึเศษแ้วออาเท้าอเธอ
“ันพูรินะ” ยฮวาโน้มัวเอียไปหาอฮยอน
“ไม่เอา”
ยฮวาึวยหอมแ้มอฮยอนฟอให่ พยาบาลที่อยู่ในห้อแอบยิ้มน้อยๆให้ับนทัู้่ แม้่อนหน้านี้ะถูยฮวาโวยวายใส่ แ่พวเธอ็เ้าใว่าที่เป็นอย่านั้น เพราะเาำลัเป็นห่วเ็สาวร่าบาที่นอนหน้าีอยู่บนเีย
“ทำอะไรอนาย”
“เป่ามน์ไ เป็นไ หายเ็บแล้วใ่มั้ย”
ผ่านไปเือบสามั่วโมที่รออยู่ในห้อรอลอ ในที่สุปามลู็เปิถึสิบเน์ อฮยอนถึเ็นไปยัส่วนอห้อทำลอ โยมีหมออีโบยออยทำลอให้อีฝ่ายอย่าเ็มวามสามารถ
เสียร้ออย่าเ็บปวออฮยอนัระมึ้นทั่วห้อ ยฮวายืนอยู่รหัวเียอยอปลอบหิสาวไม่ห่า แม้พยาบาละบอให้เาออไปรอ้านอ เพราะเาเอ็เริ่มะเสียสิไปเหมือนัน เาไม่เยเออะไรอย่านี้มา่อนในีวิ ทั้ลิ่นวามเลือ บรรยาาศที่เ็มไป้วยวามัน แ่เา็ยัเลือที่ะอยู่ เาะทิ้อฮยอนให้เธอเผิวามเ็บปวเพียลำพัไ้อย่าไรัน
“หายใลึๆามหมอนะ่ะุอฮยอน” ุหมออีโบยอระุ้นอฮยอนอีรั้ เมื่อเห็นอีฝ่ายำลัะหมแร
“ฮึ ันไม่ไหวแล้ว”
“เธอเ่อยู่แล้ว อทนอีนินะ” ยฮวาเอ็หน้าีเผือไม่แพ้อฮยอนเลย ายหนุ่มปลอบนร่าบาเสียสั่น อฮยอนสัมผัสไ้ถึวามห่วใยอยฮวา หิสาวัปานห่อเลือ
“โอเเริ่มใหม่นะ่ะ หมอะนับหนึ่ถึสามแล้วุอฮยอนเริ่มเบ่อีรั้นะ่ะ”
อฮยอนพยัหน้า แม้ะปวนร่าายะแออเป็นเสี่ยๆ แ่็ะไม่ยอมแพ้ อีนิเียวรอบรัวอเธอะไ้อยู่พร้อมหน้าพร้อมาันแล้ว แรบีบามือให่รไหล่ ทำให้เธอฝืนทนทำามุหมออีรั้
“พร้อมนะ่ะ 1
2
3
ฮึ่บบบบบ”
“รี๊” เสียรีร้อออฮยอนัึ้นลั่นห้อ นยฮวาถึับอบาร้อนผ่าว สสารหิสาวเ็มทน แ่ไม่ี่วินาที่อมา น้ำาที่พยายามลั้นเอาไว้ ็ไหลรินออมา เมื่อุหมอ เยหน้ามาบอว่าเ็ลอออมาแล้ว
“เธอทำไ้แล้วนะ อฮยอน”
ยฮวา้มลูบหน้าผาออฮยอนที่เ็มไป้วยหยาเหื่อ อนนี้เารู้สึมือไม้สั่นไปหม ยิ่เห็นเ็ทารที่อยู่ในมือหมอน้ำา็ไหลออมาอย่าไม่อาย อฮยอนที่นอนหายใรวยรินอยู่บนเีย พยายามลืมา เธอยัไม่อยาหลับไปอนนี้ ยฮวาเินไปอุ้มลูน้อยหลัาพยาบาลนำผ้าปลอเื้อมาห่อร่าทารเอาไว้
อฮยอนพยายามะเอื้อมมือไปับลูน้อย แ่เธอลับไม่มีเรี่ยวแร
“ะ ีอึน ลูแม่”
“ใ่แล้ว นี่ ลูอเรา”
ยฮวาไม่รู้ะสรรหาำไหนมาอธิบายวามรู้สึทั้หมอนนี้ไ้ อฮยอนเริ่มมอเห็นภาพรหน้าเลือนราลเ็มที่ ในที่สุหิสาว็เป็นลมหมสิไป พยาบาลรับัวทารไปแล้ว ยฮวาหน้าีเผืออีรั้ เมื่อเห็นอฮยอนหมสิ
“ะ ุหมอ เธอเป็นอะไรไปรับ”
“ุพยาบาลิม ่วยเรียมออิเน้วย”
พยาบาลอีนเ้ามาับีพรร้อมือเล็ออฮยอน พร้อมับึหน้าาออิเนรฝาผนัมารอบมูอฮยอนไว้ ยฮวาไ้แ่มอสถานาร์รหน้า้วยวามใ
“เิอะไรึ้น”
“เธอ ็อหมสิไป อนนี้เรา้อเิุยฮวาออไปรอ้านอ่อนนะ่ะ”
“แ่...”
“้อรีบแล้ว่ะ”
ยฮวาไม่รู้ะทำอย่าไร พยาบาลเ้ามาึัวเาออไป สายาที่้อมาร่าอันไร้สิออฮยอนเ็มไป้วยวามเ็บปว
นที่รออยู่หน้าห้อ่ารีบรูเ้าไปหา เมื่อยฮวาเินออมาาห้อลอพร้อมับพยาบาลที่สวมหน้าาปิหน้า หน้าาที่ีเผืออยฮวาทำให้ทุน่า็รู้สึใไม่ีามไป้วย
พยาบาลรีบรายานสถานาร์ที่เิึ้นให้ับนที่รออยู่หน้าห้อ ยฮวาไม่ไ้ยินว่าเธอพูอะไรออไปบ้า อนนี้แ้าอเาเหมือนะอ่อนแรไป นอีุน้อเ้ามาประอเพื่อนไว้
“ัน้อเ้าไปแล้วนะ่ะ ถ้ามีอะไรืบหน้า เราะออมาแ้ให้ทราบทันที่ะ”
พยาบาลเินหายเ้าไปในห้อลออีรั้ ทุนที่ไ้ฟัในสิ่ที่พยาบาลบอถึับพูอะไรไม่ออ เฮยอนเอ็เริ่มร้อไห้ออมา ยอนออปลอบมาราทั้ๆที่ัวเอ็น้ำาไหลอาบแ้ม้วยวามเป็นห่วน้อสาวสุำลั ไหนะหลานัวน้อย ที่น้ำหนัแรลอน้อยว่าเ์น้อเ้าู้อบเสีย่อน
“ผะ ผมอโทษ” ยฮวาทรุลไปนั่พิผนัห้อสีาว ่อนะ้มหน้าลับหัวเ่าแล้วร้อไห้ออมาอย่าไม่อาย ทุอย่าที่เิึ้น็เป็นเพราะเา อฮยอนำลันอนหมสิอยู่ในห้อนั้น ีอึน็้อเ้าู้อบรอูอาาร แล้วเาล่ะ ทำไมไม่ปล่อยให้เาเ็บปวแทนพวเา
“อฮยอน้อเ็บปว็เพราะผม แล้วไหนะลูอี” น้ำเสียที่าห้วอเา ทำเอานเป็นแม่้อุเ่าลไปอลูายเอาไว้
ยูฮยอนย่อัวลบบ่าน้อายเอาไว้ ฮุนโ้อเมินหน้าไปทาอื่นเมื่อรู้สึว่าน้ำาัวเอำลัะไหล
“เี่ยวหนูไปูีอึนให้นะ่ะ สำหรับอฮยอนไม่น่าะมีอะไร้อเป็นห่ว หลัาหมอเย็บแผลให้เธอเสร็ ะส่ัวไปห้อพัฟื้นไ้”
ินเฮเอ่ยบอทุน เธอเอ็ไม่ไ้รู้สึ่าานอื่นๆ ทั้ยฮวาและอฮยอน่า็ยัเ็ทัู้่ พอมาเอับสถานาร์ที่ันอย่านี้ ็อาเรียเป็นธรรมา
“ผมไป้วย” ยูฮยอนับแนินเฮเอาไว้ หิสาวเยหน้ามอู่หมั้น ่อนะพยัหน้า แล้วเินนำายหนุ่มไปยัห้อ NICU (Neonatal Intensive Care Unit) ึ่เป็นห้อไอียูสำหรับเ็ลอ่อนำหน
หลัาหมอเย็บแผลให้อฮยอนเสร็็ส่ัวหิสาวให้ไปพัฟื้นในห้อพัที่ทาุพ่ออยฮวาไ้เรียมไว้ ุหมออีโบยอแพทย์เ้าอไ้ไ้อธิบายว่าเพราะร่าายอฮยอนที่อ่อนแอมาเินไปทำให้เธอเป็นลมหมสิ ึ่อนนี้อาารออีฝ่ายไม่มีอะไรน่าเป็นห่ว เมื่อไ้ยินันั้นทุน่า็พาันโล่ใ ในะที่ีอึนยั้อรอูอาารเสีย่อน หาปอทำานปิ ทารสามารถหายใเอไ้ ไม่มีาริเื้อใๆ และน้ำหนัเ็เพิ่มึ้น ็สามารถนำเ็มาอยู่ห้อปิับุแม่ไ้ ทุน่าทยอยไปูทารน้อยที่ห้อNICU แม้ะไม่ไ้รับอนุาให้เ้าไปูเ็ใล้ๆไ้ แ่แ่เห็นทารน้อยผ่านผนัระ ทุน่า็น้ำาึม โยเพาะยฮวา เายิ้มทั้น้ำา เมื่อเห็นลูน้อยลืมาูโล แ่็อสสารลูไม่ไ้ ที่ยั้ออทนสู้ภาวะเสี่ย่าๆเพราะารลอ่อนำหนทำให้ภูมิุ้มันอทารไม่่อยีมานั
อฮยอนื่นึ้นมาใน่วเย็นออีวันหนึ่ เนื่อาร่าายที่อ่อนแอทำใหุ้หมอียาสลบให้เธอเพื่อะไ้พัผ่อนอย่าเ็มที่ ทันทีที่ลืมาเธอ็เห็นยฮวานั่อยู่้าเีย มอไปรอบห้อ็เห็นมาราำลััอไม้อยู่บนโ๊ะรมุมห้อ
ยฮวาโน้มัวเ้าไปหาเมื่อเห็นเปลือาอนบนเีย่อยๆปรือึ้นมา ายหนุ่มยิ้มว้าให้อฮยอน แล้วหันไปเรียเฮยอน
“แม่รับ อฮยอนื่นแล้วรับ”
อฮยอนพยายามเรียสิอัวเอลับมา อาเพราะำลัมึนาฤทธิ์ยาสลบ ทำให้เธอ้อหลับาลอีรั้
วามทรำ่าๆเริ่มหลั่ไหลเ้ามา โยเพาะสำนึสุท้ายที่เห็นลูน้อยอยู่ในอ้อมแนอยฮวา
“ละ ลู” เธอลืมาึ้นอีรั้ พร้อมับมอหน้ามาราและยฮวา้วยสายาอยารู้ แ่เฮยอนลับหันมาสบาับยฮวา
“แเพิ่ฟื้น เป็นไบ้า เ็บแผลหรือเปล่า” เฮยอนเไไปเรื่ออื่น อฮยอนรู้สึแปลๆับสีหน้าอพวเา หิสาวพยายามะลุึ้น แ่เพียแ่ยับานิเียว็้อร้อโอ้ยออมา วามปวาแผลลอถาโถมเ้ามา นยฮวา้อเ้าไปประอให้อีฝ่ายนอนลามเิม
“อย่าเพิ่ยับเลยนะ แผลยัไม่แห้ี” ายหนุ่มเอ่ยห้าม
“ีอึนล่ะ่ะ ลูปลอภัยมั้ย” เธอถาม้วยน้ำเสียสั่นๆ เฮยอนเสมอไปทาอื่น “แม่่ะ ลูหนูล่ะ่ะ หนูะไปหาลู”
“ันะออไปบอพยาบาลว่าแฟื้นแล้ว”
“แม่่ะ”
เฮยอนลั้นน้ำา ่อนะรีบเินออไป้านอ ยฮวาเ้าใวามรู้สึอหิสูวัยี ั้แ่เมื่อืนเฮยอน็อยู่เฝ้าูีอึนในห้อNICU ไม่ยอมยับัวไปไหน ภาพที่เ็ทารมีสายระโยรยา์เ็มไปหม ทำให้นเป็นยายแอบร้อไห้ลอเวลา
ยฮวาเอ็รู้สึไม่่าัน แ่เาไม่อยาร้อไห้อีแล้ว พ่อบอว่าเาะ้อเ้มแ็ นี่ เป็นแ่ารเริ่ม้นอารทำให้หน้าที่หัวหน้ารอบรัวเท่านั้น เมื่อหนึ่ั่วโม่อนอฮยอนะฟื้นเา็เพิ่เ้าไปูีอึน พยาบาลบอว่า เ็ยัหายใเอไม่ไ้ ้อใ้สายออิเนลอเวลา
“ยฮวา พาันไปหาลูเี่ยวนี้”
“อนนี้ยัเยี่ยมีอึนไม่ไ้”
“นายหมายวามไ” อฮยอนร้อไห้ออมานไ้ ยฮวาเม้มปาแน่น ถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยๆ
“ีอึนลอ่อนำหน ทำให้ร่าายลูไม่แ็แร อนนี้ลูยัอยู่ในู้อบ”
“ะ ันะไปูลู”
“อฮยอน ั้สิหน่อยสิ เธอเอ็ยัไม่แ็แร ยัไปไหนอนนี้ไม่ไ้”
เสียร้อไห้ออฮยอนัเล็ลอไปยันอห้อ เฮยอนที่ยืนอยู่หน้าห้อ ถึับน้ำาไหลออมาเ่นัน เธอสสารลู สสารหลาน ทำไมพวเาถึ้อเผิอะไรอย่านี้้วย
พยาบาล้อมาียานอนหลับให้อฮยอนอีรั้ เพราะอีฝ่ายเอาแ่ื้อึะไปูลูให้ไ้ ยฮวาึผ้าห่มลุมร่าบาเอาไว้ ่อนะเอานิ้วเลี่ยแ้มนวลเพื่อเ็ราบน้ำาออไป เฮยอนมอารระทำอลูเย ้วยวามรู้สึปลื้มใ สิ่ที่ีที่สุอลูสาว็ือารไ้นีๆอย่ายฮวาอยูแล
“ยฮวา มาิน้าว่อน เธอยัไม่ไ้ินอะไรั้แ่เมื่อืนแล้วนี่” เฮยอนเินมาับบ่าอยฮวาที่ยัไม่ยอมยับห่าาเียออฮยอนเลย
“ผมไม่หิว แม่ทานไป่อนไ้เลยรับ”
“ไม่หิว็้อิน ถ้าเธอเป็นอะไรไปอีน ใระูแลอฮยอนับีอึนล่ะ”
ผ่านไปวันที่สอ อฮยอนื่นึ้นมาในอนเ้า หิสาวไม่ยอมพูาับใรทั้นั้น วามเ็บปวาแผลเริ่มทุเลาลไปมา เธอพยายาม่อรอับยฮวาให้พาเธอไปูลู แ่อีฝ่าย็ไม่ยอมท่าเียว เฮยอนลับไปพร้อมับยอนอที่มาเยี่ยมอฮยอนใน่วสายๆ และฮวาอน็มาเฝ้าอฮยอนเป็นเพื่อนลูายใน่วบ่าย หิสูวัยมอลูสะใภ้ที่เอาแ่นอนนิ่ พร้อมับวาที่บวม้ำเพราะเอาแ่ร้อไห้ลอเวลา ส่วนยฮวา็นั่ทำหน้าเรียอยู่บนโฟาัวยาวที่เาใ้เป็นเียนอนระหว่าเฝ้าไ้อฮยอน
“หนูอฮยอน” ฮวาอนเินมานั่บนเ้าอี้้าเียพร้อมับเรียลูสะใภ้เสียแผ่ว
“่ะ ุแม่” เธอปัน้ำาออไป รู้ว่าวันนี้ทำัวไม่น่ารัใส่พวเา แ่เธออยาไปหาลูริๆ
“อย่าโรธยฮวาเลยนะ้ะ เาแ่เป็นห่วหนู รอให้หนูแ็แรว่านี้ แล้ว่อยไปูลู็ไ้ ีอึนไ้รับารูแลาุหมออย่าีที่สุ หนูไม่้อัวลหรอนะ้ะ”
อฮยอนพยัหน้าน้อยๆ ่อนะเหลือบมอยฮวาที่นั่อยู่บนโฟา ใบหน้าอเาูอิโรยเพราะไม่ไ้นอนมาสอืนเ็มๆ
ินเฮผลัประูเ้ามา้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมบอ่าวีว่าอนนี้ีอึนสามารถหายใเอไ้แล้ว ไม่มีาริเื้อใๆ รอแ่เ็น้ำหนัเพิ่มึ้นอีหน่อย็สามารถออมาาห้อNICUไ้แล้ว
“ริเหรอ่ะ” อฮยอนถามออไป
“ใ่้ะ ันเพิ่ไปูีอึนเมื่อี้เอ”
“แล้วันไปเยี่ยมลูไ้มั้ย”
ินเฮหันไปมอหน้ายฮวาที่ยืนอยู่เบื้อหลั ที่ทุนไม่อยาให้อฮยอนไปหาีอึน่อนหน้านี้ ็เพราะไม่อยาให้เธอไปเห็นสภาพอลูน้อยที่เ็มไป้วยสายระโยระยาิามัวเ็มไปหม ภาวะิใออฮยอนเอ็ไม่่อยีเท่าไหร่
“ไ้สิ้ะ”
ยฮวาเ็นรถเ็นที่มีอฮยอนในุนป่วยเ้าไปในห้อNICU หัวใวน้อยอุแม่มือเ้นึั แม้ไม่สามารถเินเ้าไปหาลูน้อยที่อยู่ในู้อบแ้วโปร่ใสนั้นไ้ แ่แ่เห็นใบหน้าอลูน้อยนอนหลับพริ้มอยู่ในนั้น น้ำาแห่วามีใ็ไหลรินออมา ยฮวาเอ็ไม่รู้สึแ่าาอฮยอนเลย นี่ เป็นรั้แรที่เาไม่เห็นสายระโยระยาิามัวอลูน้อย
“สวัสี่ะุพ่อและุแม่อน้ออีอึน” พยาบาลท่าทาใีเินเ้ามาทั ยฮวารู้สึอุ่นวาบในใเมื่อไ้ยินพยาบาลเรียื่อลูน้อยพร้อมับใ้นามสุลอเา
“สวัสี่ะ/รับ”
“อนนี้น้อีอึนหายใไ้เอแล้ว ไม่มีาริเื้อทั้ในปอและระแสเลือ โีมาๆเลยนะ่ะ อาเพราะุแม่ใสู้ อทนลอลูเอามธรรมาิ ทำให้เ็ไ้รับภูมิุ้มันระหว่าลอ น้อ็เลยแ็แรว่าเ็ลอ่อนำหนทั่วๆไป่ะ” พยาบาลนเิมรายานอาารล่าสุอลูน้อยให้ทัู้่ พ่อแม่มือใหม่ไ้ยินันั้น ็แอบยิ้มให้ันและันโยไม่รู้ัว
“เราะเ้าไปเยี่ยมลู้าในไ้เมื่อไหร่รับ”
“พรุ่นี้เ้า็เ้าไปเยี่ยมน้อ้าในไ้แล้ว่ะ อ่อ แล้วอนนีุ้แม่รู้สึัๆรเ้านมบ้าหรือเปล่า่ะ”
ำถามรๆอพยาบาล เล่นเอาอฮยอนถึับหน้าแ ยฮวาแสร้ทำเป็นไม่ไ้ยิน
“เอ่อ มะ ไม่แน่ใเหมือนัน่ะ”
“ปิน้ำนมะหลั่หลัาลอไปแล้ว30ม. แ่็ึ้นอยู่ับแ่ละนนะ่ะ ถ้ายัไ เมื่อไหร่ทีุ่แม่รู้สึั หรือเ็บเ้านม ็ให้บอพยาบาลนะ่ะ แล้วเราะสอนวิธีารใ้เรื่อปั้มน้ำนมให้่ะ”
พยาบาลพูยิ้มๆแล้ว็เินออไป ปล่อยให้พ่อแม่มือใหม่อยู่ันามลำพั ทั้สอนเริ่มมอหน้าันไม่ิ ยฮวาเผลอมอหน้าอออฮยอนอย่าไม่รู้ัว
“ยฮวา เลิ้อนมันเี่ยวนี้นะ” อฮยอนยมือทั้สอไว้ันเพื่อปิบัทรวอาสายาอยฮวา นนโนวาทำหน้าเลิลั่ เา็แ่สสัยว่าถ้าอฮยอนไม่มีน้ำนม แล้วีอึนะื่มอะไร
“ใรเา้อันเล่า ไม่เห็นมีอะไรน่าูสัหน่อย” เาพูยิ้มๆ อฮยอนึส่สายา้อนๆมาให้ านั้นทัู้่็หันไปให้วามสนใับลูน้อยที่ยันอนหลับสนิทะแใบหน้ามาทาพวเา มีรอยยิ้มแ้มอยู่บนใบหน้าอยฮวาและอฮยอน เมื่อเห็นมือเล็ๆปัผ่านมูัวเอเหมือนำลัรำาอะไรสัอย่า
“ลูี้เาเหมือนเธอเลยนะ”
----------------------------------------
สวัสี่ะ
เสร็นไ้ มีอะไรผิพลารไหน็ออภัย้วยนะ่ะ
อาศัย้อมูลาูเิ้ลเอา เพราะไรเอร์็ไม่เยลอ อิๆ
อาะราม่าเล็ๆนะ่ะ แ่มัน็เป็นไปามเนื้อเรื่อเน้อ
อ่านแล้วเมนท์้วยนะ่ะ
ส่วนอน่อไปไม่แน่ใว่าะเียนไ้เมื่อไหร่
แ่ไ้เอวามน่ารัอีอึนอีแน่ๆ่ะ
ความคิดเห็น